Rosa Winkel ή αλλιώς Ροζ Τρίγωνο. Κατά την περίοδο της ανόδου του εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος του Αδόλφου Χίτλερ οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης όσοι σύμφωνα με τη ναζιστική αντίληψη ήταν κατώτεροι της Αρίας φυλής. Η Herrenrasse όφειλε να διατηρήσει την “καθαροαιμία” της και για αυτό οι άνθρωποι που άνηκαν σε διάφορες μειονότητες έπρεπε να εκδιωχθούν.

Για να ξεχωρίζουν τους υποχρέωναν να φορούν διακριτικά με διαφορετικά χρώματα και σχήματα στα ρούχα τους. Αν ήσουν κουμουνιστής φορούσες κόκκινο. Οι Ρομά φορούσαν μαύρο. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μοβ και οι Εβραίοι κίτρινο αστέρι. Αν ήσουν ομοφυλόφιλος φορούσες ροζ τρίγωνο. Ένας από τους πιο σκληροπυρηνικούς πολέμιους των ομοφυλοφίλων ήταν ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ. Είναι ο ίδιος που είχε εισηγηθεί και την ποινικοποίηση των αμβλώσεων. Επειδή θεωρούσαν αρρώστια την ομοφυλοφιλία συχνά τους υποχρέωναν να συμμετέχουν σε διάφορα “θεραπείες” και πειράματα. Τα πιο ειδεχθή περιλαμβάναν καταναγκαστικό σεξ με πτώματα γυναικών. Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1933 και 1945 οι ναζί συνέλαβαν πάνω από 100.000 άνδρες. Σχεδόν το 60% των ομοφυλοφίλων που πήγαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους. Μέχρι και το 1969 οι ομοφυλόφιλοι διώκονταν ποινικά στη Γερμανία βάση του άρθρου 175.

Το 1979 ο Martin Sherman έγραψε ένα έργο-καταγγελία για τα όσα υπέφεραν οι ομοφυλόφιλοι από τη μανία και το φανατισμό της ναζιστικής Γερμανίας. Ο έρωτας δύο αντρών είναι απλά η αφορμή. Το “Bent” είναι ένα βαθιά πολιτικό έργο. Πρόκειται για την ιστορία του Μαξ και του Χορστ, που συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στο Νταχάου επειδή ήταν ομοφυλόφιλοι. Ο Χορστ που φοράει το χαρακτηριστικό ροζ τρίγωνο και ο Μαξ που αρνείται την ταυτότητα του και δηλώνει Εβραίος επιλέγοντας το κίτρινο άστρο. Στην προσπάθεια του να επιβιώσει θα κάνει οτιδήποτε χρειαστεί. Η γνωριμία του με τον Χορστ και η σχέση που θα δημιουργηθεί ανάμεσα τους θα αλλάξει τα πάντα.

Ο Πέτρος Ζούλιας παίρνει το έργο του Martin Sherman και το κοιτάει στα μάτια. Χωρίς να επαναπαύεται σε ένα love Story και σε περιττούς συναισθηματισμός δομεί μια παράσταση που δεν γνωρίζει τόπο και χρόνο. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου είναι απλά μια σκαλέτα που πάνω της διαμορφώνεται μια ιστορία για την επιλογή, την ελευθερία και τον αφανισμό. Η σκηνοθεσία δεν παρασύρεται ούτε από τη βία, ούτε από το μελόδραμα. Εξελίσσεται μέσα από την αγάπη και την ανάγκη για ανθρώπινη επαφή. Δεν ηρωοποιεί τους χαρακτήρες και δεν τους απαλλάσσει. Αγκαλιάζει τα τραύματα τους και μας τοποθετεί στη θέση τους. Όσο οι κοινωνίες φοβούνται το διαφορετικό και υψώνουν τείχη έργα σαν το “Bent” θα είναι απαραίτητα για να μας θυμίζουν πως τα φαντάσματα του παρελθόντος και η εθνικιστική προπαγάνδα εξακολουθούν να απειλούν το δικαίωμα στη ζωή.

Το σκηνικό της Μαίρης Τσαγκάρη με στοιχεία από το καλλιτεχνικό κίνημα Bauhaus μας μεταφέρει σε ένα τυπικό βερολινέζικο καμπαρέ του μεσοπολέμου. Στο δεύτερο μέρος η αναπαράσταση του στρατοπέδου συγκέντρωσης με τις πέτρες και τα συρματοπλέγματα είναι σοκαριστική. Το ίδιο ισχύει και για τα κουστούμια του Νίκου Χαρλαύτη και τη μουσική του Θοδωρή Οικονόμου να μας θυμίζει έργα του Βέρνερ Φινκ.

Οι ερμηνείες των ηθοποιών στο σύνολο τους είναι υποδειγματικές. Ο Μέμος Μπεγνής, ο Ιωάννης Αθανασόπουλος, ο Μανώλης Θεοδωράκης, ο Γιάννης Σίντος, ο James Rodi, ο Χρήστος Ζαχαριάδης, ο Σπύρος Δούρος και ο Δημήτρης Καραμπέτσης καταφέρνουν οχτώ μικρούς άθλους σε μια δίωρη παράσταση που δεν περισσεύει ούτε λεπτό. Ιδιαίτερη μνεία για τον Μέμο Μπεγνή και τον Ιωάννη Αθανασόπουλο που στην κυριολεξία ήταν καθηλωτικοί σε μια σκηνή που απαιτούσε εκτός από ερμηνευτική δεινότητα αλλά και σωματική αντοχή.