Μελομακάρονα ή κουραμπιέδες; Στολίζετε καραβάκι ή δέντρο;

Στήνετε έλατο ψεύτικο ή αληθινό; Και τι δίνετε στα παιδιά που λένε τα κάλαντα;

Διακοπές στην Ελλάδα ή το εξωτερικό; Ρεβεγιόν στο σπίτι ή κάπου έξω;

Τα δώρα τα ψωνίσατε από το διαδίκτυο ή δια ζώσης;

Να 10 από τα πιο επίκαιρα διλήμματα που φέρνει η ώρα των Χριστουγέννων:

Δέντρο ή καραβάκι;

Δεν διεκδικώ ιδιαίτερες δάφνες προσήλωσης ως προς στην ελληνικότητα της καταγωγής μου και την ελληνική παράδοση, αλλά θα επιλέγω πάντα καραβάκι. Όχι μόνο και λόγω οικολογικής συνείδησης (την οποία δεν διαθέτω δα και σε μεγάλη ποσότητα…), αλλά κυρίως επειδή είμαι κάργα φυγόπονος και βαριέμαι τα στήνε-ξέστηνε. Καραβάκι λοιπόν και μια απλή φωτισμένη «βροχή» στα κάγκελα του μπαλκονιού.

Οπότε, όποιος βαριέται όπως εγώ, ας επιλέξει καραβάκι. Όποιος πάλι θέλει γκράντε πράγματα μέσα στο σαλόνι του, είναι ευπρόσδεκτος.

Σύμφωνα με την παράδοση, το καράβι στολιζόταν επειδή οι Έλληνες είχαν ανέκαθεν δεσμούς με τη θάλασσα, ήδη από τα αρχαία χρόνια. Ακόμη, πολλοί ενήλικες και παιδιά εργάζονταν στα πλοία για να φέρουν χρήματα και ψωμί στις οικογένειές τους, ακόμη και τις αργίες. Το καραβάκι συμβόλιζε, όχι μόνο την προσμονή των παιδιών για αντάμωση με τους συγγενείς τους, αλλά και τη δική τους αγάπη για τη θάλασσα.

Παράλληλα, μικρά καραβάκια είχαν τον ρόλο και ενός τιμητικού καλωσορίσματος για τους έλληνες θαλασσοπόρους που επέστρεφαν στα σπίτια και στις οικογένειές τους, καθώς και τάματος για να είναι ασφαλείς στα άγρια κύματα. Συχνά τα παιδιά που πήγαιναν να πουν τα κάλαντα κρατούσαν μια μινιατούρα- στολισμένο καράβι. Στολισμένο με χρωματιστά χαρτιά και σχοινιά, γέμιζε από γλυκά και χριστόψωμα από τους γείτονες. Αν και το έθιμο αυτό έχει ατονήσει, κρατάει ακόμα στα νησιά, από όπου και προέρχεται.

Το 1833 στολίστηκε το πρώτο χριστουγεννιάτικο δέντρο στην Ελλάδα, από τον βασιλιά Όθωνα, στα ανάκτορα του Ναυπλίου. Μέχρι το 1950, το χριστουγεννιάτικο δέντρο είχε επικρατήσει στα ελληνικά σπίτια.

Ψεύτικο ή αληθινό χριστουγεννιάτικο έλατο;

Η πλειοψηφία του κόσμου αντιστέκεται στην ιδέα αγοράς ενός φυσικού έλατου, καθώς θεωρεί πως τα δέντρα δε φυτρώνουν για να ικανοποιήσουν την καταναλωτική μας μανία, να εξυπηρετήσουν την αγορά και να λειτουργήσουν ως διακοσμητικό αντικείμενο στο σαλόνι μας. «Μην κόβετε τα δέντρα!» λένε, προβάλλοντας κατ’ αυτόν τρόπο μια περιβαλλοντική ευαισθησία. Έτσι, ο περισσότερος κόσμος στρέφεται στη χρήση πλαστικών δέντρων. Ωστόσο, «οι μελέτες δείχνουν ότι η επιλογή του φυσικού ελάτου προκαλεί τις μισές περιβαλλοντικές επιπτώσεις ως προς την κατανάλωση φυσικών πόρων, σε σχέση με το τεχνητό» αναφέρει ο Κωνσταντίνος Αμπελιώτης, Αναπληρωτής καθηγητής του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου σε σχετικό του άρθρο.

