26,043 άνθρωποι στοιβαγμένοι χειρότερα από ζώα σε ένα μικρό νησάκι – από τους οποίους, το 80% γυναικόπαιδα.
Με πάνω του 6,633 προχειροφτιαγμένα παραπήγματα-καλύβες, που αρκούν ίσα ίσα για τις [ούτε καν…] βασικές ανάγκες του καθενός.
Το νησί αυτό, έκτασης 40 τετρ.χλμ., είναι το Bhasan Char στον Κόλπο της Βεγγάλης, 37 μίλια ανοιχτά από τις ακτές του Μπάνγκλαντες και αποτελεί τον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό στο κόσμο, αναφέρουν τα δημοσιεύματα.
Πάνω εκεί ζουν, εδώ και τέσσερα χρόνια, από το 2018, πάνω από 26.000 πρόσφυγες Ροχίνγκια, μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας που εγκατέλειψε την Μιανμάρ, με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να αντιδρούν έντονα, καλώντας την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές να σταματήσει τις ολοένα και συνεχόμενες μετεγκαταστάσεις προσφύγων.
Στο Μπασάν Τσαρ [που σημαίνει «Το νησί που επιπλέει»] επικρατεί αυτή την στιγμή το αδιαχώρητο. Αυτό που συμβαίνει είναι, ανθρωπιστικώς μιλώντας, αδιανόητο.
Η κυβέρνηση του ασιατικού κράτους υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι «μεταφέρει μόνο εκείνους που εκφράζουν από μόνοι τους την θέλησή τους να μεταβούν στο συγκεκριμένο νησί».
Επίσης, το ότι η μεταφορά των ανθρώπων αυτών θα βοηθήσει στην αποσυμφόρηση των στρατοπέδων που φιλοξενούν περισσότερο από ένα εκατομμύριο Ροχίνγκια στην ίδια την Μιανμάρ.
«Η μετεγκατάσταση των ατόμων αυτών είναι εκούσια», επισημαίνει η κυβέρνηση του Μπάνγκλαντες, η οποία ωστόσο κατηγορείται ότι εδώ και χρόνια δεν επιτρέπει στο σχετικό κλιμάκιο του ΟΗΕ να προβεί σε τεχνική εκτίμηση για την ασφάλεια του νησιού, το οποίο αναδύθηκε από τη θάλασσα πριν από 20 χρόνια το 2006 και είναι ευάλωτο στις πλημμύρες και σε κάθε είδους φυσική καταστροφή από τυφώνες και κυκλώνες μέχρι τσουνάμι.
Η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές δεν κρύβει τις προθέσεις της καθώς προορίζει το νησί για πολύ περισσότερο κόσμο πάνω του -μέχρι να βυθιστεί ίσως; Γιατί ο στόχος είναι, λέει, τα 100.000 άτομα.
Πού θα χωρέσουν, άραγε, όλοι αυτοί; Αυτό το έχει (συν)υπολογίσει η κυβέρνηση του Μπάνγκλαντες;
Και αυτό γιατί, με non paper της ίδιας της μπανγκλαντεσιανής κυβέρνησης, το πλάνο προϋποθέτει, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Reuters, πως «άπαξ και οι πρόσφυγες μεταφερθούν εκεί, δεν θα μπορέσουν να ξαναφύγουν παρά μόνο είτε για να επιστρέψουν στη Μιανμάρ είτε για να μετακινηθούν, έχοντας καθεστώς παροχής ασύλου από άλλη χώρα».
«Δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πάρουν ποτέ διαβατήριο ή ταυτότητα του Μπαγκλαντές», σημειώνει το Reuters, προσθέτοντας πως στο νησί υπάρχει ήδη και μια αστυνομική δύναμη της τάξεως των 50 ατόμων.
Το ζήτημα πάντως παραμένει φλέγον (και ταυτόχρονα αδιαπραγμάτευτο): αυτή την στιγμή στο νησί καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι κρατούνται εκεί συχνά παρά τη θέλησή τους. Επιπλέον, πάνε περίπατο και άλλα βασικά δικαιώματα, όπως αυτό της ιατρικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης.
Ο απώτερος στόχος των Αρχών του Μπαγκλαντές είναι να αποσυμφορήσουν τις προσφυγικές δομές του Cox’s Bazar, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Μιανμάρ.
Βέβαια, αυτό πώς ακριβώς θα συμβεί; Πολεμώντας την φωτιά με την φωτιά, που λένε; Και με υποδομές που είναι ακόμα ανεπαρκείς;
Για την ιστορία, να πούμε ότι περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες της συγκεκριμένης μουσουλμανικής μειονότητας έφυγαν από τη Μιανμάρ στα τέλη του 2017 και τις αρχές του 2018 για να γλιτώσουν από τις βίαιες επιθέσεις που γίνονταν σε βάρος τους.
Την ίδια στιγμή, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει επισήμως χαρακτηρίσει τις επιθετικές ενέργειες του στρατού της Μιανμάρ, τις μαζικές δολοφονίες και το κάψιμο ολόκληρων χωριών, ως «δράσεις γενοκτονίας κατά των Ροχίνγκια».
Η Μιανμάρ, εντούτοις, δε δέχεται τις κατηγορίες για «μια συνεχιζόμενη γενοκτονία που εκτυλίσσεται από το 2018» και επιμένει πως «ο στρατός της είχε δράσει για την καταστολή της τρομοκρατίας εντός των τάξεων του συγκεκριμένου πληθυσμού».
26,043 άνθρωποι στοιβαγμένοι χειρότερα από ζώα σε ένα μικρό νησάκι – από τους οποίους, το 80% γυναικόπαιδα.
