O Samuel Beckett αντιλαμβανόταν τη ζωή με τον δικό του τρόπο, απαισιόδοξο μεν αλλά γεμάτο χιούμορ. Γι’ αυτόν μπορεί η ζωή να είναι γεμάτη δυσκολίες αλλά είναι το «ταξίδι» που αξίζει. Η αναζήτηση της διεξόδου μέσα στον παραλογισμό της καθημερινότητας γίνεται ο κύριος στόχος του έργου του. Και όλα αυτά κινούνται από την αγάπη του για τον άνθρωπο που είναι καταδικασμένος να ζει με τους φόβους του και τη μοναξιά του. Από αυτό ακριβώς το στοιχείο του Beckett αντλεί η παράσταση «Οι ‘Ωρες Ανάμεσα» που για 50 λεπτά θα πραγματεύεται επί σκηνής το ζήτημα της απομόνωσης σε ένα δυναμικό build up.

«Θα δημιουργηθεί μια καινούρια έκφραση στην τέχνη που θα δεχθεί το χάος. Έργο του καλλιτέχνη σήμερα είναι να βρει μια καινούργια έκφραση που να συνθέτει τα συντρίμμια.»
Περιμένοντας τον Γκοντό

Κατά την περίοδο της καραντίνας ο Αντρέας Μαντάς εμπνευσμένος από το έργο του Samuel Beckett έγραψε το κείμενο της παράστασης. Αποσπάσματα «πειραγμένα» από το ευρύτερο έργο του συγγραφέα, ενώ εμβόλιμα εντάσσει και δικά του κείμενα.  Μαζί του επί σκηνής θα βρίσκεται ο μουσικός Τηλέμαχος Μούσας. Με μια ανορθόδοξη προσέγγιση στο έργο του Beckett, οι δυό τους θα επιδίδονται κάθε βράδυ σε έναν ζωντανό, ακατέργαστο και συχνά αυτοσχεδιαστικό διάλογο μεταξύ τους, με μόνα όπλα τα εν τάξει επιλεγμένα ψελλίσματα, λέξεις και φράσεις του Ιρλανδού λογοτέχνη, ποιητή και θεατρικού συγγραφέα. Το ζητούμενο είναι οι ήρωες του Beckett να ακουστούν και να δραπετεύσουν από το σεντούκι της ακαδημαϊκής αφήγησης.

Η παράσταση εντάσσει πειραματικά εργαλεία και προγραμματιστικά περιβάλλοντα όπου ο Τηλέμαχος θα επεξεργάζεται σε real time τη φωνή του Αντρέα, χρησιμοποιώντας εργαλεία που έχουν φτιαχτεί για τη μουσική και την τεχνητή νοημοσύνη, αλλά στην προκείμενη αποδίδουν τον λόγο του Μπέκετ αποδομώντας και επανασυνθέτοντας τον με επαναλαμβανόμενες λούπες σε ένα post-punk περιβάλλον. Εκτός από κιθάρες και φωνές, θα υπάρχει επίσης theremin επί σκηνής. Η παράσταση ξεκινά και τελειώνει με theremin.

Συμμετέχουν, ως special video performers, οι George Pelecanos, Julee Cruise, Barry Adamson, Larry “Ratso” Sloman, Ted Milton, Tav Falco και η Lindy Morrison.

Από τη Δευτέρα 16/5 και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, για λίγες παραστάσεις, θα μπορείτε να παρακολουθήσετε την παράσταση «Οι ‘Ωρες Ανάμεσα» στο Υπόγειο του BIOS πίνοντας το ποτό σας. Μια διαδραστική εμπειρία που απ’ όσα μου περιγράφουν οι καλλιτέχνες, θα απέχει κατά πολύ από την έννοια της συμβατικής παράστασης.

– Ποια υπήρξε η αφορμή να καταπιαστείτε με το έργο του Beckett;

Αντρέας: Είχε προηγηθεί η παράσταση για τον Borges που είχαμε κάνει με την ΑΜΚΕ μας την Amor Omnia που έχουμε με την Τίνα Παππά, οπότε μου φάνηκε σαν μια φυσική συνέχεια αυτού του εγχειρήματος. Βέβαια όταν πρωτοξεκίνησα να δουλεύω πάνω στο κείμενο, είχα μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση που ήταν πιο κοντά στον ακαδημαϊκό μονόλογο, αλλά κατά την περίοδο της καραντίνας αυτό άλλαξε κι αποφάσισα να το κάνω πιο ελεύθερο, και να είναι σε μορφή λάιβ. Ήθελα να το κάνω περισσότερο post-punk. Το ζητούμενο ήταν όλοι αυτοί οι ήρωες του Beckett να ακουστούν, να μην παραμείνουν παγιδευμένοι μέσα στην αλλοτρίωση και την αποχαύνωση του ψυχρού ακαδημαϊκού λόγου. Ενέταξα αποσπάσματα του Beckett «πειραγμένα», σαν μια συρραφή των κειμένων του, κυρίως από τα λιγότεραγνωστά του κείμενα, από το κείμενό του για τον Marcel Proust, από τα ποιήματά του, από διάφορες συνεντεύξεις κ.α., στα οποία έχω προσθέσει και δικά μου κείμενα.

– Ποια υπήρξε η αφορμή να συνεργαστείτε και πώς θα εκφραστεί επί σκηνής η μεταξύ σας διάδραση?

