Το 2023 ήταν μία δύσκολη χρονιά. Πολλές αναποδιές, ανείπωτες τραγωδίες, φωτιές, λάσπη και πλημμύρες, και 2 ένοπλες συρράξεις κοντά μας να μας υπενθυμίζουν πως από τύχη δεν ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη.
Η έλευση του νέου έτους για πολλούς λειτούργησε σαν κάθαρση. Ένας συμβολικός τρόπος να αποτινάξουν την κακή τύχη, τη μιζέρια και τα προβλήματα και να ξεκινήσουν τη χρονιά με περισσότερη αισιοδοξία και ελπίδα.

Όχι για όλους όμως καθώς το 2024 έκανε ποδαρικό με ευχές αλλά και κατάρες.

Στην γιορτή του Δήμου Αθηναίων στο Σύνταγμα, η πλειοψηφία του κόσμου που δεν ήταν Έλληνες, φαίνεται να ενόχλησε αρκετούς με αποκορύφωμα τις παλαιστινιακές σημαίες που ανέμιζαν στο κοινό και προκάλεσαν πλήθος αντιδράσεων ακόμα και από τον ίδιο τον Πορτοκάλογλου που τραγουδούσε στη σκηνή. Δηλώσεις ότι η Αθήνα έχει γίνει Ισλαμαμπάντ, ότι η Ελλάδα θα γίνει χώρα μεταναστών κατέκλυσαν το ίντερνετ.

Αυτό που όμως δεν αντιλαμβάνονται είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν εδώ την κανονικότητα μας, με τις οικογένειές, τους φίλους και την οικονομική δυνατότητα να γιορτάσουν σε κάποιο μαγαζί όπως εμείς. Επομένως μία δημόσια δωρεάν γιορτή ήταν ο μόνος τρόπος για να διασκεδάσουν και να υποδεχτούν το νέο έτος μακριά από τις δυσκολίες της καθημερινότητας.

Οι αντιδράσεις για τις σημαίες ήταν έντονες τόσο στο ιντερνετικό σύμπαν όσο και στο τηλεοπτικό. Δημοσιογράφοι και πολιτικοί έσπευσαν να καταδικάσουν το νέο δήμαρχο που δεν έκανε κάτι για τις παλαιστινιακές σημαίες αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά πως η ανθρωπιά μας είναι μάλλον επιλεκτική. Στη λωρίδα της Γάζας η αιματοχυσία είναι καθημερινότητα καθώς το μεγαλύτερο πλέον μέρος της έχει ισοπεδωθεί από τους αδιάκριτους ισραηλινούς βομβαρδισμούς που με αφορμή την εγκληματική οργάνωση της Χαμάς, σκοτώνουν αμάχους Παλαιστίνιους και παιδιά. Το έγκλημα της Χαμάς δεν μπορεί να δικαιολογήσει κανένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, και αυτή τη στιγμή, στην Παλαιστίνη συντελείται γενοκτονία.

“Δε θέλουμε καμία σημαία” υποστηρίζει ο κ. Πορτοσάλτε -ο οποίος είπε μάλιστα ότι ήταν σημαίες της Χαμάς αυτές που ανέμιζαν και όχι της Παλαιστίνης- κάνοντας λόγο για κακό ποδαρικό από τον δήμαρχο ο οποίος κατά της άποψή του θα έπρεπε να είχε απαγορεύσει τις σημαίες.

Είναι όμως στις αρμοδιότητες του δημάρχου η απαγόρευση συμβόλων; Και αν τελικά έχει την αρμοδιότητα για κάτι τέτοιο, ποιες σημαίες θα απαγόρευε; Όλες; Της μέσης ανατολής; Κάποιοι άλλοι θα σκέφτονταν μάλιστα, ότι αν ήταν δήμαρχος ακόμα ο Μπακογιάννης, θα είχαμε τις ίδιες αντιδράσεις για τις Παλαιστινιακές σημαίες και την ευθύνη του; Απλή απορία, έτσι για να έχουμε να ασχολούμαστε. Το ποιόν του νέου δημάρχου ακόμα δεν είναι γνωστό, οι πράξεις του και το έργο του αναμένεται να κριθούν τα επόμενα χρόνια της θητείας του. Είναι όμως πλέον βέβαιο ότι έχει ενοχλήσει τις φατριές της δεξιάς.

Ο κύριος Πλεύρης με τη σειρά του ανέρτησε στο twitter ότι μόνο η Ελληνική σημαία πρέπει να υψώνεται στην Αθήνα.

Ξεχνώντας μάλλον ότι πριν λίγο καιρό, όταν μέλη της Χαμάς εισέβαλαν στο Ισραήλ σκοτώνοντας εκατοντάδες άμαχους, η πρόσοψη της Βουλής στο Σύνταγμα φωτίστηκε με την σημαία του Ισραήλ.

επιλεκτική ανθρωπιά
Φωτ.: Κώστας Τζούμας/ Eurokinissi

Αποκορύφωμα όμως της βραδιάς όμως και της υποκρισίας μας ήταν η εμφάνιση του νέου δημάρχου με ένα κοριτσάκι στη σκηνή. Την ώρα που ευχόταν καλή χρονιά και το νέο έτος να μας κάνει πιο δίκαιους και αλληλέγγυους, τα ακροδεξιά τρολς έδιναν ρατσιστικό κρεσέντο στο ιντερνετ, σχολιάζοντας το κοριτσάκι που καθόταν στο πλάι του.

