Μίλησα με μερικούς φίλους και φίλες για το «τι είναι η Αθήνα τον Αύγουστο, τελικά;». Ήθελα τη γνώμη τους, να δω αν συμβαδίζει με την δική μου άποψη, η οποία έχει πάρει διάφορες αποχρώσεις τα τελευταία χρόνια -από θετική στο αρνητική, μετά στο αδιάφορη και πάλι από την αρχή.
Η Αθήνα λοιπόν τον Αύγουστο είναι «Κόλαση και παράδεισος μαζί. Κόλαση γιατί αναγκαστικά είμαι Αθήνα και παράδεισος γιατί είμαστε λίγοι και βρίσκω εύκολα πάρκινγκ», μου είπε η Ε., (εξαιρετική) φωτογράφος και ιδιοκτήτρια σχολής φωτογραφίας. Η Φ., έμπιστο και multitasking άτομο, μου έστειλε στο messenger ότι «Η Αθήνα για μένα τον Αύγουστο είναι η πόλη στην οποία δεν έχω φίλους, μόνο γνωστούς, γιατί οι φίλοι είναι διακοπές» -όσοι “πιάσατε” το reference στο σχετικό κομμάτι του Παιδί Θαύματος (ή αλλιώς Τάκι Τσαν), είστε “δικοί μας”.
Ο Π., φίλος αδερφικός και λογιστής, σχολίασε «Αθήνα τον Αύγουστο είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια να βρεις δροσερό μέρος για παγωμένη μπύρα και η κατάλληλη περίοδος για να δεις τα πολύ ωραία της πόλης αλλά και τα πολύ άσχημά της». Μετά του είπα να μιλήσουμε λίγο σαν άνθρωποι, ρεαλιστικά και αληθινά, οπότε μου έγραψε: «Αν ξαναδιαβάσω άρθρα για το πόσο γαμάτη είναι η πόλη, τι ωραία νυχτερινή ζωή έχει κλπ, θα εκνευριστώ. Όντως, “γαμάει” η Αθήνα (#not), ειδικά αν είσαι ένας απλός εργαζόμενος δε μπορείς ούτε να αγοράσεις τα βασικά στο σούπερ μάρκετ». Μάλιστα. Τώρα, μιλάμε.
Βέβαια, υπάρχουν και άνθρωποι της πόλης που κινούνται στο πλαίσιο του “Always Look On The Bright Side Of Life”, όπως ο Joseph Powell, μουσικός/τραγουδιστής και ιδρυτής των Youth Valley, που με μία λέξη έδωσε την δική του περιγραφή. «Παράδεισος». Δεν ήμουν σίγουρος αν τρολάρει ή αν το λέει στα σοβαρά, αλλά μου εξήγησε πώς «Όλα δουλεύουν, δεν υπάρχουν ουρές, οι δρόμοι είναι άδειοι. Ένα μέρος μου όντως την απολαμβάνει γιατί είναι πράγματι πολύ πιο “αραιά” τα πράγματα και ήρεμα και η Αθηνά είναι πολύ όμορφη με λιγότερο κόσμο».
Τα χρόνια που η Αθήνα ήταν όντως ωραία τον Αύγουστο
Με πρόχειρους υπολογισμούς, πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 2005 ή του 2006. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια τα καλοκαίρια μου ήταν συνδυασμένα με διακοπές στο χωριό, εκείνη τη φορά έπρεπε να καθίσω στην Αθήνα επειδή δούλευα. Πρώτη φορά, λοιπόν, Αύγουστο στην πόλη.
Δεν ήξερα πώς να κινηθώ, πού να πάω. Σαν άγνωστος στο μέρος που κατοικώ, αυτό που λέμε σήμερα «τουρίστας στην πόλη σου». Ήταν μια πρωτόγνωρη αίσθηση για μένα και ενώ στην αρχή ήμουν προβληματισμένος και διστακτικός απέναντι σε αυτούς που έλεγαν «Θα δεις, είναι ωραία», κατέληξα να απολαμβάνω την κάθε μου μέρα.
Ένα βράδυ, θυμάμαι χαρακτηριστικά, χρειάστηκε να φύγω από Μαρούσι και να κατηφορίσω προς κέντρο για να βρω περίπτερο ανοιχτό και να πάρω τσιγάρα. Αυτή η διαδρομή, μέχρι την Πλατεία Μαβίλης, αποδείχθηκε όντως «ένα τσιγάρο δρόμος», που λέμε, και δεν το πίστευα. Ξαφνικά, ένας νέος κόσμος εμφανίστηκε μπροστά στα μάτια μου και με μάγεψε. Η Αθήνα, εκείνες τις μέρες, ήταν άδεια -σχεδόν εγκαταλελειμμένη. Ένα δυστοπικό τοπίο -κάτι που θα γινόταν η κανονικότητά μας κατά την περίοδο των lockdown λόγω της πανδημίας- που είχε μια άγρια αστική ομορφιά.