Ενα κακό έχει το αληθινό δέντρο: το πανδαιμόνιο των πράσινων βελόνων σε όλο το σαλόνι κατά το ξεστόλισμά του. Kατά τα άλλα, αν στόλιζα ποτέ δέντρο, αληθινό θα έπαιρνα, ασυζητητί.

Love Actually ή Home Alone;

Κανείς δεν θυμάται ακριβώς το πότε το «Love Actually» εντάχθηκε επίσημα ή ανεπίσημα στην κινηματογραφική τελετουργία των χριστουγεννιάτικων διακοπών μας. Ενδεχομένως αυτό να συνέβη από την πρώτη κιόλας ημέρα της προβολής του, στις 21 Νοεμβρίου του 2003, πριν από ακριβώς 20 χρόνια, σαν μια αυτοεκπληρούμενη κινηματογραφική προφητεία.

Κανείς δεν μπορεί να πει μετά βεβαιότητας το πότε ακριβώς έγιναν αναπόσταστο μέρος της γιορτινής μας διασκέδασης πρωθυπουργοί, ροκ σταρ, επιχειρηματίες, υπάλληλοι, συγγραφείς, το πότε ακριβώς βάλαμε στην χριστουγεννιάτικη κινηματογραφική κολεξιόν μας τον χορό του Χιου Γκραντ, την Έμα Τόμσον να μιλάει για την Τζόνι Μίτσελ, τον Άλαν Ρίκμαν να προσπαθεί να αγοράσει ένα κόσμημα υπό το ατσούμπαλα άγρυπνο μάτι του Ρόουαν Άτκινσον, τον Κόλιν Φερθ να πηδάει σε μια λίμνη προσπαθώντας να σώσει τα γραπτά του ή τους δυο αντικαταστάτες των πορνοστάρ, τον Μάρτιν Φρίμαν και τη Τζοάνα Πέιτζ να διαμαρτύρονται για την κίνηση στους δρόμους την ώρα που μιμούνται ένα «ιεραποστολικό».

Το Love Actually δεν είναι, ασφαλώς, μια σπουδαία ταινία ή ένα φιλμ σημαντικό για το ρου του παγκόσμιου σινεμά. Όταν όμως βλέπεις στην οθόνη τους Χιου Γκραντ, Κόλιν Φερθ, Άλαν Ρίκμαν, Εμα Τόμσον, Λίαμ Νίσον, Αντριου Λίνκολν, Κίρα Νάιτλι και Ρόουαν Άτκινσον, δεν γίνεται να μην γίνεις και εσύ κοινωνός και συμμέτοχος των χριστουγεννιάτικων περιπετειών τους και των 9-10 ιστοριών που αλληλομπλέκονται και αλληλεπιδρούν μέχρι το κατακλυσμικό φινάλε της ταινίες, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές συναντιούνται στην ίδια ιστορία.

Από την άλλη, το Home Alone είναι συνδυασμένο με την παιδική μου ηλικία: Στο Σικάγο του Ιλινόι, η οικογένεια ΜακΚάλιστερ ετοιμάζεται για τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές της στο Παρίσι. Τη νύχτα πριν την αναχώρησή τους, όλη η οικογένεια μαζεύεται στο σπίτι του Πίτερ και της Κέιτ, όπου ο οκτάχρονος γιος τους, ο Κέβιν, γελοιοποιείται από τα αδέλφια και τα ξαδέλφια του. Η οικογένεια θα αποκοιμηθεί και θα αργήσει για το αεροδρόμιο. Μέσα στη σύγχυση και στη βιασύνη να φτάσουν στο αεροδρόμιο έγκαιρα για να μην χάσουν την πτήση τους, ο Κέβιν μένει πίσω κατά λάθος.

