Το franchise της οικογένειας Addams ευδοκιμεί εδώ και πάνω από 80 χρόνια τηλεοπτικών εκππομπών, ταινιών και cartoon του Charles Addams στο New Yorker. Η γοητεία του έγκειται στην υπενθύμιση ότι το «φυσιολογικό» και το «παράξενο» είναι στο μάτι του θεατή.  

Αν δεν ήταν το spin-off μιας από τις ταινίες των ’90s που σημάδεψαν την παιδική κι εφηβική μου ηλικία, θα έβλεπα τη νέα σειρά του Netflix «Wednesday» μόνο και μόνο από περιέργεια για το αν τελικά καταφέρνει να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας και στο τεράστιο hype της. Η νέα σειρά κάνει μερικά ξεκάθαρα βήματα προκειμένου να διαφοροποιηθεί από προηγούμενες παραγωγές με θέμα την αξιαγάπητη μακάβρια οικογένεια. Επικεντρώνεται στην ομώνυμη κόρη, το στυλ της οποίας ποια έφηβη millennial δεν μιμήθηκε έστω και μια φορά της ζωής της, έστω κι αν ήταν Απόκριες;

H Wednesday, την οποία υποδύεται με ατσάλινη ευφυΐα η Jenna Ortega, κάνει εντυπωσιακή είσοδο στη σειρά και το δημόσιο λύκειο που φοιτά. Περπατά στους διαδρόμους σαν να ήταν η μεγαλύτερη ροκ σταρ όλων των εποχών, εξυμνώντας με voiceover τον σαδισμό του αμερικάνικου εκπαιδευτικού συστήματος, ενώ στιγμές αργότερα αποφασίζει να σπείρει τον τρόμο και τον πανικό, εξαπολύοντας πεινασμένα πιράνχας στην πισίνα του σχολείου κατά τη διάρκεια της προπόνησης της ομάδας υδατοσφαίρισης, μέλη της οποίας είχαν προηγουμένως κάνει bullying στον αδερφό της. Και κάπως έτσι η Wednesday αποβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες και στη συνέχεια οδηγείται στο alma mater των γονιών της, την Ακαδημία Nevermore.

Το Nevermore γίνεται το βασικό σκηνικό της νέας σειράς από τις πρώτες κιόλας σκηνές του πρώτου επεισοδίου, κάνοντας την να μην θυμίζει σε τίποτα καμία προηγούμενη μεταφορά της οικογένειας Addams. Αντίθετα, με το που πατάει το πόδι της εκεί η Wednesday (και μαζί της κι εμείς), το μόνο που σκέφτεσαι είναι ότι ίσως πρόκειται για κάποιο crossover επεισόδιο, περιμένεις από κάπου να βγει ο Dumbledore και να καλωσορίσει την νέα μαθήτρια. Το Nevermore, όσο κι αν οι δημιουργοί της σειράς ισχυρίζονται ότι αποτελεί μια εντελώς πρωτότυπη ιδέα, εμπνευσμένη από ένα ποίημα του Edgar Allan Poe, είναι μια ελαφρώς πειραγμένη εκδοχή του Hogwarts.

Δεν είναι μόνο το σκηνικό που το θυμίζει τρομερά – το επιβλητικό γοτθικό κάστρο, οι σκοτεινοί διάδρομοι κι οι μαθητικοί κοιτώνες. Η σειρά στοχεύει ξεκάθαρα σε συγκρίσεις με το σύμπαν του Harry Potter, κάτι που γίνεται ξεκάθαρο από το δεύτερο επεισόδιο, το οποίο αφιερώνει πολύ τηλεοπτικό χρόνο σε ένα σχολικό άθλημα που μπορεί να μην περιλαμβάνει πτήση με σκουπόξυλο για να θυμίζει το κουίντιτς αυτό καθαυτό, αλλά ο τρόπος με τον οποίο διεξάγεται ο σχολικός αγώνας καθιστά αδύνατο να μην κάνει κανείς τον παραλληλισμό.

