Κατά τη διάρκεια μιας φωτογράφισης για το νέο τεύχος του OLAFAQ, κάποιος αναφέρθηκε στο επερχόμενο Athens Fashion Week και μου πρότειναν να το καλύψω δημοσιογραφικά. Καταλαβαίνετε ότι ο ενθουσιασμός μου ήταν μεγάλος, αφού από παιδί ονειρευόμουν να παρακολουθήσω κάποια στιγμή μια Εβδομάδα Μόδας. Από το δημοτικό, η μητέρα μου μου έφερνε στοίβες με περιοδικά στο σπίτι κι εγώ με φανταζόμουν στο κοινό, να βλέπω τις νέες κολλεξιόν πριν κυκλοφορήσουν. Δυστυχώς, δεν είχα την τύχη μέχρι στιγμής να παρακολουθήσω κάτι αντίστοιχο, με εξαίρεση ένα show του Calvin Klein στη Σανγκάη, όπου καθόμουν τόσο πίσω που δε μπορούσα να διακρίνω τίποτα απολύτως. Και τώρα δε θα παρακολουθούσα απλά, αλλά θα κάλυπτα όλο το event, πράγμα τέλειο από μόνο του. Έλα όμως που λίγες ώρες αργότερα μου ήρθε αντιπρόταση ακόμη πιο δυνατή.
Μου στέλνει μήνυμα ο Δημήτρης Γραμματικογιάννης, concept developer και ιδρυτής του brand «Ethical Ode» και μου λέει «Γιατί δεν περπατάς κιόλας;». Για να βεβαιωθώ ότι κατάλαβα καλά, έπρεπε να τον ρωτήσω τρεις φορές αν εννοεί να περπατήσω στην πασαρέλα. «Πάνω στην πασαρέλα; Δηλαδή ακριβώς πάνω στην πασαρέλα; Όχι κάπου δίπλα στην πασαρέλα, γύρω από την πασαρέλα, κάτω από την πασαρέλα; Θέλω να είσαι σαφής. Μου λες να περπατήσω στo Athens Fashion Week;». Η αρχική μου αντίδραση ήταν να του πω «όχι», γιατί δεν είχα κάνει ποτέ κάτι αντίστοιχο και δεν ήθελα να αγχωθώ χωρίς λόγο. Μετά όμως σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς θα είμαι εκεί για το ρεπορτάζ. Και τι καλύτερο από το να κάνω ρεπορτάζ μέσα από την καρδιά του Athens Fashion Week, να δω όλη τη διαδικασία να ξετυλίγεται μπροστά μου και να είμαι κι εγώ κομμάτι της. Επιτόπια έρευνα και συμμετοχική παρατήρηση το λέγαμε αυτό στην Ανθρωπολογία. Και στην τελική, γιατί όχι; Δε μπορούσα να σκεφτώ ούτε έναν σοβαρό λόγο. Ωραία, έχουμε ρεπορτάζ, habemus reportage!
Δεν είχα περπατήσει ποτέ σε πασαρέλα per se, αλλά περπατάω ερασιτεχνικά από τότε που ήμουν ενός. Δεν είχα να χάσω κάτι. Fast forward μία εβδομάδα αργότερα και έχω μόλις φτάσει στο Ellinikon Experience Park (το οποίο είναι απέραντο, νόμιζα θα περπατάω για μέρες μέχρι να φτάσω στα καμαρίνια). Μπαίνω στα παρασκήνια, τα οποία ήταν ήδη γεμάτα, με τις μακιγιέζ να έχουν πιάσει δουλειά. Άγχος και πανζουρλισμός στην ατμόσφαιρα. Παραδόξως, εγώ στον κόσμο μου, αν και είμαι το πιο αγχωτικό άτομο που ξέρω. Για κάποιο λόγο δεν είχα στρες, μόνο ανυπομονησία. Βέβαια, είχα μεριμνήσει για αυτό και δεν είχα πει σε κάνεναν φίλο, συγγενή, γνωστό να έρθει να με δει. «Αν σωριαστώ, θα το ξέρω μόνο εγώ, το κοινό και το μισό καστ του GNTM». Και η Γεωργία Δρακάκη. Ναι, ήταν και η συνάδελφος εκεί αλλά όχι σε ρόλο δημοσιογράφου αλλά performer, αφού θα άνοιγε το show μαζί με τον Silot.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Κάθομαι στην καρέκλα του μακιγιάζ και με διαπερνά ένα κύμα ενθουσιασμού. Γυρνάω την πλάτη προς τον καθρέφτη, γιατί ήθελα το τελικό look να είναι έκπληξη. Επόμενος σταθμός: μαλλιά. Μυρωδιά λακ στον αέρα – από τα αγαπημένα μου πράγματα στον κόσμο, ειδικά τώρα που έχει κλείσει η τρύπα του όζοντος και μπορώ να την απολαμβάνω δίχως τύψεις. Τα μαλλιά μου πιάνουν 4 χέρια και σε λίγα λεπτά είχαμε τελειώσει. Wet look στα μαλλιά, απαλοί τόνοι με έντονες γυαλάδες στο μακιγιάζ και το reference ήταν το Mermaidcore, για το οποίο είχα μόλις γράψει άρθρο και σας είχα ενημερώσει ότι είναι η τάση του καλοκαιριού (Barbiecore και Mermaidcore θα έχουμε φέτος, σημειώστε το κάπου, αχρείαστο να’ναι).
