Κάθε μέρα παίρνω το 10 για το γραφείο. Φτάνει γρήγορα, σταθερά, μεταφέρει συνήθως ήσυχα, κάποιες φορές με νεύρα, και σπανιότερα μοιράζοντας καθημερινές δόσεις αστικής τρέλας. Αντέχεται συνήθως. Πριν κάτι μέρες όμως μια τέτοια δόση έσκασε πολύ δυνατή: Στο Αιγινήτειο ανεβαίνουν ταυτόχρονα τρείς εύσωμες κυρίες από τη στάση. Ξανθές και οι τρεις. Η μία με μπεζ μαντήλι, μπεζ ζακέτα και ταπεινή μπεζ φούστα μέχρι τον αστράγαλο. Οι άλλες δύο, πιο περιποιημένες και ακομπλεξάριστες μέσα σε στενά παντελόνια. Ανεβαίνουν στο τρόλεϊ μιλώντας δυνατά μια άγνωστη γλώσσα, φωνάζουν και οι τρεις, δεν καταλαβαίνω τι λένε, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά τελικά δεν έχει σημασία, γιατί γρήγορα νιώθω ότι αυτό που μπορεί να λέει η μία είναι βρισιές και κατάρες στις άλλες δύο. Η μεσαία, μπαίνει ξαφνικά στην μέση, γιατί η ταπεινή κυρία αρχίζει να ρίχνει μπουνιές στην άλλη που μόλις κάτι της είπε. Ο οδηγός δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Είμαστε κολλημένοι μπροστά από το Αιγινήτειο για μερικά δευτερόλεπτα. • Χρειάστηκε λίγο παραπάνω από μια στιγμή για να συνειδητοποιήσω ότι ο πόλεμος είναι πολύ κοντά μας. Nαι, σίγουρα. Κυριολεκτικά. Αυτήν τη στιγμή, λίγα λεπτά πριν φτάσω στο γραφείο, ζω και βλέπω μπροστά μου αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια διεθνοποιημένη σύγκρουση. • «Μην φωνάζεις», πετάγεται η κυρία από δίπλα μου. «Γιατί φωνάζεις; Αν θες να φωνάξεις να πας εκεί. Εκεί να, εκεί είναι το Αιγινήτειο», της λέει. • «Τι θέλεις εσύ ρε σκατό;», γυρίζει η ταπεινή κυρία και λέει, σε σπαστά ελληνικά, στην ελληνίδα κυρία που τόλμησε να επέμβει. Μετά ρίχνει και μια ματιά και σε μένα. Οι παντελονάτες ξανθές, ξαφνικά δεν μιλούν, δεν κοιτάζονται, έντρομες κοιτάνε έξω από το παράθυρο σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Η ταπεινή δεν τις ξεχνά, αρχίζει και τις ξαναβρίζει. Χειροδικεί. Η μαυροφορεμένη μεσαία άμυνα αντιστέκεται. Σταματάει για λίγο, αλλά έχει πάρει φόρα. Είναι αποφασισμένη, δεν ξεχνά κανέναν μας, γυρίζει πάλι προς προς τα πίσω και μας αρχίζει όλους σε έναν εξαιρετικό εξάψαλμο. • «Είστε όλοι σκατά. Είστε άνθρωποι εσείς; Δολοφόνοι! Δολοφόνοι! Δεν σας νοιάζουν τα παιδιά μας. Τα παιδιά μου! Δολοφόνοι! Σκάσε κι εσύ ελληνικό σκατό.» • «Χαθείτε όλοι από μπροστά μου!» • Ξαφνικά το παράδειγμα των Ρωσίδων το ακολουθούν όλοι, ακόμα και ο οδηγός που μετά από ένα «Εεεε, τι φωνάζεις» κάτι ήθελε να πει. Οι λέξεις της ταπεινής κυρίας έχουν βρει στόχο. • Δύο στάσεις πιο πάνω, στο Ιπποκράτειο, έτσι