Καθημερινά διαβάζουμε για κλοπές αυτοκινήτων και διαρρήξεις σπιτιών, ενώ σίγουρα υπάρχουν και δεκάδες που δεν μαθαίνουμε ποτέ. Πόσες “άσχημες” ειδήσεις να αντέξουμε πια; Σωστά; Λάθος! Μόνο το τελευταίο διάστημα στη δικιά μου πολυκατοικία στα Άνω Πατήσια πραγματοποιήθηκαν δύο διαρρήξεις και λίγες μέρες αργότερα κλάπηκε και ένα αυτοκίνητο λίγα στενά πιο μακριά. «Εεε στα Άνω Πατήσια μένεις, τι περίμενες;», μπορεί να σκεφτήκατε μερικοί. Ωστόσο, την ίδια ατάκα έχω ακούσει με τουλάχιστον 15 διαφορετικές περιοχές της Αθήνας.
Αντί να εστιάσουμε στη διαιώνιση του προβλήματος, κρίνουμε τις περιοχές που μένουν χιλιάδες πολίτες στην Αθήνα. Αντί να τα βάλουμε με την ανεπαρκή ασφάλεια που μας παρέχει η πολιτεία, τα βάζουμε με τα σπίτια και τις περιοχές στις οποίες έχουν χτιστεί. Τα σπίτια δεν πρόκειται να άλλαξουν τοποθεσία, ούτε οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να απεγκατασταθούν από αυτά. Το πιο πιθανό άλλωστε είναι να μεταφερθούν οι κλοπές και οι διαρρήξεις στις νέες περιοχές που θα μετοικήσουν.
Το πρόβλημα δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Απλά θα αλλάζει τόπο. Αν δεν κοπεί από τη ρίζα, θα καταλήξει όπως η φασολιά του Τζακ, αν τη θυμάστε. Μπορεί βέβαια να έχουμε φτάσει ήδη σε αυτό το σημείο και να μη το ξέρουμε.
Σήμερα το πρωί ο γείτονάς μου μου εξιστορούσε τον τρόπο που οι ληστές έδρασαν μέσα στο σπίτι του ενώ στη συνέχεια διέρρηξαν και το διπλανό διαμέρισμα. Την προηγούμενη Πέμπτη με τη λαϊκή αγορά μισό στενό μακριά από την πολυκατοικία και συνεχώς να υπάρχει κόσμος στα γύρω στενά και στο δικό μας, οι διαρρήκτες πήδηξαν πάνω από το κοντό σε ύψος τοίχο και πέρασαν πάνω από τη καγκελόπορτα του γκαράζ γύρω στις 11 το πρωί.
Πρώτα μπήκαν στο ισόγειο διαμέρισμα του προαναφερθέντα γείτονα έβαλαν τον σύρτη στην πόρτα ώστε να κερδίσουν χρόνο σε περίπτωση που επέστρεφαν, έκλεψαν μερικά κοσμήματα (κάποια δαχτυλίδια της γυναίκας του και τους βαπτιστικούς σταυρούς των παιδιών του) και στη συνέχεια έσπασαν το τζάμι του διπλανού διαμερίσματος που είναι σχεδόν στην πρόσοψη της πολυκατοικίας.
Μπορεί να αναρωτιέστε «μα καλά, κανείς δεν τους είδε;». Την ίδια απορία είχα κι εγώ μέχρι και σήμερα. Όπως ανέφερε ο ίδιος, λίγες μέρες μετά το περιστατικό μία γειτόνισσα από την απέναντι πολυκατοικία είδε και τις δύο κλοπές να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της και δεν πήρε την αστυνομία τηλέφωνο. «Μου έκανε τρομερή εντύπωση», μου ανέφερε και ίσως κάποιοι από εσάς να έχετε νευριάσει με το συγκεκριμένο περιστατικό απραγίας.
Ωστόσο, πόση έκπληξη μας προκαλεί τελικά; Προσωπικά τη θεώρησα ως μία εξαιρετικά αναμενόμενη αντίδραση. Αυτό είναι άλλωστε η μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας σήμερα κατ’ εμέ, η απραγία. Οτιδήποτε και να συμβαίνει γύρω μας είμαστε θεατές. Ακόμα κι αν παρακολουθούμε το ίδιο έργο και μπορεί να μας εκνευρίσει μερικές φορές αυτή επανηληψιμότητα, συνεχίζουμε να το βλέπουμε γιατί το έχουμε συνηθίσει. Μας είναι πολύ δύσκολο να πατήσουμε το κουμπί και να κάνουμε έστω αυτή τη μικρή αλλαγή.
