Ο Ντόναλντ Τραμπ, ο άνθρωπος που έχει αναγάγει το «πρώτα η Αμερική» σε μαγικό ξόρκι, ζήτησε από το Κογκρέσο να κόψει άλλα 4,9 δισεκατομμύρια από τη διεθνή βοήθεια. Γιατί βέβαια, αν δεν στερηθούν τα φτωχά κράτη εμβόλια, τροφή και στήριξη, πώς θα νιώσει ασφαλής η υπερδύναμη;
Οι περικοπές αφορούν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, τον ΟΗΕ και την USAID, με λίγα λόγια, ό,τι θυμίζει ότι υπάρχει και υπόλοιπος κόσμος έξω από τα σύνορα. «Η Αμερική πρώτα», δήλωσε ο Λευκός Οίκος, λες και ήταν ποτέ δεύτερη σε κάτι άλλο πέρα από την ενσυναίσθηση.
Οι Δημοκρατικοί προειδοποιούν ότι έτσι δεν θα υπάρχει καμία διαπραγμάτευση για να αποφευχθεί το νέο shutdown. Όμως ο Τραμπ δεν δείχνει να ανησυχεί∙ αν κάτι ξέρει να «πουλάει» είναι το χάος.
Εν τω μεταξύ, η USAID έχει ήδη διαλυθεί και ενσωματωθεί στο Υπουργείο Εξωτερικών, γιατί προφανώς η διεθνής ανάπτυξη δεν χρειάζεται ανεξάρτητη υπηρεσία. Όπως και η ανθρωπιά δεν χρειάζεται πια ανεξάρτητη έννοια.
Κι επειδή τα 9 δισ. που είχε ήδη πετσοκόψει ο Τραμπ τον Ιούλιο δεν του έφταναν, τώρα βρήκε καινούριο τρικ: μια σκονισμένη νομική τρύπα που λέγεται “pocket rescission”. Σκέψου το σαν το πολιτικό ισοδύναμο του να βάζεις τα λεφτά κάτω από το στρώμα για να μην τα βρουν οι συγκάτοικοι.
Το Σύνταγμα λέει πως το Κογκρέσο ελέγχει τις δαπάνες. Ο Τραμπ απαντά: «Ωραία, αλλά εγώ έχω Twitter (ή Χ, τέλος πάντων) και μια πένα που υπογράφει μόνη της». Έτσι, ενημέρωσε τον πρόεδρο της Βουλής ότι σκοπεύει να παγώσει μόνος του τα 4,9 δισ. που ήδη είχαν εγκριθεί, σαν μικρός αυτοκράτορας που αποφάσισε ότι το κοινοβούλιο είναι απλώς διακοσμητικό.
Το κόλπο είναι απλό: αν τα «παγώσει» για 45 μέρες, τότε τα κονδύλια περνάνε την 30ή Σεπτεμβρίου και εξαφανίζονται, σαν πακέτο delivery που έμεινε στην πόρτα μέχρι να το φάνε οι γάτες.
Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε αυτό το μαγικό τέχνασμα ήταν το 1977. Από τότε κανείς δεν το άγγιξε, γιατί όλοι καταλάβαιναν ότι ήταν σαν να τραβάς το χαλί κάτω από το ίδιο σου το σύστημα. Αλλά ο Τραμπ; Ο Τραμπ είναι στο στοιχείο του.
Κι αν αναρωτιέσαι πού θα πήγαιναν αυτά τα λεφτά, η απάντηση είναι εξίσου ειρωνική: ξένα προγράμματα βοήθειας, ειρηνευτικές επιχειρήσεις του ΟΗΕ, και κάτι γελοία πράγματα τύπου «προώθηση της δημοκρατίας» στο εξωτερικό. Ποιος τα χρειάζεται αυτά; Σίγουρα όχι η Αμερική του Τραμπ.
Με πληροφορίες από το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
