Κάθε μερα εμφανίζονται στα timelines, έρευνες, ορισμοί και νέα δεδομένα για τους millenials και τη Gen Z που είναι σε μία διαρκή προσπάθεια να βρουν τη θέση τους στις κερκίδες μιας πραγματικότητας, η οποία τους βγάζει συχνά εκτός αγωνιστικών χώρων. Γιατί είναι ρηχοί, ανεπαρκείς και δεν τηρούν τους κανόνες ενός ξεπερασμένου καθωσπρεπισμού με στερεότυπα γεμάτα αχρείαστους περιορισμούς. Αν κάνουμε μία αλληγορία της κατάστασης που βιώνουμε όσοι ανήκουμε σ’ αυτές τις γενιές με την ταμπέλα των social mediaκών πρόφίλ μας, γράφει μόνιμα complicated. Όχι επειδή δεν καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει. Αλλά γιατί δεν έχουμε προσδιορίσει ακόμα τι ακριβώς θέλει η κοινωνία από εμάς και πόσο πρέπει να ζυγίζουν τα δράματα μας ανάλογα με τις ποσότητες των άλλων.
Η παράσταση του Ηλία Αδάμ, We Αre in the Αrmy Νow εισβάλει στον ψηφιακό κόσμο για να αντιμετωπίσει την πραγματική ζωή και να φτάσει σε μία κάθαρση όπως τη βιώνουμε το 2022 και όχι με τη λογική κάποιας τραγωδίας άλλης εποχής. Άλλωστε και ο ίδιος, εκπροσωπεί μια ομάδα σύγχρονων καλλιτεχνών που θέλει να ανακαλύψει έναν καινούριο κώδικα επικοινωνίας με pop αισθητική και να μιλάει για όσα διαμορφώνουν το παρόν αφήνοντας στην άκρη αυτά που έβαλαν τις βάσεις στη θεατρική γλώσσα και έχουν χιλιοειπωθεί με όλους τους τρόπους. Κανένα προσεχές του σχέδιο δεν περιλαμβάνει όσα έμαθε σε μαγνητοσκοπημένες αίθουσες διδασκαλίας από ανθρώπους διαφορετικού χωροχρόνου που δεν τους απασχολεί όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και απλά θέλουν να την κάνουν χειρότερη και πιο νοσηρή. Όπως φαίνεται και εδώ, ο στόχος του είναι να εξελίσσεται εκφράζοντας εκείνα που διαμορφώνουν το τώρα μας με μια σφαιρική λογική και μέσα του μέλλοντος.
Με επίκεντρο τον έρωτα δύο γκέι αγοριών, μπροστά και πίσω από τις οθόνες, οι χαρακτήρες του τολμούν να μοιράζονται τις προσωπικές τους εμπειρίες με μία συγκινητική ωμότητα, ειλικρίνεια και υπέροχο αυτοσαρκασμό, να λένε τα πάντα χωρίς φίλτρα και να ξεκλειδώνουν με όποιο τίμημα τα βαρέλια του coming out. Οι ιστορίες έχουν στοιχεία από εμπειρίες του ίδιου του σκηνοθέτη, που έχει γράψει και το κειμενο και εκφράζουν όλες τις ανησυχίες που είχε μόλις αποφάσισε να αφήσει πίσω του τη σκοτεινή πλευρά στην οποία είχε βαλτώσει για καιρό. Τα pokemons, τα dating apps, οι online καταθέσεις των κατακόκκινων συναισθημάτων, που εμφανίζονται στις σκηνές του είναι ένα περιτύλιγμα μια βαθιά προβληματισμένης γενιάς που δεν της αρκεί να τσεκάρει διεκπεραιωτικά τα κουτάκια της ευτυχίας.
Γύρω από σκηνικά και μέσα σε κουστούμια ενός φουτουριστικού σύμπαντος με εντυπωσιακά και αστεία εφέ, άπειρους συνδυασμούς χρωμάτων και με μια ψυχική γύμνια, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στη δική του πίστα, δεν έχει καμία διάθεση να τη λυπηθούν και να τη γεμίσουν με ταπ ταπ στην πλάτη. Η τρωτή φύση των ηρώων του έχει μια τεράστια δύναμη να πέφτει στα πατώματα και να βρίσκει τη γενναιότητα και το θάρρος να προχωράει με το δικό της τρόπο.
Είναι κορίτσια και αγόρια σαν να έχουν βγει από τις εικόνες του David LaChapelle, που θέλουν να απολαμβάνουν το τώρα με όλα του τα ψεγάδια, να τους αποδέχονται ανεξάρτητα από την εμφάνιση και τον σεξουαλικό προσανατολισμό και να γεμίζουν τα messenger των γονιών τους με σεντόνια χορεύοντας vogueing. Και δεν είναι τυχαίο που το We are in the army now έχει μελετηθεί ήδη στα αμφιθέατρα δύο πανεπιστημίων και έχει ταξιδέψει σε Ισπανία και Γερμανία λαμβάνοντας πολλά χειροκοτήματα και σχόλια, τα οποία δεν τα περίμεναν οι συντελεστές και έδωσαν μία άλλη διάσταση στον inceptionικό κόσμο που έχουν δημουργήσει.
Η ακριβής προσέγγιση του Αδάμ στον μόνιμα γκαζωμένο τρόπο ζωής που καταγράφει μεγάλες ταχύτητες και λύσεις ευκολίας για να αποκοπούμε από όσα αισθανόμαστε, δένει απόλυτα με τις πρωτότυπες συνθέσεις του χαρισματικού και πολυεπίπεδου Gary Salomon, που έχουν αναφορές από Igor Stravinsky και κινηματογραφικά soundtracks, και τις μουσικές επιλογές άλλων καλλιτεχνών. Οι δυο τους έχουν μια εξαιρετική χημεία και μαζί με τον υπόλοιπο θίασο, σβήνουν τα όρια μεταξύ κοινού και πρωταγωνιστών. Αυτό το αποδεικνύει απόλυτα και μία από τις πιο δυνατές στιγμές της που ο λογαριασμός της παράστασης στο Instagram έκανε live story και συνδεθήκαμε όλοι ταυτόχρονα σχολιάζοντας και αντιδρώντας με διάφορους τρόπους.
Τελικά το μεγάλο συν αυτού του πολύχρωμου «στρατού» είναι το οξύμωρο υπερόπλο του: Να μας ενώνει με τα μέσα που έχουν δημιουργηθεί για να μας επικοινωνούμε από απόσταση.
INFO ΓΙΑ ΤΟ ΣΚΟΝΑΚΙ ΣΟΥ
Μικρή Σκηνή- Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Λ.Συγγρού 107
Έως 15 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 21:00
Κείμενο & Σκηνοθεσία: Ηλίας Αδάμ
Σκηνικά, Κοστούμια & Ψηφιακός Χώρος: Sita Messer
Συνεργασία στα Σκηνικά και τα Κοστούμια: Ηλέκτρα Σταμπούλου
Συνεργασία στο κείμενο και τη δραματουργία: Χρήστος Βρεττός, Χριστίνα Μαυρομμάτη
Συντονισμός Δραματουργικών Εργαστηριών: Χρήστος Βρεττός
Πρωτότυπη Μουσική: Gary Salomon
Χορογραφίες: Πάνος Μαλακτός
Σχεδιασμός Φωτισμών: Παναγιώτης Λάμπης
Δημιουργία Video και Animation: Ίρια Βρεττού
Παίζουν: Στυλιάνα Ιωάννου, Τζέο Πακίτσας, Σοφία Πριόβολου, Gary Salomon
