Στη χθεσινή μου στήλη αναρωτιόμουν αν μπορούν να υπάρξουν εκπλήξεις στα φετινά OSCAR. Όλα έδειχναν πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί και λίγες ώρες αργότερα επιβεβαιώθηκε. Η χαοτική ταινία «Τα Πάντα Όλα» σάρωσε τα Βραβεία. Νικήτρια σε επτά κατηγορίες και συνολικά 342 βραβεύσεις από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της. Το έργο των «Ντάνιελς» (Nτάνιελ Κουάν και Σαϊνερτς) σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και μπορούμε να πούμε πως αλλάζει το τοπίο στο σινεμά. Αν κοντά σε αυτό υπήρχε ένας ακόμα νικητής, αυτός ήταν ο Μπρένταν Φρέιζερ (προσωπική δικαίωση για τον ηθοποιό, που η καριέρα του πέρασε από χίλια κύματα) για τη σπαρακτική του ερμηνεία στη «Φάλαινα» του Αρονόφσκι.
Η επιτυχία του «Everything Everywhere All at Once» θύμισε την αντίστοιχη του «Parasite» και μάλλον την ξεπέρασε στην πράξη για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί. Στο σώμα της Ακαδημίας η αποδοχή ήταν καθολική. Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Πρωτότυπο Σενάριο, Μοντάζ, Α΄Γυναικείο, Β΄Γυναικείο και Β΄Ανδρικό OSCAR. Με τέσσερις διακρίσεις έφυγε και το «Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο» του Νetflix. Διεθνούς Ταινίας, Μουσικής (αδικήθηκε μάλλον το Babylon), Φωτογραφίας (δικαιότατο!) και Σκηνογραφίας. Δεν έκανε όμως το μεγάλο μπαμ, όπως θα περίμεναν αρκετοί «κλέβοντας» την Καλύτερη Ταινία από το «Τα Πάντα Όλα». Από εκεί και πέρα πρέπει συνολικά να αναλογιστούμε σχετικά με το που βαδίζουμε και να τονίσουμε με δόση ειλικρίνειας πως είχαμε μία «φτωχή» παραγωγικά κινηματογραφική χρονιά.
Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και συνδυάσουμε τη σκέψη μας με το παρόν θα δούμε πως υπάρχει ένας «δημιουργικός κορεσμός» και μία «ατελέσφορη αναζήτηση». Αναζητείται το πεδίο πάνω στο οποίο θα ειπωθούν νέες ιστορίες. Για παράδειγμα, το έργο ζωής του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Τhe Fabelmans» δεν έπιασε, ούτε στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας. Χαμένος και ο Μάρτιν ΜακΝτόνα για τα «Πνεύματα του Ινισέριν» που ως κάποια στιγμή έδειχναν ικανά να επαναλάβουν τον θρίαμβο των «Πινακίδων». Στην ίδια κατηγορία φυσικά μπορεί να μπει και η Κέιτ Μπλάνσετ για τη θυελλώδη ερμηνεία της στο «TAR», που έμεινε δίχως βράβευση. Πέρα όμως από τις ταινίες και τα πρόσωπα η αίσθησή μου είναι πως ο μεγάλος ηττημένος αυτής της σεζόν και κατ΄επέκταση της τελετής είναι ο ίδιος ο Κινηματογράφος.
Όταν η Ακαδημία κάνει στροφή σε ένα φιλμ σαν το «Everything Everywhere All at Once» κι αυτό σαρώνει τα πάντα (Η Α24 είχε στηρίξει τα φιλμ του Λάνθιμου νωρίτερα), αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ένα σημαντικό κενό στην αντίπερα όχθη. Στη δημιουργία, στην έμπνευση, στην αντίληψη ακόμα ακόμα και στην αισθητική. Το «παραδοσιακό» σινεμά δεν εκπροσωπείται «επάξια» (όσο βαρύ κι αν μπορεί να ακουστεί αυτό!). Διανύουμε μία μεγάλη απόσταση με αμφίβολο το τέλος του προορισμού. Δε χρειάζεται να ταξιδέψουμε μέχρι τον «Νονό» του Κόπολα (1972, 1974) και τη «Φωλιά του Κούκου» (1975) για να πιστοποιηθεί ο παραπάνω προβληματισμός. Τα τελευταία μόνο χρόνια είχαμε το «Spotlight» (2015), το «Μοonlight» (2016), το «Πράσινο Βιβλίο» (2018), φυσικά τα «Παράσιτα» και το «Nomadland». Αυτές οι επιλογές διατηρούσαν έναν χαρακτήρα και είχαν μία άτυπη σύνδεση μεταξύ τους. Η πρώτη ανατροπή ήρθε πέρυσι με το «CODA» και φέτος πραγματοποιήθηκε μία αλλαγή πλεύσης εκατοντάδων μοιρών.
