Με τη χαρακτηριστική του ταπεινοφροσύνη και το συνήθη διπλωματικό tact, ο Ντόναλντ Τραμπ επανέρχεται στη διεθνή σκακιέρα με ένα σχέδιο τόσο λεπτοδουλεμένο όσο ένα σκίτσο με μαρκαδόρο σε χαρτοπετσέτα. Ανακοίνωσε, λοιπόν, ότι οι ΗΠΑ θα στείλουν προηγμένα όπλα στο ΝΑΤΟ για την υποστήριξη της Ουκρανίας —όχι όμως από καλοσύνη ή γεωστρατηγικό όραμα, αλλά επειδή «ο Πούτιν βομβαρδίζει το βράδυ κι αυτό δεν μου αρέσει».

Το καλύτερο; Οι Αμερικανοί φορολογούμενοι δεν θα βάλουν το χέρι στην τσέπη. Θα πληρώσουν, λέει, τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ. Ποια; Πότε; Πώς; Μη ρωτάτε. Η λεπτομέρεια ποτέ δεν ήταν το δυνατό του σημείο.

Ο πρώην και εν δυνάμει επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ παρουσίασε επίσης ένα ultimatum-σουρεαλιστικό: Αν η Ρωσία δεν δεχτεί ειρηνευτική συμφωνία σε 50 ημέρες (ναι, αριθμημένες), έρχονται δασμοί 100% στις εξαγωγές της. Και φυσικά οι περιβόητες δευτερογενείς κυρώσεις – δηλαδή, αν αγοράζεις ρωσικό πετρέλαιο, μπορεί να σε βρει κι εσένα η “αγάπη” του Τραμπ. Σε βλέπει, Κίνα. Σε παρακολουθεί, Ινδία.

Τα συστήματα Patriot, τα αντιαεροπορικά που υπόσχονται να σώσουν την Ουκρανία από τους ρωσικούς βομβαρδισμούς και ίσως και από την ίδια την πραγματικότητα, παρουσιάζονται ως το ηχητικό αντίδοτο στην “όμορφη ρητορική” του Πούτιν. Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε πυραυλικά συστήματα, απειλές δασμών και θερμούς εναγκαλισμούς στο Κίεβο, διαμορφώνεται ένα νέο αφήγημα: αυτό όπου η ειρήνη προωθείται με όρους τελεσίγραφου, χρονομέτρων και φουτουριστικών πυραύλων, γιατί όταν ο κόσμος καίγεται, η καλύτερη απάντηση είναι λίγη ακόμα φωτιά.

Απλώς ελπίζουμε ότι οι 50 μέρες του Τραμπ δεν έχουν ξεκινήσει ήδη να μετρούν. Ή ότι κάποιος του εξήγησε πως τα ραντάρ Patriot εντοπίζουν πυραύλους, όχι γεωπολιτικά προβλήματα.