Πρόκειται για μία κίνηση που δεν κοστίζει τίποτα, που δεν θα θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο και θα βοηθούσε έναν συμπολίτη της, ο οποίος μένει σε απόσταση 30 μέτρων από εκείνη και τα μπαλκόνια τους βρίσκονται το ένα απέναντι από τον άλλον. Μπορεί να μην ήθελε να ξεβολευτεί από την καρέκλα της και να πιάσει το τηλέφωνο. Μπορεί η πληκτρολόγηση τριών νούμερων να της έτρωγε αρκετή ενέργεια που θα της ήταν χρήσιμη για άλλες δραστηριότητες, όπως το να δει τηλεόραση μιας και πρόκειται για γυναίκα που δεν βγαίνει πολύ από το σπίτι.
Σίγουρα δεν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον που δεν κατάφερε να θυσιάσει 2 λεπτά από τον χρόνο του για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Δεν έχει σημασία αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα να τους προλάβει η αστυνομία και τους συλλάβει. Σημασία έχει που δεν ενεπλάκη γιατί πιθανότατα δεν ήθελε να φέρει τον εαυτό της σε δύσκολη θέση και να δώσει κατάθεση.
Αν όμως αντίστοιχα, διαρρήξουν το δικό της σπίτι, εκείνη θα θεωρήσει αναμενόμενο ότι κάποιος από τη δικιά πολυκατοικία θα πρέπει να καλέσει την αστυνομία. Πόσο αναμενόμενο θα είναι αν δεν γίνει εκείνη τη στιγμή; Πολύ! Όπως ήταν και τώρα.
Βρέθηκα μάρτυρας πριν μερικούς μήνες σε περιστατικό βίας ανάμεσα σε έναν Πακιστανό διανομέα γνωστής εταιρίας και σε δύο ημεδαπούς που πέρασαν με επικίνδυνο τρόπο πολύ κοντά από τον διανομέα. Όταν φώναξε «τι κάνετε;», σταμάτησαν μπροστά του άρχιζαν να τον σπρώχνουν και να του χτυπάνε το κράνος. Ήμουν η μόνη που είχε σταματήσει και φώναξα κάμποσες φορές «τι κάνετε;», μέχρι να φύγουν μερικά από μερικά δευτερόλεπτα.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι είπαν την ίδια φράση. Ο ένας για να βρει το δίκιο του και ο άλλος για να αποτρέψει το περιστατικό βίας. Στην πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά τι κάνουνε, γιατί από τη συμπεριφορά τους και την εξωτερική τους εμφάνιση φαινόταν, ότι δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά κάτι που κάνουν σε καθημερινή βάση. Την επόμενη φορά που θα πείτε σε κάποιον ενώ οδηγείτε «τι κάνετε;», να θυμάστε ότι μπορεί να βρεθείτε στη θέση του διανομέα.
Το συγκεκριμένο περιστατικό διαδραματίστηκε στην Πατησίων μπροστά από τη στάση λεωφορείοτ “Καλλιφρονά” στην οποία στέκονταν και περίμεναν τουλάχιστον 20 άτομα, ενώ παράλληλα αρκετά οχήματα κινούνταν στο οδόστρωμα. Κανείς δεν σταμάτησε και κανείς δεν φώναξε εκτός από εμένα. Δεν ξέρω αν φταίει ότι ο άνθρωπος που εργαζόταν εκείνη τη στιγμή ήταν άλλης εθνικότητας και δεν άξιζε βοήθεια. Δεν ξέρω αν υπήρχε φόβος ή μπορεί να έχουμε μάθει να μην κάνουμε τίποτα γιατί «που να μπλέκεις τώρα».
Παρατηρητές βλέπω σε συνέχεια σε βίντεο που ανεβαίνουν κυρίως στο TikTok ή μήπως είναι κινηματογραφιστές και δεν το έχω καταλάβει; Αν υπάρξει κάποιο περιστατικό βίας σε κάποιο μέσο μερικοί βγάζουν τα κινητά, άλλοι κατεβαίνουν γιατί φοβούνται και άλλοι γυρνάνε το κεφάλι από την άλλη γιατί δεν θέλουν να κατέβουν, αφού το επόμενο λεωφορείο περνάει σε 25 λεπτά. Ο χρόνος (ο δικός μας) είναι πολύτιμος, η ανθρώπινη ζωή όχι τόσο απ’ ότι φαίνεται.