Κλασικό αουτσάιντερ είναι για πάντα το «Die Hard» του Τζον ΜακΤίρναν. Η ταινία ακολουθεί τον αξιωματικό αστυνομίας της Νέας Υόρκης Τζον Μακλέιν καθώς τα βάζει με μια ομάδα εξαιρετικά οργανωμένων εγκληματιών με επικεφαλής τον Χανς Γκρούμπερ, οι οποίοι εκτελούν μια ληστεία υπό το πρόσχημα τρομοκρατικής επίθεσης και κρατούν ομήρους, συμπεριλαμβανομένης και της συζύγου του Μακλέιν, για να αποτρέψουν την αστυνομία από το να τους σταματήσουν.

Οσον αφορά σε ελληνική ταινία, όταν είχα δει την «Στρέλλα», πριν ακριβώς 14 Δεκέμβρηδες, θυμάμαι να έχω βγει από το σινεμά με μια πρωτόγνωρη αίσθηση κινηματογραφικής πληρότητας.

Λίγο η αλμοδοβαρική (αλλά ποτέ ιλαρή οπως του Ισπανού) θεματολογία, λίγο το ότι είχα διαβάσει από πριν ότι στην πραγματικότητα το σενάριο του Κούτρα δεν διαβάστηκε ποτέ από καμία εταιρεία παραγωγής, επειδή τα θέματα ταμπού με τα οποία καταπιάνεται θεωρήθηκαν «τζιζ» για την ελληνική κοινωνία, λίγο οι ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών και φυσικά το ακραία τρυφερό (και τρυφερά ακραίο επίσης) σενάριο, όλα αυτα συνετέλεσαν ώστε η ταινία σύντομα να βρει μόνιμο καταφύγιο στο θυμικό μου.

Πέραν των αδιαμφισβήτητων κινηματογραφικών αρετών της (όπως το σκηνοθετικό παιχνίδι με το animation με τους σκίουρους), κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει την αδιανόητη συνεισφορά της ταινίας ως η πρώτη σοβαρή καλλιτεχνική προσπάθεια για την ανανέωση της συζήτησης περί σεξουαλικής ταυτότητας σε μια χώρα φύσει και θέσει ομοφοβική.

Για μένα, αυτή είναι η καλύτερη χριστουγεννιάτικη ταινία όλων των εποχών.

Λεφτά ή γλυκά στα παιδιά που λένε τα κάλαντα;

Μην είστε τσίπηδες ή μην επικαλείστε τα αμερικανόφερτα έθιμα του trick or treat και σαν γνήσιοι Σκρουτζ, κεράσετε τα παιδιά ένα μελομακάρονο ή έναν κουραμπιέ συνοδεύοντας το κέρασμά σας με την έκφραση «για το καλό».

Μόλις η πόρτα κλείσει, θα ακούσετε από τα παιδιά τα σχολιανά σας και όσα «καντίλια» δεν είχατε ακούσει ποτέ σε όλη σας τη ζωή.

Τα παιδιά δεν βγαίνουν να ξελαρρυγιαστούν μέσα στο κρύο «για το καλό» ή χάριν παράδοσης και «για να κρατήσουν ζωντανά τα έθιμα της πατρίδας μας», αλλά για να βγάλουν κανά φράγκο και να μπορούν μετά να πάρουν κάτι που θέλουν με τα δικά τους χρήματα.

Μην τούς το στερήσετε αυτό από δική σας τσιφουτιά.

Και αν τα οικονομικά σας είναι πιεσμένα, κάντε αυτό που κάνω εγώ: επιλέγω 2 ή 3 ομάδες παιδιών, τους ανοίγω, τους δίνω ένα γενναίο φιλοδώρημα και μετά όσα κουδούνια και αν χτυπήσουν, κάνω ότι δεν είμαι σπίτι.

