Τα ξημερώματα της 14η Ιουλίου του 1995, η Βόσνια Ferida Osmanovic δεν είχε ύπνο (και πως να έχει, δηλαδή με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω της).
Η 31χρονη μητέρα δυο μικρών παιδιών τριγυρνούσε ανήσυχα και συνεχώς πάνω στο αυτοσχέδιο στρώμα της, μέσα στον πρόχειρο καταυλισμό για Βόσνιους πρόσφυγες που είχαν φτιάξει (όχι με τις αγαθότερες των προθέσεων…) οι Σέρβοι στρατιώτες, κοντά στην Σρεμπρένιτσα, εκείνο το κακό, κάκιστο, για τον πολιτισμό μας, καλοκαίρι του 1995.
Η Βόσνια γυναίκα είχε δει, πριν μερικές ώρες, τον σύζυγό της να συλλαμβάνεται και να απομακρύνεται (και, λογικά, να εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, λίγο μετά, ένας από τους συνολικά 8.372 Βόσνιους που εκτελέστηκαν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας) από τους σέρβους στρατιώτες του Ράτκο Μλάντιτς.
Η 31χρονη ήξερε ότι τα χειρότερα έρχονταν, κυρίως για την ίδια και κατόπιν για τα δυο της παιδιά, που κοιμόντουσαν ήρεμα δίπλα της, χωρίς καν να έχουν κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει.
Ήξερε καλά ότι εντός μερικών ωρών είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα πέσει θύμα βιασμού (άλλες μαρτυρίες οικείων της υποστηρίζουν μέχρι σήμερα ότι είχε ήδη βιαστεί, αλλά το έκρυβε) από τους σέρβους στρατιώτες, οι οποίοι από τις προηγούμενες ημέρες είχαν προβεί σε μια σειρά από θηριωδίες όπως βιασμούς ανήλικων κοριτσιών, σεξουαλικές ταπεινώσεις, μέχρι και βιασμούς επί πτωμάτων γυναικών που μόλις είχαν ξεψυχήσει.
Γύρω στα μεσάνυχτα η Ferida έσκυψε και φίλησε τα παιδιά της – το ένα από αυτά ξύπνησε και την ρώτησε «που πας μαμά;».
Του είπε να μην ανησυχεί και ότι όλα θα πάνε καλά.
«Ήταν η δεύτερη νύχτα μας στον καταυλισμό και η μητέρα μας μας έβαλε για ύπνο. Κοιμόμασταν στην άσφαλτο με κουβέρτες. Μας είπε ότι μας αγαπούσε και μας καληνύχτισε. Μετά ξύπνησα τα μεσάνυχτα και δεν ήταν εκεί», θυμάται σήμερα ο γιος της, Νταμίρ.
Μετά, η 31χρονη Βόσνια πήγε κρυφά και δίχως να την δει κανείς, στο παρακείμενο δάσος.
Εκεί, έβγαλε την ζώνη της φούστας της, την έκανε θηλιά χρησιμοποιώντας το βαμβακερό της σάλι, στερέωσε σφιχτά την θηλιά σε ένα δέντρο και κρεμάστηκε.
Η Ferida αυτοκτόνησε επειδή δεν ήθελε να υποστεί (ή είχε ήδη υποστεί, οπότε υπέφερε από το ίδιο το γεγονός) τον κατά συρροή βιασμό της από σέρβους στρατιώτες -κάτι που ήταν μια κοινή πρακτική, όπως άκουγε από τις διηγήσεις συμπατριωτών της μέσα στον καταυλισμό και κάτι που οι σέρβοι το έκαναν συνήθως μπροστά στα παιδιά των γυναικών που βίαζαν, εν είδη παραδειγματισμού.
«Ξέρουμε ότι η μητέρα μας κρεμάστηκε. Πήγαμε στον τάφο της, αλλά δεν έγραφε το όνομά της. Έγραφε απλά “κρεμάστηκε” σε μια επιτύμβια πλάκα. Έτσι, γράψαμε το όνομά της με ένα στυλό πάνω στην επιτύμβια πλάκα», αφηγείται με συγκλονιστικό τρόπο σήμερα ο Νταμίρ.
Η φωτογραφία της κρεμασμένης Ferida, της «Κρεμασμένης Γυναίκας», όπως την ονόμασαν τα δυτικά ΜΜΕ, που οδηγήθηκε στην αυτοχειρία προκειμένου να μην βιαστεί, τραβήχτηκε από τον κροάτη φωτογράφο Darko Bandic.
Έκανε το γύρο του κόσμου, σε μια εποχή δίχως διαδίκτυο και ευρυζωνικότητα, ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα εικονιστικά σύμβολα της Γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα.
Η Ferida Osmanovic βέβαια δεν «πέθανε» το 1995.
