Η ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ μας δίνει και πάλι την ευκαιρία να ανατρέξουμε σε απόλυτα σινεφίλ επιλογές. Διαφορετικά είδη “παντρεύονται” και ανείπωτες ιστορίες έρχονται στις οθόνες κι από εκεί στο μυαλό μας, ικανές να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας κάνουν να σκεφτούμε μέσα από τον σκληρό ρεαλισμό τους ποιο είναι το παρόν και που πηγαίνει το μέλλον.
Η “Νύμφη του Νερού” του Κρίστιαν Πέτζολντ
Την ώρα που στις σκοτεινές αίθουσες προβάλλεται ο “Κόκκινος Ουρανός”, ανατρέχουμε στην προηγούμενη ταινία του Αυστριακού σκηνοθέτη. Πόσο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό; Αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος στα σώματα όλων μας και συγχρόνως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας. Είναι αυτό που μας δίνει ζωή, καθώς φέρει μέσα του (και) το οξυγόνο. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύονται δοξασίες από τα αρχαία χρόνια και δημιουργούν ιστορίες. Η Ούντιν έχει πληγωθεί από τον Γιοχάνες. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται από το πουθενά ο Κριστόφ κι ουσιαστικά έχουμε το σημείο μηδέν όσον αφορά την εξέλιξη της πλοκής. Τους ενώνει το υγρό στοιχείο. Το κομμάτι που συνυπάρχουν η Πόλα Μπιρ και ο Φρανς Ρογκόφσκι (για δεύτερη φορά μετά το Transit) είναι τρομερό. Είναι ποίημα (τι να πει κανείς για τη σκηνή με το “stayin alive”), είναι παραμύθι…
“Ένας Ακέραιος Άνθρωπος” του Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης που παραμένει σε καθεστώς φυλάκισης όπως ο Τζαφάρ Παναχί κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου με το Δεν Υπάρχει Κακό, νωρίτερα όμως καθιερώθηκε στη συνείδηση των σινεφίλ με αυτό το έργο. Ο Ρεζά έχει εγκαταλείψει την Τεχεράνη και το ενδιαφέρον μεταφέρεται στο Βόρειο Ιράν. Αν στην αρχή όλα μοιάζουν ιδανικά, έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να ανατρέψει τα δεδομένα. Σταδιακά αποκαλύπτονται τα πλοκάμια ενός παντοδύναμου συστήματος που κυριαρχεί η διαφθορά κι οι εξυπηρετήσεις ημετέρων. Ο πρωταγωνιστής μας θέλει να αντιδράσει και να παλέψει, αλλά τα περιθώρια ευελιξίας του δεν είναι μεγάλα.
“Πατέρας” του Φλοριάν Ζέλερ
Ένας 83χρονος πατέρας ο Άντονι παλεύει γενναία με την εκφύλιση των νευρώνων του εγκεφάλου (νόσος Alzheimer). Ο αγώνας είναι άνισος. Κανείς μας δεν κέρδισε ποτέ την μάχη απέναντι στον χρόνο. Η κόρη του, Αν προσπαθεί να βάλει σε μία ισορροπία το χρέος προς τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή και τη δική της διαδρομή. Η πυξίδα της δείχνει πως έχει φτάσει η στιγμή να κάνει το ταξίδι από το Λονδίνο στο Παρίσι. Η σπαρακτική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή του έδωσε το δεύτερο Χρυσό Αγαλματίδιο μετά τη “Σιωπή των Αμνών”. Bαθιά συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού. Τα δύο ρολόγια, το ένα στον καρπό και το άλλο στο κεφάλι ή αλλιώς το βιολογικό. Η απαλή μουσική του Ιταλού συνθέτη και πιανίστα Λουντοβίκο Εϊνάουτι χρωματίζει τις γκρίζες εικόνες και αντικατοπτρίζει τη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών που θέλουν, αλλά μένει να φανεί στην πράξη αν μπορούν.
