Λατρεύω την καθαριότητα, την μυρωδιά φρεσκάδας. Το συναίσθημα που αποκομίζει ο λαντζέρης του νοικοκυριού από έναν φρεσκοπλυμένο νεροχύτη με τα πιάτα να στεγνώνουν στωικά στην παρακείμενη πετσετούλα συγκρίνεται με πολύ λίγα συναισθήματα σε αυτήν την ζωή..

Γιατί, τα φρέσκα σεντόνια; Ο ήχος του πλυντηρίου που γουργουρίζει και καθαρίζει τα ρουχαλάκια; Η βεράντα δροσερή με το λάστιχο να έχει αλλάξει χρώμα στο μωσαϊκό μέχρι να στεγνώσει, οι γλάστρες περιποιημένες και το χωματάκι της μουλιασμένο, τα φυτά ξεδίψαστα, η διακριτική μυρωδιά του Άζαξ στα τζάμια και τους καθρέφτες, το υγρό για ξύλινα έπιπλα με αυτήν την καθησυχαστική μυρωδιά γιαγιαδίλας, η μπανιέρα και ο νιπτήρας απαστράπτοντες, τα εσώρουχα τακτοποιημένα στο συρτάρι, τα μαξιλάρια του καναπέ στην θέση τους, φουσκωτά και καθαρά, τα μπωλάκια των κατοικιδίων πεντακάθαρα, το ξύλινο πάτωμα στην κρεβατοκάμαρα βγαλμένο από διαφήμιση και…

Θέλετε κι άλλα;

Το point το πιάσατε: σε ποιον δεν αρέσει η αίσθηση του καθαρού σπιτιού; Και, συγκεκριμένα, αφού το έχουμε καθαρίσει εμείς με τα χέρια μας. Ω, ναι, τότε το αίσθημα ικανοποίησης και ευχαρίστησης διπλασιάζεται σε σχέση με ένα σπίτι που μας παραδίδει πεντακάθαρο ένας άνθρωπος που πληρώνουμε γι’ αυτόν τον σκοπό.  Δεν βρίσκω τίποτε κακό σε σχέση με την καθαριότητα ως παροχή υπηρεσίας και είναι κάτι που, όσο λίγα χρήματα κι αν είχα, προσέφερα και προσφέρω ακόμα στον εαυτό μου ως δώρο ξεκούρασης μερικές φορές μες στον χρόνο.

Αλλά, υπάρχει ένα αλλά σε όλο αυτό.

Όταν περνάμε καλά μες στο σπίτι μας, αυτό βρομίζει. Είναι σαν μια άτυπη συμφωνία που έχουμε κάνουμε με τον διάβολο. Θες χάδια και παιχνίδια με το σκυλί σου; Πάρε τρίχα και, πιθανώς, καμιά ζημιά. Θες μάζωξη με φίλους; Πάρε μια κουζίνα-χάος και ένα πάτωμα κολλώδες μετά. Θες μια έντονη ερωτική νύχτα; Ξέρεις.

Όλες οι πετυχημένες διαφημίσεις προϊόντων καθαρισμού βασίζονται σε αυτό το δίπολο «βρομιάς» και ευτυχίας. Η καθαριότητα λανσάρεται ως το αναγκαίο, ενδιάμεσο στάδιο της πραγματικής καθημερινότητας που, για να μην είναι μίζερη, σύμφωνα με τους μαρκετίστες (που δεν έχουν και πάντα άδικο) χρειάζεται ένα λαμπραντόρ, δύο άτακτα παιδάκια, έναν σύντροφο με ορέξεις, μαγειρικό οίστρο και καλλιτεχνικές ανησυχίες.

Έχω μπει, δόξα τη Δημοσιογραφία και την καλή μου τύχη, σε αρκετούς χώρους και έχω εκπαιδεύσει το μάτι μου να παίρνει vibe σχετικά άμεσα. Ένα σπίτι προσαρμόζει το φέρσιμό μας ως επισκεπτών, τον τρόπο και τον βαθμό κατά τον οποίο θα έρθουμε σε επαφή με τους οικοδεσπότες. Έχω μπει σε μεγάλα, λαμπερά σπίτια στο κέντρο ή στα προάστια κι έχω τρυπώσει και σε κάτι απρόσμενους χώρους πιο πολυμορφικούς, σαν εργαστήρια ιδεών και ομορφιάς, με χαρτιά, βιβλία, πάντοτε μία ή περισσότερες γάτες, μερικές κούπες καφέ εδώ κι εκεί. Τα πρώτα τα θαυμάζω, τα δεύτερα τα αγαπώ.