Επειδή η Ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, ποτέ ως φάρσα και σχεδόν πάντα ως τραγωδία, η συγκλονιστική ιστορία της Osmanovic [δείτε εδώ αναλυτικά την μαρτυρία του φωτογράφου Darko Bandic] επαναλαμβάνεται κάθε φορά που υπάρχει ένας πόλεμος και μια σύρραξη ανάμεσα σε δυο προαιώνιους εχθρούς.
Η φρικτή μοίρα της Shani Louk
H 22χρονη Γερμανοϊσραηλινή Shani Louk προ ημερών βιάστηκε κατά συρροή από τους στρατιώτες της Χαμάς.
Η νεαρή γυναίκα παρακολουθούσε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής με χιλιάδες Ισραηλινούς στην έρημο Νέγκεβ, όταν τα ξημερώματα η Χαμάς εξαπέλυσε επίθεση στην περιοχή με ρουκέτες.
Στο βίντεο που κυκλοφορεί μέσω της πλατφόρμας Χ (πρώην Twitter) εικονίζεται ένα αγροτικό όχημα, στο πίσω μέρος του οποίου είναι ξαπλωμένη και ακίνητη μια νεαρή γυναίκα, φορώντας μόνο τα εσώρουχα και τις μπότες της, ενώ στα μαλλιά της διακρίνεται αίμα.
Γύρω της ένοπλοι Παλαιστίνιοι φωνάζουν «Αλαχού Ακμπάρ» και την παρουσιάζουν ως τρόπαιο στο πλήθος που ζητωκραυγάζει. ‘Άνδρες και παιδιά κυνηγούν το όχημα και ένα μικρό αγόρι φτύνει περιφρονητικά τη γυναίκα.
Κανείς, μέχρι αυτήν την ώρα, δεν γνωρίζει αν η Louk είναι ζωντανή ή νεκρή.
Αν έζησε μετά από τον ομαδικό βιασμό της και βρίσκεται μέσα σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι της Χαμάς ή αν είναι νεκρή.
Και αν είναι ζωντανή; Πώς θα καταφέρει να συνεχίσει τη ζωή της μετά από ένα τέτοιο συμβάν;
Πώς καταφέρνεις να ορθοποδήσεις ψυχοσωματικά όταν έχεις υποστεί έναν ομαδικό βιασμό;
Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις τη ζωή σου ή οδηγείσαι και εσύ στο απονενοημένο (αλλά, τελικά, καθόλου απονενοημένο και απολύτως λογικό, αν σκεφτείς το τι πέρασε αυτή η γυναίκα) διάβημα της Ferida Osmanovic;
«Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το φριχτό βίντεο με τους φονιάδες της Χαμάς να κάθονται γελώντας πάνω στο κακοποιημένο γυμνό σώμα της Σάνι Λουκ. Νομίζουν πως έτσι την ταπεινώνουν, πως υπηρετούν τον θεό τους. Μα στην πραγματικότητα υπηρετούν το μίσος, την κακία, την κτηνωδία. Γιατί η μόνη αληθινή αγιότητα βρίσκεται στο τρεμάμενο σώμα ετούτης της κοπέλας – και στο σώμα όλων των δολοφονημένων και όλων όσων θα δολοφονηθούν από την κτηνωδία του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας», γράφει με τον πάντα εξαιρετικό του τρόπο ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης, σε ένα σχετικό προ ωρών ποστ του στο Facebook, προσθέτοντας ότι:
«Η διαπίστωση είναι ολόπικρη: σήμερα αυτή η κτηνώδης οργάνωση δολοφόνων κυριαρχεί μέσα στον λαό της Παλαιστίνης. Και στο ερώτημα “ποιος εδραίωσε ετούτη την κυριαρχία της Χαμάς επί των Παλαιστινίων”, η απάντηση είναι προφανής: Την Χαμάς την θέριεψε η πολυετής ακροδεξιά βαναυσότητα του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους. Την θέριεψε η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από τις πολιτικές του Ισραήλ, την θέριεψε η κατοχή της Δυτικής Όχθης, την θέριεψε το Τείχος, η αποκοπή του υδροφόρου ορίζοντα, το βύθισμα του παλαιστινιακού λαού σε ένα βιοπολιτικό εφιάλτη δίχως διέξοδο. Ποιος Παλαιστίνιος μπορεί αρθρώσει έναν λόγο αγάπης και συνύπαρξης με το Ισραήλ εάν ζει στην Γάζα ή στην Δυτική Όχθη»;
Οι τελευταίες στιγμές της Σάνι Λουκ πριν την μεταφέρουν αιμόφυρτη στο διπλοκάμπινο.