Διακοπές στην Ελλάδα ή το εξωτερικό;

Σε αντίθεση με το Πάσχα, όπου η επαρχία επιβάλλεται, τα Χριστούγεννα επιτάσσουν κυρίως Αθήνα. Αν, ωστόσο, επιλέξετε σώνει και ντε ένα ταξίδι εκτός Ελλάδος, έχοντας βιώσει τις ταξιδιωτικές εμπειρίες πρότερων ετών σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Ρώμη κτλ), θα επέλεγα μόνο Ελλάδα, επαρχία ή πόλη. Ο συνωστισμός του Λονδίνου και των υπόλοιπων μεγαλουπόλεων δεν παλεύεται χρονιάρες μέρες.

Εκτός φυσικά αν είχα την ευκαιρία να πάω στη Βιέννη και να το συνδυάσω με την παρακάτω εμπειρία.

Πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στο σπίτι ή κάπου έξω;

Αν είστε κάτω των 25 ετών, νομίζω ότι από μόνοι σας θα επιλέξετε να είστε από την παραμονή του Νέου Έτους στους (πέντε) δρόμους, μέχρι να σας βρει το ξημέρωμα.

Προσωπικά, σταμάτησα γύρω στα 18-19 να επιλέγω εξωτερικούς χώρους και μπαρ/κλαμπ για ρεβεγιόν Πρωτοχρονιάς. Σπιτάκι, ουίσκι, χαρτιά και μουσική είναι το δικό μου cup of tea.

Τα δώρα τα ψωνίσατε από το διαδίκτυο ή δια ζώσης;

Εδώ και χρόνια, από τότε που έγινα πατέρας και ο ελεύθερος χρόνος μου μειώθηκε κατά πολύ, άρχισα να δοκιμάζω να αγοράζω τα δώρα όλων από το διαδίκτυο, καθώς έχω και ένα θέμα αγοραφοβίας και αδυνατώ ή αρνούμαι να χωθώ μέσα στα εμπορικά και τα mall μετά τις 20 του Δεκέμβρη.

Ωστόσο, όταν είδα ότι όσο νωρίς (π.χ. τέλη Νοέμβρη) και αν παράγγελνα κάτι από το εξωτερικό, αυτό ερχότανε (με υπαιτιότητα των δικών μας ΕΛΤΑ) μετά τις 15 του Γενάρη, τότε επέστρεψα στην παλιά αλλά όχι καλή συνήθεια του δια ζώσης ψωνίσματος. Μόνο που πλέον το κάνω ως εξής: με τον μισθό της 1ης Δεκέμβρη παίρνω όλα τα δώρα και όλοι οι λογαριασμοί και τα χρέη πληρώνονται με το δώρο Χριστουγέννων, μετά τις 21 του Δεκέμβρη.

Βασιλόπιτα τσουρέκι ή βασιλόπιτα κέικ;

Αν πετύχετε ένα ζαχαροπλαστείο που κάνει ένα τίμιο και σωστό κέικ, χωρίς να μυρίζει υπερβολική βουτυρίλα και να λιγώνει την ρινική σας κοιλότητα, ρίξτε ζάρι στο κέικ. Αλλιώς το τσουρέκι-βασιλόπιτα είναι μια πιο ασφαλής και αξιόπιστη λύση.

Κουραμπιέδες ή Μελομακάρονα;

Ποτέ μα ποτέ δεν υπήρξε γλυκό «κουραμπιές». Δεν το αναγνωρίζω καν. Μελομακάρονα παντού και πάντα. Για να το θέσω αλλιώς: το χειρότερο και πιο άγευστο μελομακάρονο και απείρως καλύτερο και προτιμότερο από τον πιο γευστικό κουραμπιέ του κόσμου.

All I Want For Christmas Is You ή Χριστούγεννα;

Ποια Mariah Carey τώρα; Μόνο Δέσποινα ρε μ**νιά!