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Θα συμμετείχα στο sustainable fashion show του «Ethical Ode» με τo τίτλο «Togetherhood», ένας νεολογισμός που θέλει να υπενθυμίσει το ρητό «η Ισχύς εν τη Ενώσει» ή στα αγγλικά «Unity makes strength». Οι σχεδιαστές με τις βιώσιμες συλλογές που συμμετείχαν ήταν οι: Syn Athena kai Cheira Kinei, Line Πlanet think Greek, Musa Collection, Niki Stylianou, The Holy Bag, New Cult (Βuffalo shoes, Kangol) & Safilo Hellas οπτικά. To Ethical Ode είναι το πρώτο site για βιώσιμη μόδα με 10ετή παρουσία στο διαδίκτυο. Προωθεί Έλληνες αειφόρους σχεδιαστές αλλά και παγκόσμια εμπορικά brands, στηρίζοντας τις αρχές της ηθικής και βιώσιμης μόδας, εντός και εκτός Ελλάδας.
Ας γυρίσουμε στα δικά μας. Μέσα σε όλο αυτό δε χρειάζεται να αναφέρω ότι ήμουν μακράν η κοντύτερη. Καλά, και στη λαϊκή να πήγαινα, πάλι πιθανότατα θα ήμουν από τις κοντές, αλλά εδώ η υψομετρική διαφορά ήταν ακραία. Το μόνο μου άγχος ήταν να υπάρχει κάποιο ρούχο για πετίτ, ώστε να μην το πατάω. Βρέθηκε και το ρούχο: total black καλοκαιρινό outfit by Niki Stylianou και δίπατα statement σανδάλια από την εταιρεία Buffalo.
Λίγο πριν βγούμε στην πασαρέλα, ρωτάω τα μοντέλα γύρω μου πώς θα περπατήσουμε. «Όπως το κάναμε στην πρόβα». Με συγχωρείτε, ποια πρόβα; Πώς έχασα εγώ την πρόβα; Πού ήμουν; Ωραία, άρα δεν έχω ιδέα πώς θα περπατήσουμε. Δεν πειράζει, το έχω κάνει πολλές φορές στο μυαλό μου αυτό το πέρα-δώθε στην πασαρέλα. Ευτυχώς, τα κορίτσια και τα αγόρια γύρω μου ήταν πολύ υποστηρικτικά, μου έδωσαν συμβουλές και μου απάντησαν σε όλες μου τις ερωτήσεις. Ένιωθα σαν να πηγαίνω αδιάβαστη να δώσω μάθημα και ζητάω επειγόντως τα sos. «Έχει σκαλοπατάκια, πρόσεχε μην πέσεις. Αλλά σε καμία περίπτωση ΜΗΝ κοιτάς κάτω όταν τα κατεβαίνεις!». Γκλόριουζ γκρεμοτσάκισμα, σκέφτομαι, αλλά χαλάλι τουλάχιστον θα γκρεμοτσακιστώ στο Fashion Week.
«Μπείτε όλοι στη σειρά, σε 1 λεπτό βγαίνουμε». Σε 1 λεπτό βγαίνουμε κι εγώ ακόμη να αγχωθώ. Θαύμα, θαύμα. Ήρθα στο Athens Fashion Week και θεραπεύτηκε η αγχώδης διαταραχή μου! Είχα ανεβάσει παλμούς αλλά ήταν από ενθουσιασμό. Ανυπομονούσα να βγω κι ας έτρωγα και τα μούτρα μου στα σκαλοπατάκια. Τι συμβαίνει; Εγώ δεν ήμουν έτσι, εγώ αγχώνομαι ακόμη κι όταν πλένω πιάτα. Πού πήγε η καθημερινή ανθυγιεινή δόση άγχους μου;
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Βγαίνω και δε θυμάμαι τίποτα. Μόνο ότι δεν έπεσα, δεν σκόνταψα, πήγαν όλα τέλεια. Πήγαν όλα φανταστικά! Μηδέν σκέψεις στο κεφάλι μου, μόνο ηρεμία. Μακάρι να μπορούσα να σας πω περισσότερα, αλλά ειλικρινά δεν έχω καμία ανάμνηση από το catwalk. Η σκέψη μου είχε παγώσει. Όταν τελείωσε το show, ήθελα κι άλλο. Ήθελα να ξαναμπώ στα καμαρίνια, να με ξαναβάψουν, να ξαναντυθώ και να το πάμε πάλι από την αρχή. Τέλος πάντων, ρεπορταζιακά και μόνο μπορώ να πω ότι το ζήσαμε κι αυτό. Είναι όμορφο όταν δεν παγιδεύεις τον εαυτό σου σε καλούπια. Το comfort zone σου μπορεί να είναι η χειρότερη φυλακή. Σκέφτομαι πόσο στο τσακ ήμουν να απορρίψω αυτήν την εμπειρία, χωρίς κανέναν σοβαρό λόγο ή μάλλον για όλους τους λάθος λόγους. Θα το πω κι ας ακουστώ life-coach. Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η αυτοπεποίθηση γεννιέται και δυναμώνει σε κάτι τέτοιες συνθήκες, όταν πρέπει να αποχωρηστούμε το οικείο και ελεγχόμενο περιβάλλον μας για κάτι άγνωστο και ξένο. Και του χρόνου!