— Άμυνα και Γεωστρατηγική (@geostratigiki) October 11, 2023
Και καταλήγει ο Τριαρίδης: «Και αντίστοιχα: με την Χαμάς κυρίαρχη πόσο μπορεί να ακουστεί ο λόγος των φιλελεύθερων Ισραηλινών, της αριστεράς, των αναρχικών; Πόσο μακρια μπορεί να φτάσει μέχρι να καταπνιγεί από την οργή που γεννάει το αίμα των δολοφονημένων; Η Χαμάς και η ακροδεξιά του Ισραήλ είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι. Δολοφονούν ανθρώπους, κομματιάζουν και ταπεινώνουν σώματα, αφανίζουν την ζωή. Και τώρα που, αλίμονο, θα ισοπεδωθεί η Γάζα από το Ισραήλ, με φριχτές απώλειες του άμαχου πληθυσμού, ο πόνος και ο θανατος θα γεννήσουν ένα καινούριο μίσος που θερίεψει μια καινούρια Χαμάς. Και δεν θα τελειώνει ο φριχτός κύκλος του θανάτου».
Ένας επιζών της σφαγής στο ρέιβ πάρτι, την υπαίθρια εκδήλωση στην έρημο του Ισραήλ όπου μετατράπηκε σε μακελειό όταν εισέβαλε η Χαμάς, περιγράφει στιγμές φρίκης.
Οπως έχει γίνει γνωστό 260 άτομα, κυρίως νεαρής ηλικίας, εκτελέστηκαν από τη Χαμάς στο ρέιβ πάρτι.
Ο επιζών δήλωσε στην αμερικανική ιστοσελίδα Tablet ότι γυναίκες «βιάστηκαν δίπλα στα νεκρά σώματα των φίλων τους».
Ανέφερε δε, ότι αρκετά από τα θύματα βιασμού φαίνεται ότι εκτελέστηκαν αργότερα, ενώ κάποια άλλα απήχθησαν και μεταφέρθηκαν στη Γάζα.
Ο κατά συρροή βιασμός του πολιτισμού μας
Από το πρωί μπαίνω στα φωτογραφικά πρακτορεία και βλέπω εικόνες νεκρών, διαμελισμένων και βαριά τραυματισμένων από το Ισραήλ και τη Γάζα.
Εκατοντάδες τα θύματα – βλέπω και φωτογραφίες με νεκρά παιδιά.
Και ως πατέρας και εγώ ενός 7χρονου αγοριού μπορώ να νιώσω πολύ εύκολα τον ανείπωτο πόνο, την οδύνη του να έχεις στην αγκαλιά σου το νεκρό σου παιδί και αυτομάτως να σκέφτεσαι ότι η ζωή σου έχει, ουσιαστικά, τελειώσει εκεί, πάνω από το πτώμα του.
Και να σκέφτεσαι ότι δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις από το να πάρεις ένα περίστροφο και να εκτελέσεις εσύ ο ίδιος με μια σφαίρα στο κεφάλι τον κάθε Νετανιάχου, τον κάθε ένοπλο της Χαμάς, τον κάθε στρατιώτη του Ράτκο Μλάντιτς.
Και μετά να βάλεις το ίδιο αυτό περίστροφο μέσα στο στόμα σου και να πατήσεις τη σκανδάλη.
Κάθε εικόνα που βλέπω με πονάει. Δεν διαβάζω ποτέ τη λεζάντα από κάτω, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ο νεκρός ή ο διαμελισμένος που βλέπω στη φωτογραφία είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος.
Ποια η διαφορά του Παλαιστίνιου από τον Ισραηλινό;
Του Βόσνιου από τον Σέρβο;
Τον ίδιο αυτό Σέρβο που η ελληνική κυβέρνηση, με πράξεις ή υπό καθεστώς ανοχής, υποστήριξε και ενδεχομένως υπέθαλψε αμέσως μετά από μια σειρά ειδεχθών πράξεων;
Ο βιασμός ως «θεσμικό» πολεμικό όπλο
Η πράξη του βιασμού – γυναικών αλλά και αντρών – ως όπλο τρομοκρατίας είναι κάτι που υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ο βιασμός χρησιμοποιείται, εδώ και πολλούς αιώνες, με την σύμφωνη γνώμη πολλών στρατιωτικών επιτελείων, ως εργαλείο στρατιωτικής επικράτησης και ψυχολογικού πολέμου έναντι των αντιπάλων.
«Η κεντρική λεωφόρος, από λιθόστρωτο είχε μετατραπεί σε ένα στρώμα πτωμάτων. Γυναίκες, που ακόμα και το χιόνι θα ζήλευε τη λευκότητα της επιδερμίδας τους· νεαρές κοπέλες, που ούτε ο θάνατος δεν μάρανε την ομορφιά τους· μωρά που είχαν το στοματάκι τους κολλημένο στο στήθος της αιμόφυρτης μητέρας τους· νέοι, γέροντες, άνδρες ανακατωμένοι όλοι νεκροί. Αυτό το ζοφερό θέαμα αποτελούσε διαμαρτυρία κατά της πολιτικής τυραννίας και κατά της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας που διαιρούν την ανθρωπότητα», γράφει ο Ιωάννης Φιλήμων για τα πτώματα που είχε αντικρίσει στους δρόμους της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβρη του 1821.