“Τokakis ή What’s My Name” του Θάνου Τοκάκη
Ένα άτυπο αντίο στον αδελφό Βασίλη, ένας εξαιρετικός αυτοσαρκασμός και ένα αιχμηρό σχόλιο για την κοινωνία που ζούμε. Πολύπλευρα τραυματισμένος, συνεχίζει να δέχεται χτυπήματα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τέλους στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα, με ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Μία βαθιά εσωτερική ερμηνεία που αγγίζει τα όρια της προσωπικής αναζήτησης με διάθεση για σάτιρα και διακωμώδηση της καθημερινότητας που ζούμε.
“Wednesday, 9 May” του Βαχίντ Τζαλιβάντ
Ευσυνείδητος πολίτης θέλει να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του μέσω οικονομικής ενίσχυσης. Το λάθος του είναι ο τρόπος που επιλέγει να το κάνει. Θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να αποφασίσει ποιος αξίζει αυτό το βοήθημα, πριν οι κρατικές αρχές βρεθούν στο γραφείο του και βάλουν τέλος στη σεμνή τελετή συλλαμβάνοντάς τον. Η αλληλεγγύη πηγαίνει περίπατο σε ένα κράτος όπως το Ιράν που διέπεται από σκληρούς κανόνες. Ο ανθρώπινος πόνος, οι δυσκολίες, τα προβλήματα καθημερινό φαινόμενο. Δεν υπάρχει όμως η πολυτέλεια να ασχοληθεί το κράτος με αυτά. Αντιθέτως βυθίζοντας την πλειοψηφία στα όρια της ανέχειας και σε συνδυασμό με την επικράτηση της θρησκείας ως μέσο αποπροσανατολισμού ελέγχει και κατευθύνει την μάζα σε όποια κατεύθυνση επιθυμεί προκειμένου να μην υπάρχει κίνδυνος αποσταθεροποίησής του.
Η ψηφιακή πλατφόρμα της ΕΡΤ μας δίνει και πάλι την ευκαιρία να ανατρέξουμε σε απόλυτα σινεφίλ επιλογές. Διαφορετικά είδη “παντρεύονται” και ανείπωτες ιστορίες έρχονται στις οθόνες κι από εκεί στο μυαλό μας, ικανές να μας ευαισθητοποιήσουν και να μας κάνουν να σκεφτούμε μέσα από τον σκληρό ρεαλισμό τους ποιο είναι το παρόν και που πηγαίνει το μέλλον.
Η “Νύμφη του Νερού” του Κρίστιαν Πέτζολντ
Την ώρα που στις σκοτεινές αίθουσες προβάλλεται ο “Κόκκινος Ουρανός”, ανατρέχουμε στην προηγούμενη ταινία του Αυστριακού σκηνοθέτη. Πόσο σημαντικό στοιχείο είναι το νερό; Αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος στα σώματα όλων μας και συγχρόνως το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας. Είναι αυτό που μας δίνει ζωή, καθώς φέρει μέσα του (και) το οξυγόνο. Όλα αυτά τα εκμεταλλεύονται δοξασίες από τα αρχαία χρόνια και δημιουργούν ιστορίες. Η Ούντιν έχει πληγωθεί από τον Γιοχάνες. Εκεί ακριβώς εμφανίζεται από το πουθενά ο Κριστόφ κι ουσιαστικά έχουμε το σημείο μηδέν όσον αφορά την εξέλιξη της πλοκής. Τους ενώνει το υγρό στοιχείο. Το κομμάτι που συνυπάρχουν η Πόλα Μπιρ και ο Φρανς Ρογκόφσκι (για δεύτερη φορά μετά το Transit) είναι τρομερό. Είναι ποίημα (τι να πει κανείς για τη σκηνή με το “stayin alive”), είναι παραμύθι…
“Ένας Ακέραιος Άνθρωπος” του Μοχάμαντ Ρασούλοφ
Ο σπουδαίος Ιρανός σκηνοθέτης που παραμένει σε καθεστώς φυλάκισης όπως ο Τζαφάρ Παναχί κέρδισε τη Χρυσή Άρκτο του Βερολίνου με το Δεν Υπάρχει Κακό, νωρίτερα όμως καθιερώθηκε στη συνείδηση των σινεφίλ με αυτό το έργο. Ο Ρεζά έχει εγκαταλείψει την Τεχεράνη και το ενδιαφέρον μεταφέρεται στο Βόρειο Ιράν. Αν στην αρχή όλα μοιάζουν ιδανικά, έρχεται η ίδια η πραγματικότητα να ανατρέψει τα δεδομένα. Σταδιακά αποκαλύπτονται τα πλοκάμια ενός παντοδύναμου συστήματος που κυριαρχεί η διαφθορά κι οι εξυπηρετήσεις ημετέρων. Ο πρωταγωνιστής μας θέλει να αντιδράσει και να παλέψει, αλλά τα περιθώρια ευελιξίας του δεν είναι μεγάλα.
