Ένα ταξίδι της Sreemoyee Singh από την Ινδία στον Ιράν, ώστε να εξερευνήσει την ποίηση της Φορούχ, το σινεμά των Κιαροστάμι – Παναχί και τη λογοτεχνία που έρχεται στα μάτια της να ενώσει τις δύο παραπάνω μορφές Τέχνης. Κι από εκεί σε μία άλλη διαδρομή από τη Βόρεια Αμερική ως την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Οι Γιόργκεν Λεθ και Αντρέας Κοφόντ στο πλευρό του Γιάκομπ Μπρο για 14 χρόνια. Οι πιο επιφανείς τζαζίστες των νεότερων χρόνων έρχονται στην οθόνη μας και μαζί οι ιστορίες τους για το μεγαλείο του αυτοσχεδιασμού στην μουσική.

Η πρωταγωνίστρια του πρώτου ντοκιμαντέρ συναντά τον Τζαφάρ Παναχί (τις προσεχείς ημέρες έρχεται στις αίθουσες το «Νο Βears») στο πλαίσιο της διατριβής της. Ο σπουδαίος σκηνοθέτης αποφασίζει να ανοίξει την καρδιά του και να της δώσει μία συνέντευξη – εξομολόγηση σε ένα σκηνικό που σε μεγάλο βαθμό θυμίζει το «Ταξί Τεχεράνης». Στις «Φωτεινές Αλεες» κυριαρχεί το συναίσθημα και η αποθέωση όσων εξυψώνουν πραγματικά τον άνθρωπο προς το εξιδανικευμένο. Πρόκειται για μία αναδρομή στο πολιτιστικό υπόβαθρο της χώρας που διανύει έναν παράλληλο δρόμο με το καθεστώς απολυταρχίας. Μία πράξη καθ΄όλα επαναστατική.

Τα παραπάνω έρχονται να συσχετιστούν με τη δύναμη και τον αγώνα των γυναικών, που τον Νοέμβριο του 2022 άφησαν τα μαλλιά τους ελεύθερα και αποφάσισαν να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια και καλύτερες συνθήκες ζωής. Κάποιες έχασαν τη ζωής τους, άλλες φυλακίστηκαν, αλλά είναι αποφασισμένες να επανέλθουν. Έτσι σε ένα κομμάτι της ταινίας αναδεικνύεται ακριβώς αυτό το επίμαχο διάστημα, που είναι τόσο κοντά χρονικά στο δικό μας παρόν. Διαρκής επαγρύπνηση απέναντι στην καταπίεση.

Από τα ανθρώπινα δικαιώματα και με «γέφυρα» τον Πολιτισμό μεταφερόμαστε στην «Μουσική για Μαύρα Περιστέρια». Εκεί παρακολουθούμε «έργα και ημέρες» κορυφαίων, σύγχρονων μουσικών της τζαζ από άκρη σε άκρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Ένα μαγικό ταξίδι στην «ελευθερία». Μία ταινία τεκμηρίωσης που αποσαφηνίζει σε μεγάλο βαθμό τι σημαίνει «αυθεντία» και περιγράφει τη λυτρωτική χροιά του αυτοσχεδιασμού. Αναζήτηση του νοήματος της ζωής με όρους εσωτερικής γαλήνης. «Αν ήξερα ότι θα ζούσα τόσα χρόνια, ίσως φρόντιζα τον εαυτό μου».

Το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης συνεχίζει τις προβολές του, ο κόσμος παρά το φανερό «μούδιασμά» του δηλώνει παρόν – αυτό αναμένεται να συμβεί και κατά τη διάρκεια της σημερινής ημέρας και προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του. Συνέχεια σήμερα και το δικό μας ραντεβού αύριο σε αυτήν εδώ τη στήλη.