Για να υπάρξει η απαιτούμενη σύνδεση με την τελετή, πρεσβευτής των παραπάνω των ταινιών στα δικά μου μάτια ήταν τα «Πνεύματα του Ινισέριν», που είχε να διηγηθεί μία ιστορία με πολλές προεκτάσεις που μας ταξίδευε στον χρόνο, είχε στιβαρό σενάριο και ένα κοινωνικό αποτύπωμα. Η υποψηφιότητά του στο πέρασμα του χρόνου αποδυναμώθηκε και τελικά έμεινε… χωρίς Oscar. Οφείλουμε να προβληματιστούμε για τη θέση του Κινηματογράφου (ρεύματα, ιστορίες-σενάρια) στην εποχή που οι άνθρωποι ξεχνούν τι παρακολούθησαν το προηγούμενο λεπτό πιο συχνά από ποτέ στην ιστορία. Ακριβώς αυτό το σφυγμό, αυτόν τον παλμό έπιασαν οι «Ντάνιελς», μίλησαν σε ένα νεανικό κοινό και βρήκαν απήχηση ως κάτι νέο – καινοτόμο στην Ακαδημία.
Μεγάλος νικητής επομένως αδιαμφισβήτητα το «Τα Πάντα Όλα» (έχοντας νωρίτερα κερδίσει σε όλα τα σωματεία -Παραγωγοί, Σκηνοθέτες, Ηθοποιοί και Σεναριογράφοι) με έναν αέρα «ανανέωσης» όπως υποστηρίζουν όσοι βρήκαν κρυμμένους θησαυρούς κάτω από την επιφάνεια και μεγάλος ηττημένος ο Κινηματογράφος στα δικά μου μάτια, καθώς δε βρέθηκε εναλλακτική επιλογή απέναντί στον νικητή. Με ευχή την επιστροφή του προσεχώς σε υψηλά επίπεδα γράφουμε τον επίλογο μίας τελετής που θα μείνει στην ιστορία, ίσως για τους λάθους λόγους. Εις άλλα με υγεία…
Στη χθεσινή μου στήλη αναρωτιόμουν αν μπορούν να υπάρξουν εκπλήξεις στα φετινά OSCAR. Όλα έδειχναν πως κάτι τέτοιο δε θα συμβεί και λίγες ώρες αργότερα επιβεβαιώθηκε. Η χαοτική ταινία «Τα Πάντα Όλα» σάρωσε τα Βραβεία. Νικήτρια σε επτά κατηγορίες και συνολικά 342 βραβεύσεις από την πρώτη ημέρα κυκλοφορίας της. Το έργο των «Ντάνιελς» (Nτάνιελ Κουάν και Σαϊνερτς) σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο και μπορούμε να πούμε πως αλλάζει το τοπίο στο σινεμά. Αν κοντά σε αυτό υπήρχε ένας ακόμα νικητής, αυτός ήταν ο Μπρένταν Φρέιζερ (προσωπική δικαίωση για τον ηθοποιό, που η καριέρα του πέρασε από χίλια κύματα) για τη σπαρακτική του ερμηνεία στη «Φάλαινα» του Αρονόφσκι.
Η επιτυχία του «Everything Everywhere All at Once» θύμισε την αντίστοιχη του «Parasite» και μάλλον την ξεπέρασε στην πράξη για να είμαστε δίκαιοι και αντικειμενικοί. Στο σώμα της Ακαδημίας η αποδοχή ήταν καθολική. Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Πρωτότυπο Σενάριο, Μοντάζ, Α΄Γυναικείο, Β΄Γυναικείο και Β΄Ανδρικό OSCAR. Με τέσσερις διακρίσεις έφυγε και το «Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο» του Νetflix. Διεθνούς Ταινίας, Μουσικής (αδικήθηκε μάλλον το Babylon), Φωτογραφίας (δικαιότατο!) και Σκηνογραφίας. Δεν έκανε όμως το μεγάλο μπαμ, όπως θα περίμεναν αρκετοί «κλέβοντας» την Καλύτερη Ταινία από το «Τα Πάντα Όλα». Από εκεί και πέρα πρέπει συνολικά να αναλογιστούμε σχετικά με το που βαδίζουμε και να τονίσουμε με δόση ειλικρίνειας πως είχαμε μία «φτωχή» παραγωγικά κινηματογραφική χρονιά.
