Ο θρυλικός «Τσίου…» του Μάκη Παπαδημητράτου, το απόλυτο underground σύμβολο του ελληνικού σινεμά, επιστρέφει φέτος το καλοκαίρι, 18 χρόνια μετά την πρώτη του προβολή, αυτή τη φορά με τη μορφή θεατρικής παράστασης. Από τις 15 Ιουνίου και μόνο για 20 βράδια στον Βοτανικό.

Η πολυβραβευμένη ταινία-μύθος, με το χαμηλότερο μπάτζετ στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και τις ατάκες που έγιναν viral πριν ακόμα γεννηθεί ο όρος, που διαδόθηκε και λατρεύτηκε μέσα από την πειρατεία και την παράνομη διακίνηση και που ακόμα ψάχνουμε ποιος τη διέρρευσε πρώτος στο διαδίκτυο πριν την επίσημη προβολή της και έφτασε να ξεπεράσει τα 1.000.000 views το 2005 στο google videos (όταν 4 στους 5 δεν είχαν καν ίντερνετ!) ετοιμάζεται για ένα θρυλικό -θεατρικό- comeback.

Με την υπογραφή του ίδιου σκηνοθέτη και της ίδιας ομάδας ηθοποιών της ταινίας. Μια παράσταση-εμπειρία. Ένα μεγάλο reunion πάρτι. «Και γαμώ τα πάρτι σου λέω ρε. Όλος ο κόσμος που δεν θα ‘ναι στα νησιά, εκεί θα είναι μαζεμένος».

 Λίγα λόγια για τον «Τσίου»

«Δεκαπενταύγουστο στη Αθήνα μένουνε μόνο οι μπατίρηδες και όσοι δεν έχουν κόσμο για να πάνε έξω. Εκείνος ο Δεκαπενταύγουστος ήταν πολύ δύσκολος. Φράγκα δεν υπήρχανε, δηλαδή ίσα – ίσα το πιώμα μου… Εκείνη τη μέρα θυμάμαι, όλος ο κόσμος που είχε μείνει στην Αθήνα ήταν πολύ τρελαμένος…».

Κάπως έτσι ξεκινάει η αφήγηση του Τσίου για εκείνο το καλοκαίρι που, μόνος στην Αθήνα, προσπάθησε να βρει τη δόση του και μαζί με αυτήν βρήκε και έναν ολόκληρο κόσμο από γνωστούς και άγνωστους της διπλανής πόρτας, σε μια διαρκή αναζήτηση ταυτότητας που έμελλε να μείνει στην ιστορία.

Ο Τσίου αποτέλεσε το κινηματογραφικό ντεμπούτο του Μάκη Παπαδημητράτου και προβλήθηκε για πρώτη φορά την Πέμπτη 9 Μαρτίου 2005 στον κινηματογράφο «Μικρόκοσμος». Λίγο αργότερα την ίδια χρονιά θα αποσπάσει στο 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το βραβείο FIPRESCI της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου και τα βραβεία καλύτερου σεναρίου και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στα κρατικά βραβεία ποιότητας. Έκτοτε ταξίδεψε σε σημαντικά Φεστιβάλ ανά την υφήλιο, όπως στο Σαν Φρανσίσκο, το Παρίσι, το Λουξεμβούργο, το Σικάγο και την Ισπανία, αποσπώντας αξιοζήλευτες κριτικές.

Είναι η πιο διάσημη ανεξάρτητη ταινία που έχει γνωρίσει το ελληνικό σινεμά. Ένα αυθεντικό cult κινηματογραφικό αριστούργημα που σημάδεψε τη δεκαετία του 2000 και μια ολόκληρη γενιά, με ατάκες που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα, επιχειρώντας με απροσχημάτιστο χιούμορ και κινηματογραφική απλότητα μια πρωτοφανή ανατομία του περιθωρίου. Ενός περιθωρίου που δεν μοιάζει τελικά και τόσο περιθωριακό.