Η εμφάνισή του σε συνδυασμό με τις Παλαιστινιακές σημαίες, προκάλεσαν ένα παραλήρημα ρατσισμού με στόχο το μικρό παιδί που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν ως Παλαιστίνια και να βγάλουν στη φόρα το πρωτοχρονιάτικο μίσος τους κατηγορώντας τον νέο δήμαρχο ότι δείχνει ανεκτικότητα στους αλλοδαπούς. Μετά από την αντίστροφη μέτρηση, υπήρχαν άνθρωποι που αγκαλιάστηκαν και αντάλλαξαν ευχές με τους δικούς τους, είπαν καλή χρονιά και παράλληλα μίσησαν ένα παιδί δίπλα στον δήμαρχο γιατί το πέρασαν για “λάθρο”. 

Το κοριτσάκι που τελικά είναι η κόρη της Νάνσυς Ζαμπέτογλου (παρουσιάστρια της βραδιάς) και του Νάσου Γαλακτερού στάθηκε αφορμή για να ξεχυθεί όλο το μίσος του νεοέλληνα πατριώτη που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το πρόβλημα σε αυτή τη χώρα είναι ο ίδιος και η νοοτροπία του και όχι ένα 9χρονο παιδί. Δεν μπορεί να καταλάβει ότι η εμφάνιση είναι απλά μία εικόνα και ότι το να μισείς κάποιον που δεν ξέρεις, ειδικά αν είναι παιδί, χωρίς να σου έχει κάνει κάτι είναι το λιγότερο αξιοθρήνητο.

Το σκηνικό αυτό μου θύμισε την εμπειρία ενός φίλου, Έλληνα, που ζούσε για μία περίοδο στη Ρωσία, μία χώρα με μεγάλο ποσοστό νεοναζιστικών οργανώσεων. Καθώς η εμφάνισή του ήταν τελείως διαφορετική από το μέσο Ρώσο, (Έλληνας γαρ), ξυριζόταν κόντρα καθημερινά, και κυκλοφορούσε με το διαβατήριο του, καθώς πολλάκις είχε βρεθεί σε τυχαίο έλεγχο στο δρόμο ακροδεξιών εγκληματιών που των ρωτούσαν από που κρατάει η σκούφια του, έτοιμοι να του επιτεθούν, για να γλιτώσει κραδαίνοντας το ελληνικό διαβατήριο και φωνάζοντας greek orthodox (έστω και αν οι σχέσεις του με την εκκλησία και τη θρησκεία είναι μάλλον ανύπαρκτες).

Η επιλεκτική ανθρωπιά μας είναι έκδηλη σε κάθε πτυχή της καθημερινότητας.

Η μικρή Όλγα που βρήκε τραγικό θάνατο σε μία σιδερένια πόρτα εργοστασίου, η δολοφονία του 16χρονου Κώστα Φραγκούλη, ο πνιγμός εκατοντάδων ανθρώπων στο ναυάγιο της Πύλου δεν άγγιξαν την ανθρωπιά του μέσου Έλληνα καθώς, έλα μωρε, “γυφτάκι” ήταν, έτσι τα παρατάνε, ενώ οι πνιγμένοι στο Αιγαίο έμειναν για άλλη μια φορά απλά ένας αριθμός.

Δε θα ξεχάσω την περίοδο που η Ρωσία είχε εισβάλει στην Ουκρανία, πολλοί δημοσιογράφοι έκαναν λόγο για “πραγματικούς” πρόσφυγες που «είναι σαν και εμάς». Ντρέπεται και η ντροπή πια.

Ο πόνος της προσφυγιας είναι τεράστιος, από όποια χώρα και αν είσαι, σε οποία ήπειρο και αν έχει τύχει να γεννηθείς. Το ίδιο θλιβερό και αποκαρδιωτικο ήταν για τους ανθρώπους από τη Συρία, που τους διέλυσαν τη χώρα, από το Αφγανιστάν, από την Υεμένη, από το Ιράκ, από τη Λιβύη, από την πρώην Γιουγκοσλαβια τη δεκαετία του ’90. Όταν η πατρίδα σου και το σπίτι σου είναι μια κόλαση επι γης, αναγκάζεσαι να φύγεις νύχτα, με τα παιδιά παραμάσχαλα, με μια βαλίτσα στο χέρι, χωρίς καμία βαλίτσα. Η υποκρισία της Δύσης για τους “πραγματικους ” πρόσφυγες της Ουκρανίας, η υποκρισία του ‘Ελληνα για το διαχωρισμό των κατατρεγμένων, για την επιλεκτική και με όρους αθρωπιά εξοργιζει κάθε άνθρωπο με ενσυναίσθηση που δεν αντέχει να χωρίζει τους ανθρώπους σε Ευρωπαίους και μη.

Από τύχη δε ζούμε σε εμπόλεμη ζώνη. Από τύχη γεννηθήκαμε σε κράτος που είναι ελέυθερο και έχουμε τη δυνατότητα να εκφραζόμαστε όπως θέλουμε και δεν τρέχουμε να σώσουμε τα παιδιά μας από βόμβες που πέφτουν βροχή.

Κανένας δε θέλει να μπει σε βάρκα νύχτα αφήνοντας πισω σπίτια, φίλους συγγενεις, κανένας δε θέλει να περπατάει στις ερημιες, αφήνοντας πίσω όλη τη ζωή του, αν δεν υπάρχει λόγος. Ένας άνθρωπος σε ανάγκη, σε φυγή, δεν είναι ούτε Ευρωπαίος, ούτε πραγματικός, ούτε Ισραηλινός, Εβραίος, Έλληνας ή ορθόδοξος. Ειναι απλά άνθρωπος! Και χρειάζεται την αλληλεγγύη και την ανθρωπια μας, μόνο αυτό μας μένει άλλωστε, ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή.