Εάν για έναν άνδρα μετανάστη/πρόσφυγα η διαμονή σε ένα κέντρο φιλοξενίας θεωρείται δύσκολη… υπόθεση, πόσο πιο αντίξοη είναι η αντίστοιχη διαμονή για έναν ΛΟΑΤΚΙ μετανάστη/πρόσφυγα; Αυτά και πολλά άλλα θέματα αναδείχθηκαν σήμερα το πρωί, στο Ωδείο Αθηνών στο πλαίσιο του συνεδρίου της πρωτοβουλίας «The Upfront Initiative» για την ισότητα, τη συμπερίληψη, την ποικιλομορφία και την ορατότητα στον εργασιακό χώρο που τελεί υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Υπό τον συντονισμό του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Νίκου Ευσταθίου, οι συμμετέχοντες στο πάνελ «Τι όνομα είναι αυτό, από πού είσαι;» συζήτησαν, εξέτασαν και αντάλλαξαν απόψεις για όλα τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ μετανάστες/πρόσφυγες στην Ελλάδα, ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις – ιδέες για λύσεις.
Την αρχή έκανε η Ovileya Myrah, Trans Rights Activist στους Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF Greece), η οποία περιέγραψε τη δική της εμπειρία από το Μπαγκλαντές έως τη Μόρια. Η ίδια γεννήθηκε ως αγόρι σε μια συντηρητική και θρησκευόμενη οικογένεια. Από μικρή ηλικία δεχόταν μπούλινγκ, έχοντας υποστεί σεξουαλική βία. Έτσι, αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να ζήσει εκεί. Το 2016 έφθασε στη Μόρια, όπου η κατάσταση ήταν… καταστροφική, όπως την χαρακτήρισε.
Η Ovileya παραδέχθηκε ότι έκρυβε την πραγματική της σεξουαλική ταυτότητα ενόσω βρισκόταν στη Μόρια, καθώς φοβόταν και δεν ένιωθε ασφαλής. Τελικά, κατάφερε να βρει τον δρόμο της. Στην αρχή βρήκε δουλειά -και πάλι- ως αγόρι σε ένα εστιατόριο, όπου έπλενε πιάτα. Οι προκλήσεις συνεχίζονταν, καθώς υφίσταντο διακρίσεις και αποκλεισμό. Αλλά, η ίδια είναι ένας πραγματικός survivor, καθώς με την υποστήριξη και την αγάπη των κατάλληλων ανθρώπων, κατάφερε να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
Από την πλευρά της, η Σοφία Ζαχαριάδη, Πρόεδρος Διοικούσας Επιτροπής & Υπεύθυνη Γραμμής Υποστήριξης στην Οργάνωση Emantes, ανέδειξε όλα τα εμπόδια και τις προκλήσεις των ΛΟΑΤΚΙ προσφύγων/μεταναστών, οι οποίοι φτάνουν στη χώρα μας ως επιζήσαντες μιας ακραίας έμφυλης βίας. Από τα συνολικά 460 άτομα που έχει υποστηρίξει η Οργάνωση, όπως εξήγησε, η συντριπτική πλειονότητα βιώνει διατροφική ανασφάλεια και έχει υποπέσει θύμα βασανιστηρίων. Αυτήν την στιγμή, δεν υπάρχουν κρατικά προγράμματα στέγασης, ενώ μεγάλη δυσπιστία παρατηρείται και στο ζήτημα του ασύλου. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, δε, δυσκολεύονται να εκφράσουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ενώπιον των δημόσιων αρχών. Και έτσι δεν αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες, παρότι το δικαιούνται. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξωθούνται στο περιθώριο και προσφεύγουν στη σεξεργασία.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη, η κ. Ζαχαριάδη υπογράμμισε την ανάγκη νομοθετικής ρύθμισης για την αναγνώριση αυτών των ανθρώπων ως ευάλωτων. Παράλληλα, ζήτησε την εφαρμογή πολιτικών προστασίας, την ενημέρωση όλων των αρμόδιων αρχών στις υπηρεσίες ασύλου, την υλοποίηση εκστρατείας ευαισθητοποίησης των πολιτών, την έναρξη προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης αλλά και τη δυνατότητα συνέχισης των σπουδών στη χώρα μας ή αναγνώρισης των τίτλων σπουδών.
Την ίδια στιγμή, η Δέσποινα Λιμνιωτάκη, Κοινωνική Ψυχολόγος και Εντεταλμένη Δημοτική Σύμβουλος Δημόσιας Υγείας και Δημοτικών Ιατρείων στον Δήμο Αθήνας, εξήρε τη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαδικασία δημιουργίας ενός καταφυγίου για τους ΛΟΑΤΚΙ μετανάστες/πρόσφυγες. Επίσης, σημείωσε την ανάγκη για μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορές, καθώς αυτήν την στιγμή παρατηρείται ένας κατακερματισμός γνώσεων και ανθρώπινου δυναμικού.