όπως ανέβηκαν και οι τρεις μαζί, έτσι κατέβηκαν και χάθηκαν στο πλήθος. Σε αντίθετες κατευθύνσεις. • Όση ώρα μας έβριζε η Ουκρανή κυρία κανένας δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του να πει κάτι. Σαν να μας είχε ρίξει μια βόμβα εικόνικης πραγματικότητας ικανή να μας μεταφέρει σε μια αλλοπρόσαλλη πίστα καθημερινότητας: εκεί που μοιάζει σαν να ζεις σε μια μετα-πυρηνική εποχή όπου ο πόλεμος ξεκίνησε λίγο πιο δίπλα από σένα. • «We dream of rain and the history of the gun» • Η διπλανή ελληνίδα κυρία σκύβει προς μια άλλη απέναντί της. Δίπλα της μια δεσποινίδα-κολλημένη-στην-οθόνη-της σηκώνει για λίγο το βλέμμα να κοιτάξει πίσω της, αλλά σαν τέρας μέσα από την οθόνη, η ψηφιακή ροή την τραβάει πάλι στην αρχική της υπνωτισμένη στάση. • «Από την Ουκρανία ήταν», λέει η μια κυρία στην άλλη. «Ποιος ξέρει τι θα τραβάει. Τι να πεις! Πάει τρελάθηκε ο κόσμος!» • Με πιάνω να σκέφτομαι το «I’m living in films for the sake of Russia». Το ψάχνω στην οθόνη του κινέζικου κινητού μου. Το βρίσκω και προσπερνάω το «Dominion». • Το πρώτο σημείο που πρέπει να επισημανθεί και η πρώτη ενέργεια που πρέπει οπωσδήποτε να παρθεί είναι να συνέλθουμε. Όλοι. Γίνεται; Αν πρόκειται να πεθάνουμε όλοι (μαζί) από μια ατομική βόμβα, ας μας βρει τότε αυτή η βόμβα, όταν έρθει, να κάνουμε λογικά και ανθρώπινα πράγματα – να δουλεύουμε, να διδάσκουμε, να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να κάνουμε μπάνιο τα παιδιά μας ή τα σκυλιά μας, να προσευχόμαστε, να παίζουμε γκολφ, να συζητάμε με τους φίλους μας για μια καινούργια μπύρα και ένα παιχνίδι συνθεσάιζερ – και όχι μαζεμένους σαν φοβισμένα πρόβατα να σκεφτόμαστε τις βόμβες. Εξάλλου, η πανδημία αυτό μας δίδαξε, ότι μπορούν πολύ εύκολα να διαλύσουν το σώμα μας αν το θέλουν (ένα νέο μικρόβιο αρκεί), αλλά ας μην αφήσουμε τουλάχιστον τους παντοκράτορες να κυριαρχούν και στο μυαλό μας. • Κάποιες φορές, με το κινέζικο κινητό μου νιώθω να ακροβατώ ανάμεσα στα όρια, ακριβώς όπως κάνει η Κίνα. Προσπαθεί (απεγνωσμένα) να διατηρήσει τις καλές οικονομικές σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση, σε μια τεχνολογική εποχή που ήδη μιλάμε για κάθε είδους αποσύνδεση των δυτικών οικονομιών από την κινεζική αγορά. Ταυτόχρονα προσπαθεί να αποφύγει αυτό το είδος «απομονωτισμού» το οποίο έχει εξελίξει η Ρωσία. Τον ίδιο που επέλεξαν και οι δύο ξανθές Ρωσίδες μέσα στο τρόλεϊ. Η Ρωσία, όμως, είναι ένας καλός συνέταιρος της Κίνας και μεταξύ τους οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει