Βραχνάς. Όπως τραχανάς, αχταρμάς, κουρκουμάς. Ωραίες οι λέξεις που τελειώνουν σε -άς, τονισμένο. Αγαπώ αυτές τις λέξεις μας τις τραγανές, τις πιπεράτες, τις εξωτικές, τις προερχόμενες από τα τουρκικά συνήθως. Ο βραχνάς έχει μια υπέροχη ετυμολογία, παρά ταύτα: προέρχεται από τη μεσαιωνική ελληνική «βαρυχνάς / βαρυφνάς», που σήμαινε «βαρύς ύπνος». Ο βραχνάς κατέληξε να σημαίνει «αυτό που μας βαραίνει». Και τι είναι αυτό ή αυτά που μας βαραίνουν; Ω, πολλά και διάφορα.

Κάποια από αυτά -ίσως τα σημαντικότερα- είναι κοινά. Αν βγάλει κανείς το χρήμα και την εξουσία από την εξίσωση, έννοιες που είναι ικανές να διαφοροποιήσουν αρκετά έως πολύ τον αντίκτυπο ορισμένων καταστάσεων, τότε η έρημη η ανθρωπότητα είναι καταδικασμένη να υποφέρει από ένα σωρό, κοινές, τρομακτικά κοινές έγνοιες, να την βαραίνουν λίγο πολύ κοινά πράγματα, μιας που της έρημης της ανθρωπότητας η μοίρα δεν είναι παρά κοινή, δεν είναι παρά ο θάνατος. Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκες, είμαστε υποκείμενοι στους νόμους της φύσης, φοβόμαστε την φθορά, τη μοναξιά, τον πόνο, τον θάνατο, χάνουμε τα μυαλά μας όταν ερωτευόμαστε και, συνήθως, έχουμε κακή ιδέα για τον εαυτό μας.

Σκεφτείτε τον κοινό βραχνά του ερχομού στον κόσμο. Ξεκινάμε την εκτός μήτρας ζωή μας με κλάμα. Χάνουμε τ’ αυγά και τα πασχάλια. Όλοι. Ή την ανεκτίμητη αίσθηση της πείνας ή της δίψας που σβήνει, μια καλοκαιρινή μέρα μετά από πολύωρο κολύμπι και λιάσιμο. Η άλλη επίσης υπέροχη αίσθηση της φροντίδας που λαμβάνουμε όταν την έχουμε περισσότερο ανάγκη: μια αγκαλιά, μια ομπρέλα μες στη βροχή, μια έκπληξη από κάποιον που αγαπάμε και μας αγαπά. Και ναι: η αγάπη, επίσης. Το αίσθημα του ν’ αγαπάς, αυτό το πλημμύρισμα του στήθους με τις εκατομμύρια, θαυμαστές διαφοροποιήσεις για την καθεμιά και τον καθένα μας, φυσικά. Αλλά, διαφοροποιήσεις που αναπτύσσονται πάνω σε κοινό έδαφος: αυτό της θαλπωρής, της ζεστασιάς που απλώνεται και γλυκά σκεπάζει όλους τους φόβους. Όταν κάνεις έρωτα με τον σύντροφό σου και γίνεστε ένα: ψυχές, σώματα, ένα. Κοιτιέστε σα να τελειώνει ή σα ν’ αρχίζει ο κόσμος. Πόσες φορές το νιώθει αυτό κανείς στην ζωή του; Ελάχιστες, πολύτιμες, μοναδικές. Κι όμως, «όλοι το’ χουμε νιώσει» -έστω μία φορά στην ζωή μας!

Ξεφύγαμε, όμως. Ας μιλήσουμε για real βραχνάδες και δη κοινούς:

1. Αβεβαιότητα για το μέλλον

2. Φόβος του θανάτου (του δικού μας και των αγαπημένων μας προσώπων)

3. «Τι θα πει / σκεφτεί ο κόσμος»

4. Μονοτονία και πλήξη, βαρεμάρα

5. Ανικανοποίητη λαχτάρα για περισσότερα υλικά αγαθά

6. Ανεκπλήρωτες σεξουαλικές επιθυμίες και απωθημένα

7. Νοσταλγία του παρελθόντος ή ακόμα και εξιδανίκευση παρελθοντικών στιγμών

8. Αμφιβολίες για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη θεού, για την ύπαρξη ή μη ύπαρξη καλού και κακού

9. Overthinking

10. Απώλεια του πάθους / ενθουσιασμού, το οποίο αναπόφευκτα εξασθενεί με την ηλικία

11. Τεμπελιά, επανάπαυση

12. Στρες, υπερβολικό άγχος

13. Αυτοεκτίμηση, αποδοχή ή μη της εικόνας μας

14. Γενικός αποπροσανατολισμός/έλλειψη σκοπού/στόχων και ανεκπλήρωτοι στόχοι και όνειρα (παράλληλα με το πέρασμα του χρόνου)

15. Προβλήματα με την διατροφή και με τον ύπνο

16. Αίσθηση ότι δεν μας καταλαβαίνει κανείς. Και αίσθηση ότι δεν μας συμπαθεί ή δεν μας αγαπάει κανείς.

17. Θέματα εμπιστοσύνης

18. Θέματα διαχείρισης θυμού

19. Όχι καλή ικανότητα λήψης αποφάσεων ή κατάκτησης των στόχων

20. Εξαρτήσεις από αλκοόλ, νικοτίνη, ναρκωτικές ουσίες

21. Προβλήματα υγείας και θέματα αντιμετώπισής τους

Πόσα άλλα άραγε θα μπορούσαμε να σκεφτούμε;

Έγραψα κάποια στιγμή σε κείμενο στο Olafaq το εξής: «Τα κοινά μας είναι περισσότερα από τις διαφορές. Όμως, ως ανθρωπότητα επιλέξαμε, ιστορικά, να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στις διαφορές, αν και οι ομοιότητές μας, τα κοινά μας ήθη και πολιτιστικές καταβολές μάς πήγαν μακρύτερα μέσα στον Χρόνο και τον Χώρο». Συνεχίζω να έχω ακριβώς την ίδια άποψη έναν χρόνο μετά.

*με έμπνευση και από το Quora.com