Ουδεμία κατηγορία προς την φωνάρα Ηρώ που έγραψε και τραγούδησε έναν από τους μικρούς ύμνους των τελευταίων ημερών της 90s ανεμελιάς, με το «Έτσι ειμαι εγώ» της. Καταπληκτικό τραγούδι παρά τον στίχο «δεν μπορώ, ούτε και θέλω ν’ αλλάξω», ο οποίος, βέβαια, έχει άλλη δυναμική εν προκειμένω.

Η Ηρώ τραγουδά για έναν έρωτα και απαντά, νοητά, στους ανθρώπους που της λένε να ξεκολλήσει ότι «έτσι είναι αυτή», να ονειρεύεται της είναι αρκετό. Το λες και ρομαντικό.

Και επίσης, εντάξει, ένα τραγούδι είναι ένα τραγούδι. Τι γίνεται όταν τα λόγια της Ηρούς, ανέμελα ειπωμένα ανάμεσα σε ακόρντα και μελωδίες, γίνονται άποψη και στάση ζωής για μερικά άτομα;

Όλοι είμαστε ένοχοι, ή έστω οι περισσότεροι. Όλοι θα έχουμε κάποτε πει: «έτσι είμαι, έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, αφού με ξέρεις, έλα μωρέ, μην με παρεξηγείς». Μέχρι που ξεκινήσαμε ψυχοθεραπεία ή προσωπική δουλειά με τον εαυτό μας και είδαμε ότι αυτά είναι μούφες και μπαρούφες και ότι μπορούμε κάλλιστα, ως ενήλικες άνθρωποι, να ελέγξουμε την συμπεριφορά μας, να αποφύγουμε να πληγώσουμε κάποιον, να κινήσουμε την ζωή μας σε κατευθύνσεις που επιθυμούμε, χωρίς βαρίδια που μόνοι μας βάζουμε, βασισμένα σε παλιομοδίτικες αν όχι απαραχαιωμένες απόψεις του τύπου «δεν αλλάζει ο άνθρωπος».

Ο άνθρωπος αλλάζει και παρ-αλλάζει. Η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου όπως έχει διαμορφωθεί νωρίς στην ζωή του δεν αποτελεί ποτέ την πηγή του πορβλήματος. Πρόβλημα πάντα προξενεί η επιλογή του κάθε ανθρώπου να διαχειριστεί έτσι ή αλλιώς μια κατάσταση, ένα ζήτημα. Άρα, η στάση ζωής, οι συμπεριφορές κάποιου ανθρώπου μπορεί να πρέπει να αλλάξουν και, μάλιστα, αυτό δεν σημαίνει ότι θα αλλάξει η ψυχή του, η ριζωμένη του προσωπικότητα. Σίγουρα, καλούμαστε μνα σκεφτούμε ότι ίσως χρειάζεται να αλλάξουμε κάτι όταν αυτό πιθανώς μας δημιουργεί θέματα στην ζωή μας, όταν μας κάνει εμάς ή/και τις σχέσεις μας δυσλειτουργικούς.

Καμιά φορά, αν παρατηρήσουμε υιοθετούμε μοτίβα συμπεριφοράς. Όταν θυμώνουμε, φωνάζουμε δυνατά, χτυπάμε το χέρι μας σε κάποια επιφάνεια κι αποχωρούμε από το τραπέζι ή το δωμάτιο. Αυτό δημιουργεί μια αλυσίδα συμπεριφορών. Η γυναίκα μας κλαίει, τα παιδιά μας φοβούνται, εμείς μετά νιώθουμε εντελώς σκατά, αλλά είναι αργά πια, και επίσης, πόσες συγγνώμες να πεις όταν κάτι το κάνεις και το ξανακάνεις και το ξανακάνεις; Δεν θα γίνουμε μαλθακοί ή λιγότερο δυναμικοί αν μάθουμε να ελέγχουμε λίγο τα νεύρα μας ή να διαχειριζόμαστε διαφορετικά τον θυμό μας. Κανείς δεν θέλει να μας βάλει νυστέρι στην ψυχή και το μυαλό, να μας κάνει άλλους ανθρώπους, κανείς από αυτούς κι αυτές που αληθινά μας αγαπούν δεν θα ήθελε να μας αλλάξει. Μας αγαπούν γι’ αυτό που είμαστε οι άνθρωποί μας, όμως αυτό που είμαστε, ανεξέλεγκτο, ανορίωτο και αφημένο στην τύχη του, μπορεί κάλλιστα να τους πληγώσει.

