Στις 11 Γενάρη βλέπω ότι στο Biblioteque στα Εξάρχεια θα έρθουν οι Tiger Lillies και θα παίξει μια φάση μαζέματος κόσμου, μουσικές, βιβλία, μπίρες, όλα καλά και άγια. Διαβάζω συγκεκριμένα το εξής: «Την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024 στις 9:30 καλούμε όλους σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία -γιορτή με τους Tiger Lillies, έξω από το εργοτάξιο, μπροστά στο βιβλιοπωλείο Bibliotheque. Nα ξαναδώσουμε ζωή μια ακόμα φορά στην πλατεία, αναδεικνύοντας ότι εμείς δημιουργούμε εκείνοι καταστρέφουν Αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα στην μοναξιά των καιρών και στις αδυσώπητες λαμαρίνες/είσοδος ελεύθερη για όλους».
Διαβάζω την λέξη «βαρβαρότητα» και κάτι μέσα μου αναριγά. Μου έρχεται απευθείας στο νου το τραγούδι “Βάρβαροι” από την ταινία Ποκαχόντας, που με διαμόρφωσε ως παιδί και, ξανά, χρόνια μετά, ως ενήλικη. Όχι το τραγούδι αυτό μόνο, ολόκληρο το φιλμ.
Η αντίσταση στην βαρβαρότητα είναι μια φράση που εικάζω ότι θα έκανε υπερήφανο όποια ή όποιον την πρωτοσκέφτηκε. Έχει αυτήν την δημιουργική ασάφεια (που έλεγε και ο Σταμάτης Κόκοτας) της ποίησης και των μεγάλων ιδεών, χάρη στην οποία βρίσκει εύκολα ο καθένας ταύτιση και συμφωνία, από το δικό του μετερίζι ή/και καταπώς τον βολεύει. Βαρβαρότητα για ορισμένους είναι ο Μητσοτάκης, η Κυβέρνηση. Για άλλους, η πατριαρχία, ο καπιταλισμός. Για τρίτους, η πώληση ναρκωτικών φάτσα φόρα σε πιάτσες και πλατείες της πόλης. Για άλλους, η αναρχική βία. Και για άλλους, η ίδια τους η μάνα, ο σύντροφός τους, το αφεντικό τους στην δουλειά που μισούν μα δεν μπορούν ν’ αφήσουν.
Θυμάμαι να γράφω η ίδια με τα χέρια μου σε πανό την φράση «Ας αντισταθούμε στην βαρβαρότητα»-αφορούσε πορεία μνήμης για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Εννοούσα(με) την βαρβαρότητα της αστυνομικής βίας, η οποία θέλει όριο, περιορισμό, η οποία δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή από δημοκράτες πολίτες σε καμία περίπτωση. Όμως, η αντίσταση στην βαρβαρότητα της αστυνομίας, ας πούμε, με τον τρόπο που το είχα (και έχω) προσωπικά στο κεφάλι μου, δεν σημαίνει επουδενί επιθυμία κατάργησης της αστυνομίας ως θεσμού-γιατί θέλω να υπάρχει αυτός ο μηχανισμός ελέγχου των παρρεκκλινουσών συμπεριφορών συμπολιτών μου, όταν κάποιος αποφασίσει να με παρενοχλήσει σεξουαλικά ή να μπει παράνομα στο σπίτι μου. Άρα, η αντίσταση κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας, κατά την ταπεινή μου άποψη ξαναλέω, δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί με πέταμα πέτρας πάνωσ το κράνος του ματατζή, αλλά με μεγάλη, όσο πιο μεγάλη γίνεται, παρουσία στους δρόμους, διάλογο, υποβολή προτάσεων εμπράκτων για το τι αστυνομικό σώμα θέλουμε, αξίζουμε, απαιτούμε ως πολίτες.