Οι ομοιότητες δεν έχουν τέλος. Οι μαθητές του Nevermore είναι χωρισμένοι σε κλίκες με βάση την ταυτότητά τους ως σειρήνες, βαμπίρ ή λυκάνθρωποι. Η αυτοαποκαλούμενη «Queen Bee», Bianca, παίζει ένα ρόλο αντίστοιχο με εκείνον του Draco Malfoy, απλώς σε αυτή την εκδοχή η βασική αντίζηλος της Wednesday είναι ένας πολύ πιο πολύπλευρος και ολοκληρωμένος χαρακτήρας. Η κομψή και μυστηριώδης διευθύντρια του Nevermore, Larissa Weems, κινείται περίτεχνα μεταξύ έμπιστης δασκάλας – κάτι σαν τον Albus Dumbledore – και διεφθαρμένης αντιπάλου. Όσο για την ίδια την πρωταγωνίστρια της σειράς, η Wednesday είναι ευφυής σαν την Hermione Granger και ταυτόχρονα έλκεται από τα μυστήρια όπως ο Harry Potter, ενώ υπάρχει και μια κάποιου είδους «αυτοεκπληρούμενη προφητεία» που την ακολουθεί ακριβώς όπως και τον νεαρό μάγο.

Όλες αυτές οι αναφορές, βέβαια, με κυρίαρχο το γοτθικό σκηνικό της ακαδημίας Nevermore, είναι μερικοί από τους πολύ βασικούς λόγους για τους οποίους η σειρά λειτουργεί. Όταν μιλάμε για τηλεοπτικά ή κινηματογραφικά προϊόντα φαντασίας και τρόμου, ένα μυστηριώδες κάστρο που φιλοξενεί ένα κάποιου είδους σχολείο αποτελεί πάντα αγαπημένο σκηνικό, όπως το St. Vladimir’s της Ακαδημίας Βαμπίρ και η Ακαδημία Αθέατων Τεχνών από το The Chilling Adventures of Sabrina, για να θυμηθούμε μερικά μόνο.

Η μυθοπλασία είναι γεμάτη από cool σχολεία στα οποία θα θέλαμε κι εμείς να έχουμε φοιτήσει ως παιδιά ή έφηβοι. Κι αυτό γιατί όταν στην συνείδηση του κοινού τα σχολεία αποτελούν υποχρηματοδοτούμενα κολαστήρια νεαρών ψυχών, αυτά τα φανταστικά σχολικά ιδρύματα αποτελούν μια διαφυγή. Η μαγεία και το μυστήριο κάνουν το σχολικό περιβάλλον αυτόματα λιγότερο βαρετό. Τη στιγμή που πιο ρεαλιστικά σχολικά σκηνικά, όπως το Moordale Secondary School του Sex Education, προσφέρουν άφθονο εφηβικό δράμα, το βούτυρο στο ψωμί ενός μαγικού σχολείου είναι η απόδραση από την πραγματικότητα και η οικοδόμηση ενός νέου κόσμου. Αυτός ο νέος κόσμος είναι που μας κάνει να θέλουμε να παρατείνουμε την παραμονή μας σε αυτόν, καταβροχθίζοντας πολυσέλιδα βιβλία φαντασίας ή, εν προκειμένω, παρακολουθώντας το ένα επεισόδιο μετά το άλλο. Αν το δούμε εντελώς κυνικά, όμως, τέτοια σχολικά περιβάλλοντα είναι από μόνα τους ένα πολύ δυνατό εμπόρευμα που θα αποφέρει σίγουρα κέρδη.

Επιπλέον, από συγγραφικής άποψης, τα σχολικά ιδρύματα είναι απίστευτα βολικά σκηνικά για την εξέλιξη της πλοκής μιας σειράς. Και ειδικά όταν πρόκειται για ένα σχολείο σαν το Nevermore, όπου, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι χαρακτήρες μπορούν να βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη και να έχουν άμεση σύνδεση μεταξύ τους. Είναι όλοι συμμαθητές, παρακολουθούν τα ίδια μαθήματα, συμβιώνουν και, παράλληλα, δημιουργούν τις δικές τους μικρότερες ομάδες. Όλα αυτά από μόνα τους προσφέρουν τις δικές τους ευκαιρίες για επιμέρους ιστορίες. Σε αυτές τις ιστορίες, τα παιδιά κυβερνούν, και αυτό μπορεί να επιτρέψει πολύ δράμα.

Το Nevermore, λοιπόν, είναι ένα από τα πιο δυνατά χαρτιά της σειράς, η οποία από μόνη της είναι μια πολύ δυνατή πρόταση στον πολωτικό κατάλογο περιεχομένου για εφήβους του Netflix. Με άψογα τρομακτικό σχεδιασμό παραγωγής, η σειρά ακουμπάει ευχαρίστως στα πρότυπα των σχολικών δραμάτων και των υπερφυσικών μυστηρίων, συνδέοντας τα με την παράδοση Addams.