Τηλέμαχος: Γνωριζόμασταν από πιο παλιά μέσω ενός κοινού γνωστού. Μου είχε προτείνει τη συνεργασία κάποια στιγμή στην περίοδο της καραντίνας ο Αντρέας, και αν και αποφεύγω να παίζω λάιβ στις παραστάσεις -έχω γράψει μουσική για εξήντα παραστάσεις αλλά τα τελευταία χρόνια δεν ήθελα να συμμετέχω σε αυτές λάιβ, προτιμούσα να γράφω απλά τη μουσική- μετά από δύο χρόνια καραντίνας μου φάνηκε καλή ιδέα το να βρεθώ επί σκηνής. Επίσης καλή ιδέα μου φάνηκε και η ιδέα να μπορέσω να πειραματιστώ με τα εργαλεία που έχω φτιάξει με κάποια προγραμματιστικά περιβάλλοντα για τη φωνή, και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να επεξεργάζομαι σε real time τη φωνή του Αντρέα. Στην παράσταση εντάσσω κάποια εργαλεία που έχουν φτιαχτεί για μουσική και τεχνητή νοημοσύνη με τα οποία θα επεξεργάζομαι τον λόγο του Beckett, αποδομώντας τον και στη συνέχεια επανασυνθέτοντάς τον. Μου δημιουργήθηκε η επιθυμία να παίξω ξανά κιθάρα, και theremin επί σκηνής, δημιουργώντας ένα ντουέτο σε ένα post-punk περιβάλλον που θα αποτελέσει μια καλή ευκαιρία για πειραματισμό.

– Μπαίνετε καθόλου στη θέση του κοινού, πώς περιμένετε να βιώσουν την διαδικασία του αυτοσχεδιασμού;

Τηλέμαχος: Πιστεύω ότι η κάθε παράσταση θα είναι διαφορετική από την προηγούμενη, και αυτό είναι και το ζητούμενο. ‘Έχει τον αυτοσχεδιασμό ως βασικό στοιχείο και τη real time επεξεργασία. Δηλαδή δεν είναι κάθε φορά ίδια η φωνή του Αντρέα. Κάθε φορά είναι και διαφορετική, κι αυτό εξαρτάται από τη δική μας διάθεση και βέβαια κι από το κοινό. Είναι ένα αποτέλεσμα διάδρασης ανάμεσα στα δύο αυτά στοιχεία.

Η απόσταση μεταξύ κοινού και performers θα μειωθεί στο ελάχιστο έως καθόλου, καθώς οι θεατές θα είναι όρθιοι και στο χώρο δεν θα υπάρχουν καρέκλες. Όπως έρχεται κάποιος σε ένα λάιβ με το ποτό του, θα έχει τη δυνατότητα να ακούσει Beckett μετά μουσικής, και δυνητικά να συμμετάσχει στο performance.

Η κατάσταση είναι ως έχει, και αν και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να την αλλάξουμε, αυτό που μπορούμε όντως να κάνουμε, είναι να μεταμορφωθούμε ή να παραμορφωθούμε. Όπως λέει στο κείμενο, «η παραμόρφωση έχει λάρει χώρα, ας τη δεχτούμε».

– Θα θέλατε να μου σχολιάσετε λίγο την προσθήκη των video performances στην παράσταση;

Οι ήρωές μου προέρχονται από διαφορετικά πεδία συγγραφής όπως είναι ο George Pelekanos, τραγουδιστές όπως είναι η Julee Cruise κι ο  Barry Adamson, όπως επίσης και οι, Larry Sloman, Ted Milton, Tav Falco και η Lindy Morrison. Όλοι τους κατά την περίοδο της καραντίνας δέχτηκαν να κάνουν DIY βίντεο το σπίτι τους, εμπνευσμένοι από ένα συγκεκριμένο κείμενο του Beckett ο καθένας, το οποίο το απαγγέλνουν ταυτόχρονα όλοι τους, κι έχει δέσει πάρα πολύ με την παράσταση. Είναι σαν ένα παραθυράκι απ’ όπου μπορείς να ρίξεις μια κλεφτή ματιά, και δημιουργείται μια αίσθηση σα να είμαστε συνένοχοι όλοι μαζί, συμπεριλαμβανομένου και του κοινού με έναν τόνο πιο ζωντανό κι αισιόδοξο.

-Πιο μήνυμα θα λέγατε ότι προσπαθείτε να περάσετε μέσα από αυτό ο εγχείρημα και την ας τον πούμε πιο ανορθόδοξο τρόπο που αποδίδετε ο έργο του Beckett;

Αντρέας: Ότι η κατάσταση είναι ως έχει, και αν και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για να την αλλάξουμε, αυτό που μπορούμε όντως να κάνουμε, είναι να μεταμορφωθούμε ή να παραμορφωθούμε. Όπως λέει στο κείμενο, «η παραμόρφωση έχει λάρει χώρα, ας τη δεχτούμε».

Τηλέμαχος: Αυτό είναι το leitmotif που αναζητούμε εδώ, και θεωρώ ότι είναι πιο επίκαιρο από ποτέ, ακριβώς επειδή αυτό συμβαίνει κι αυτή τη στιγμή. Η παραμόρφωση λαμβάνει χώρα κι εμείς καλούμαστε να τη δεχτούμε. Καλό είναι να το κάνουμε τέχνη αυτό που ζούμε.

– Υπάρχει κάτι άλλο που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;

Αντρέας: Να σημειώσουμε ότι στην παράσταση θα είναι διαθέσιμο και ένα βιβλίο που θα συμπεριλαμβάνει όλα τα κείμενα που δούλευα εγώ στην καραντίνα, των οποίων ένα μικρό δείγμα θα ακουστούν κατά τη διάρκεια του performance. Θα είναι η πρώτη κυκλοφορία από τις εκδόσεις  Καζανάκι, το οπίου την εισαγωγή έχει γράψει ο Χρήστος Αγγελακόπουλος, και έχει επιμεληθεί ο Γιάννης Ζελιαναίος.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News