“Πατέρας” του Φλοριάν Ζέλερ
Ένας 83χρονος πατέρας ο Άντονι παλεύει γενναία με την εκφύλιση των νευρώνων του εγκεφάλου (νόσος Alzheimer). Ο αγώνας είναι άνισος. Κανείς μας δεν κέρδισε ποτέ την μάχη απέναντι στον χρόνο. Η κόρη του, Αν προσπαθεί να βάλει σε μία ισορροπία το χρέος προς τον άνθρωπο που την έφερε στη ζωή και τη δική της διαδρομή. Η πυξίδα της δείχνει πως έχει φτάσει η στιγμή να κάνει το ταξίδι από το Λονδίνο στο Παρίσι. Η σπαρακτική ερμηνεία του Άντονι Χόπκινς με αποκορύφωμα την τελευταία σκηνή του έδωσε το δεύτερο Χρυσό Αγαλματίδιο μετά τη “Σιωπή των Αμνών”. Bαθιά συμβολική η αναζήτηση του ρολογιού. Τα δύο ρολόγια, το ένα στον καρπό και το άλλο στο κεφάλι ή αλλιώς το βιολογικό. Η απαλή μουσική του Ιταλού συνθέτη και πιανίστα Λουντοβίκο Εϊνάουτι χρωματίζει τις γκρίζες εικόνες και αντικατοπτρίζει τη ψυχοσύνθεση των πρωταγωνιστών που θέλουν, αλλά μένει να φανεί στην πράξη αν μπορούν.
“Τokakis ή What’s My Name” του Θάνου Τοκάκη
Ένα άτυπο αντίο στον αδελφό Βασίλη, ένας εξαιρετικός αυτοσαρκασμός και ένα αιχμηρό σχόλιο για την κοινωνία που ζούμε. Πολύπλευρα τραυματισμένος, συνεχίζει να δέχεται χτυπήματα κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είναι αποφασισμένος να φτάσει μέχρι τέλους στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα, με ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Μία βαθιά εσωτερική ερμηνεία που αγγίζει τα όρια της προσωπικής αναζήτησης με διάθεση για σάτιρα και διακωμώδηση της καθημερινότητας που ζούμε.
“Wednesday, 9 May” του Βαχίντ Τζαλιβάντ
Ευσυνείδητος πολίτης θέλει να βοηθήσει έναν συνάνθρωπό του μέσω οικονομικής ενίσχυσης. Το λάθος του είναι ο τρόπος που επιλέγει να το κάνει. Θα βρεθεί στη δύσκολη θέση να αποφασίσει ποιος αξίζει αυτό το βοήθημα, πριν οι κρατικές αρχές βρεθούν στο γραφείο του και βάλουν τέλος στη σεμνή τελετή συλλαμβάνοντάς τον. Η αλληλεγγύη πηγαίνει περίπατο σε ένα κράτος όπως το Ιράν που διέπεται από σκληρούς κανόνες. Ο ανθρώπινος πόνος, οι δυσκολίες, τα προβλήματα καθημερινό φαινόμενο. Δεν υπάρχει όμως η πολυτέλεια να ασχοληθεί το κράτος με αυτά. Αντιθέτως βυθίζοντας την πλειοψηφία στα όρια της ανέχειας και σε συνδυασμό με την επικράτηση της θρησκείας ως μέσο αποπροσανατολισμού ελέγχει και κατευθύνει την μάζα σε όποια κατεύθυνση επιθυμεί προκειμένου να μην υπάρχει κίνδυνος αποσταθεροποίησής του.
