Καμιά φορά, η ζωή επιβεβαιώνει τους φόβους μας και οι αυθαίρετες προγητείες μας αυτοεκπληρώνονται. Οι έρωτες, λέει, του καλοκαιριού δεν βαστάνε. Τόσα τραγούδια τους έχουν υμνήσει ως απατηλούς, περιστασιακούς, επικίνδυνους, βεβαίως και παθιασμένους.

Το έγραψε ο Μιχάλης Ρακιντζής, το τραγούδησε η Σοφία Αρβανίτη και αρκετές γενιές ανθρώπων το χορέψαμε και συνεχίζουμε, πιστεύοντας λέξη προς λέξη ό, τι λέει:

Δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ
μπορεί να φταίει το νησί
μας μάγεψε, μας πήρε τα μυαλά.
Το μπλε της θάλασσας μεθάει
το άσπρο των σπιτιών μας πάει
μας έδεσε για πάντα μας κρατάει.
Σ’ αυτή την πόλη την τρελή
πού να το είχα φανταστεί
δεν είσαι αυτός που γνώρισα εκεί.
Θυμάμαι εκείνο το νησί
που ο έρωτας για πάντα ζει
κι εμείς οι δυο τον ζήσαμε μαζί.

Γιατί έχουν αυτήν την παράξενη φήμη οι έρωτες του καλοκαιριού, όμως; Λες και μας εγγυάται κανείς ότι αν γνωρίσουμε κάποιον άνθρωπο Νοέμβρη ή Μάρτη θα πάνε όλα καλά. Δοκιμάστε να γκουγκλάρετε «έρωτες του καλοκαιριού» και θα σας αποκαλυφθεί μια σειρά άρθρων και κειμένων περί της βραχυβιότητάς τους, των λόγων αυτής, αλλά και manuals για το πώς οι καλοκαιρινοί έρωτες μπορούν να κρατήσουν και να γίνουν…σχέσεις ζωής. Κάπου εδώ γελάμε. Η ζωή είναι υπεράνω manuals, ούτως ή άλλως. Και τόσο απρόβλεπτη, όσο μια καλοκαιρινή νύχτα. Cheesy, but true.

Το καλοκαίρι, με την ζέστη και το δυνατό φως, εντείνει την έκκριση ορμονών σχετικών με τον έρωτα, τη λίμπιντο και την αγάπη:  ωκυτοκίνη (ορμόνη της σύνδεσης και της αγάπης),  σεροτονίνη (ορμόνη της χαράς και του αισθήματος ευεξίας),  τεστοστερόνη (ορμόνη του σεξ), μεταξύ άλλων. Συντίθεται ένα πυρηνικό κοκτέιλ, είμαστε ανοιχτοί, ευερέθιστοι (με την καλή την έννοια) και έτοιμοι να χιμήξουμε στην ζωή και να…αναπαραχθούμε Η φύση δεν έχει ιδέα από ρομαντικούς έρωτες. Η φύση θέλει να συνεχίσει να υπάρχει η ζωή και τα σώματά μας είναι οι τέλειες μηχανές γι’ αυτόν τον σκοπό.

Όταν ερωτευόμαστε υπό συνθήκες ορμονο-πάρτυ και μέσα σε ειδυλλιακά περιβάλλοντα, βλέπε ηλιοβασιλέματα (ηλιο-βα-σι-λέεε-μα-τα/γεμάτα αναμνήσεις), βλέπε σοκάκια γραφικά και σφηνάκια με το κιλό, βλέπε θάλασσες και φωτιές στις παραλίες, είναι μαγικό. Ο έρωτας, μια κατάσταση ήδη επιφορτισμένη με ποιητικότητα και ποιότητες εκτός ρουτίνας και κανονικότητας, εμβαπτίζεται διπλά και τρίδιπλα σε σύμπαν παραμυθένιο. Σαν παγωτό με διπλή επικάλυψη, ένα πράγμα. Άρα, μας μαγεύει, μας μαυλίζει, μας παίρνει τα μυαλά, όπως ακριβώς περιγράφει ο Ρακιντζής.

Έπειτα από λίγες μέρες ή εβδομάδες, η κανονικότητα επιστρέφει σαν χαστούκι και μας βάζει στην θέση μας. Ξεκινάει πάλι το γραφείο, το μαγαζί, οι σπουδές, τα τρεξίματα. Και κάπως ξενερώνουμε, γιατί βλέπουμε εκείνο το «αγόρι με τα μάτια τα μελιά» να ιδροκοπάει μες στο στρες στην μποτιλιαρισμένη Κηφισίας και να βρίζει θεούς και δαίμονες, από εκεί που μερικές μέρε ςπριν ρούφαγε κοκτεϊλάκια σα νεροφίδα και μας φίλαγε στον λαιμό με λαγνεία και πάθος. Ο Κώστας Κουτσολέλος έκανε μια από τις επικές αναρτήσεις του στο Facebook γράφοντας, πάνω κάτω, ότι αυτόν που ερωτεύτηκες τον Αύγουστο στην Αμοργό, πρέπει να τον κάνεις εικόνα χειμώνα στην Πανεπιστημίου.