Αν γυρίσουμε τον χρόνο πίσω και συνδυάσουμε τη σκέψη μας με το παρόν θα δούμε πως υπάρχει ένας «δημιουργικός κορεσμός» και μία «ατελέσφορη αναζήτηση». Αναζητείται το πεδίο πάνω στο οποίο θα ειπωθούν νέες ιστορίες. Για παράδειγμα, το έργο ζωής του Στίβεν Σπίλμπεργκ, «Τhe Fabelmans» δεν έπιασε, ούτε στην κατηγορία της Σκηνοθεσίας. Χαμένος και ο Μάρτιν ΜακΝτόνα για τα «Πνεύματα του Ινισέριν» που ως κάποια στιγμή έδειχναν ικανά να επαναλάβουν τον θρίαμβο των «Πινακίδων». Στην ίδια κατηγορία φυσικά μπορεί να μπει και η Κέιτ Μπλάνσετ για τη θυελλώδη ερμηνεία της στο «TAR», που έμεινε δίχως βράβευση. Πέρα όμως από τις ταινίες και τα πρόσωπα η αίσθησή μου είναι πως ο μεγάλος ηττημένος αυτής της σεζόν και κατ΄επέκταση της τελετής είναι ο ίδιος ο Κινηματογράφος.
Όταν η Ακαδημία κάνει στροφή σε ένα φιλμ σαν το «Everything Everywhere All at Once» κι αυτό σαρώνει τα πάντα (Η Α24 είχε στηρίξει τα φιλμ του Λάνθιμου νωρίτερα), αντιλαμβάνομαι πως υπάρχει ένα σημαντικό κενό στην αντίπερα όχθη. Στη δημιουργία, στην έμπνευση, στην αντίληψη ακόμα ακόμα και στην αισθητική. Το «παραδοσιακό» σινεμά δεν εκπροσωπείται «επάξια» (όσο βαρύ κι αν μπορεί να ακουστεί αυτό!). Διανύουμε μία μεγάλη απόσταση με αμφίβολο το τέλος του προορισμού. Δε χρειάζεται να ταξιδέψουμε μέχρι τον «Νονό» του Κόπολα (1972, 1974) και τη «Φωλιά του Κούκου» (1975) για να πιστοποιηθεί ο παραπάνω προβληματισμός. Τα τελευταία μόνο χρόνια είχαμε το «Spotlight» (2015), το «Μοonlight» (2016), το «Πράσινο Βιβλίο» (2018), φυσικά τα «Παράσιτα» και το «Nomadland». Αυτές οι επιλογές διατηρούσαν έναν χαρακτήρα και είχαν μία άτυπη σύνδεση μεταξύ τους. Η πρώτη ανατροπή ήρθε πέρυσι με το «CODA» και φέτος πραγματοποιήθηκε μία αλλαγή πλεύσης εκατοντάδων μοιρών.
Για να υπάρξει η απαιτούμενη σύνδεση με την τελετή, πρεσβευτής των παραπάνω των ταινιών στα δικά μου μάτια ήταν τα «Πνεύματα του Ινισέριν», που είχε να διηγηθεί μία ιστορία με πολλές προεκτάσεις που μας ταξίδευε στον χρόνο, είχε στιβαρό σενάριο και ένα κοινωνικό αποτύπωμα. Η υποψηφιότητά του στο πέρασμα του χρόνου αποδυναμώθηκε και τελικά έμεινε… χωρίς Oscar. Οφείλουμε να προβληματιστούμε για τη θέση του Κινηματογράφου (ρεύματα, ιστορίες-σενάρια) στην εποχή που οι άνθρωποι ξεχνούν τι παρακολούθησαν το προηγούμενο λεπτό πιο συχνά από ποτέ στην ιστορία. Ακριβώς αυτό το σφυγμό, αυτόν τον παλμό έπιασαν οι «Ντάνιελς», μίλησαν σε ένα νεανικό κοινό και βρήκαν απήχηση ως κάτι νέο – καινοτόμο στην Ακαδημία.
Μεγάλος νικητής επομένως αδιαμφισβήτητα το «Τα Πάντα Όλα» (έχοντας νωρίτερα κερδίσει σε όλα τα σωματεία -Παραγωγοί, Σκηνοθέτες, Ηθοποιοί και Σεναριογράφοι) με έναν αέρα «ανανέωσης» όπως υποστηρίζουν όσοι βρήκαν κρυμμένους θησαυρούς κάτω από την επιφάνεια και μεγάλος ηττημένος ο Κινηματογράφος στα δικά μου μάτια, καθώς δε βρέθηκε εναλλακτική επιλογή απέναντί στον νικητή. Με ευχή την επιστροφή του προσεχώς σε υψηλά επίπεδα γράφουμε τον επίλογο μίας τελετής που θα μείνει στην ιστορία, ίσως για τους λάθους λόγους. Εις άλλα με υγεία…