Σημείωση: τα πτώματα που είδε και κατέγραψε ο Φιλήμων δεν ήταν Ελλήνων, αλλά των σφαγιασμένων – από τους ίδιους τους Έλληνες – Μουσουλμάνων και Εβραίων της πόλης.
«Εντελώς διαφορετικής τάξης είναι οι προσπάθειες επώνυμων στελεχών του ελληνικού στρατεύματος να διασκεδάσουν παρόμοια συμβάντα στα απομνημονεύματά τους, επιστρατεύοντας ανεκδοτολογικές περιγραφές πολύ αποκαλυπτικότερες από ότι οι ίδιοι νομίζουν. Εξαιρετικά εύγλωττο δείγμα αυτής της κατηγορίας συνιστά το χωρίο των απομνημονευμάτων του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου, το σχετικό με το μοναδικόν κρούσμα ― κατ’ αυτόν ― βιασμού από έλληνες φαντάρους στη διάρκεια του Α´ Βαλκανικού Πολέμου. Το περιστατικό συνέβη στο περιθώριο της μάχης των Γενιτσών· σύμφωνα με την καταγγελία ενός αξιωματικού του υγειονομικού, στρατιώται της 6ης μοίρας τραυματιοφορέων εβίασαν Οθωμανίδας γυναίκας εις χωρίον βορείως της πόλης», αναφέρεται στο βιβλίο. Και συνεχίζει:
«Ο Πάγκαλος ανέλαβε τις σχετικές ανακρίσεις, για να καταλήξει πολύ γρήγορα στο συμπέρασμα ότι τα θύματα ήταν εκείνα που είχαν προκαλέσει, αθέλητα ίσως, τους βιαστές τους: Αι πανικόβληται χανούμισσαι με την πεποίθησιν ότι θα εσφάζοντο από τον ‘Γιουνάν ασκέρ’ είχον ανυψώσει τα φορέματά των και αποκαλύπτουσαι γυμνά τα απόκρυφα μέλη των εκάλυπτον το πρόσωπον και επεκαλούντο το έλεος των στρατιωτών κλαυθμηρίζουσαι Αλάχ, Αλάχ, Αμάν, κλπ. Τι επηκολούθησεν είναι ευνόητον. Τα ρεμάλια αυτά (όπως εκαλούντο οι γενειοφόροι υπερήλικες στρατιώται των μετώπισθεν) εκπλαγέντα κατ’ αρχάς του θεάματος των γυμνών θελγήτρων των χανουμισσών επωφελήθησαντης περιστάσεως κλπ. Κατά την ανάκρισιν τινές εξ αυτών δικαιολογήθησαν ότι αγνοούντες την Τουρκικήν εθεώρησαν πρόκλησιν τας επιφωνήσεις των γυναικών. Κατά την γνώμην μου και εκ των καταθέσεων γυναικών τινων είναι βέβαιο ότι αύται επροκάλεσαν πιθανώτατα τους στρατιώτας διά να σώσωσιν την ζωήν των. Το τελικό πόρισμα του ανακριτή ήταν ως εκ τούτου αθωωτικό, με το ρητό μάλιστα σκεπτικό ότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».
«Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;», αναρωτιέται εύγλωττα η Διδώ Σωτηρίου στο συγκλονιστικό «Ματωμένα Χώματα».
Η κτηνωδία και η αγριότητα δεν έχουν πατρίδα.
Δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της Χαμάς, του ισραηλινού στρατού, των Ελλήνων ή των Τούρκων.
Το τέλος του πολιτισμού μας έρχεται μετά τον κατά συρροή βιασμό του.
Ίσως ο πολιτισμός αυτός, μετά από αιώνες γενοκτονιών, να πρέπει να κάνει αυτό που έκανε και η Ferida προκειμένου να κάνει ένα ολικό ηθικό restart και ένα αξιακό reboot: να κρεμαστεί με την θέλησή του από ένα δέντρο.
Και όπως λέει και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου της Σωτηρίου, ο Μανώλης Αξιώτης, το συμπέρασμα από έναν οποιονδήποτε πόλεμο είναι ένα και αδιαπραγμάτευτο: «Θηρίο είν’ ο άνθρωπος!»
Τα ξημερώματα της 14η Ιουλίου του 1995, η Βόσνια Ferida Osmanovic δεν είχε ύπνο (και πως να έχει, δηλαδή με όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω της).
Η 31χρονη μητέρα δυο μικρών παιδιών τριγυρνούσε ανήσυχα και συνεχώς πάνω στο αυτοσχέδιο στρώμα της, μέσα στον πρόχειρο καταυλισμό για Βόσνιους πρόσφυγες που είχαν φτιάξει (όχι με τις αγαθότερες των προθέσεων…) οι Σέρβοι στρατιώτες, κοντά στην Σρεμπρένιτσα, εκείνο το κακό, κάκιστο, για τον πολιτισμό μας, καλοκαίρι του 1995.