Όλοι τον τελευταίο χρόνο έχουμε κάνει καραμέλα το «από τύχη ζούμε», αλλά το «που να μπλέκεις τώρα» είναι ακόμα σε κάποια αθέατη γωνιά. Μάλλον θα το κρύβουν καλά οι προαναφερθέντες θεατές…
Καθημερινά διαβάζουμε για κλοπές αυτοκινήτων και διαρρήξεις σπιτιών, ενώ σίγουρα υπάρχουν και δεκάδες που δεν μαθαίνουμε ποτέ. Πόσες “άσχημες” ειδήσεις να αντέξουμε πια; Σωστά; Λάθος! Μόνο το τελευταίο διάστημα στη δικιά μου πολυκατοικία στα Άνω Πατήσια πραγματοποιήθηκαν δύο διαρρήξεις και λίγες μέρες αργότερα κλάπηκε και ένα αυτοκίνητο λίγα στενά πιο μακριά. «Εεε στα Άνω Πατήσια μένεις, τι περίμενες;», μπορεί να σκεφτήκατε μερικοί. Ωστόσο, την ίδια ατάκα έχω ακούσει με τουλάχιστον 15 διαφορετικές περιοχές της Αθήνας.
Αντί να εστιάσουμε στη διαιώνιση του προβλήματος, κρίνουμε τις περιοχές που μένουν χιλιάδες πολίτες στην Αθήνα. Αντί να τα βάλουμε με την ανεπαρκή ασφάλεια που μας παρέχει η πολιτεία, τα βάζουμε με τα σπίτια και τις περιοχές στις οποίες έχουν χτιστεί. Τα σπίτια δεν πρόκειται να άλλαξουν τοποθεσία, ούτε οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να απεγκατασταθούν από αυτά. Το πιο πιθανό άλλωστε είναι να μεταφερθούν οι κλοπές και οι διαρρήξεις στις νέες περιοχές που θα μετοικήσουν.
Το πρόβλημα δεν θα σταματήσει να υπάρχει. Απλά θα αλλάζει τόπο. Αν δεν κοπεί από τη ρίζα, θα καταλήξει όπως η φασολιά του Τζακ, αν τη θυμάστε. Μπορεί βέβαια να έχουμε φτάσει ήδη σε αυτό το σημείο και να μη το ξέρουμε.
Σήμερα το πρωί ο γείτονάς μου μου εξιστορούσε τον τρόπο που οι ληστές έδρασαν μέσα στο σπίτι του ενώ στη συνέχεια διέρρηξαν και το διπλανό διαμέρισμα. Την προηγούμενη Πέμπτη με τη λαϊκή αγορά μισό στενό μακριά από την πολυκατοικία και συνεχώς να υπάρχει κόσμος στα γύρω στενά και στο δικό μας, οι διαρρήκτες πήδηξαν πάνω από το κοντό σε ύψος τοίχο και πέρασαν πάνω από τη καγκελόπορτα του γκαράζ γύρω στις 11 το πρωί.
Πρώτα μπήκαν στο ισόγειο διαμέρισμα του προαναφερθέντα γείτονα έβαλαν τον σύρτη στην πόρτα ώστε να κερδίσουν χρόνο σε περίπτωση που επέστρεφαν, έκλεψαν μερικά κοσμήματα (κάποια δαχτυλίδια της γυναίκας του και τους βαπτιστικούς σταυρούς των παιδιών του) και στη συνέχεια έσπασαν το τζάμι του διπλανού διαμερίσματος που είναι σχεδόν στην πρόσοψη της πολυκατοικίας.
Μπορεί να αναρωτιέστε «μα καλά, κανείς δεν τους είδε;». Την ίδια απορία είχα κι εγώ μέχρι και σήμερα. Όπως ανέφερε ο ίδιος, λίγες μέρες μετά το περιστατικό μία γειτόνισσα από την απέναντι πολυκατοικία είδε και τις δύο κλοπές να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια της και δεν πήρε την αστυνομία τηλέφωνο. «Μου έκανε τρομερή εντύπωση», μου ανέφερε και ίσως κάποιοι από εσάς να έχετε νευριάσει με το συγκεκριμένο περιστατικό απραγίας.
Ωστόσο, πόση έκπληξη μας προκαλεί τελικά; Προσωπικά τη θεώρησα ως μία εξαιρετικά αναμενόμενη αντίδραση. Αυτό είναι άλλωστε η μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας σήμερα κατ’ εμέ, η απραγία. Οτιδήποτε και να συμβαίνει γύρω μας είμαστε θεατές. Ακόμα κι αν παρακολουθούμε το ίδιο έργο και μπορεί να μας εκνευρίσει μερικές φορές αυτή επανηληψιμότητα, συνεχίζουμε να το βλέπουμε γιατί το έχουμε συνηθίσει. Μας είναι πολύ δύσκολο να πατήσουμε το κουμπί και να κάνουμε έστω αυτή τη μικρή αλλαγή.
