Το “Seinfeld”, θεωρείται μία από τις πιο επιτυχημένες κωμικές σειρές που έγιναν ποτέ, και, στις 5 Ιουλίου 2024, θα κλείσει τα 35 χρόνια από το πρώτο επεισόδιο-πιλότο που προβλήθηκε το 1989. Η «σειρά για τίποτα» (a show about nothing), όπως αυτοαποκαλείται μετά τη προβολή του επεισοδίου “The Pitch”, άλλαξε ριζικά το τοπίο των sitcoms και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Jerry Seinfeld και τον Larry David, τους δημιουργούς της σειράς γι’ αυτό. Και θα σας εξηγήσουμε τι εννοούμε με αυτό.
Μέχρι τότε παρακολουθούσαμε την κύρια ιστορία του πρωταγωνιστή (A-story), με τις ιστορίες των υπόλοιπων χαρακτήρων να έρχονται να “κουμπώνουν” σε αυτή και να λειτουργούν ως υποστηρικτικές (B-story). H αμερικάνικη κωμική σειρά του NBC με πρωταγωνιστή τον Jerry Seinfeld, ο οποίος είναι stand–up comedian και στη σειρά υποδύεται τον εαυτό του, ακολουθεί την ιστορία τόσο του ομώνυμου χαρακτήρα, όσο του George Costanza (ο καλύτερός του φίλος), της Elaine (πρώην σύντροφος και νυν φίλη του) και του Kramer (του γείτονά του). Για πρώτη φορά, δηλαδή, ήταν εξίσου σημαντική η καθημερινότητα όλων των χαρακτήρων.
«Η σειρά για το τίποτα», ουσιαστικά, υποστήριξε ότι οι σειρές δε χρειάζεται να μιλάνε για σημαντικά θέματα, και να χτίζεται η πλοκή τους από αυτά. Τα γεγονότα, οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας μπορούν να τα φέρουν στην επιφάνεια, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη πραγματικότητα και αυτό ήταν και μία από τις “επαναστάσεις” που έφερε η σειρά. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι την καθιστά και αστεία.
Ο καθένας έχει το δικό του top list με τις αγαπημένες του κωμικές σειρές, από το “Friends” και το “The Office” μέχρι το “South Park”, δεν έχω ακούσει κάποιον να βάζει στη δική του λίστα το “Seinfeld”. Οι λίστες με τις καλύτερες κωμικές σειρές όλων των εποχών, βέβαια, διαψεύδουν και εμένα και τον περίγυρό μου, αφού η σειρά εμφανίζεται αρκετά συχνά στην κορυφή τους. Μάλιστα, στη λίστα του Rolling Stone εμφανίζεται τρίτη σε δημοφιλία και δεύτερη στη λίστα του Paste.
Θα πω την αλήθεια μου, δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμη, ωστόσο, προχθές έφτασα στο τέλος της 6ης σεζόν και ρώτησα τον εαυτό μου γιατί έφτασε μέχρι εδώ, ενώ έχει γελάσει, μόνο δύο φορές και αυτές ήταν με τον Kramer. Αυτή η ερώτηση μου έδωσε αμέσως την απάντηση. Ο Kramer είναι ο εκκεντρικότερος χαρακτήρας της σειράς, αλλά αυτός δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Η κινησιολογία του, οι εκφράσεις του, αλλά και το γεγονός ότι χαιρόταν με τα πιο μικρά πράγματα, όπως τα εποχιακά φρούτα και το γκολφ, τον καθιστούν εξαιρετικά διασκεδαστικό και συμπαθή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Πριν μίλησα για τον περίγυρό μου, αλλά δε διευκρίνησα ότι αναφερόμουν σε ηλικίες μεταξύ 25-30, με εμένα να ανήκω επίσης σε αυτό το εύρος. Όλοι μας μεγαλώσαμε με το “Friends“, το “The Office“, το “Big Bang Theory” και το “How I Met Your Mother”. Οι χαρακτήρες ήταν περισσότερο “χαρακτήρες” και λιγότερο άνθρωποι, όπως πιστεύω ότι είναι στο “Seinfeld”. Εξαιρώντας τον Kramer, τα στοιχεία των υπολοίπων είτε δε τονίζονται όσο θα έπρεπε, είτε δεν είναι τόσο πολλά ώστε να θεωρηθούνå ξεχωριστοί και να μπορέσω να συνδεθώ μαζί τους. Ναι, για εμένα η σύνδεση αποτελεί ένα βασικό κριτήριο για να αποφασίσω αν μου αρέσει η σειρά.
Ας φέρουμε ως παράδειγμα τον Joey από το “Friends”. Συνήθως όταν βρισκόταν σε μία κατάσταση ή έτρωγε ή φλέρταρε ή δε καταλάβαινε τη συζήτηση και σκεφτόταν κάτι άλλο ή έδινε συμβουλές ή βοηθούσε τους φίλους του με κάποιον τρόπο. Αντίστοιχα στο “The Office”, ο Kevin χαρακτηρίζεται για τη περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα, την αγάπη του για φαγητό, καθώς και για τα προσβλητικά και άβολα σχόλιά του. Αυτοί, όπως και οι περισσότεροι χαρακτήρες στις προαναφερθείσες σειρές, μπορούν να μετατρέψουν μία κατάσταση σε αστεία, εξαιτίας των στοιχείων τους. Μερικές φορές δεν έχει σημασία μόνο η ατάκα και η κατάσταση, αλλά και ποιος συμμετέχει σε αυτή.