Η Βόσνια γυναίκα είχε δει, πριν μερικές ώρες, τον σύζυγό της να συλλαμβάνεται και να απομακρύνεται (και, λογικά, να εκτελείται με συνοπτικές διαδικασίες, λίγο μετά, ένας από τους συνολικά 8.372 Βόσνιους που εκτελέστηκαν μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας) από τους σέρβους στρατιώτες του Ράτκο Μλάντιτς.
Η 31χρονη ήξερε ότι τα χειρότερα έρχονταν, κυρίως για την ίδια και κατόπιν για τα δυο της παιδιά, που κοιμόντουσαν ήρεμα δίπλα της, χωρίς καν να έχουν κατανοήσει τι ακριβώς συμβαίνει.
Ήξερε καλά ότι εντός μερικών ωρών είναι μαθηματικά σίγουρο ότι θα πέσει θύμα βιασμού (άλλες μαρτυρίες οικείων της υποστηρίζουν μέχρι σήμερα ότι είχε ήδη βιαστεί, αλλά το έκρυβε) από τους σέρβους στρατιώτες, οι οποίοι από τις προηγούμενες ημέρες είχαν προβεί σε μια σειρά από θηριωδίες όπως βιασμούς ανήλικων κοριτσιών, σεξουαλικές ταπεινώσεις, μέχρι και βιασμούς επί πτωμάτων γυναικών που μόλις είχαν ξεψυχήσει.
Γύρω στα μεσάνυχτα η Ferida έσκυψε και φίλησε τα παιδιά της – το ένα από αυτά ξύπνησε και την ρώτησε «που πας μαμά;».
Του είπε να μην ανησυχεί και ότι όλα θα πάνε καλά.
«Ήταν η δεύτερη νύχτα μας στον καταυλισμό και η μητέρα μας μας έβαλε για ύπνο. Κοιμόμασταν στην άσφαλτο με κουβέρτες. Μας είπε ότι μας αγαπούσε και μας καληνύχτισε. Μετά ξύπνησα τα μεσάνυχτα και δεν ήταν εκεί», θυμάται σήμερα ο γιος της, Νταμίρ.
Μετά, η 31χρονη Βόσνια πήγε κρυφά και δίχως να την δει κανείς, στο παρακείμενο δάσος.
Εκεί, έβγαλε την ζώνη της φούστας της, την έκανε θηλιά χρησιμοποιώντας το βαμβακερό της σάλι, στερέωσε σφιχτά την θηλιά σε ένα δέντρο και κρεμάστηκε.
Η Ferida αυτοκτόνησε επειδή δεν ήθελε να υποστεί (ή είχε ήδη υποστεί, οπότε υπέφερε από το ίδιο το γεγονός) τον κατά συρροή βιασμό της από σέρβους στρατιώτες -κάτι που ήταν μια κοινή πρακτική, όπως άκουγε από τις διηγήσεις συμπατριωτών της μέσα στον καταυλισμό και κάτι που οι σέρβοι το έκαναν συνήθως μπροστά στα παιδιά των γυναικών που βίαζαν, εν είδη παραδειγματισμού.
«Ξέρουμε ότι η μητέρα μας κρεμάστηκε. Πήγαμε στον τάφο της, αλλά δεν έγραφε το όνομά της. Έγραφε απλά “κρεμάστηκε” σε μια επιτύμβια πλάκα. Έτσι, γράψαμε το όνομά της με ένα στυλό πάνω στην επιτύμβια πλάκα», αφηγείται με συγκλονιστικό τρόπο σήμερα ο Νταμίρ.
Η φωτογραφία της κρεμασμένης Ferida, της «Κρεμασμένης Γυναίκας», όπως την ονόμασαν τα δυτικά ΜΜΕ, που οδηγήθηκε στην αυτοχειρία προκειμένου να μην βιαστεί, τραβήχτηκε από τον κροάτη φωτογράφο Darko Bandic.
Έκανε το γύρο του κόσμου, σε μια εποχή δίχως διαδίκτυο και ευρυζωνικότητα, ένα από τα μεγαλύτερα και σημαντικότερα εικονιστικά σύμβολα της Γενοκτονίας στη Σρεμπρένιτσα.
Η Ferida Osmanovic βέβαια δεν «πέθανε» το 1995.
Επειδή η Ιστορία τείνει να επαναλαμβάνεται, ποτέ ως φάρσα και σχεδόν πάντα ως τραγωδία, η συγκλονιστική ιστορία της Osmanovic [δείτε εδώ αναλυτικά την μαρτυρία του φωτογράφου Darko Bandic] επαναλαμβάνεται κάθε φορά που υπάρχει ένας πόλεμος και μια σύρραξη ανάμεσα σε δυο προαιώνιους εχθρούς.