Βαρβαρότητα είναι και το κλείσιμο της πλατείας Εξαρχείων για να γίνει το μετρό -για ορισμένους. Για άλλους, είναι ανάσα και, απλώς, κάνουν υπομονή με τις λαμαρίνες, αναμένοντας την ολοκλήρωση των έργων και την εκπλήρωση των δίκαιων ή παράλογων (ας μην κρίνουμε εμείς) προσδοκιών τους για μια γειτονιά που θα θυμίζει περισσότερο Κουκάκι, Παγκράτι και τα συναφή παρά Εξάρχεια-όπως-θεωρείται-ότι-πρέπει-να-είναι-τα-Εξάρχεια. Είναι μια θαυμάσια ιδέα το μάζεμα ανθρώπων στο προσφιλές βιβλιοπωλείο, ενεργό στην διοργάνωση εκδηλώσεων και ήδη σημαντικό πυρήνα της νεότερης εποχής των Εξαρχείων, ναι, είναι μια καταπληκτική ιδέα. Όμως, αποτελεί στ’ αλήθεια τρόπο αντίστασης στην βαρβαρότητα; Εμείς δηλαδή κι οι φίλοι μας (γιατί ξέρουμε ποιους θα συναντήσουμε εκεί, δεν θα συναντήσουμε την μεσοαστή κολωνακιώτισσα που θα σκάσει πλατεία με Bεργίνα και με διάθεση ζύμωσης), εμείς ξαναλέω κι οι φίλοι μας που ήδη τα έχουμε χιλιοπεί για την πλατεία, την πολιτική κατάσταση, την εκτετατμένη και έντονη αστυνομική παρουσία, την αντιαισθητική περίφραξη, τα χίλια όσα, εμείς κι οι φίλοι μας θα τα ΞΑΝΑπούμε, θα τα ΞΑΝΑπιούμε, θα ΞΑΝΑαντισταθούμε.
Ρωτώ ακόμα μια φορά: αρκεί αυτό; αποτελεί αυτό πραγματική αντίσταση και ανατροπή; Νιώθω, συχνά, σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, σε καλέσματα σε χώρους με ελεύθερη συνεισφορά την μιζέρια της στενότητας, του στενού, συγκεκριμένου, αναέριστου, περιορισμένου κύκλου ανθρώπων, και προφανώς ιδεών. Βλέπω, στα 31 μου, όλο και λιγότερα νέα άτομα. βλέπω 40ρηδες, 50ρηδες, παλιούς αγωνιστές, οι νέοι συζητούν διαδικτυακά, ασχολούνται με think tanks ή λιώνουν σε δεκάωρες δουλειές να βγάλουν έστω ένα 700ρι, οι νέοι μοιάζει να μην έχουν χρόνο για τέτοιου τύπου αντίσταση στην βαρβαρότητα. Και δεν είναι ότι δεν είναι και αυτοί θύματά της. Όλοι-όλες-όλα είμαστε θύματα της βαραβρότητας, της όποιας βαρβαρότητας. Αυτοί όμως μπορεί να επιλέγουν την χαρά, το πάρτυ, τη λησμονιά, την άγρα χρημάτων για διαφυγή από τη χώρα ως τρόπους αντίστασης.
Τελικά, συλλογικά, σύσσωμα και ενιαία, πώς μπορούμε να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα; Αισθάνομαι πως η αντίσταση στην βαρβαρότητα είναι ένα αυστηρά ατομικό σπορ, κι έχω καλά στο νου μου πως αυτή είναι μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής, ίσως και επικίνδυνη για κάποιους, άπαοψη. Αντπισταση στη βαρβαρότητα είναι η καθημερινή διατήρηση της ψυχραιμίας μας, είναι η ευγένεια και η καλοσύνη μεταξύ μας (εγώ με την σερβιτόρα, εσύ με το παιδί στο φούρνο, αυτός με τον βενζινά, εκείνη με τον τύπο στα φανάρια, εμείς με τους γείτονές μας, εσείς με τους υπαλλήλους ή συνεργάτες σας, αυτοί με τα αδέσποτα, αυτές με όσους ή όσες διαφωνούν μαζί τους). Η βία με την οποία έχουμε πασπαλίσει τις ζωές μας μπαίνει βαθιά μες στις ίνες μας, μας ποτίζει. Δεν ανέχομαι να βλέπω συντρόφους συναγωνιστές, ανθρώπους με υψωμένο δάχτυλο στην κάθε παραμικρή αδικία που μπορεί να υπόκεινται αντικειμενικά ή κατά την άποψή τους, δεν ανέχομαι να τους βλέπω να βρίζουν χυδαία έναν συνάνθρωπό τους στην πρώτη αναποδιά στην επικοινωνία τους. Δεν έχει λογική η όποια επιθυμία μας να μην ανεχόμαστε τους βαρβάρου, με το να γινόμαστε βάρβαροι εμείς μεταξύ μας.