Στο “Seinfeld”, πιστεύω ότι ο Jerry, o George και η Elaine δεν έχουν αυτή τη δυναμική. Ωστόσο, θα ξαναπώ ότι αυτή είναι μία δική μου εκτίμηση και πιστεύω ότι αν την είχα παρακολουθήσει τη δεκαετία του ’90, θα είχα διαφορετική άποψη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι σειρές με τις οποίες μεγάλωσα διομόρφωσαν το χιούμορ μου και προγραμμάτισαν τον εγκέφαλό μου να βρίσκει αστείους τους ίδιους τους χαρακτήρες γιατί είναι αυτοί που είναι και όχι τόσο για τις ατάκες τους.
Επίσης, η γκρίνια, η αναισθησία και ο εγωκεντρισμός, είναι πιο πιθανό να κάνουν τους ήρωες να μοιάζουν βαρετούς, παρά αστείους. Εκτός αν θεωρούμε αυτά τα στοιχεία χαριτωμένα, που δε νομίζω ότι ισχύει εν έτει 2024.
Το “Seinfeld” είναι μία αξιόλογη -για την εποχή της- σειρά και ότι σε αυτήν οφείλουμε τη διαμόρφωση των επόμενων sitcom και επομένως και του χιούμορ μας. Θα συνεχίσει να μου κάνει παρέα κατά τη διάρκεια του φαγητού, χωρίς να φοβάμαι να μη πνιγώ από τα γέλια, τοποθετώντας την στις σειρές της παρέας, αυτές που βάζουμε απλά για να ακούμε κάτι, μόνο για να νιώθουμε την ανθρώπινη παρουσία και να δημιουργείται το αίσθημα της συντροφιάς. Αν δε το κάνετε, σας συμβουλεύω να το δοκιμάσετε. Οι δουλειές του σπιτιού σταματάνε να μοιάζουν τόσο βαρετές.
❈ Δείτε επίσης: 20 μαθήματα ζωής από το “Curb Your Enthusiasm”
Το “Seinfeld”, θεωρείται μία από τις πιο επιτυχημένες κωμικές σειρές που έγιναν ποτέ, και, στις 5 Ιουλίου 2024, θα κλείσει τα 35 χρόνια από το πρώτο επεισόδιο-πιλότο που προβλήθηκε το 1989. Η «σειρά για τίποτα» (a show about nothing), όπως αυτοαποκαλείται μετά τη προβολή του επεισοδίου “The Pitch”, άλλαξε ριζικά το τοπίο των sitcoms και η αλήθεια είναι ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τον Jerry Seinfeld και τον Larry David, τους δημιουργούς της σειράς γι’ αυτό. Και θα σας εξηγήσουμε τι εννοούμε με αυτό.
Μέχρι τότε παρακολουθούσαμε την κύρια ιστορία του πρωταγωνιστή (A-story), με τις ιστορίες των υπόλοιπων χαρακτήρων να έρχονται να “κουμπώνουν” σε αυτή και να λειτουργούν ως υποστηρικτικές (B-story). H αμερικάνικη κωμική σειρά του NBC με πρωταγωνιστή τον Jerry Seinfeld, ο οποίος είναι stand–up comedian και στη σειρά υποδύεται τον εαυτό του, ακολουθεί την ιστορία τόσο του ομώνυμου χαρακτήρα, όσο του George Costanza (ο καλύτερός του φίλος), της Elaine (πρώην σύντροφος και νυν φίλη του) και του Kramer (του γείτονά του). Για πρώτη φορά, δηλαδή, ήταν εξίσου σημαντική η καθημερινότητα όλων των χαρακτήρων.
«Η σειρά για το τίποτα», ουσιαστικά, υποστήριξε ότι οι σειρές δε χρειάζεται να μιλάνε για σημαντικά θέματα, και να χτίζεται η πλοκή τους από αυτά. Τα γεγονότα, οι λεπτομέρειες της καθημερινότητας μπορούν να τα φέρουν στην επιφάνεια, όπως άλλωστε συμβαίνει και στη πραγματικότητα και αυτό ήταν και μία από τις “επαναστάσεις” που έφερε η σειρά. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει ότι την καθιστά και αστεία.
Ο καθένας έχει το δικό του top list με τις αγαπημένες του κωμικές σειρές, από το “Friends” και το “The Office” μέχρι το “South Park”, δεν έχω ακούσει κάποιον να βάζει στη δική του λίστα το “Seinfeld”. Οι λίστες με τις καλύτερες κωμικές σειρές όλων των εποχών, βέβαια, διαψεύδουν και εμένα και τον περίγυρό μου, αφού η σειρά εμφανίζεται αρκετά συχνά στην κορυφή τους. Μάλιστα, στη λίστα του Rolling Stone εμφανίζεται τρίτη σε δημοφιλία και δεύτερη στη λίστα του Paste.