Η φρικτή μοίρα της Shani Louk
H 22χρονη Γερμανοϊσραηλινή Shani Louk προ ημερών βιάστηκε κατά συρροή από τους στρατιώτες της Χαμάς.
Η νεαρή γυναίκα παρακολουθούσε το βράδυ της περασμένης Παρασκευής ένα φεστιβάλ ηλεκτρονικής μουσικής με χιλιάδες Ισραηλινούς στην έρημο Νέγκεβ, όταν τα ξημερώματα η Χαμάς εξαπέλυσε επίθεση στην περιοχή με ρουκέτες.
Στο βίντεο που κυκλοφορεί μέσω της πλατφόρμας Χ (πρώην Twitter) εικονίζεται ένα αγροτικό όχημα, στο πίσω μέρος του οποίου είναι ξαπλωμένη και ακίνητη μια νεαρή γυναίκα, φορώντας μόνο τα εσώρουχα και τις μπότες της, ενώ στα μαλλιά της διακρίνεται αίμα.
Γύρω της ένοπλοι Παλαιστίνιοι φωνάζουν «Αλαχού Ακμπάρ» και την παρουσιάζουν ως τρόπαιο στο πλήθος που ζητωκραυγάζει. ‘Άνδρες και παιδιά κυνηγούν το όχημα και ένα μικρό αγόρι φτύνει περιφρονητικά τη γυναίκα.
Κανείς, μέχρι αυτήν την ώρα, δεν γνωρίζει αν η Louk είναι ζωντανή ή νεκρή.
Αν έζησε μετά από τον ομαδικό βιασμό της και βρίσκεται μέσα σε ένα ανήλιαγο μπουντρούμι της Χαμάς ή αν είναι νεκρή.
Και αν είναι ζωντανή; Πώς θα καταφέρει να συνεχίσει τη ζωή της μετά από ένα τέτοιο συμβάν;
Πώς καταφέρνεις να ορθοποδήσεις ψυχοσωματικά όταν έχεις υποστεί έναν ομαδικό βιασμό;
Σφίγγεις τα δόντια και συνεχίζεις τη ζωή σου ή οδηγείσαι και εσύ στο απονενοημένο (αλλά, τελικά, καθόλου απονενοημένο και απολύτως λογικό, αν σκεφτείς το τι πέρασε αυτή η γυναίκα) διάβημα της Ferida Osmanovic;
«Στο διαδίκτυο κυκλοφορεί το φριχτό βίντεο με τους φονιάδες της Χαμάς να κάθονται γελώντας πάνω στο κακοποιημένο γυμνό σώμα της Σάνι Λουκ. Νομίζουν πως έτσι την ταπεινώνουν, πως υπηρετούν τον θεό τους. Μα στην πραγματικότητα υπηρετούν το μίσος, την κακία, την κτηνωδία. Γιατί η μόνη αληθινή αγιότητα βρίσκεται στο τρεμάμενο σώμα ετούτης της κοπέλας – και στο σώμα όλων των δολοφονημένων και όλων όσων θα δολοφονηθούν από την κτηνωδία του φανατισμού και της μισαλλοδοξίας», γράφει με τον πάντα εξαιρετικό του τρόπο ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης, σε ένα σχετικό προ ωρών ποστ του στο Facebook, προσθέτοντας ότι:
«Η διαπίστωση είναι ολόπικρη: σήμερα αυτή η κτηνώδης οργάνωση δολοφόνων κυριαρχεί μέσα στον λαό της Παλαιστίνης. Και στο ερώτημα “ποιος εδραίωσε ετούτη την κυριαρχία της Χαμάς επί των Παλαιστινίων”, η απάντηση είναι προφανής: Την Χαμάς την θέριεψε η πολυετής ακροδεξιά βαναυσότητα του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους. Την θέριεψε η καταπίεση του παλαιστινιακού λαού από τις πολιτικές του Ισραήλ, την θέριεψε η κατοχή της Δυτικής Όχθης, την θέριεψε το Τείχος, η αποκοπή του υδροφόρου ορίζοντα, το βύθισμα του παλαιστινιακού λαού σε ένα βιοπολιτικό εφιάλτη δίχως διέξοδο. Ποιος Παλαιστίνιος μπορεί αρθρώσει έναν λόγο αγάπης και συνύπαρξης με το Ισραήλ εάν ζει στην Γάζα ή στην Δυτική Όχθη»;
Οι τελευταίες στιγμές της Σάνι Λουκ πριν την μεταφέρουν αιμόφυρτη στο διπλοκάμπινο.
