Η χαρισματική Ρουμπίνη Μοσχοχωρίτη είναι μία σύγχρονη σκηνοθέτρια, με σημαντικές σπουδές στο θέατρο και έχει αποσπάσει το βραβείο Κάρολος Κουν για τη σκηνοθεσία της, τη δραματουργική επεξεργασία και τη διασκευή σε θεατρικό έργο του διηγήματος’’ Ο ζητιάνος ‘’ του Ανδρέα Καρκαβίτσα. Εκτός από θεατρολόγος, κάτοχος διδακτορικού, ηθοποιός και σκηνοθέτρια είναι και καλλιτεχνική διευθύντρια της παιδικής εφηβικής σκηνής του ΔηΠεΘε Πάτρας και το να πλάθει φωτεινούς κόσμους γεμάτους φαντασία και παιδικές εικόνες είναι κάτι που τη συναρπάζει.

Το νέο της έργο “Ο Φύλακας της Λίμνης“, έργο γραμμένο για μικρούς και για μεγάλους θεατές που θέλουν να ξαναγαπήσουν το θέατρο, μέσα από τις πρωτότυπες μουσικές του, τα μελωδικά τραγούδια, την ιδιαίτερη σωματική έκφραση και πρόζα. Αποτελεί μια εξαιρετική οικολογική ιστορία που πραγματεύεται το θέμα της κλιματικής αλλαγής και έχει στόχο την ευαισθητοποίηση, ώστε καθένας από εμάς να προσθέσει ένα μικρό λιθαράκι στην προσπάθεια ολόκληρου του πλανήτη να σταματήσει εγκαίρως μια επερχόμενη καταστροφή.

– Τι σας συναρπάζει, τι σας τραβάει σε ένα έργο και επιλέγετε να το σκηνοθετήσετε;
Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι η θεματολογία και σε ποιόν απευθύνεται. Με τραβάνε έργα που έχουν να πουν πράγματα και στο σήμερα, είτε είναι κλασσικά που μπορούν να διασκευαστούν, είτε είναι σύγχρονα και σχετίζονται ακόμα περισσότερο με την επικαιρότητα. Επίσης η ίδια η δομή και η φόρμα του έργου, είναι πιθανό να με ιντριγκάρει, αναφορικά με τις ευφάνταστες σκηνικές δυνατότητες, που σου δίνει για αυτοσχεδιασμό και πειραματισμό.

– Έχετε ένα πολύ συγκεκριμένο στυλ στα έργα σας, αποτελεί την ιδιαίτερη ταυτότητά σας. Τι σας εμπνέει όταν δουλεύετε; Τι έχετε ως επίκεντρο όταν ξεκινάτε να δομήσετε ένα έργο;
Όταν ξεκινάω να δουλεύω ένα έργο, δεν ξέρω ποτέ εκ των προτέρων που θα φτάσει. Έχω διαβάσει φυσικά τα θεωρητικά, που αφορούν στο κείμενο και σε όλες τις σχετικές πληροφορίες, όπως επίσης έχω παρακολουθήσει και το αντίστοιχο οπτικοακουστικό υλικό. Όμως όταν μπαίνω στην πρόβα, τα έχω ξεχάσει όλα και αφήνομαι στο που με οδηγεί η συνθήκη, που τίθεται ή αυτό που φέρνουν οι ηθοποιοί. Οι αυτοσχεδιασμοί, η εύρεση της φόρμας σε κάθε καινούργια παράσταση, οι off stage σκηνές, που εντάσσω στη σκηνική δράση, με καθοδηγούν. Συνήθως βρίσκω το φινάλε και το που θα το πάω λίγες μέρες πριν ανέβει το έργο.

Φωτ.: Πέτρος Μακρής

– Έχετε σκεφτεί να συνεχίσετε την ακαδημαϊκή σας καριέρα, να διδάξετε ίσως σε κάποιο πανεπιστήμιο;
Ναι είναι κάτι που με ενδιαφέρει πολύ. Πριν λίγα χρόνια δίδασκα στο πανεπιστήμιο στο Ναύπλιο, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών και σταματήσαμε με τα μνημόνια. Θέλω πολύ να επανέλθω. Νοιώθω πολύ πιο έμπειρη και καταρτισμένη.

– Πώς προέκυψε η εφηβική- παιδική σκηνή;
Η παιδική-εφηβική σκηνή προέκυψε λίγα χρόνια πριν, όταν ανέλαβα ως αναπληρώτρια Καλλιτεχνική διευθύντρια στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και υπεύθυνη αυτής της δομής. Για περίπου δυο χρόνια ασχολήθηκα με τις παιδικές παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕ, με τα εφηβικά εργαστήρια, με διδασκαλία θεάτρου σε παιδιά με ειδικές ανάγκες. Ήταν συναρπαστικά.