ένα σχεδόν αδερφικό bonding. Εδώ και χρόνια και όχι εξαιτίας κάποιας εισβολής. • Σταματάω τους Sisters, θέλω να ακούσω τι λένε γύρω μου. Μιλάνε όλοι μαζί, η κουβέντα έχει επεκταθεί και στους υπόλοιπους συνεπιβάτες. Μικροί, μεγάλοι επικοινωνούν μέσα στο τρόλεϊ με αφορμή τον πόλεμο, την ταπεινή Ουκρανή και τις δύο Ρωσίδες που ανέβηκαν από το Αιγινήτειο. • «Δεν θα έχουμε καλό τέλος από όλο αυτό». «Τις είδατε που δεν έβγαλαν άχνα;». «Αφού η άλλη ήταν τρελή κυρία μου». «Μας έχει τρελάνει όλους αυτός ο Πούτιν». • Τα κύματα τεκτονικής οικονομικής (και ψυχικής) αστάθειας που έχει εξαπολύσει αυτή η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία έχουν σοκάρει και αιφνιδιάσει το παγκόσμιο σώμα πολιτικών σχολιαστών, κεντρικών τραπεζιτών, οικονομολόγων και αναλυτών επενδύσεων, κρυπτοπάνκηδων χάκερ και αναρχοακτιβιστών που περιμένουν από στιγμή σε στιγμή την συντέλεια του κόσμου. • Η οποία αν συμβεί θα είναι ο λόγος για τον οποίο θα μας θυμούνται(;) για πάντα ως εκείνους που χάθηκαν μετά από ένα πυρηνικο ολοκαύτωμα. (Τι καλύτερο για την ανθρώπινη ματαιοδοξία!). Με γρήγορο και εύκολο τρόπο λοιπόν ας καθαρίσει η Φύση (πάντα με την βοήθεια του Αγίου Πατερούλη No. 2) από τα «ανθρώπινα σκατά», σύμφωνα και με τα λεγόμενα της ταπεινής κυρίας. • Ashes to ashes, dust to dust.
Κάθε μέρα παίρνω το 10 για το γραφείο. Φτάνει γρήγορα, σταθερά, μεταφέρει συνήθως ήσυχα, κάποιες φορές με νεύρα, και σπανιότερα μοιράζοντας καθημερινές δόσεις αστικής τρέλας. Αντέχεται συνήθως. Πριν κάτι μέρες όμως μια τέτοια δόση έσκασε πολύ δυνατή: Στο Αιγινήτειο ανεβαίνουν ταυτόχρονα τρείς εύσωμες κυρίες από τη στάση. Ξανθές και οι τρεις. Η μία με μπεζ μαντήλι, μπεζ ζακέτα και ταπεινή μπεζ φούστα μέχρι τον αστράγαλο. Οι άλλες δύο, πιο περιποιημένες και ακομπλεξάριστες μέσα σε στενά παντελόνια. Ανεβαίνουν στο τρόλεϊ μιλώντας δυνατά μια άγνωστη γλώσσα, φωνάζουν και οι τρεις, δεν καταλαβαίνω τι λένε, δεν ξέρω τι γίνεται, αλλά τελικά δεν έχει σημασία, γιατί γρήγορα νιώθω ότι αυτό που μπορεί να λέει η μία είναι βρισιές και κατάρες στις άλλες δύο. Η μεσαία, μπαίνει ξαφνικά στην μέση, γιατί η ταπεινή κυρία αρχίζει να ρίχνει μπουνιές στην άλλη που μόλις κάτι της είπε. Ο οδηγός δεν έχει ξεκινήσει ακόμα. Είμαστε κολλημένοι μπροστά από το Αιγινήτειο για μερικά δευτερόλεπτα. • Χρειάστηκε λίγο παραπάνω από μια στιγμή για να συνειδητοποιήσω ότι ο πόλεμος είναι πολύ κοντά μας. Nαι, σίγουρα. Κυριολεκτικά. Αυτήν τη στιγμή, λίγα λεπτά πριν φτάσω στο γραφείο, ζω και βλέπω μπροστά