— Άμυνα και Γεωστρατηγική (@geostratigiki) October 11, 2023
Και καταλήγει ο Τριαρίδης: «Και αντίστοιχα: με την Χαμάς κυρίαρχη πόσο μπορεί να ακουστεί ο λόγος των φιλελεύθερων Ισραηλινών, της αριστεράς, των αναρχικών; Πόσο μακρια μπορεί να φτάσει μέχρι να καταπνιγεί από την οργή που γεννάει το αίμα των δολοφονημένων; Η Χαμάς και η ακροδεξιά του Ισραήλ είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι. Δολοφονούν ανθρώπους, κομματιάζουν και ταπεινώνουν σώματα, αφανίζουν την ζωή. Και τώρα που, αλίμονο, θα ισοπεδωθεί η Γάζα από το Ισραήλ, με φριχτές απώλειες του άμαχου πληθυσμού, ο πόνος και ο θανατος θα γεννήσουν ένα καινούριο μίσος που θερίεψει μια καινούρια Χαμάς. Και δεν θα τελειώνει ο φριχτός κύκλος του θανάτου».
Ένας επιζών της σφαγής στο ρέιβ πάρτι, την υπαίθρια εκδήλωση στην έρημο του Ισραήλ όπου μετατράπηκε σε μακελειό όταν εισέβαλε η Χαμάς, περιγράφει στιγμές φρίκης.
Οπως έχει γίνει γνωστό 260 άτομα, κυρίως νεαρής ηλικίας, εκτελέστηκαν από τη Χαμάς στο ρέιβ πάρτι.
Ο επιζών δήλωσε στην αμερικανική ιστοσελίδα Tablet ότι γυναίκες «βιάστηκαν δίπλα στα νεκρά σώματα των φίλων τους».
Ανέφερε δε, ότι αρκετά από τα θύματα βιασμού φαίνεται ότι εκτελέστηκαν αργότερα, ενώ κάποια άλλα απήχθησαν και μεταφέρθηκαν στη Γάζα.
Ο κατά συρροή βιασμός του πολιτισμού μας
Από το πρωί μπαίνω στα φωτογραφικά πρακτορεία και βλέπω εικόνες νεκρών, διαμελισμένων και βαριά τραυματισμένων από το Ισραήλ και τη Γάζα.
Εκατοντάδες τα θύματα – βλέπω και φωτογραφίες με νεκρά παιδιά.
Και ως πατέρας και εγώ ενός 7χρονου αγοριού μπορώ να νιώσω πολύ εύκολα τον ανείπωτο πόνο, την οδύνη του να έχεις στην αγκαλιά σου το νεκρό σου παιδί και αυτομάτως να σκέφτεσαι ότι η ζωή σου έχει, ουσιαστικά, τελειώσει εκεί, πάνω από το πτώμα του.
Και να σκέφτεσαι ότι δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις από το να πάρεις ένα περίστροφο και να εκτελέσεις εσύ ο ίδιος με μια σφαίρα στο κεφάλι τον κάθε Νετανιάχου, τον κάθε ένοπλο της Χαμάς, τον κάθε στρατιώτη του Ράτκο Μλάντιτς.
Και μετά να βάλεις το ίδιο αυτό περίστροφο μέσα στο στόμα σου και να πατήσεις τη σκανδάλη.
Κάθε εικόνα που βλέπω με πονάει. Δεν διαβάζω ποτέ τη λεζάντα από κάτω, δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν ο νεκρός ή ο διαμελισμένος που βλέπω στη φωτογραφία είναι Ισραηλινός ή Παλαιστίνιος.
Ποια η διαφορά του Παλαιστίνιου από τον Ισραηλινό;
Του Βόσνιου από τον Σέρβο;
Τον ίδιο αυτό Σέρβο που η ελληνική κυβέρνηση, με πράξεις ή υπό καθεστώς ανοχής, υποστήριξε και ενδεχομένως υπέθαλψε αμέσως μετά από μια σειρά ειδεχθών πράξεων;
Ο βιασμός ως «θεσμικό» πολεμικό όπλο
Η πράξη του βιασμού – γυναικών αλλά και αντρών – ως όπλο τρομοκρατίας είναι κάτι που υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων.
Ο βιασμός χρησιμοποιείται, εδώ και πολλούς αιώνες, με την σύμφωνη γνώμη πολλών στρατιωτικών επιτελείων, ως εργαλείο στρατιωτικής επικράτησης και ψυχολογικού πολέμου έναντι των αντιπάλων.
«Η κεντρική λεωφόρος, από λιθόστρωτο είχε μετατραπεί σε ένα στρώμα πτωμάτων. Γυναίκες, που ακόμα και το χιόνι θα ζήλευε τη λευκότητα της επιδερμίδας τους· νεαρές κοπέλες, που ούτε ο θάνατος δεν μάρανε την ομορφιά τους· μωρά που είχαν το στοματάκι τους κολλημένο στο στήθος της αιμόφυρτης μητέρας τους· νέοι, γέροντες, άνδρες ανακατωμένοι όλοι νεκροί. Αυτό το ζοφερό θέαμα αποτελούσε διαμαρτυρία κατά της πολιτικής τυραννίας και κατά της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας που διαιρούν την ανθρωπότητα», γράφει ο Ιωάννης Φιλήμων για τα πτώματα που είχε αντικρίσει στους δρόμους της Τριπολιτσάς τον Σεπτέμβρη του 1821.