– Πόσο δύσκολο είναι να “στήσεις” μία παράσταση για ένα παιδί; Τι προκλήσεις έχει;
Δεν μπορώ να απαριθμήσω με σιγουριά όλες τις διαφορές ή τις ιδιαιτερότητες. Εγώ δούλεψα με τον τρόπο που δουλεύω πάντα, προσδοκώντας ειλικρίνεια και αμεσότητα. Εδώ βέβαια ακόμα περισσότερο γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα. Πάτησα σε ένα εξαιρετικό κείμενο με πολύ ωραία νοήματα και άκρως επίκαιρους προβληματισμούς. Με οδηγό, το τι μπορεί να αντιληφθεί ένα παιδί, και κυρίως μέσα από τους σωματικούς και εκφραστικούς κώδικες, που και εγώ συλλαβίζω, χάρη στην εξάχρονη κόρη μου, εμπνεύστηκα τη συγκεκριμένη παράσταση. Τα πάντα στην παράσταση του «Φύλακα της Λίμνης» είναι χειροποίητα. Πέντε ηθοποιοί, οι οποίοι παίζουν, αυτοσχεδιάζουν, χορεύουν, παράγουν μουσική, τραγουδάνε.

– Υπάρχει κάποιο είδος θεάτρου-παραστάσεων που σας εμπνέει περισσότερο;
Αγαπώ πολύ τα μυθιστορήματα και τις άπειρες δυνατότητες σκηνικής πραγμάτωσης που σου δίνουν. Και για αυτό έχω σκηνοθετήσει αρκετά. Η ανάγνωση και η απόδοση της φόρμας ενός λογοτεχνικού κειμένου στο σήμερα με συναρπάζει. Το ενδιαφέρον μου επίσης είναι στραμμένο και στο πολιτικό θέατρο. Γενικά νομίζω ότι σκηνοθετώ με γνώμονα το τι έχουμε να διδαχθούμε από ένα έργο, όχι φυσικά ως μάθημα, αλλά ως διαδικασία μύησης σε ένα κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι.

Φωτ.: Πέτρος Μακρής

– Εκτός από το θεάτρο θα μπορούσατε να δείτε τον εαυτό σας στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο;
Στην τηλεόραση όχι, αλλά ο κινηματογράφος θα με ενδιέφερε πολύ. Αγαπώ το σινεμά και παρακολουθώ πολύ, όμως δεν ξέρω τους τεχνικούς κώδικες, που χρησιμοποιεί. Θα ήθελα να τους μάθω ωστόσο. Είναι στα μελλοντικά σχέδιά μου. Άλλωστε μου λένε ότι σκηνοθετώ κινηματογραφικά, όποτε μάλλον κάποια έφεση υπάρχει ήδη.

– Τι προκλήσεις αντιμετωπίζετε στη θεατρική πραγματικότητα της χώρας μας; Τι οραματίζεστε για το θέατρο στην Ελλάδα;
Η θεατρική πραγματικότητα στην Ελλάδα είναι δύσκολη με πολλές ιδιαιτερότητες. Πάρα πολλές παραστάσεις, θεατρικές σκηνές που αλλάζουν έργο σχεδόν κάθε μέρα, μεγάλη ανισότητα στην κατανομή του διαφημιστικού προϊόντος, δύσκολο να αντέξει μια παράσταση ολόκληρη σεζόν. Φυσικά αναφέρομαι στις παραστάσεις μικρότερης φόρμας, που διεκδικούν τη θέση τους στην θεατρική πραγματικότητα και μέχρι να κάνουν γνωστή τη δουλειά τους, αναγκάζονται να κατέβουν. Γενικά υπάρχει πολύ μεγάλο άγχος, όταν ξεκινάς μια νέα δουλειά. Καταρχήν πρέπει να έχεις φτιάξει το λιγότερο ένα ‘αριστούργημα’, για να υπάρχουν πιθανότητες να μαθευτεί η παράσταση σου στο ευρύ κοινό. Μπορείς να είσαι σίγουρος ότι έχεις ένα αριστούργημα; Ρητορική ερώτηση. Επίσης για να καταφέρεις να διαφημίσεις τη δουλειά σου, πρέπει να αυτοσχεδιάσεις άκρως ευρηματικά για να φέρεις κόσμο στο θέατρο. Γιατί φυσικά δεν μπορείς να συναγωνιστείς τα μεγάλα θέατρα στο προμοτάρισμα, που κάνουν. Το θεατρικό τοπίο στην Ελλάδα είναι ασαφές και δυσδιάκριτο. Για να μην πιάσουμε το κομμάτι της θεατρικής κριτικής και των παιχνιδιών γύρω από αυτή. Θα ευχόμουν ένα θέατρο, που καλεί σκηνοθέτες και ηθοποιούς να καταθέσουν καλλιτεχνικές προτάσεις και ιδέες με έμπνευση και όραμα και αυτές αξιοκρατικά να επιλέγονται.

– Ποιο είναι το πιο τρελό καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Έχω πολλά όνειρα. Το πιο τρελό: να συνεχίσω να κάνω θέατρο…

➪ Το έργο “Ο Φύλακας της Λίμνης” του συγγραφέα Ανδρέα Φλουράκη, σε σκηνοθεσία Ρουμπίνης Μοσχοχωρίτη ανεβαίνει στο Θέατρο, Μικρό Γκλόρια (Ιπποκράτους 7, Αθήνα, 2103642334) κάθε Κυριακή στις 12.00.