Το χάσταγκ #συναυλία_ειρήνης ζει μέρες δόξας στο ελληνικό Τwitter, αλλάζει χέρια, περνάει από το αριστερό στο δεξί, εκτελεί πιρουέτες λογικής και αφανίζει σαν σύγχρονο βιολογικό όπλο οποιοδήποτε ψήγμα καθαρής σκέψης, υπαρκτού ξεκακιώματος, στιγμιαίας, έστω, αδελφοποίησης. Η παγκόσμια ειρήνη εκτός από μόνιμη επωδός και διαχρονική ευχή της εκάστοτε Miss Universe είναι μια αλλόκοτη, σχεδόν εκκεντρική συνθήκη. Κι όπως ορίζουν οι κοινωνιολόγοι, ο εκκεντρικός ξεχωρίζει από τον γραφικό μόνο από τον παχυλό του τραπεζικό λογαριασμό -εκ πρώτης εύκολα μπορεί κάποιος να τους μπερδέψει.

Ο Αριστοφάνης στoυς Όρνιθες είχε υμνήσει την ιλαρότητα της αναζήτησης μιας ουτοπίας, ενός κόσμου χωρίς πάθη, μίση και πολέμους. Ο Μπέρτολτ Μπρέχτ, ο πατέρας του επικού θεάτρου, είχε πει με τη σειρά του σε κάποιο από τα ποιήματά του πως «Όταν αυτοί που είναι ψηλά, μιλάνε για ειρήνη, ο απλός λαός ξέρει πως έρχεται ο πόλεμος».

Και να που σήμερα, σε ένα επιβεβαιωμένο πλέον κοινωνικό μάτριξ, με έναν πόλεμο να μαίνεται λίγο πιο πάνω από τη χώρα μας, μέσα στην ενωμένη Ευρώπη, με την πιο σβέλτη αναπτυσσόμενη ανθρωπιστική κρίση μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, με πάνω από 4,3 εκατομμύρια παιδιά εκτοπισμένα από την Ουκρανία, εμείς εδώ, σε αυτό το ηλιόλουστο και φιλόξενο τοπίο, δίνουμε μάχες στα χαρακώματα των σόσιαλ μίντια, αποδυναμωμένοι και θυμωμένοι μέσα στην περιδίνηση των μικροπολιτικών ιδεοληψιών μας.

Όλο και πιο πολύ η κατάσταση μοιάζει με τον διάλογο στο κλασικό meme: – Είσαι με μας ή με τους άλλους; – Με σας, με σας! – Την πάτησες, εμείς είμαστε οι άλλοι.

Ναι, έτσι είναι: Η αφίσα της συναυλίας που θα γίνει στις 29 Μαρτίου, στα Προπύλαια, με τη συμμετοχή 33 καλλιτεχνών και με μήνυμα «Ειρήνη είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση», παραφράζοντας τον Αντρέ Μπρετόν, αποφεύγει να ορίσει τον εχθρό, να ονομάσει το τέρας.

Ναι, έτσι έγινε: Η αυτόματη, σχεδόν από bot βγαλμένη, απάντηση αγανάκτησης της άλλης πλευράς εξαπολύει μύδρους, αναζητάει το στόχο για τα darts, μιλάει για σκαπουλάρισμα και γλίστρημα. Ειρωνεύεται και χλευάζει, βρίσκει ευκαιρία να τρίψει τα χέρια της.

Ποια είναι η άλλη πλευρά; Ποιοι είμαστε εμείς και ποιοι είναι οι απέναντι; Έλα μου ντε; Όλο και πιο πολύ η κατάσταση μοιάζει με τον διάλογο στο κλασικό meme: – Είσαι με μας ή με τους άλλους; -Με σας, με σας! -Την πάτησες, εμείς είμαστε οι άλλοι.

Και κάπως έτσι, με ανταλλασσόμενα πυρακτωμένα υπονοούμενα και όχι ευθείες βολές των «από ’δω» και των «από ’κει», με αναρτήσεις που ανέβηκαν και κατέβηκαν εν μία νυκτί έχοντας προλάβει να ρίξουν λάδι στη φωτιά, με την αφίσα να παραχαράσσεται, με καλλιτέχνες εντός της συναυλίας αλλά και εκτός αυτής να παίρνουν θέση δημόσια, με διαγραφές ψηφιακών φίλων και απανωτά μπλοκ ριπόρτ, ο μόνος που κερδίζει τελικά, όπως και στον πραγματικό πόλεμο, είναι το ψέμα.

Σε έναν κόσμο που τρέχει απρόσκοπτα με 5G ταχύτητες, που σαλεύει, παράλληλα και ταυτόχρονα, στη διάσταση που μπορούμε να αντιληφθούμε και στο δυαδικό σύμπαν του κυβερνοχώρου, που η προπαγάνδα έχει τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας, η Θεογονία του Ησιόδου καλά κρατεί.

Ο πόλεμος του Πούτιν (όχι των Ρώσων) βραχυκύκλωσε τις ισορροπίες και νέα συνθήματα αναζητούν copywriter. Το «Φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι» και το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ στο ίδιο συνδικάτο» δεν κολλάνε στην περίσταση. Ή μήπως κολλάνε; Η ιστορία θα το δείξει.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ένας άνθρωπος που πιστεύει πραγματικά και με όλη του την ψυχή στην καυστική ουτοπία του Αριστοφάνη δε μπορεί να βρει μέρος να φωλιάσει. Όχι ακόμα, τουλάχιστον.