Ταυτόχρονα, ο Moran Perez, Υπεύθυνος, Refcheckpoint – Εξεταστής & Σύμβουλος Σεξουαλικής Υγείας στη Red Umbrella – Πολιτισμικός Μεσολαβητής στη Θετική Φωνή, εστίασε στην πολλαπλή ευαλωτότητα όταν μιλάμε για έναν τρανς μετανάστη. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ανέδειξε τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, αναφορικά με την πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όσοι δεν έχουν λάβει άσυλο ή έχουν απορριπτική απόφαση δεν έχουν πρόσβαση σε θεραπείας για χρόνιες ασθένειες (HIV, ηπατίτιδα κ..α). Έτσι, πολλά άτομα αναγκάζονται να φύγουν από την Ελλάδα. Βέβαια, πριν λίγο καιρό, δόθηκε η δυνατότητας στους ασθενείς με AIDS να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση σε περίθαλψη -ανεξαρτήτως ασύλου. Και στόχος είναι αυτή η δυνατότητα να επεκταθεί και στους υπόλοιπους ασθενείς.
Τέλος, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, Δημοσιογράφος στη LiFO, αναφέρθηκε στις δυσκολίες των ΛΟΑΤΚΙ και των μεταναστών/προσφύγων ευρύτερα στην αγορά εργασίας. Βέβαια, όπως παραδέχθηκε, μετά την πανδημία υπάρχει μια σταδιακή αλλαγή στο θέμα, καθώς τα μεγάλα κενά σε αρκετούς κλάδους αυξάνουν την αποδοχή των μεταναστών/προσφύγων. Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, αλλά ορθολογικά σκεπτόμενοι, κατανοούν τη χρησιμότητα αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία μας και πλέον έχει ανοίξει μια συζήτηση για το πώς θα βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των μεταναστών/προσφύγων.
Το συνέδριο «The Upfront Initiative» διοργανώνεται από τη LiFO και την Tsomokos Communications.
Υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
Εάν για έναν άνδρα μετανάστη/πρόσφυγα η διαμονή σε ένα κέντρο φιλοξενίας θεωρείται δύσκολη… υπόθεση, πόσο πιο αντίξοη είναι η αντίστοιχη διαμονή για έναν ΛΟΑΤΚΙ μετανάστη/πρόσφυγα; Αυτά και πολλά άλλα θέματα αναδείχθηκαν σήμερα το πρωί, στο Ωδείο Αθηνών στο πλαίσιο του συνεδρίου της πρωτοβουλίας «The Upfront Initiative» για την ισότητα, τη συμπερίληψη, την ποικιλομορφία και την ορατότητα στον εργασιακό χώρο που τελεί υπό την αιγίδα της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Υπό τον συντονισμό του δημοσιογράφου και συγγραφέα, Νίκου Ευσταθίου, οι συμμετέχοντες στο πάνελ «Τι όνομα είναι αυτό, από πού είσαι;» συζήτησαν, εξέτασαν και αντάλλαξαν απόψεις για όλα τα προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζουν οι ΛΟΑΤΚΙ μετανάστες/πρόσφυγες στην Ελλάδα, ενώ δεν έλειψαν και οι προτάσεις – ιδέες για λύσεις.
Την αρχή έκανε η Ovileya Myrah, Trans Rights Activist στους Γιατροί Χωρίς Σύνορα (MSF Greece), η οποία περιέγραψε τη δική της εμπειρία από το Μπαγκλαντές έως τη Μόρια. Η ίδια γεννήθηκε ως αγόρι σε μια συντηρητική και θρησκευόμενη οικογένεια. Από μικρή ηλικία δεχόταν μπούλινγκ, έχοντας υποστεί σεξουαλική βία. Έτσι, αντιλήφθηκε ότι δεν μπορούσε να ζήσει εκεί. Το 2016 έφθασε στη Μόρια, όπου η κατάσταση ήταν… καταστροφική, όπως την χαρακτήρισε.
Η Ovileya παραδέχθηκε ότι έκρυβε την πραγματική της σεξουαλική ταυτότητα ενόσω βρισκόταν στη Μόρια, καθώς φοβόταν και δεν ένιωθε ασφαλής. Τελικά, κατάφερε να βρει τον δρόμο της. Στην αρχή βρήκε δουλειά -και πάλι- ως αγόρι σε ένα εστιατόριο, όπου έπλενε πιάτα. Οι προκλήσεις συνεχίζονταν, καθώς υφίσταντο διακρίσεις και αποκλεισμό. Αλλά, η ίδια είναι ένας πραγματικός survivor, καθώς με την υποστήριξη και την αγάπη των κατάλληλων ανθρώπων, κατάφερε να φτάσει εδώ που είναι σήμερα.