μου αυτό που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια διεθνοποιημένη σύγκρουση. • «Μην φωνάζεις», πετάγεται η κυρία από δίπλα μου. «Γιατί φωνάζεις; Αν θες να φωνάξεις να πας εκεί. Εκεί να, εκεί είναι το Αιγινήτειο», της λέει. • «Τι θέλεις εσύ ρε σκατό;», γυρίζει η ταπεινή κυρία και λέει, σε σπαστά ελληνικά, στην ελληνίδα κυρία που τόλμησε να επέμβει. Μετά ρίχνει και μια ματιά και σε μένα. Οι παντελονάτες ξανθές, ξαφνικά δεν μιλούν, δεν κοιτάζονται, έντρομες κοιτάνε έξω από το παράθυρο σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Η ταπεινή δεν τις ξεχνά, αρχίζει και τις ξαναβρίζει. Χειροδικεί. Η μαυροφορεμένη μεσαία άμυνα αντιστέκεται. Σταματάει για λίγο, αλλά έχει πάρει φόρα. Είναι αποφασισμένη, δεν ξεχνά κανέναν μας, γυρίζει πάλι προς προς τα πίσω και μας αρχίζει όλους σε έναν εξαιρετικό εξάψαλμο. • «Είστε όλοι σκατά. Είστε άνθρωποι εσείς; Δολοφόνοι! Δολοφόνοι! Δεν σας νοιάζουν τα παιδιά μας. Τα παιδιά μου! Δολοφόνοι! Σκάσε κι εσύ ελληνικό σκατό.» • «Χαθείτε όλοι από μπροστά μου!» • Ξαφνικά το παράδειγμα των Ρωσίδων το ακολουθούν όλοι, ακόμα και ο οδηγός που μετά από ένα «Εεεε, τι φωνάζεις» κάτι ήθελε να πει. Οι λέξεις της ταπεινής κυρίας έχουν βρει στόχο. • Δύο στάσεις πιο πάνω, στο Ιπποκράτειο, έτσι όπως ανέβηκαν και οι τρεις μαζί, έτσι κατέβηκαν και χάθηκαν στο πλήθος. Σε αντίθετες κατευθύνσεις. • Όση ώρα μας έβριζε η Ουκρανή κυρία κανένας δεν τόλμησε να ανοίξει το στόμα του να πει κάτι. Σαν να μας είχε ρίξει μια βόμβα εικόνικης πραγματικότητας ικανή να μας μεταφέρει σε μια αλλοπρόσαλλη πίστα καθημερινότητας: εκεί που μοιάζει σαν να ζεις σε μια μετα-πυρηνική εποχή όπου ο πόλεμος ξεκίνησε λίγο πιο δίπλα από σένα. • «We dream of rain and the history of the gun» • Η διπλανή ελληνίδα κυρία σκύβει προς μια άλλη απέναντί της. Δίπλα της μια δεσποινίδα-κολλημένη-στην-οθόνη-της σηκώνει για λίγο το βλέμμα να κοιτάξει πίσω της, αλλά σαν τέρας μέσα από την οθόνη, η ψηφιακή ροή την τραβάει πάλι στην αρχική της υπνωτισμένη στάση. • «Από την Ουκρανία ήταν», λέει η μια κυρία στην άλλη. «Ποιος ξέρει τι θα τραβάει. Τι να πεις! Πάει τρελάθηκε ο κόσμος!» • Με πιάνω να σκέφτομαι το «I’m living in films for the sake of Russia». Το ψάχνω στην οθόνη του κινέζικου κινητού μου. Το βρίσκω και προσπερνάω το «Dominion». • Το πρώτο σημείο που πρέπει να επισημανθεί και η πρώτη ενέργεια που πρέπει οπωσδήποτε να παρθεί είναι να συνέλθουμε. Όλοι. Γίνεται; Αν πρόκειται να πεθάνουμε όλοι (μαζί) από μια ατομική βόμβα, ας μας βρει τότε αυτή