Ο Γιώργος Λάνθιμος κατασκευάζει κόσμους προφητικούς. Έχει μία μοναδική ικανότητα να μιλάει για το παρόν και το μέλλον μέσα από το έργο του. Μπορεί ο ίδιος να μην έχει κερδίσει μέχρι σήμερα το Όσκαρ Σκηνοθεσίας, αλλά οι δύο πρωταγωνίστριές του, η Ολίβια Κόλμαν στο “Favourite” και η Έμμα Στόουν στο “Poor Thnigs” κέρδισαν το Χρυσό Αγαλματίδιο. Μήπως ήρθε η ώρα του ο Τζέσι Πλέμονς; Κάθε του κίνηση, κάθε παύση, κάθε αμήχανη σιωπή μοιάζει να κουβαλάει κάτι αυθεντικό και στο “Bugonia” απογειώνεται. Στο πρόσωπό του απεικονίζεται ο κόσμος του 2025. Άνθρωποι πληγωμένοι, ευάλωτοι που αναζητούν διέξοδο στο να πιστέψουν μία ιστορία και να καλλιεργήσουν έναν μύθο, έχοντας νωρίτερα αποτύχει. 

Ο Πλέμονς, με το πρόσωπο που μοιάζει να φέρει πάνω του όλη την αμηχανία και τη βαρύτητα του σύγχρονου ανθρώπου, παραδίδει μία από τις πιο πολυσήμαντες ερμηνείες της χρονιάς — ίσως και της καριέρας του. Είναι η στιγμή που ένας ηθοποιός που χρόνια τώρα χτίζει την υποκριτική του φήμη «εκ των έσω» (από το Breaking Bad ως το The Power of the Dog) φτάνει στο σημείο της κορύφωσης. Το Bugonia δεν είναι απλώς άλλη μια ταινία του Λάνθιμος — είναι το σημείο τομής ανάμεσα στην κυνικότητα και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο παράλογο και το απολύτως ανθρώπινο. Και ο Πλέμονς είναι εκεί για να γεφυρώσει αυτά τα αντίθετα, με ένα βλέμμα που δεν χρειάζεται λόγια. 

Εκεί που οι περισσότεροι ηθοποιοί προσπαθούν να δαμάσουν το λανθιμικό σύμπαν με υπερβολή ή ειρωνεία, εκείνος απλώς αφήνεται. Δεν προσπαθεί να εξηγήσει τον κόσμο τον ενσαρκώνει. Στη νέα ταινία που κυκλοφόρησε στις ελληνικές αίθουσες ο χαρακτήρας του κινείται σε ένα περιβάλλον ηθικής ασάφειας, ενός κόσμου που μοιάζει κλινικά ψυχρός αλλά συναισθηματικά υπερφορτισμένος. Μέσα σε αυτό το χάος, ο Πλέμονς βρίσκει τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στη συμμόρφωση και την εξέγερση, ανάμεσα στο καθήκον και την απόγνωση, έχοντας πληρώσει ήδη με πολλαπλό “ευνουχισμό”. 

Η υποκριτική του λειτουργεί σχεδόν μουσικά: εσωτερικοί ρυθμοί, ανεπαίσθητες μεταβολές, μια αίσθηση παλμού που δε χρειάζεται κορυφώσεις για να μεταδώσει ένταση. Εκεί όπου ο Λάνθιμος παίζει με την απόσταση, τη γεωμετρία του κάδρου και τη σιωπή, ο Πλέμονς γεμίζει το κενό με ψυχή κι ένα βλέμμα που δε σου αφήνει περιθώριθο διαφυγής. Είναι σαν να μεταφράζει το υπερρεαλιστικό σύμπαν του σκηνοθέτη σε κάτι βαθιά οικείο. 

Οι ήρωες του Έλληνα σκηνοθέτη είναι συχνά αποστασιοποιημένοι, σαν να βλέπουν τον κόσμο από έξω. Ο Πλέμονς όμως φέρνει ένα παράδοξο είδος ζεστασιάς, μια εσωτερική πάλη που κάνει τον παραλογισμό σχεδόν λυρικό. Είναι το ανθρώπινο ρήγμα που πάντα κρύβεται κάτω από το στιλ. Εκεί που οι Κόλμαν και Στόουν έδωσαν φωνή και σώμα στο γυναικείο παράλογο, εκείνος δίνει υπόσταση στο αρσενικό που καταρρέει σιωπηλά. 

Δεν είναι τυχαίο πως πολλοί ήδη μιλούν για τον “χρόνο του Πλέμονς”. Εδώ και μια δεκαετία, αυτός ο ηθοποιός που πολλοί τον θυμούνται από τον ρόλο του Τοντ στο Breaking Bad έχει διαγράψει μια πορεία σχεδόν αντι-σταρ. Δεν κυνηγά τη λάμψη, δε γίνεται ποτέ “πρόσωπο εξωφύλλου”. Στο “The Power of the Dog” της Κάμπιον είχε ήδη δείξει ότι μπορεί να συνδυάζει ευθραυστότητα και αυστηρότητα, αγάπη και αποξένωση μέσα στο ίδιο βλέμμα. Στο Bugonia πάει ένα βήμα παραπέρα κι αντικατοπτρίζει τη σύγχρονη ανησυχία. 

Σε μια κινηματογραφική σεζόν που η τεχνητή νοημοσύνη, η αποξένωση και το ζήτημα της αυθεντικότητας διαπερνούν κάθε αφήγηση, ο Πλέμονς γίνεται το ιδανικό σύμβολο μιας εσωτερικής, υπαρξιακής κόπωσης. Η ερμηνεία του θυμίζει ότι ο άνθρωπος του σήμερα δεν είναι ούτε ήρωας ούτε θύμα. Είναι κάτι πιο σύνθετο, ένας φορέας ενοχής και λαχτάρας μαζί. Όλα αυτά συγκροτούν έναν ρόλο που ξεπερνά το ψυχολογικό και αγγίζει το υπαρξιακό. 

Αν το Bugonia είναι μια αλληγορία για τη σύγχρονη ψευδαίσθηση της προόδου, τότε ο Πλέμονς είναι η αιχμή του δόρατος. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λάνθιμος, σκηνοθέτης που αγαπά να δοκιμάζει τα όρια των ηθοποιών του, του δίνει τον χώρο κι η κάμερά του απλά τον παρατηρεί. Η Ακαδημία έχει δείξει μια αδυναμία στους ρόλους που κινούνται ανάμεσα στη λογική και το παράλογο, στη βία και τη σιωπή, από τη Φράνσις ΜακΝτόρμαντ στο Nomadland ως τη Μισέλ Γιο στο Everything Everywhere All at Once. Μετά την Ολίβια Κόλμαν και την Έμα Στόουν, ίσως ο Τζέσι Πλέμονς να είναι ο επόμενος που θα ανεβάσει τον Λάνθιμο στη σκηνή των Όσκαρ κι αυτό γιατί η ερμηνεία του στο Bugonia είναι ειλικρινής ως το κόκαλο. 

 

 

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.