Δεν αρκεί να γράφουμε και να λέμε, ακκιζόμενοι, ότι αντιστεκόμαστε στην βαρβαρότητα, με τρόπους που μας φαίνονται βολικοί, εύκολοι, γλυκείς. Η αντίσταση στην βαραβρόττηα είναι καθημερινή έγνοια και τριβή, δουλειά με τον εαυτό, άνοιγμα της ψυχής μας στον κόσμο, επιθυμία ξεβολέματος και ανακατέματος με νέες ιδέες, είναι αγκαλιά, είναι προσφορά βοήθειας και, ναι, αγάπης. Δεν είναι άλλο ένα βραδάκι στη γειτονιά μας με την παρέα μας και με τα μπιράκια μας. Παρεμπιπτόντως, θα πάω στο Biblioteque, αλλά όχι για να αντισταθώ σε καμία βαρβαρότητα-για να περάσω καλά θα πάω, που κι αυτό σημαντικό είναι και ιερό μάλιστα, για να δω τους Tiger Lillies και να ψωνίσω και κανέναν βιβλίο της προκοπής. Πάντα θέλουμε και χρειαζόμαστε βιβλία της προκοπής. Φίλους. Και μουσική.
Στις 11 Γενάρη βλέπω ότι στο Biblioteque στα Εξάρχεια θα έρθουν οι Tiger Lillies και θα παίξει μια φάση μαζέματος κόσμου, μουσικές, βιβλία, μπίρες, όλα καλά και άγια. Διαβάζω συγκεκριμένα το εξής: «Την Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2024 στις 9:30 καλούμε όλους σε μια αυτοοργανωμένη συναυλία -γιορτή με τους Tiger Lillies, έξω από το εργοτάξιο, μπροστά στο βιβλιοπωλείο Bibliotheque. Nα ξαναδώσουμε ζωή μια ακόμα φορά στην πλατεία, αναδεικνύοντας ότι εμείς δημιουργούμε εκείνοι καταστρέφουν Αντιστεκόμαστε στη βαρβαρότητα στην μοναξιά των καιρών και στις αδυσώπητες λαμαρίνες/είσοδος ελεύθερη για όλους».
Διαβάζω την λέξη «βαρβαρότητα» και κάτι μέσα μου αναριγά. Μου έρχεται απευθείας στο νου το τραγούδι “Βάρβαροι” από την ταινία Ποκαχόντας, που με διαμόρφωσε ως παιδί και, ξανά, χρόνια μετά, ως ενήλικη. Όχι το τραγούδι αυτό μόνο, ολόκληρο το φιλμ.
Η αντίσταση στην βαρβαρότητα είναι μια φράση που εικάζω ότι θα έκανε υπερήφανο όποια ή όποιον την πρωτοσκέφτηκε. Έχει αυτήν την δημιουργική ασάφεια (που έλεγε και ο Σταμάτης Κόκοτας) της ποίησης και των μεγάλων ιδεών, χάρη στην οποία βρίσκει εύκολα ο καθένας ταύτιση και συμφωνία, από το δικό του μετερίζι ή/και καταπώς τον βολεύει. Βαρβαρότητα για ορισμένους είναι ο Μητσοτάκης, η Κυβέρνηση. Για άλλους, η πατριαρχία, ο καπιταλισμός. Για τρίτους, η πώληση ναρκωτικών φάτσα φόρα σε πιάτσες και πλατείες της πόλης. Για άλλους, η αναρχική βία. Και για άλλους, η ίδια τους η μάνα, ο σύντροφός τους, το αφεντικό τους στην δουλειά που μισούν μα δεν μπορούν ν’ αφήσουν.