Το «έτσι είμαι εγώ» δεν πρέπει να αποτελεί δικαιολογία τον 21ο αιώνα για συμπεριφορές και κουβέντες που πληγώνουν. Αν προσέξετε, το «έτσι είμαιε γώ, τι να κάνουμε;» το λένε άνθρωποι συγκρουσιακοί, καχύποπτοι με τους άλλους, ενδεχομένως υπερβολικοί στις εκφράσεις τους με στόχο συνήθως να καλύψουν ανασφάλειες, άνθρωποι από τους οποίους συνήθως λείπει η τρυφερότητα, η υπομονή, η όρεξη να ακούσουν τον άλλον. Τους αποκαλώ ανθρώπους- μεγάλα μωρά και ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα για μένα είναι η Σούπερ Κική, που υπήξε και η σταρ των ημερών (sic). Το λέει, μάλιστα, συχνά η ίδια ανά περιόδους που τρώει κραξίματα, δίκαια ή άδικα, για πράγματα που λέει και κάνει: «Ρε παιδιά, έτσι είμαι εγώ, αυτή είναι η φάση μου, τέλος».

Καμία προσπάθεια για αλλαγή; Καμία πίστη στο καλό; Όλα ίσωμα; Και, έπειτα, πώς περιμένουμε να αλλάξει οι πολιτική, να βελτιωθούν οι πολιτικοί, ο κόσμος να’ ναι περισσότερο δίκαιος και σωστός;

Η αλλαγή μπορεί να έρθει, αν το αποφασίσουμε εμείς. Αν συζητήσουμε και, κυρίως, αν ακούσουμε τους ανθρώπους που μας ενδιαφέρουν τι έχουν να πουν για εμάς, τι τους πονά, τι τους πειράζει. Όλο αυτό θα βοηθήσει την ζωή στο σπίτι, στο γραφείο, παντού. Δεν μας αξίζει μια ζωή ανάμεσα σε σιωπές, μούτρα, εκκρεμότητες, επικοινωνιακές δυσαρμονίες και, τελικά, μοναξιά και δυστυχία. Κι αν είμαστε έτσι και νιώθουμε αδικημένοι, θα ήταν καλό και χρήσιμο να δούμε και τυχόν δική μας ευθύνη. Πού έχουμε βάλει κι εμείς το δικό μας χέρι για να φθάσουν τα πράγματα ως εδώ;

Είναι πάντα η σωστή στιγμή να κάνουμε μια αλλαγή που θα μας ωφελήσει. Όχι αύριο. Τώρα. Τώρα, μπροούμε να πιάσουμε το κινητό και να στείλουμε εκείνο το μήνυμα. Τώρα, να πάρουμε τηλέφωνο και να ζητήσουμε συγγνώμη για τα νεύρα το πρωί. Τώρα, να απολαύσουμε την χαρά της ζωής, την χαρά του να είμαστε εμείς, ζωντανοί, μες στο σώμα μας και με τον συγκεκριμένο εσωτερικό κόσμο που μπορεί (αν θέλουμε!) να πλουτίσει, να απλώσει, να ομορφύνει, να έχει να ανταλλάσσει περισσότερη ουσία με τους ανθρώπους.

Πρώτο βήμα: ο εντοπισμός των στοιχείων εκείνων της συμπεριφοράς μας που δεν ευνοούν ούτε διευκολύνουν την ζωή μας. Δεύτερο: η ζύμωση, η κουβέντα γύρω από αυτά. Μπροούμε να σημειώσουμε σκέψεις ή να διαβάσουμε σχετικά βιβλία. Τρίτο βήμα: η πράξη, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας, όπως λέει και ο Καζαντζάκης.

Κλισέ ξεκλισέ, θα το γράψω: ας κάνουμε περήφανα τα παιδάκια που ήμασταν κάποτε. Έστω, ως έναν βαθμό. Το παιδάκι που ήμασταν κάποτε θα έκρυβε το πρόσωπό του με τα χέρια αν μας άκουγε πώς κάναμε πάλι σήμερα το πρωί για ασήμαντο λόγο. Φτάνει πια, βαρεθήκαμε, πάμε για άλλα. Και θέλουμε, και μπορούμε. Γιατί να ονειρευόμαστε δεν μας είναι αρκετό. Καμιά φορά θέλουμε και να ζούμε, να πράττουμε.