Θα πω την αλήθεια μου, δεν την έχω ολοκληρώσει ακόμη, ωστόσο, προχθές έφτασα στο τέλος της 6ης σεζόν και ρώτησα τον εαυτό μου γιατί έφτασε μέχρι εδώ, ενώ έχει γελάσει, μόνο δύο φορές και αυτές ήταν με τον Kramer. Αυτή η ερώτηση μου έδωσε αμέσως την απάντηση. Ο Kramer είναι ο εκκεντρικότερος χαρακτήρας της σειράς, αλλά αυτός δεν ήταν ο μοναδικός λόγος που είχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Η κινησιολογία του, οι εκφράσεις του, αλλά και το γεγονός ότι χαιρόταν με τα πιο μικρά πράγματα, όπως τα εποχιακά φρούτα και το γκολφ, τον καθιστούν εξαιρετικά διασκεδαστικό και συμπαθή, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.
Πριν μίλησα για τον περίγυρό μου, αλλά δε διευκρίνησα ότι αναφερόμουν σε ηλικίες μεταξύ 25-30, με εμένα να ανήκω επίσης σε αυτό το εύρος. Όλοι μας μεγαλώσαμε με το “Friends“, το “The Office“, το “Big Bang Theory” και το “How I Met Your Mother”. Οι χαρακτήρες ήταν περισσότερο “χαρακτήρες” και λιγότερο άνθρωποι, όπως πιστεύω ότι είναι στο “Seinfeld”. Εξαιρώντας τον Kramer, τα στοιχεία των υπολοίπων είτε δε τονίζονται όσο θα έπρεπε, είτε δεν είναι τόσο πολλά ώστε να θεωρηθούνå ξεχωριστοί και να μπορέσω να συνδεθώ μαζί τους. Ναι, για εμένα η σύνδεση αποτελεί ένα βασικό κριτήριο για να αποφασίσω αν μου αρέσει η σειρά.
Ας φέρουμε ως παράδειγμα τον Joey από το “Friends”. Συνήθως όταν βρισκόταν σε μία κατάσταση ή έτρωγε ή φλέρταρε ή δε καταλάβαινε τη συζήτηση και σκεφτόταν κάτι άλλο ή έδινε συμβουλές ή βοηθούσε τους φίλους του με κάποιον τρόπο. Αντίστοιχα στο “The Office”, ο Kevin χαρακτηρίζεται για τη περιορισμένη αντιληπτική ικανότητα, την αγάπη του για φαγητό, καθώς και για τα προσβλητικά και άβολα σχόλιά του. Αυτοί, όπως και οι περισσότεροι χαρακτήρες στις προαναφερθείσες σειρές, μπορούν να μετατρέψουν μία κατάσταση σε αστεία, εξαιτίας των στοιχείων τους. Μερικές φορές δεν έχει σημασία μόνο η ατάκα και η κατάσταση, αλλά και ποιος συμμετέχει σε αυτή.
Στο “Seinfeld”, πιστεύω ότι ο Jerry, o George και η Elaine δεν έχουν αυτή τη δυναμική. Ωστόσο, θα ξαναπώ ότι αυτή είναι μία δική μου εκτίμηση και πιστεύω ότι αν την είχα παρακολουθήσει τη δεκαετία του ’90, θα είχα διαφορετική άποψη. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι σειρές με τις οποίες μεγάλωσα διομόρφωσαν το χιούμορ μου και προγραμμάτισαν τον εγκέφαλό μου να βρίσκει αστείους τους ίδιους τους χαρακτήρες γιατί είναι αυτοί που είναι και όχι τόσο για τις ατάκες τους.
Επίσης, η γκρίνια, η αναισθησία και ο εγωκεντρισμός, είναι πιο πιθανό να κάνουν τους ήρωες να μοιάζουν βαρετούς, παρά αστείους. Εκτός αν θεωρούμε αυτά τα στοιχεία χαριτωμένα, που δε νομίζω ότι ισχύει εν έτει 2024.
Το “Seinfeld” είναι μία αξιόλογη -για την εποχή της- σειρά και ότι σε αυτήν οφείλουμε τη διαμόρφωση των επόμενων sitcom και επομένως και του χιούμορ μας. Θα συνεχίσει να μου κάνει παρέα κατά τη διάρκεια του φαγητού, χωρίς να φοβάμαι να μη πνιγώ από τα γέλια, τοποθετώντας την στις σειρές της παρέας, αυτές που βάζουμε απλά για να ακούμε κάτι, μόνο για να νιώθουμε την ανθρώπινη παρουσία και να δημιουργείται το αίσθημα της συντροφιάς. Αν δε το κάνετε, σας συμβουλεύω να το δοκιμάσετε. Οι δουλειές του σπιτιού σταματάνε να μοιάζουν τόσο βαρετές.
❈ Δείτε επίσης: 20 μαθήματα ζωής από το “Curb Your Enthusiasm”