Θυμάμαι να γράφω η ίδια με τα χέρια μου σε πανό την φράση «Ας αντισταθούμε στην βαρβαρότητα»-αφορούσε πορεία μνήμης για την δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Εννοούσα(με) την βαρβαρότητα της αστυνομικής βίας, η οποία θέλει όριο, περιορισμό, η οποία δεν πρέπει να γίνεται ανεκτή από δημοκράτες πολίτες σε καμία περίπτωση. Όμως, η αντίσταση στην βαρβαρότητα της αστυνομίας, ας πούμε, με τον τρόπο που το είχα (και έχω) προσωπικά στο κεφάλι μου, δεν σημαίνει επουδενί επιθυμία κατάργησης της αστυνομίας ως θεσμού-γιατί θέλω να υπάρχει αυτός ο μηχανισμός ελέγχου των παρρεκκλινουσών συμπεριφορών συμπολιτών μου, όταν κάποιος αποφασίσει να με παρενοχλήσει σεξουαλικά ή να μπει παράνομα στο σπίτι μου. Άρα, η αντίσταση κατά της αστυνομικής βαρβαρότητας, κατά την ταπεινή μου άποψη ξαναλέω, δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί με πέταμα πέτρας πάνωσ το κράνος του ματατζή, αλλά με μεγάλη, όσο πιο μεγάλη γίνεται, παρουσία στους δρόμους, διάλογο, υποβολή προτάσεων εμπράκτων για το τι αστυνομικό σώμα θέλουμε, αξίζουμε, απαιτούμε ως πολίτες.
Βαρβαρότητα είναι και το κλείσιμο της πλατείας Εξαρχείων για να γίνει το μετρό -για ορισμένους. Για άλλους, είναι ανάσα και, απλώς, κάνουν υπομονή με τις λαμαρίνες, αναμένοντας την ολοκλήρωση των έργων και την εκπλήρωση των δίκαιων ή παράλογων (ας μην κρίνουμε εμείς) προσδοκιών τους για μια γειτονιά που θα θυμίζει περισσότερο Κουκάκι, Παγκράτι και τα συναφή παρά Εξάρχεια-όπως-θεωρείται-ότι-πρέπει-να-είναι-τα-Εξάρχεια. Είναι μια θαυμάσια ιδέα το μάζεμα ανθρώπων στο προσφιλές βιβλιοπωλείο, ενεργό στην διοργάνωση εκδηλώσεων και ήδη σημαντικό πυρήνα της νεότερης εποχής των Εξαρχείων, ναι, είναι μια καταπληκτική ιδέα. Όμως, αποτελεί στ’ αλήθεια τρόπο αντίστασης στην βαρβαρότητα; Εμείς δηλαδή κι οι φίλοι μας (γιατί ξέρουμε ποιους θα συναντήσουμε εκεί, δεν θα συναντήσουμε την μεσοαστή κολωνακιώτισσα που θα σκάσει πλατεία με Bεργίνα και με διάθεση ζύμωσης), εμείς ξαναλέω κι οι φίλοι μας που ήδη τα έχουμε χιλιοπεί για την πλατεία, την πολιτική κατάσταση, την εκτετατμένη και έντονη αστυνομική παρουσία, την αντιαισθητική περίφραξη, τα χίλια όσα, εμείς κι οι φίλοι μας θα τα ΞΑΝΑπούμε, θα τα ΞΑΝΑπιούμε, θα ΞΑΝΑαντισταθούμε.