Από την πλευρά της, η Σοφία Ζαχαριάδη, Πρόεδρος Διοικούσας Επιτροπής & Υπεύθυνη Γραμμής Υποστήριξης στην Οργάνωση Emantes, ανέδειξε όλα τα εμπόδια και τις προκλήσεις των ΛΟΑΤΚΙ προσφύγων/μεταναστών, οι οποίοι φτάνουν στη χώρα μας ως επιζήσαντες μιας ακραίας έμφυλης βίας. Από τα συνολικά 460 άτομα που έχει υποστηρίξει η Οργάνωση, όπως εξήγησε, η συντριπτική πλειονότητα βιώνει διατροφική ανασφάλεια και έχει υποπέσει θύμα βασανιστηρίων. Αυτήν την στιγμή, δεν υπάρχουν κρατικά προγράμματα στέγασης, ενώ μεγάλη δυσπιστία παρατηρείται και στο ζήτημα του ασύλου. Τα ΛΟΑΤΚΙ άτομα, δε, δυσκολεύονται να εκφράσουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό ενώπιον των δημόσιων αρχών. Και έτσι δεν αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες, παρότι το δικαιούνται. Μ’ αυτόν τον τρόπο εξωθούνται στο περιθώριο και προσφεύγουν στη σεξεργασία.
Λαμβάνοντας όλα αυτά υπόψη, η κ. Ζαχαριάδη υπογράμμισε την ανάγκη νομοθετικής ρύθμισης για την αναγνώριση αυτών των ανθρώπων ως ευάλωτων. Παράλληλα, ζήτησε την εφαρμογή πολιτικών προστασίας, την ενημέρωση όλων των αρμόδιων αρχών στις υπηρεσίες ασύλου, την υλοποίηση εκστρατείας ευαισθητοποίησης των πολιτών, την έναρξη προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης αλλά και τη δυνατότητα συνέχισης των σπουδών στη χώρα μας ή αναγνώρισης των τίτλων σπουδών.
Την ίδια στιγμή, η Δέσποινα Λιμνιωτάκη, Κοινωνική Ψυχολόγος και Εντεταλμένη Δημοτική Σύμβουλος Δημόσιας Υγείας και Δημοτικών Ιατρείων στον Δήμο Αθήνας, εξήρε τη σημασία της τοπικής αυτοδιοίκησης στη διαδικασία δημιουργίας ενός καταφυγίου για τους ΛΟΑΤΚΙ μετανάστες/πρόσφυγες. Επίσης, σημείωσε την ανάγκη για μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας ανάμεσα στους εμπλεκόμενους φορές, καθώς αυτήν την στιγμή παρατηρείται ένας κατακερματισμός γνώσεων και ανθρώπινου δυναμικού.
Ταυτόχρονα, ο Moran Perez, Υπεύθυνος, Refcheckpoint – Εξεταστής & Σύμβουλος Σεξουαλικής Υγείας στη Red Umbrella – Πολιτισμικός Μεσολαβητής στη Θετική Φωνή, εστίασε στην πολλαπλή ευαλωτότητα όταν μιλάμε για έναν τρανς μετανάστη. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ανέδειξε τα προβλήματα αυτών των ανθρώπων, αναφορικά με την πρόσβαση στο σύστημα υγείας. Όσοι δεν έχουν λάβει άσυλο ή έχουν απορριπτική απόφαση δεν έχουν πρόσβαση σε θεραπείας για χρόνιες ασθένειες (HIV, ηπατίτιδα κ..α). Έτσι, πολλά άτομα αναγκάζονται να φύγουν από την Ελλάδα. Βέβαια, πριν λίγο καιρό, δόθηκε η δυνατότητας στους ασθενείς με AIDS να συνεχίσουν να έχουν πρόσβαση σε περίθαλψη -ανεξαρτήτως ασύλου. Και στόχος είναι αυτή η δυνατότητα να επεκταθεί και στους υπόλοιπους ασθενείς.
Τέλος, ο Θοδωρής Αντωνόπουλος, Δημοσιογράφος στη LiFO, αναφέρθηκε στις δυσκολίες των ΛΟΑΤΚΙ και των μεταναστών/προσφύγων ευρύτερα στην αγορά εργασίας. Βέβαια, όπως παραδέχθηκε, μετά την πανδημία υπάρχει μια σταδιακή αλλαγή στο θέμα, καθώς τα μεγάλα κενά σε αρκετούς κλάδους αυξάνουν την αποδοχή των μεταναστών/προσφύγων. Ακόμα και οι πιο συντηρητικοί, αλλά ορθολογικά σκεπτόμενοι, κατανοούν τη χρησιμότητα αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία μας και πλέον έχει ανοίξει μια συζήτηση για το πώς θα βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής των μεταναστών/προσφύγων.
Το συνέδριο «The Upfront Initiative» διοργανώνεται από τη LiFO και την Tsomokos Communications.
Υπό την αιγίδα της Α.Ε. της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