Τα επόμενα χρόνια που ακολούθησαν, η ομορφιά της Αθήνας τον Αύγουστο έπαψε να είναι “κοινό μυστικό” μεταξύ λίγων και μυημένων. Λίγο η έκρηξη των social media λίγο (ή πολύ, βασικά) τα σχετικά αφιερώματα των Μέσων, ειδικά των site που πιάνουν τον παλμό της πόλης, όλοι θέλησαν να δοκιμάσουν το αθηναϊκό #summerexperience και τελικά σε όλους άρεσε.
Η Χριστιάνα Στυλιανού, συνάδελφος στο Olafaq, λέει στοχευμένα πως «Η Αθήνα τον Αύγουστο παίρνει μια άλλη διάσταση με τους εναπομείναντες να διαμορφώνουν μια εποχιακή φυλή, που μοιάζουν με “παραθεριστές του άστεως”». Αλλά για ποια “ξεχωριστή” φυλή μιλάμε, όταν τον Αύγουστο στην Αθήνα συναντάς τους ίδιους ανθρώπους που έβρισκες και τους υπόλοιπους μήνες της χρονιάς;
Η νέα πραγματικότητα
Σήμερα, όπως και εχθές, έκανα 20 λεπτά για να φτάσω στο γραφείο. Όπως τον Απρίλιο ή τον Μάιο, τον Οκτώβριο ή τον Νοέμβριο, έτσι και τώρα, Αύγουστο μήνα, πια, δεν έχουν αλλάξει πολλά. Με το ζόρι να έχω κερδίσει στην διαδρομή μου 1-2 λεπτά, άντε 5. Σίγουρα έχει φύγει κόσμος για διακοπές ή για σεζόν στα νησιά, αλλά αυτός ο αριθμός δεν είναι ίδιος με τα προηγούμενα χρόνια. Κρίνοντας πάντα βιωματικά.
Τα τελευταία σερί χρόνια “ξεμένω” στην πόλη τον Αύγουστο και μπορώ να διακρίνω κάποιες βασικές διαφορές.
Ναι, αρκετά μαγαζιά κλείνουν -και καλά κάνουν- αλλά τα περισσότερα παραμένουν ανοιχτά. Στην καλύτερη να κλείσουν την εβδομάδα του Δεκαπενταύγουστου, αλλά το να κλείσουν μερικά περίπτερα, κάποια συνεργαστικά καφενεία και μπαρ-στέκια, μπαρμπέρικα και “νυχάδικα”, το να φύγει ο χασάπης της γειτονιάς για να πάει διακοπές και να σε “εγκαταλείψει” το αγαπημένο σου σουβλατζίδικο -για μένα “O Μιχάλης” στο Ηράκλειο- δεν καθιστά την Αθήνα μια πόλη σε αποσύνθεση.
Αν κατεβείς μια βόλτα στο κέντρο, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου δεν θα είναι (πλέον) σαν άδειος διάδρομος απογείωσης-προσγείωσης αεροπλάνων. Θα έχει φουλ τουρίστες και μπόλικους Αθηναίους που έμειναν πίσω για να απολαύσουν την «ανορθόδοξα εξωτική» -όπως την περιγράφει η Χριστιάνα Στυλιανού- πόλη τον Αύγουστο. Μπορεί να δυσκολευτείς να βρεις κάποιον υδραυλικό ή οποιονδήποτε άλλο μάστορα, αλλά μήπως κατάφερες να βρεις κάποιον τον Ιούλιο;
Σίγουρα, θα βρεις πιο εύκολα να παρκάρεις στην Ιπποκράτους και στη Χαριλάου Τρικούπη, αλλά κάποτε μπορούσες να το βάλεις οριζόντια και κανείς δεν θα το έπαιρνε χαμπάρι. Επίσης, αν πας για μπάνιο και σε κάποια παραλία της Αττικής, δεν θα βρεις ελεύθερο σημείο να ακουμπήσεις την πετσέτα σου.
Είμαστε πλέον τόσοι πολλοί στην πόλη που όσο και να αδειάσει παραμένει γεμάτη, κατά έναν περίεργο τρόπο. Και γι’ αυτό -γνώμη μου- η Αθήνα τον Αύγουστο δεν είναι όπως παλιά. Εννοείται πως είναι πιο φιλική προς όλους, συγκριτικά με τις υπόλοιπες περιόδους, αλλά εφόσον το “μυστικό” μας κοινοποιήθηκε σε τόσο έντονο βαθμό έχασε και την αξία της.
Είναι η Αθήνα ωραία τον Αύγουστο, τελικά; Όχι, γιατί θα μπορούσε να είναι και καλύτερη, αλλά και ναι ταυτόχρονα, γιατί τους υπόλοιπους μήνες είναι χειρότερη.