Ρωτώ ακόμα μια φορά: αρκεί αυτό; αποτελεί αυτό πραγματική αντίσταση και ανατροπή; Νιώθω, συχνά, σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης, σε καλέσματα σε χώρους με ελεύθερη συνεισφορά την μιζέρια της στενότητας, του στενού, συγκεκριμένου, αναέριστου, περιορισμένου κύκλου ανθρώπων, και προφανώς ιδεών. Βλέπω, στα 31 μου, όλο και λιγότερα νέα άτομα. βλέπω 40ρηδες, 50ρηδες, παλιούς αγωνιστές, οι νέοι συζητούν διαδικτυακά, ασχολούνται με think tanks ή λιώνουν σε δεκάωρες δουλειές να βγάλουν έστω ένα 700ρι, οι νέοι μοιάζει να μην έχουν χρόνο για τέτοιου τύπου αντίσταση στην βαρβαρότητα. Και δεν είναι ότι δεν είναι και αυτοί θύματά της. Όλοι-όλες-όλα είμαστε θύματα της βαραβρότητας, της όποιας βαρβαρότητας. Αυτοί όμως μπορεί να επιλέγουν την χαρά, το πάρτυ, τη λησμονιά, την άγρα χρημάτων για διαφυγή από τη χώρα ως τρόπους αντίστασης.
Τελικά, συλλογικά, σύσσωμα και ενιαία, πώς μπορούμε να αντισταθούμε στην βαρβαρότητα; Αισθάνομαι πως η αντίσταση στην βαρβαρότητα είναι ένα αυστηρά ατομικό σπορ, κι έχω καλά στο νου μου πως αυτή είναι μια εξαιρετικά αντιδημοφιλής, ίσως και επικίνδυνη για κάποιους, άπαοψη. Αντπισταση στη βαρβαρότητα είναι η καθημερινή διατήρηση της ψυχραιμίας μας, είναι η ευγένεια και η καλοσύνη μεταξύ μας (εγώ με την σερβιτόρα, εσύ με το παιδί στο φούρνο, αυτός με τον βενζινά, εκείνη με τον τύπο στα φανάρια, εμείς με τους γείτονές μας, εσείς με τους υπαλλήλους ή συνεργάτες σας, αυτοί με τα αδέσποτα, αυτές με όσους ή όσες διαφωνούν μαζί τους). Η βία με την οποία έχουμε πασπαλίσει τις ζωές μας μπαίνει βαθιά μες στις ίνες μας, μας ποτίζει. Δεν ανέχομαι να βλέπω συντρόφους συναγωνιστές, ανθρώπους με υψωμένο δάχτυλο στην κάθε παραμικρή αδικία που μπορεί να υπόκεινται αντικειμενικά ή κατά την άποψή τους, δεν ανέχομαι να τους βλέπω να βρίζουν χυδαία έναν συνάνθρωπό τους στην πρώτη αναποδιά στην επικοινωνία τους. Δεν έχει λογική η όποια επιθυμία μας να μην ανεχόμαστε τους βαρβάρου, με το να γινόμαστε βάρβαροι εμείς μεταξύ μας.
Δεν αρκεί να γράφουμε και να λέμε, ακκιζόμενοι, ότι αντιστεκόμαστε στην βαρβαρότητα, με τρόπους που μας φαίνονται βολικοί, εύκολοι, γλυκείς. Η αντίσταση στην βαραβρόττηα είναι καθημερινή έγνοια και τριβή, δουλειά με τον εαυτό, άνοιγμα της ψυχής μας στον κόσμο, επιθυμία ξεβολέματος και ανακατέματος με νέες ιδέες, είναι αγκαλιά, είναι προσφορά βοήθειας και, ναι, αγάπης. Δεν είναι άλλο ένα βραδάκι στη γειτονιά μας με την παρέα μας και με τα μπιράκια μας. Παρεμπιπτόντως, θα πάω στο Biblioteque, αλλά όχι για να αντισταθώ σε καμία βαρβαρότητα-για να περάσω καλά θα πάω, που κι αυτό σημαντικό είναι και ιερό μάλιστα, για να δω τους Tiger Lillies και να ψωνίσω και κανέναν βιβλίο της προκοπής. Πάντα θέλουμε και χρειαζόμαστε βιβλία της προκοπής. Φίλους. Και μουσική.
