Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται σίγουρα από τις εκπομπές «Η ιστορία του ρεμπέτικου» όπου σε ρόλο αφηγητή εξηγούσε με το απαράμιλλο στυλ του τις καταβολές και την κοινωνιολογία του ρεμπέτικού τραγουδιού.
Εκτός, από τις σπουδές του στο Θέατρο Τέχνης είχε τελειώσει και το τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου. Ηθοποιός έγινε, μάλλον, από τύχη όταν παρακολούθησε μια παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Μέχρι τότε σκεφτόταν να γίνει τραγουδιστής της όπερας. Μόλις ο Κάρολος Κουν τον ανέβασε στη σκηνή του έδωσε αμέσως υποτροφία.
Συγκεκριμένα απήγγειλε έναν στίχο του ποιητή και δημοσιογράφου, Σπύρου Φίλιππα- Πανάγου, ενός εκ των τελευταίων εκπροσώπων της Επτανησιακής Σχολής στη Λευκάδα.
«Άγνωστε καβαλάρη σκονισμένε, στο χάνι πούρθες χτες να κοιμηθείς».
Μάλιστα συχνά ανέφερε πως ο Λευκαδίτης ποιητής ήταν ο «Διόνυσος μου, ο αίτιος της ταλαιπωρίας μου στο θέατρο, ο αίτιος της ευτυχίας μου στη σκηνή».
Τριτοετής συμμετείχε στην ιστορική παράσταση των «Ορνίθων» στο Λονδίνο και το Παρίσι.
Από το Τέχνης αποφοίτησε το 1967 και τρία χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στη «Βαβυλωνία» την κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού θεατρικού έργου του Βυζαντίου, γύρω από τις παρεξηγήσεις που δημιουργούνται στους θαμώνες μιας ταβέρνας, εξαιτίας των διαφορετικών γλωσσικών ιδιωμάτων τους.
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του απένειμε για αυτή την ταινία το βραβείο Β΄ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του (στο ρόλο του Αστυνόμου) και στα «Παιδιά της χελιδόνας» (στο ρόλο του Πάνου) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κώστα Βρεττάκου (1988).
Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο μετά τη συνεργασία τους στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», όπου υποδυόταν τον συνταγματάρχη, τους συνέδεε μια βαθιά φιλία. Λέγεται πως ο Λογοθέτης πρότεινε στο δήμο Λευκάδας, τον αγαπημένο του τόπο καταγωγής, να ανακηρύξουν επίτιμο δημότη τον σκηνοθέτη.
Στις συνεργασίες του ξεχωρίζει το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και φυσικά οι θίασοι του ελεύθερου θεάτρου, όπως των Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου, Θανάση Βέγγου, Άγγελου Αντωνόπουλου-Μιράντας Κουνελάκη.
Το 1999-2001 ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του Απλού Θεάτρου η «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και μετάφραση Παύλου Μάτεσι. Για την ερμηνεία του ως «Σπούνερ» ο Ηλίας Λογοθέτης είχε δεχτεί τα προσωπικά συγχαρητήρια του συγγραφέα.
Ο «Φρούφαλος» όπως τον φωνάζουν οι Λευκαδίτες φίλοι του διάβαζε πολύ και του άρεσε να γράφει. Διάβαζε τα πάντα και παρακολουθούσε την επικαιρότητα.
Στο θέατρο είχε δώσει αγώνες για να ανέβουν τα μισθολόγια των ηθοποιών και να πληρώνονται οι πρόβες. Δεν δίσταζε να τα βάλει με την ολιγαρχία του συστήματος καταγγέλλοντας το Εθνικό Θέατρο ως «οικογενειακό Θέατρο».
Συνομιλούσε με τους θεατές και χαιρόταν να έρχεται σε επαφή μαζί τους. Πάντα ευγενής επέμενε στους παραγωγούς να δίνονται δωρεάν κάποια εισιτήρια αν κάποιος δεν μπορούσε να πληρώσει το αντίτιμο.
Το 2007 ανέβασε την παράσταση «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» σε δική του σκηνοθεσία και με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη σύζυγό του, ηθοποιό Μαρία Ζάχαρη. Παίχτηκε επί δέκα και πλέον έτη με απήχηση στο κοινό για τον πρωτότυπο καλλιτεχνικό τρόπο που ανέδειξε τις ευαισθησίες του συγγραφέα.
Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στο τρίτο επεισόδιο της σειρά «Έτερος Εγώ: Νέμεσις» σε μια σκηνή στο νοσοκομείο με τον ηθοποιό Δημήτρη Καπετανάκο.
Σε συνέντευξη του όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει ηθοποιός απάντησε πως ο ηθοποιός δεν σημαίνει απαραίτητα πως ποιεί ήθος γιατί μπορεί να μην διαθέτει και ο ίδιος και πως είναι προτιμότερο να περιοριστούμε στη λέξη Υποκριτής ως άλλοθι για όσα μας συμβαίνουν.
Πηγή: Documento/ Ειρήνη Δρίβα
Οι παλιότεροι θα τον θυμούνται σίγουρα από τις εκπομπές «Η ιστορία του ρεμπέτικου» όπου σε ρόλο αφηγητή εξηγούσε με το απαράμιλλο στυλ του τις καταβολές και την κοινωνιολογία του ρεμπέτικού τραγουδιού.