Στα δεύτερα, συνήθως, παίζουν και ωραίες μουσικές. Ωραίες μουσικές δεν εννοώ αυτές που αρέσουν σε μένα, αλλά αυτές που αποτελούν κομμάτι του πυρήνα του σπιτιού και των κατοίκων του.

Τα σπίτια είναι ωραίο να προδίδουν ζωή, κίνηση, θα τολμήσω να πω, ακόμα και αγωνία. Τα σπίτια που αγαπώ έχουν πάντα λίγο φαγητό στην κουζίνα, ακόμα και χθεσινό, μια μπίρα στο ψυγείο, ένα βιβλίο ή περισσότερα εκτός βιβλιοθήκης, τασάκια, υφές και το προσωπικό στίγμα του ανθρώπου ή των ανθρώπων που κατοικούν. Παθαίνει ψύχρα η καρδιά μου με τον υπερβολικό μινιμαλισμό τον ξενοδοχειάτο που παίζει τελευταία. Αλλά, αυτό είναι στην τελική θέμα γούστου.

Κάθε φορά που μπορεί να νιώθετε ότι ζείτε σε ένα χάος, σκεφτείτε πώς προξενήθηκε το χάος. Λέμε ναι στην φροντίδα του χώρου μας (διαβάστε εδώ πέντε τρόπους για να καθαρίζουμε το σπίτι μας πιο έξυπνα), λέμε ναι στην υγιεινή, αλλά λέμε όχι στην αποστείρωση. Δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε για τη μίνι στοίβα ρούχων που μαζεύτηκαν εκεί, κάπου στα τέλη της εβδομάδας, κατά την οποία τρέχαμε μεταξύ γραφείου, συναυλίας και λοιπών ραντεβού και υποχρεώσεων. Δεν χρειάζεται, επίσης, να στενοχωριόμαστε ή να αηδιάζουμε με τις τρίχες μας στο νιπτήρα-θα τις μαζέψουμε! Τα σεντόνια μας τα αλλάζουμε τακτικά, αλλά και αν περάσει η εβδομάδα δεν χρειάζεται να στρεσαριστούμε.

Το χάος στο γραφείο του σπιτιού μας μπορεί να μας εμπνεέι, στην τελική. Να είναι το δικό μας safe space: το χαρτομάνι, τα στιλό, οι ατάκτως ερριμμένες σημειώσεις, τα περιοδικά πυο συλλέγουμε απλώς για να τα ξεφυλλίζουμε.

Καμιά φορά είναι λόγοι ψυχολογικοί αυτοί που μας αποτρέπουν από μια στοιχειώδη οργάνωση ή καθαριότητα στον χώρο μας και έχει συμβεί σε όλους. Δεν γίνεται, απλώς δεν γίνεται, το σπίτι μας να είναι 100% πεντακάθαρο 365 μέρες τον χρόνο. Εμείς όμως οφείλουμε στους εαυτούς μας να ζούμε 365 μέρες τον χρόνο, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Ζωή είναι οι κλειστές μας, με ντελίβερυ και μια κουβέρτα γύρω μας, ζωή είναι η απλυσιά, ζωή είναι το άγριο σεξ, τα μικρά πάρτυ, οι εξάρσεις νοικουροσύνης όπου όλα είναι για λίγο καιρό στην εντέλεια, ζωή είναι το μαγείρεμα και η λερωμένη κουζίνα, ζωή είναι οι απόπειρες κηπουρικής με τα χώματα παντού σκορπισμένα, ζωή είναι να φιλοξενούμε κόσμο ή να μην θέλουμε να κοιμηθούμε στο κρεβάτι μας ένα ή περισσότερα βράδια, ζωή είναι να καπνίζουμε κλαίγοντας και η γάτα να μας κοιτά ενεή, ζωή να χορεύουμε με τα ηχεία στο τέρμα καθώς κάνουμε ντουλάπες.

Και ζώντας, δεν έχουμε απλώς σπίτι, φτιάχνουμε σπιτικό που θα πει αναμνήσεις, εμπειριες, φάσεις, εικόνες, στιγμές.

ΥΓ: Αν διαβάζει κανείς από καμιά διαφημιστική με πελάτες χλωρίνες, υγρά πιάτων και τα λοιπά, στείλτε να γράψω κανένα διαφημιστικάκι. 

ΥΓ2: Εννοείται πως όσο γράφω αυτό το κείμενο, ο νεροχύτης μου είναι τίγκα στα πιάτα από χθες, το κρεβάτι άστρωτο και κάτι ρούχα περιμένουν να μαζευτούν από την απλώστρα.