η βόμβα, όταν έρθει, να κάνουμε λογικά και ανθρώπινα πράγματα – να δουλεύουμε, να διδάσκουμε, να διαβάζουμε, να ακούμε μουσική, να κάνουμε μπάνιο τα παιδιά μας ή τα σκυλιά μας, να προσευχόμαστε, να παίζουμε γκολφ, να συζητάμε με τους φίλους μας για μια καινούργια μπύρα και ένα παιχνίδι συνθεσάιζερ – και όχι μαζεμένους σαν φοβισμένα πρόβατα να σκεφτόμαστε τις βόμβες. Εξάλλου, η πανδημία αυτό μας δίδαξε, ότι μπορούν πολύ εύκολα να διαλύσουν το σώμα μας αν το θέλουν (ένα νέο μικρόβιο αρκεί), αλλά ας μην αφήσουμε τουλάχιστον τους παντοκράτορες να κυριαρχούν και στο μυαλό μας. • Κάποιες φορές, με το κινέζικο κινητό μου νιώθω να ακροβατώ ανάμεσα στα όρια, ακριβώς όπως κάνει η Κίνα. Προσπαθεί (απεγνωσμένα) να διατηρήσει τις καλές οικονομικές σχέσεις της με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση, σε μια τεχνολογική εποχή που ήδη μιλάμε για κάθε είδους αποσύνδεση των δυτικών οικονομιών από την κινεζική αγορά. Ταυτόχρονα προσπαθεί να αποφύγει αυτό το είδος «απομονωτισμού» το οποίο έχει εξελίξει η Ρωσία. Τον ίδιο που επέλεξαν και οι δύο ξανθές Ρωσίδες μέσα στο τρόλεϊ. Η Ρωσία, όμως, είναι ένας καλός συνέταιρος της Κίνας και μεταξύ τους οι δύο χώρες έχουν αναπτύξει ένα σχεδόν αδερφικό bonding. Εδώ και χρόνια και όχι εξαιτίας κάποιας εισβολής. • Σταματάω τους Sisters, θέλω να ακούσω τι λένε γύρω μου. Μιλάνε όλοι μαζί, η κουβέντα έχει επεκταθεί και στους υπόλοιπους συνεπιβάτες. Μικροί, μεγάλοι επικοινωνούν μέσα στο τρόλεϊ με αφορμή τον πόλεμο, την ταπεινή Ουκρανή και τις δύο Ρωσίδες που ανέβηκαν από το Αιγινήτειο. • «Δεν θα έχουμε καλό τέλος από όλο αυτό». «Τις είδατε που δεν έβγαλαν άχνα;». «Αφού η άλλη ήταν τρελή κυρία μου». «Μας έχει τρελάνει όλους αυτός ο Πούτιν». • Τα κύματα τεκτονικής οικονομικής (και ψυχικής) αστάθειας που έχει εξαπολύσει αυτή η «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία έχουν σοκάρει και αιφνιδιάσει το παγκόσμιο σώμα πολιτικών σχολιαστών, κεντρικών τραπεζιτών, οικονομολόγων και αναλυτών επενδύσεων, κρυπτοπάνκηδων χάκερ και αναρχοακτιβιστών που περιμένουν από στιγμή σε στιγμή την συντέλεια του κόσμου. • Η οποία αν συμβεί θα είναι ο λόγος για τον οποίο θα μας θυμούνται(;) για πάντα ως εκείνους που χάθηκαν μετά από ένα πυρηνικο ολοκαύτωμα. (Τι καλύτερο για την ανθρώπινη ματαιοδοξία!). Με γρήγορο και εύκολο τρόπο λοιπόν ας καθαρίσει η Φύση (πάντα με την βοήθεια του Αγίου Πατερούλη No. 2) από τα «ανθρώπινα σκατά», σύμφωνα και με τα λεγόμενα της ταπεινής κυρίας. • Ashes to ashes, dust to dust.