Εκτός, από τις σπουδές του στο Θέατρο Τέχνης είχε τελειώσει και το τμήμα Πολιτικών Επιστημών της Παντείου. Ηθοποιός έγινε, μάλλον, από τύχη όταν παρακολούθησε μια παράσταση στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης. Μέχρι τότε σκεφτόταν να γίνει τραγουδιστής της όπερας. Μόλις ο Κάρολος Κουν τον ανέβασε στη σκηνή του έδωσε αμέσως υποτροφία.
Συγκεκριμένα απήγγειλε έναν στίχο του ποιητή και δημοσιογράφου, Σπύρου Φίλιππα- Πανάγου, ενός εκ των τελευταίων εκπροσώπων της Επτανησιακής Σχολής στη Λευκάδα.
«Άγνωστε καβαλάρη σκονισμένε, στο χάνι πούρθες χτες να κοιμηθείς».
Μάλιστα συχνά ανέφερε πως ο Λευκαδίτης ποιητής ήταν ο «Διόνυσος μου, ο αίτιος της ταλαιπωρίας μου στο θέατρο, ο αίτιος της ευτυχίας μου στη σκηνή».
Τριτοετής συμμετείχε στην ιστορική παράσταση των «Ορνίθων» στο Λονδίνο και το Παρίσι.
Από το Τέχνης αποφοίτησε το 1967 και τρία χρόνια αργότερα πρωταγωνίστησε στη «Βαβυλωνία» την κινηματογραφική μεταφορά του γνωστού θεατρικού έργου του Βυζαντίου, γύρω από τις παρεξηγήσεις που δημιουργούνται στους θαμώνες μιας ταβέρνας, εξαιτίας των διαφορετικών γλωσσικών ιδιωμάτων τους.
Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης του απένειμε για αυτή την ταινία το βραβείο Β΄ Ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του (στο ρόλο του Αστυνόμου) και στα «Παιδιά της χελιδόνας» (στο ρόλο του Πάνου) σε σενάριο και σκηνοθεσία του Κώστα Βρεττάκου (1988).
Με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο μετά τη συνεργασία τους στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού», όπου υποδυόταν τον συνταγματάρχη, τους συνέδεε μια βαθιά φιλία. Λέγεται πως ο Λογοθέτης πρότεινε στο δήμο Λευκάδας, τον αγαπημένο του τόπο καταγωγής, να ανακηρύξουν επίτιμο δημότη τον σκηνοθέτη.
Στις συνεργασίες του ξεχωρίζει το Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και φυσικά οι θίασοι του ελεύθερου θεάτρου, όπως των Γιάννη Φέρτη-Ξένιας Καλογεροπούλου, Θανάση Βέγγου, Άγγελου Αντωνόπουλου-Μιράντας Κουνελάκη.
Το 1999-2001 ανέβηκε στην κεντρική σκηνή του Απλού Θεάτρου η «Νεκρή Ζώνη» του Χάρολντ Πίντερ, σε σκηνοθεσία Αντώνη Αντύπα και μετάφραση Παύλου Μάτεσι. Για την ερμηνεία του ως «Σπούνερ» ο Ηλίας Λογοθέτης είχε δεχτεί τα προσωπικά συγχαρητήρια του συγγραφέα.
Ο «Φρούφαλος» όπως τον φωνάζουν οι Λευκαδίτες φίλοι του διάβαζε πολύ και του άρεσε να γράφει. Διάβαζε τα πάντα και παρακολουθούσε την επικαιρότητα.
Στο θέατρο είχε δώσει αγώνες για να ανέβουν τα μισθολόγια των ηθοποιών και να πληρώνονται οι πρόβες. Δεν δίσταζε να τα βάλει με την ολιγαρχία του συστήματος καταγγέλλοντας το Εθνικό Θέατρο ως «οικογενειακό Θέατρο».
Συνομιλούσε με τους θεατές και χαιρόταν να έρχεται σε επαφή μαζί τους. Πάντα ευγενής επέμενε στους παραγωγούς να δίνονται δωρεάν κάποια εισιτήρια αν κάποιος δεν μπορούσε να πληρώσει το αντίτιμο.
Το 2007 ανέβασε την παράσταση «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» σε δική του σκηνοθεσία και με πρωταγωνιστές τον ίδιο και τη σύζυγό του, ηθοποιό Μαρία Ζάχαρη. Παίχτηκε επί δέκα και πλέον έτη με απήχηση στο κοινό για τον πρωτότυπο καλλιτεχνικό τρόπο που ανέδειξε τις ευαισθησίες του συγγραφέα.
Η τελευταία του εμφάνιση ήταν στο τρίτο επεισόδιο της σειρά «Έτερος Εγώ: Νέμεσις» σε μια σκηνή στο νοσοκομείο με τον ηθοποιό Δημήτρη Καπετανάκο.
Σε συνέντευξη του όταν ρωτήθηκε τι σημαίνει ηθοποιός απάντησε πως ο ηθοποιός δεν σημαίνει απαραίτητα πως ποιεί ήθος γιατί μπορεί να μην διαθέτει και ο ίδιος και πως είναι προτιμότερο να περιοριστούμε στη λέξη Υποκριτής ως άλλοθι για όσα μας συμβαίνουν.
Πηγή: Documento/ Ειρήνη Δρίβα