Σημείωση: τα πτώματα που είδε και κατέγραψε ο Φιλήμων δεν ήταν Ελλήνων, αλλά των σφαγιασμένων – από τους ίδιους τους Έλληνες – Μουσουλμάνων και Εβραίων της πόλης.
«Εντελώς διαφορετικής τάξης είναι οι προσπάθειες επώνυμων στελεχών του ελληνικού στρατεύματος να διασκεδάσουν παρόμοια συμβάντα στα απομνημονεύματά τους, επιστρατεύοντας ανεκδοτολογικές περιγραφές πολύ αποκαλυπτικότερες από ότι οι ίδιοι νομίζουν. Εξαιρετικά εύγλωττο δείγμα αυτής της κατηγορίας συνιστά το χωρίο των απομνημονευμάτων του στρατηγού Θεόδωρου Πάγκαλου, το σχετικό με το μοναδικόν κρούσμα ― κατ’ αυτόν ― βιασμού από έλληνες φαντάρους στη διάρκεια του Α´ Βαλκανικού Πολέμου. Το περιστατικό συνέβη στο περιθώριο της μάχης των Γενιτσών· σύμφωνα με την καταγγελία ενός αξιωματικού του υγειονομικού, στρατιώται της 6ης μοίρας τραυματιοφορέων εβίασαν Οθωμανίδας γυναίκας εις χωρίον βορείως της πόλης», αναφέρεται στο βιβλίο. Και συνεχίζει:
«Ο Πάγκαλος ανέλαβε τις σχετικές ανακρίσεις, για να καταλήξει πολύ γρήγορα στο συμπέρασμα ότι τα θύματα ήταν εκείνα που είχαν προκαλέσει, αθέλητα ίσως, τους βιαστές τους: Αι πανικόβληται χανούμισσαι με την πεποίθησιν ότι θα εσφάζοντο από τον ‘Γιουνάν ασκέρ’ είχον ανυψώσει τα φορέματά των και αποκαλύπτουσαι γυμνά τα απόκρυφα μέλη των εκάλυπτον το πρόσωπον και επεκαλούντο το έλεος των στρατιωτών κλαυθμηρίζουσαι Αλάχ, Αλάχ, Αμάν, κλπ. Τι επηκολούθησεν είναι ευνόητον. Τα ρεμάλια αυτά (όπως εκαλούντο οι γενειοφόροι υπερήλικες στρατιώται των μετώπισθεν) εκπλαγέντα κατ’ αρχάς του θεάματος των γυμνών θελγήτρων των χανουμισσών επωφελήθησαντης περιστάσεως κλπ. Κατά την ανάκρισιν τινές εξ αυτών δικαιολογήθησαν ότι αγνοούντες την Τουρκικήν εθεώρησαν πρόκλησιν τας επιφωνήσεις των γυναικών. Κατά την γνώμην μου και εκ των καταθέσεων γυναικών τινων είναι βέβαιο ότι αύται επροκάλεσαν πιθανώτατα τους στρατιώτας διά να σώσωσιν την ζωήν των. Το τελικό πόρισμα του ανακριτή ήταν ως εκ τούτου αθωωτικό, με το ρητό μάλιστα σκεπτικό ότι ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω».
«Πόλεμοι και ξανά πόλεμοι! Τι στο καλό θα βγάλει η μαγκούφα η εποχή μας και κοιλοπονάει τόσο άγρια;», αναρωτιέται εύγλωττα η Διδώ Σωτηρίου στο συγκλονιστικό «Ματωμένα Χώματα».
Η κτηνωδία και η αγριότητα δεν έχουν πατρίδα.
Δεν είναι αποκλειστικό «προνόμιο» της Χαμάς, του ισραηλινού στρατού, των Ελλήνων ή των Τούρκων.
Το τέλος του πολιτισμού μας έρχεται μετά τον κατά συρροή βιασμό του.
Ίσως ο πολιτισμός αυτός, μετά από αιώνες γενοκτονιών, να πρέπει να κάνει αυτό που έκανε και η Ferida προκειμένου να κάνει ένα ολικό ηθικό restart και ένα αξιακό reboot: να κρεμαστεί με την θέλησή του από ένα δέντρο.
Και όπως λέει και ο πρωταγωνιστής του βιβλίου της Σωτηρίου, ο Μανώλης Αξιώτης, το συμπέρασμα από έναν οποιονδήποτε πόλεμο είναι ένα και αδιαπραγμάτευτο: «Θηρίο είν’ ο άνθρωπος!»
