Σε μία χρονιά που στους θερινούς κινηματογράφους προβλήθηκε το αμφιλεγόμενο στις κριτικές “Asteroid City”, o Γουές Άντερσον διασκευάζει το διήγημα του Ρόαλντ Νταλ (μετά το “Ο Απίθανος Κύριος Φοξ”, 2009) και προσφέρει μία ακόμα ταινία υψηλής αισθητικής κι απόλαυσης. Σε μόλις 40΄συμπυκνώνει την ουσία όσων θέλει να πει μέσα σε από μία διαδρομή πενήντα ετών στον χρόνο. Σε αυτό το διάστημα οι αλλαγές που έχουν συμβεί είναι κοσμογονικές, αλλά μοιάζει να το αγνοεί επιδεικτικά και ψάχνει μετά μανίας τον ρομαντισμό. Αναδεικνύεται η δύναμη των ιστοριών και η αξία τους ως θύμηση κι ως μάθημα ζωής που έρχονται να παντρευτούν με το μεγαλείο σκέψης και την ευρύτητα της οπτικής του σπουδαίου σκηνοθέτη.

Η αλήθεια και το ψέμα αλλάζουν συνεχώς θέσεις σε όλα τα παραμύθια του Ρόαλντ Νταλ. Πρόκειται για έναν σπουδαίο δημιουργό που δεν πρέπει να ξεχαστεί. Ένας «άνθρωπος βλέπει δίχως μάτια». Υπάρχει η αίσθηση ότι ένα θαύμα έχει επιτευχθεί. Τέσσερις διαφορετικές ιστορίες διαπλέκονται στα επίπεδα του χρόνου και της αφήγησης. Έννοιες συγχέονται, απόψεις διίστανται, τα φαινόμενα απατούν και ζητούμενο γίνεται η ουσία των πραγμάτων. Διακρίνουμε έναν φωτεινό κόσμο που κάθε του εικόνα μας δίνει τροφή για περαιτέρω σκέψη και οικοδόμηση ενός παράλληλου σύμπαντος πέρα από την επιφάνεια των γεγονότων.

Μέσα από μία εξαιρετική παλέτα χρωμάτων με το φόντο συνεχώς να εναλλάσσεται ξεδιπλώνεται η πλοκή. Ένα έργο που το χαρακτηρίζει η θεατρικότητα, με τον θεατή να έρχεται αντιμέτωπος τόσο με την κυρίως σκηνή, αλλά και με τα παρασκήνια. Είναι συνειδητή επιλογή, η προσπάθεια εξοικείωσης και ξεκάθαρος στόχος ο καθένας μας να γίνει κοινωνός της ιδέας και της κοσμοαντίληψης πως ο Πολιτισμός και μία εποχή που μοιάζει να ξεθωριάζει αποτελούν τις πυξίδες μας για την επανεκκίνηση στα χρόνια συνεχιζόμενων δοκιμασιών που οδηγούν στην εξάντληση και τους περισσότερους στην παραίτηση από κάθε λογής διεκδίκηση.

Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους συναντάμε τους Benedict Cumberbatch, Dev Patel, Ben Kingsley, Ralph Fiennes. Άνθρωποι που για πρώτη φορά συνεργάζονται με τους Γουές Άντερσον κι άλλοι που έχουν παρελθόν στο πλευρό του Αμερικανού σκηνοθέτη. Μέσα στα κάδρα του όλοι τους κομμάτια της κοινής προσπάθειας. Έχουν εσωτερικεύσει και «σωματικοποιήσει» το μήνυμα κι έχουν την ικανότητα να το μεταφέρουν σε όσους έρχονται αντιμέτωποι με το θέαμα. Μεγάλο μυστικό της επιτυχίας αυτή η αγαστή συνεργασία μεταξύ των μελών που αποτελούν κομμάτια της παραγωγής.

Όσον αφορά τη συνεργασία με το Netflix, ο Γουές Άντερσον έχει εξηγήσει τη συνθήκη με απόλυτη σαφήνεια. Η προοπτική δεν τον ενθουσίασε, ωστόσο τα δικαιώματα των βιβλίων του Νταλ είχαν πουληθεί ήδη στη διεθνή πλατφόρμα. Ο συμβιβασμός ήταν μονόδρομος προκειμένου να γίνει το έργο. Σε διαφορετική περίπτωση δε θα είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε το φιλμ και να συζητήσουμε όλα αυτά τα ενδιαφέρονται στοιχεία. Δεν παύει όμως να είναι ένα δοκίμιο Τέχνης για την μεγάλη οθόνη. Αυτό στα δικά μας μάτια είναι μη διαπραγματεύσιμο. Δεν είναι μία επιλογή για το κινητό τηλέφωνο, το τάμπλετ ή ακόμα και την οθόνη του υπολογιστή ή της τηλεόερασης.

Η υπέροχη ιστορία του Χένρι Σούγκαρ αναδεικνύει το υπαρξιακό στοιχείο κι ανοίγει τους ορίζοντες της πέρα από το περιεχόμενο. Αποτελεί μία ακόμα ανάμνηση που δεν πρέπει να χαθεί. Μία αναζήτηση στο χρονοντούπαλο της ιστορίας που πρέπει να μείνει ζωντανή. Αυτό είναι άλλωστε κι ένα κομμάτι του ίδιου του σκηνοθέτη που συνηθίζει παράλληλα με τα όρια του κοινού να εξερευνεί ξανά και ξανά τα δικά του προσωπικά «σύνορα». Δεν είναι εύκολη υπόθεση να εισέλθεις στον μαγικό του κόσμο. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν τα καταφέρεις τότε πολύ δύσκολα θα καταφέρεις να ξεφύγεις από αυτόν. Αξίζει όμως η προσπάθεια…