Πρόκειται για μία κίνηση που δεν κοστίζει τίποτα, που δεν θα θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο και θα βοηθούσε έναν συμπολίτη της, ο οποίος μένει σε απόσταση 30 μέτρων από εκείνη και τα μπαλκόνια τους βρίσκονται το ένα απέναντι από τον άλλον. Μπορεί να μην ήθελε να ξεβολευτεί από την καρέκλα της και να πιάσει το τηλέφωνο. Μπορεί η πληκτρολόγηση τριών νούμερων να της έτρωγε αρκετή ενέργεια που θα της ήταν χρήσιμη για άλλες δραστηριότητες, όπως το να δει τηλεόραση μιας και πρόκειται για γυναίκα που δεν βγαίνει πολύ από το σπίτι.
Σίγουρα δεν μπορούμε να κρίνουμε κάποιον που δεν κατάφερε να θυσιάσει 2 λεπτά από τον χρόνο του για να βοηθήσει τους συνανθρώπους του. Δεν έχει σημασία αν υπήρχε έστω και μία πιθανότητα να τους προλάβει η αστυνομία και τους συλλάβει. Σημασία έχει που δεν ενεπλάκη γιατί πιθανότατα δεν ήθελε να φέρει τον εαυτό της σε δύσκολη θέση και να δώσει κατάθεση.
Αν όμως αντίστοιχα, διαρρήξουν το δικό της σπίτι, εκείνη θα θεωρήσει αναμενόμενο ότι κάποιος από τη δικιά πολυκατοικία θα πρέπει να καλέσει την αστυνομία. Πόσο αναμενόμενο θα είναι αν δεν γίνει εκείνη τη στιγμή; Πολύ! Όπως ήταν και τώρα.
Βρέθηκα μάρτυρας πριν μερικούς μήνες σε περιστατικό βίας ανάμεσα σε έναν Πακιστανό διανομέα γνωστής εταιρίας και σε δύο ημεδαπούς που πέρασαν με επικίνδυνο τρόπο πολύ κοντά από τον διανομέα. Όταν φώναξε «τι κάνετε;», σταμάτησαν μπροστά του άρχιζαν να τον σπρώχνουν και να του χτυπάνε το κράνος. Ήμουν η μόνη που είχε σταματήσει και φώναξα κάμποσες φορές «τι κάνετε;», μέχρι να φύγουν μερικά από μερικά δευτερόλεπτα.
Δύο διαφορετικοί άνθρωποι είπαν την ίδια φράση. Ο ένας για να βρει το δίκιο του και ο άλλος για να αποτρέψει το περιστατικό βίας. Στην πραγματικότητα ξέρουν πολύ καλά τι κάνουνε, γιατί από τη συμπεριφορά τους και την εξωτερική τους εμφάνιση φαινόταν, ότι δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός, αλλά κάτι που κάνουν σε καθημερινή βάση. Την επόμενη φορά που θα πείτε σε κάποιον ενώ οδηγείτε «τι κάνετε;», να θυμάστε ότι μπορεί να βρεθείτε στη θέση του διανομέα.
Το συγκεκριμένο περιστατικό διαδραματίστηκε στην Πατησίων μπροστά από τη στάση λεωφορείοτ “Καλλιφρονά” στην οποία στέκονταν και περίμεναν τουλάχιστον 20 άτομα, ενώ παράλληλα αρκετά οχήματα κινούνταν στο οδόστρωμα. Κανείς δεν σταμάτησε και κανείς δεν φώναξε εκτός από εμένα. Δεν ξέρω αν φταίει ότι ο άνθρωπος που εργαζόταν εκείνη τη στιγμή ήταν άλλης εθνικότητας και δεν άξιζε βοήθεια. Δεν ξέρω αν υπήρχε φόβος ή μπορεί να έχουμε μάθει να μην κάνουμε τίποτα γιατί «που να μπλέκεις τώρα».
Παρατηρητές βλέπω σε συνέχεια σε βίντεο που ανεβαίνουν κυρίως στο TikTok ή μήπως είναι κινηματογραφιστές και δεν το έχω καταλάβει; Αν υπάρξει κάποιο περιστατικό βίας σε κάποιο μέσο μερικοί βγάζουν τα κινητά, άλλοι κατεβαίνουν γιατί φοβούνται και άλλοι γυρνάνε το κεφάλι από την άλλη γιατί δεν θέλουν να κατέβουν, αφού το επόμενο λεωφορείο περνάει σε 25 λεπτά. Ο χρόνος (ο δικός μας) είναι πολύτιμος, η ανθρώπινη ζωή όχι τόσο απ’ ότι φαίνεται.
Όλοι τον τελευταίο χρόνο έχουμε κάνει καραμέλα το «από τύχη ζούμε», αλλά το «που να μπλέκεις τώρα» είναι ακόμα σε κάποια αθέατη γωνιά. Μάλλον θα το κρύβουν καλά οι προαναφερθέντες θεατές…
