Ο Γιώργος Νανούρης, ηθοποιός και σκηνοθέτης, αναπνέει κάνοντας θέατρο και κάνει θέατρο σα να αναπνέει. Το είχα γράψει και το 2020 στην πρώτη μας συνάντηση και συνέντευξη για το Η Πόλη Ζει: «Οι παραστάσεις που σκηνοθετεί είναι συνήθως sold out. Ο ίδιος περνάει δεκάδες ώρες της ημέρας του μέσα στο θέατρο, είναι η δουλειά που τον κάνει να αισθάνεται ελεύθερος και ευτυχισμένος.»

Η υπογραφή του έχει σφραγίσει σημαντικές θεατρικές επιτυχίες όπως οι παραστάσεις “Κατερίνα”, “Αίας” και “Ψηλά απ’ τη γέφυρα”, ενώ φέτος μάς παραδίδει τον “Θάνατο του εμποράκου”  με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη στο θέατρο “Ζίνα”, αλλά και τον “Σιρανό ντε Μπερζεράκ” με τους αγαπημένους του συνεργάτες εδώ και χρόνια, τον Μιχάλη Σαράντη και τη Λένα Παπαληγούρα.

Ένα βράδυ τον πήρα τηλέφωνο. Μένει στην πλατεία Αγίου Γεωργίου. «Θες να πεταχτείς μέχρι το Village?», μου λέει. Και πετάχτηκα. Ένα γρήγορο ποτό και μια ερώτηση που ο Γιώργος Νανούρης απαντά προσέχοντας κάθε λέξη-τόσο σημαντικό είναι για εκείνον το θέατρο. Δεν μπορείς να μην πιστέψεις κάθε του λέξη, ειδικά αν έχεις δει δουλειά του. Για πες μας, λοιπόν, Γιώργο Νανούρη σκηνοθέτη, πώς είναι να είσαι σκηνοθέτης και τι κάνεις ως σκηνοθέτης;

«Θα μιλήσω προσωπικά, άλλωστε οι παραστάσεις μου είναι πάρα πολύ προσωπικές. Είμαι από τους ανθρώπους που τα κάνουν σχεδόν όλα μόνοι τους, οπότε πολλές φορές η λέξη «σκηνοθέτης» μπορεί να μην είναι και τόσο συμβατή με μένα. Αισθάνομαι περισσότερο ένας δημιουργός παραστάσεων. Όλα ξεκινούν φυσικά από το κείμενο, από την αρχική σκέψη δηλαδή του τι θέλω να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Πρώτα, έχει κάνει κάτι σε μένα αυτό το κείμενο, μου’ χει σφιχτεί το στομάχι, μου έχει δημιουργήσει αγωνίες, ερωτήματα, ιδέες. Όλα αυτά θέλω να τα περάσω στον κόσμο, να επικοινωνήσω μέσω όλων αυτών. Μετά, έρχονται οι ηθοποιοί, οι άνθρωποι δηλαδή που θα ερμηνεύσουν τους ήρωες του έργου. Θέλω να τους εκτιμώ, να τους θαυμάζω πρωτίστως ως ανθρώπους και μετά ως καλλιτέχνες, να πούμε μαζί την ιστορία. Από τις πρώτες στιγμές που διαβάζω το έργο, έρχονται εικόνες στο κεφάλι μου και αρχίζω να καταλαβαίνω τι θέλω να στήσω-ακόμα και από άποψης σκηνικών.

Για μένα η σκηνοθεσία είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία μες στην οποία μπαίνω από την έναρξη της ανάγνωσης του έργου και βγαίνω μετά την πρεμιέρα. Για το διάστημα αυτό, δεν έχω άλλη ζωή. Όλες μου οι άλλες λειτουργίες παύουν για λίγο, όλο μου το είναι βρίσκεται εκεί για τον τελικό στόχο που είναι η δημιουργία της παράστασης, σέφτομαι πώς θα υλοποιήσω αυτά που γεννιούνται στο κεφάλι μου στην διάρκεια των προβών, πάντα σε συνεργασία με όλους τους συντελεστές μιας παράστασης: ηλεκτρολόγοι, τεχνικοί, ηχολήπτες, ενδυματολόγοι, κατασκευαστές και φυσικά οι ηθοποιοί, ο λόγος, η μαγεία και η ποίηση που θέλω να δημιουργώ μέσα από τις παραστάσεις. Ποίηση λείπει από τις ζωές και τις καθημερινότητές μας, αυτό νομίζω.

Έτσι, λοιπόν, αν κάποιος έρθει να δει μια παράσταση που έχω σκηνοθετήσει, θα δει ένα τεράστιο κομμάτι της ψυχής μου, το οποίο, για να το δείξω στον κόσμο, έχω ανάγκη από όλους αυτούς τους συνεργάτες, τους εντός και εκτός σκηνής. Γι’ αυτό πάντα θα τους ευγνωμωνώ που μου αφήνονται και δέχονται να γίνονται μέρος αυτού του ονείρου που θέλω να ζωντανεύει επάνω στην σκηνή».

➳ Info: Εισιτήρια για Θάνατο του Εμποράκου εδώ και Εισιτήρια για Σιρανό ντε Μπερζεράκ εδώ