Οι διακοπές έχουν έναν χαρακτήρα αποσύνδεσης από τους ρυθμούς της κανονικότητας και μια τάση επιστροφής στην παιδικότητά μας -θέλουμε να μας φροντίσουν, θέλουμε να ξενοιάσουμε, να εξερευνήσουμε, να ακονίσουμε τις κάπως μαλθακές από την ζωή στην πόλη αισθήσεις μας, να διασκεδάσουμε, να παίξουμε.
Συχνά, όμως, κουβαλάμε την πόλη στο νησί και το χωριό. Παίρνουμε μαζί το λάπτοπ μας, αγχωνόμαστε αν μείνει ξεφόρτιστο το κινητό μας, ξεκινάμε με μια διάθεση γκρίνιας απέναντι στην κίνηση που θα βρούμε στον δρόμο, συνεχίζουμε να παραπονιόμαστε για το δύσκολο αφεντικό μας, την ακρίβεια, τα πάντα.
Κι έπειτα, αναρωτιόμαστε γιατί δεν ξεκουραστήκαμε, γιατί δεν χαλαρώσαμε όσο θέλαμε και όσο αξίζουμε. Μα γιατί, λέμε, δεν βρήκαμε το σημείο ζεν, αφού και καλό ξενοδοχείο κλείσαμε και νόστιμο φαγητό γευτήκαμε και σε κρυστάλλινα νερά βουτήξαμε. Ξέρω πολλούς ανθρώπους που κάνουν λουξ διακοπάρες και γυρίζουν στην Αθήνα με βαριά αύρα και κατεβασμένα μούτρα, ενώ από την άλλη πολλοί φίλοι μου δεν έχουν την δυνατότητα παρά λίγων ημερών κάπου κοντά ή ως φιλοξενούμενοι σε δικούς τους απολαμβάνουν στο έπακρον αυτές τις στιγμές και τους συναντώ κυριολεκτικά άλλους ανθρώπους.
Από τις διακοπές είναι λογικό να προσδοκούμε όλες και όλοι την αναζωογόνηση, την περίφημη κλισεδιά της «φόρτισης των μπαταριών μας». Εν τω μεταξύ, τα χρόνια, οι εποχές, μες στις προόδους και τις καλυτερεύσεις τους σε ένα σωρό τομείς (ορατότητα/ψηφιακότητα/σεξουαλική απελευθέρωση/σημαντικά βήματα για ισότητα κλπ κλπ κλπ), έχουν και μια δυστοπικότητα. Η ζέστη αφόρητη, τα δάση καίγονται και ξανακαίγονται, το πολιτικό κλίμα στον πλανήτη οιωνίζεται ζόρια, η ψυχολογία μας λεπταίνει σαν κρούστα πάγου σε λίμνη την άνοιξη, εννοώ γινόμαστε πιο εύθραυστοι και λιγότερο ανθεκτικοί στις λύπες.
Με όλα αυτά, ποιο πεντάστερο να μας σώσει και ποια οινοποσία με φίλους μέχρι το πρωί σε μια ωραία αυλή; Όλα ξεκινούν κι όλα λήγουν μέσα μας, σε ψυχή και μυαλό. Ας ξεκινήσουμε από εκεί τις διακοπές, προτού βρεθούμε στο όποιο θέρετρο ή προορισμό. Ας αποφασίσουμε αποτοξίνωση από τους εαυτούς μας, πρωτίστως. Ας δοκιμάσουμε να είμαστε, για αρχή, εμείς κάπως διαφορετικοί: πιο ανοιχτοί, πιο χαλαροί. Ναι, έχουν παλιώσει, και καλώς, τα φορτικά μότο για θετική ενέργεια και θετικά vibes, αλλά κατά βάθος ξέρουμε ότι μπορεί και να μας σώσει αν, για αρχή έστω, τολμήσουμε να διώξουμε την αρνητίλα και την μαυρίλα μας.
Χαμογέλα στα ψεύτικα, που λένε, και θα σου’ ρθει αληθινά-ή κάπως έτσι
Αποτοξίνωση επίσης, από τα όσα κάνουμε στην πόλη. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς την μάρκα της μπίρας που πίναμε όλον τον χρόνο στην Αγίας Ζώνης. Όπως, επίσης, και χωρίς κινητό, τουλάχιστον για μερικές ώρες. Ναι, θέλουμε να κάνουμε τα στόρυ μας, αλλά αν δεν έχει καλό σήμα εκεί που είμαστε, ας παρατήσουμε για λίγες ώρες το κινητό στην τσάντα και ας κάνουμε μια ακόμα βόλτα εκεί που σκάει το κύμα. Ή ας παρατηρήσουμε λίγο καλύτερα γύρω μας. Τι βλέπουμε; Δέντρα, βότσαλα, άλλους ανθρώπους. Μπορούμε να εντοπίσουμε την ομορφιά ή κουβαλάμε ακόμα την μίζερη θέα από το παράθυρο της εταιρείας;
Αποτοξίνωση και από το άγχος μας να τα δούμε, να τα κάνουμε και να προλάβουμε όλα. Ω, ναι, υψίστης σημασίας αυτό. Ας ακούσουμε το σώμα μας-ένα βράδυ μπορεί να μην βαστάμε να βγούμε για ποτά. Λίγο φρέσκο πεπόνι και ένα καλό βιβλίο μπορεί να μας βοηθήσουν να περάσουμε πολύ καλύτερα. Να κοιμηθούμε γλυκά. Να αφήσουμε για λίγο και το ξυπνητήρι, αν μας παίρνει. Μπορούμε να πάμε στην παραλία και μισή ώρα αργότερα ή να μην δούμε και τις τρεις παραλίες που διαβάσαμε στο φρι πρες και μας τις πρότεινε ανεπιφύλακτα.
Αν καπνίζουμε πολύ, μπορούμε να κόψουμε λίγο φόρα. Κάποια τσιγάρα τα αναβοσβήνουμε από νευρικότητα. Τώρα, ποια νευρικότητα μας κατατρύχει; Αν τρώμε λιπαρά, γρήγορα φαγητά λόγω ρυθμών πόλης, μπορούμε να αφεθούμε στην θεραπεία της μεσογειακότητας: λίγα χόρτα, φρέσκο ψάρι ή ωραία φρούτα και τοπικά τυριά θα μας χορτάσουν, θα «μας αλλάξουν τη γεύση».
Έτσι, για την αλλαγή! Έτσι, για την αποτοξίνωση! Αξίζει πάντα και κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη να προσπαθούμε να ζούμε και να είμαστε καλύτερα. Καλύτεροι, πρωτίστως.