Με πάνω του 6,633 προχειροφτιαγμένα παραπήγματα-καλύβες, που αρκούν ίσα ίσα για τις [ούτε καν…] βασικές ανάγκες του καθενός.
Το νησί αυτό, έκτασης 40 τετρ.χλμ., είναι το Bhasan Char στον Κόλπο της Βεγγάλης, 37 μίλια ανοιχτά από τις ακτές του Μπάνγκλαντες και αποτελεί τον μεγαλύτερο προσφυγικό καταυλισμό στο κόσμο, αναφέρουν τα δημοσιεύματα.
Πάνω εκεί ζουν, εδώ και τέσσερα χρόνια, από το 2018, πάνω από 26.000 πρόσφυγες Ροχίνγκια, μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας που εγκατέλειψε την Μιανμάρ, με τις ανθρωπιστικές οργανώσεις να αντιδρούν έντονα, καλώντας την κυβέρνηση του Μπαγκλαντές να σταματήσει τις ολοένα και συνεχόμενες μετεγκαταστάσεις προσφύγων.
Στο Μπασάν Τσαρ [που σημαίνει «Το νησί που επιπλέει»] επικρατεί αυτή την στιγμή το αδιαχώρητο. Αυτό που συμβαίνει είναι, ανθρωπιστικώς μιλώντας, αδιανόητο.
Η κυβέρνηση του ασιατικού κράτους υποστηρίζει εδώ και χρόνια ότι «μεταφέρει μόνο εκείνους που εκφράζουν από μόνοι τους την θέλησή τους να μεταβούν στο συγκεκριμένο νησί».
Επίσης, το ότι η μεταφορά των ανθρώπων αυτών θα βοηθήσει στην αποσυμφόρηση των στρατοπέδων που φιλοξενούν περισσότερο από ένα εκατομμύριο Ροχίνγκια στην ίδια την Μιανμάρ.
«Η μετεγκατάσταση των ατόμων αυτών είναι εκούσια», επισημαίνει η κυβέρνηση του Μπάνγκλαντες, η οποία ωστόσο κατηγορείται ότι εδώ και χρόνια δεν επιτρέπει στο σχετικό κλιμάκιο του ΟΗΕ να προβεί σε τεχνική εκτίμηση για την ασφάλεια του νησιού, το οποίο αναδύθηκε από τη θάλασσα πριν από 20 χρόνια το 2006 και είναι ευάλωτο στις πλημμύρες και σε κάθε είδους φυσική καταστροφή από τυφώνες και κυκλώνες μέχρι τσουνάμι.
Η κυβέρνηση του Μπαγκλαντές δεν κρύβει τις προθέσεις της καθώς προορίζει το νησί για πολύ περισσότερο κόσμο πάνω του -μέχρι να βυθιστεί ίσως; Γιατί ο στόχος είναι, λέει, τα 100.000 άτομα.
Πού θα χωρέσουν, άραγε, όλοι αυτοί; Αυτό το έχει (συν)υπολογίσει η κυβέρνηση του Μπάνγκλαντες;
Και αυτό γιατί, με non paper της ίδιας της μπανγκλαντεσιανής κυβέρνησης, το πλάνο προϋποθέτει, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Reuters, πως «άπαξ και οι πρόσφυγες μεταφερθούν εκεί, δεν θα μπορέσουν να ξαναφύγουν παρά μόνο είτε για να επιστρέψουν στη Μιανμάρ είτε για να μετακινηθούν, έχοντας καθεστώς παροχής ασύλου από άλλη χώρα».
«Δεν είναι στρατόπεδο συγκέντρωσης, αλλά σίγουρα υπάρχουν κάποιοι περιορισμοί. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θα πάρουν ποτέ διαβατήριο ή ταυτότητα του Μπαγκλαντές», σημειώνει το Reuters, προσθέτοντας πως στο νησί υπάρχει ήδη και μια αστυνομική δύναμη της τάξεως των 50 ατόμων.
Το ζήτημα πάντως παραμένει φλέγον (και ταυτόχρονα αδιαπραγμάτευτο): αυτή την στιγμή στο νησί καταπατώνται τα ανθρώπινα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων οι οποίοι κρατούνται εκεί συχνά παρά τη θέλησή τους. Επιπλέον, πάνε περίπατο και άλλα βασικά δικαιώματα, όπως αυτό της ιατρικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης.
Ο απώτερος στόχος των Αρχών του Μπαγκλαντές είναι να αποσυμφορήσουν τις προσφυγικές δομές του Cox’s Bazar, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με τη Μιανμάρ.
Βέβαια, αυτό πώς ακριβώς θα συμβεί; Πολεμώντας την φωτιά με την φωτιά, που λένε; Και με υποδομές που είναι ακόμα ανεπαρκείς;
Για την ιστορία, να πούμε ότι περίπου ένα εκατομμύριο πρόσφυγες της συγκεκριμένης μουσουλμανικής μειονότητας έφυγαν από τη Μιανμάρ στα τέλη του 2017 και τις αρχές του 2018 για να γλιτώσουν από τις βίαιες επιθέσεις που γίνονταν σε βάρος τους.
Την ίδια στιγμή, το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έχει επισήμως χαρακτηρίσει τις επιθετικές ενέργειες του στρατού της Μιανμάρ, τις μαζικές δολοφονίες και το κάψιμο ολόκληρων χωριών, ως «δράσεις γενοκτονίας κατά των Ροχίνγκια».
Η Μιανμάρ, εντούτοις, δε δέχεται τις κατηγορίες για «μια συνεχιζόμενη γενοκτονία που εκτυλίσσεται από το 2018» και επιμένει πως «ο στρατός της είχε δράσει για την καταστολή της τρομοκρατίας εντός των τάξεων του συγκεκριμένου πληθυσμού».
