Οι παραιτήσεις Βορίδη, Χατζηβασιλείου, Σταμενίτη, Μπουκώρου και του γ.γ. Στρατάκου δεν ήρθαν ως κεραυνός εν αιθρία. Ήρθαν ως αναγκαστική κίνηση άμυνας σε μια υπόθεση που, όπως όλα δείχνουν, αγγίζει τον πυρήνα της πελατειακής διαχείρισης του αγροτικού τομέα από το κράτος. Η υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι «παραφωνία», είναι η κανονικότητα ενός πολιτικού συστήματος που χτίστηκε πάνω σε εξυπηρετήσεις, ανταλλάγματα και οικογενειακού τύπου παρεμβάσεις.

Η επικοινωνιακή ρητορική της κυβέρνησης περί «μηδενικής ανοχής» και «σύγκρουσης με τα κακώς κείμενα» μοιάζει περισσότερο με damage control, παρά με ειλικρινή αυτοκριτική. Το γεγονός ότι οι παραιτήσεις ήρθαν αφού διέρρευσαν αποσπάσματα της δικογραφίας, υπονομεύει το αφήγημα της ηθικής ευθύνης και αναδεικνύει τη διαχειριστική λογική: ό,τι δεν ελέγχεται, απομακρύνεται· ό,τι θορυβεί, φιμώνεται.

Η παρουσία ονομάτων όπως του Μάκη Βορίδη και του Λευτέρη Αυγενάκη στο διαβιβαστικό της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας δεν είναι τυχαία. Το άρθρο 86 του Συντάγματος, που καθιστά σχεδόν αδύνατη την ποινική δίωξη υπουργών, λειτουργεί και πάλι ως προπέτασμα ασυλίας, με την πολιτική ευθύνη να προσφέρεται ως αποπροσανατολιστική παρηγοριά.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης προσπάθησε να εμφανιστεί «θεσμικός» διαχωρίζοντας το πολιτικό από το ποινικό, όμως το μόνο που κατάφερε ήταν να επιβεβαιώσει ότι το Μαξίμου λειτουργεί με λογική πολιτικού κόστους και όχι με γνώμονα την ηθική τάξη. Όσο για τις επιθέσεις κατά ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν έκρυψαν την αμηχανία, απλώς την έντυσαν με συνήθη δόση ετεροκατηγορίας.

Από όλη αυτή την υπόθεση, ένα πράγμα προκύπτει ξεκάθαρα: η κρίση δεν είναι στις πράξεις των λίγων, αλλά στο σύστημα των πολλών. Και όσο η έννοια της διαφάνειας εξαντλείται σε παραιτήσεις για τα μάτια του κόσμου, το βαθύ κράτος των πελατειακών σχέσεων θα συνεχίζει να ευημερεί κάτω από τις σημαίες της “αριστείας”.

➪ Ακολουθήστε το OLAFAQ στο Facebook, Bluesky και Instagram.