Εντάξει, ναι, μια λογική υπάρχει πίσω από την όποια φήμη περί εφήμερου έχουν προσλάβει τα καλοκαιρινά ειδύλλια. 

Οι σχέσεις του καλοκαιριού, όμως, έχουν ακριβώς τις ίδιες πιθανότητες να επιτύχουν ή να αποτύχουν όπως και εκείνες που ξεκινάνε οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου. Κι αν τα καλοκαιρινά stories δεν κρατάνε πάντα, δεν φταίει το δόλιο το καλοκαιράκι γι’ αυτό, αλλά οι συναισθηματικές ανάγκες των ατόμων που εμπλέκονται, οι οποίες προφανώς δεν σχετίζονται, καμιά φορά, αν όχι συνηθέστερα τελικά, με την σύναψη δεσμού και σχέσης. Επίσης, το καλοκαίρι και τα σκηνικά του (τα ηλιοβασιλέματα που λέγαμε και πιο πάνω) μπορεί να λειτουργούν και ως μεγεθυντικός φακός μιας πιο πεζής φάσης. Δηλαδή, για μερικά ποτά βγήκατε και μερικά φιλιά δώσατε. Το αν εκείνη την ώρα, ο ήλιος βουτούσε ξαναμμένος μες στα μπλε νερά της βαθιάς και πλατιάς θάλασσας, ενώ παράλληλα έπαιζε το πιο αθσησιακό remix του Smooth Operator, δεν σημαίνει ότι έχετε να κάνετε και με τον έρωτα της ζωής σας. Που μπορεί και να έχετε, δηλαδή!

Αλλά «οι έρωτες της ζωής μας» δεν κοιτάζουν εποχές και τόπους. Δεν τους αφορούν οι τηλεοπτικού τύπου ρομαντζάδες. Τα κεριά και τα λουλούδια βρίσκονται στο μέσα τραπέζι-της καρδιάς, μωρέ, σταματήστε να κριντζάρετε. Ναι, της καρδιάς. Μπορείς να συναντήσεις το άλλο σου μισό σε περίοδο βαριάς αφραγκίας σε μια στάση λεωφορείου, να είναι πελάτης σου στο μαγαζί που σερβίρεις καφέδες, συμφοιτήτριά σου που κοιτιέστε λοξά στο αναγνωστήριο, ο διπλανός σου στο αεροπλάνο, ο ξάδερφος της κολλητής σου που γιατί δεν σας είχε γνωρίσει τόσον καιρό.

Στο μεταξύ, υπάρχει και ένα άλλο άσμα, που τα βάζει με τους έρωτες του χειμώνα. «Να σου θυμίσω/είχε παλιόκαιρο την μέρα που σε γνώρισα/πώς θες εσύ για καλοκαίρια να μιλάμε»

Όμως, έτσι δεν βγάζουμε άκρη. Δηλαδή, με το να τα βάζουμε με τις εποχές. Αν με ρωτάτε, προσωπικά, τα’ χω πάρει πολύ άσχημα με την άνοιξη-πολύς πόνος ο έρωτας της άνοιξης, αφήστε που σας λέω. Αλλά, αν καθίσω να σκεφτώ λογικά για μια στιγμή, η εποχή της συνάντησής μου με συγκεκριμένα πρόσωπα ελάχιστα θα άλλαζε από την διαδρομή μας, με τα ωραία και τα πληγωτικά της.

Κοινώς, ας ερωτευόμαστε εμείς, κι ας κάνει ό, τι καιρό θέλει εκεί έξω. Μέσα, όλες οι εποχές συγκατοικούν ειρηνικά. Ως άνθρωποι, έχουμε και τις μπόρες, τις παγωνιές μας, τις λιακάδες, τ’ ανθίσματά μας. Κι αν είμαστε ανοιχτοί στο να τα μοιραστούμε με αλήθεια, θάρρος, δύναμη, σεβασμό, τότε θα βρούμε αντίστοιχες ενδιαφέρουσες εποχές, με τις οποίες θα συνδεθούμε. Είναι άδικο να μην τολμάμε να ανοιχτούμε επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα κρατήσει ή ότι είναι μάταιο-όλη η ζωή μάταιη είναι. Ας μην λουστούμε, γιατί μια μέρα θα πεθάνουμε. Ας μην κάνουμε τίποτα, γιατί μια μέρα θα τελειώσουν όλα, σωστά;

Ας ξεφοβηθούμε, μωρέ! Οι καλοκαιρινοί έρωτες, είτε της μίας εβδομάδας είτε της μιας ζωής, έχουν όση πλάκα, γούστο, πόνο, ομορφιά και δυσκολία έχουν οι έρωτες των άλλων εποχών. Ναι, όπως και να το κάνουμε, σαν τα φιλιά στην θάλασσα δεν έχει. Κοίταξε, όμως να δεις, που υπάρχουν και χειμερινοί κολυμβητές ή, ακόμα, άνθρωποι που δεν γνωρίζουν κολύμπι…