Υπάρχουν δημιουργοί που δεν απλώς έφτιαξαν ταινίες· έπλασαν κόσμους. Κι ο Τζον Κάρπεντερ είναι ένας από αυτούς. Ο ερημίτης της φαντασίας, ο ποιητής του τρόμου, ο άνθρωπος που χάραξε με μουσικές και σκιές το συλλογικό μας υποσυνείδητο. Τώρα, σχεδόν μισό αιώνα μετά τις πρώτες του σιωπηλές κραυγές στο σινεμά, η Λεωφόρος της Δόξας θα φωτιστεί με το όνομά του. Στις 3 Απριλίου 2025, στις 11:30 π.μ. (Pacific Time), ένα άστρο θα καρφωθεί στο πεζοδρόμιο του Χόλιγουντ για να θυμίζει πως ο τρόμος μπορεί να έχει ψυχή — και σύνθεση.

Γεννημένος το 1948 στην Carthage της Νέας Υόρκης, κουβαλούσε από μικρός μια ανησυχία, μια σιωπηλή επιμονή να βλέπει το σκοτάδι ως χώρο δημιουργίας. Στα χρόνια των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας, έμαθε να μετατρέπει την αγωνία σε εικόνα. Κι όταν έφτασε το 1978, με το Halloween, δεν προσέφερε απλώς ένα φτηνό thrill – έφερε στη ζωή έναν μύθο: τον Μάικλ Μάγιερς. Έναν ήρωα δίχως πρόσωπο, μα με βαριά παρουσία. Το φιλμ δεν ανανέωσε απλώς το είδος· το επαναπροσδιόρισε.

Κι έπειτα ήρθαν οι ιστορίες του κρύου, της απόγνωσης και της αντίστασης: The Thing, Escape from New York, They Live, Big Trouble in Little China. Κάθε ταινία και μια αλληγορία. Κάθε ήρωας και μια φιγούρα που πάλευε με εξωγενείς εχθρούς — και με εσωτερικά τέρατα.

Μα ο Κάρπεντερ δεν είναι απλώς σκηνοθέτης. Είναι συνθέτης μιας ολόκληρης εποχής. Οι μελωδίες του, λιτές και διαπεραστικές, μοιάζουν με σφυγμούς ενός κόσμου που προσπαθεί να καταλάβει αν είναι όνειρο ή εφιάλτης. Η μουσική του Halloween δεν είναι πια απλώς soundtrack — είναι φόβος σε μορφή ήχου.

Η απόδοση τιμής με ένα αστέρι μοιάζει μικρή μπροστά στο σύμπαν που ξεδίπλωσε. Αλλά είναι και μια υπενθύμιση: πως οι πιο σπουδαίοι καλλιτέχνες είναι αυτοί που μας έμαθαν να κοιτάμε αλλιώς. Στο πλευρό του, τιμώνται και άλλοι εμβληματικοί οραματιστές του σκοτεινού κινηματογράφου, όπως ο Ρόμπερτ Έγκλουντ και ο Μπιλ Ντιουκ. Μα ο Κάρπεντερ είναι αυτός που μας θύμισε πως το σκοτάδι δεν είναι πάντα απειλή — καμιά φορά είναι απλώς το καρέ πριν αρχίσει η μουσική.