Μετά το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» ο Τάσος Ιορδανίδης συστήνει στο θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου, ένα νέο έργο με τίτλο «Φακντ-απ». Τη σκηνοθεσία υπογράφει η Θάλεια Ματίκα, σε μία απόπειρα «συνομιλίας» με εφήβους όλων των ηλικιών. Στη σκηνή, δύο νέοι ταλαντούχοι ηθοποιοί, η Αφροδίτη Λιάντου και ο Διονύσης Παπανδρέου υποστηρίζουν (για την ακρίβεια μάχονται για!) το κείμενο με αναπνοές, ρυθμό και εντάσεις κουρδισμένες σχεδόν στην εντέλεια.

Λέω «σχεδόν», γιατί, κατά την άποψή μου, οι παραστάσεις που γράφουν ιστορία είναι εκείνες που ομορφαίνουν από τα λάθη τους, τις ελλείψεις ή τα ενδεχόμενα κρεσέντα τους, αυτές που δεν είναι δημιουργημένες από κάποιο εργαστήρι σε άριστες αναλογίες, αλλά από ανθρώπους με τρωτά και με αρετές προσωπικές, από συντελεστές με πάθος και με τόλμη. Αν αυτή η παράσταση ήταν φαγητό, δεν θα ήταν επουδενί ένα γαστρονομικό πιάτο βραβευμένου εστιατορίου, αλλά μια μερίδα από το νοστιμότερο μαγειρευτό της μαμάς σας ή του καλού σας. Φτιαγμένο, λες, μόνο και μόνο για εσάς. Για να το φάτε, να το χορτάσετε εσείς μόνο.

Έτσι ένιωσα στο θέατρο Άλφα: ότι αυτή η παράσταση παιζόταν εκεί, μπροστά στα μάτια μου, για μένα μόνο. Ανεπανάληπτο συναίσθημα. Έτσι αισθάνθηκαν κι αρκετοί ακόμα. Λαθράκουσα έναν τύπο που το έλεγε στην δικιά του: «Σα να γράφτηκε για μένα αυτό το κείμενο», της έλεγε. Χαμογέλασα. Λεπτά πιο πριν, έκλαιγα από την καρδιά μου, λυτρωνόμουν, ένα βράδυ εν μέσω γιορτών κι έξω η Πατησίων, η ζωή, οι δρόμοι στις πραγματικές τους, τρομακτικές καμιά φορά, διαστάσεις. Μέσα, το θεατρικό θαύμα, έξω η καθημερινότητα. Αυτή η παράσταση, το Φακντ-απ, μου υπενθύμισε με στιλ αγαπησιάρικης σφαλιάρας ότι για κάποιους η ζωή είναι αβίωτη. Για τον διπλανό σου, εσένα, που τώρα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μπορεί η ζωή να είναι αβίωτη. Να έχει τραύματα βαριά σαν φορτία, να μην μπορεί ούτε ο ίδιος να τα διαχειριστεί, κι ας χαμογελάει, ας ακούει μουσική από τ’ ακουστικά του.

Τι θα δείτε αν πάτε (που νομίζω πρέπει να πάτε)

Σκηνικός χώρος: μια κλινική αντιμετώπισης ψυχικών νοσημάτων κάπου στο δυτικό κόσμο. Ρόλοι: δύο εκπρόσωποι της γενιάς Ζ, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι.
Εκείνος είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης. Εκείνη τραγουδίστρια.Τελικά, η ζωή τα έφερε έτσι και είναι «φακντ απ». (Αυτό που λέμε, γαμημένη, γαμημένη ζωή) Από την άλλη «η ζωή είναι ωραία», όπως έχει πει κι ο Ρομπέρτο Μπενίνι.

Δύο νέοι που προσπαθούν να ακουστούν σε έναν κόσμο που δεν τους ακούει. Στην προσπάθεια τους θα φτιάξουν μία δική τους πραγματικότητα. Για το τώρα και για το μετά. Για να γιατρέψουν αυτά που τους πονάνε. Ψάχνουν έναν κοινό κώδικα. Εκείνος πιο αποφασισμένος. Εκείνη, επιφυλακτική. Ή μήπως συμβαίνει το αντίστροφο; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και οι κραυγές τους παλεύουν να δημιουργήσουν το νόημα της νέας ζωής που προσπαθούν να φτιάξουν.Σε έναν κόσμο που τρέχει γρήγορα. Που κρίνει εύκολα. Που βάζει ταμπέλες με ελαφριά καρδιά. Που ζει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν θέλουν αυτό.
Εκείνος φωνάζει μέχρι την τελευταία στιγμή… Γιατί θέλει να την πείσει. Γιατί θέλει να πείσει τον εαυτό του. Σε σινεμά, σε θέατρα, σε εστιατόρια, στα αστέρια. Και εκείνη αρχίζει να γελάει… Και γεννιέται η ελπίδα πως μαζί, ο «Κεφάλας» και το «Βλήμα», μπορούν να ξεφύγουν από αυτή την κατάσταση.

Οι δύο νέοι, αλλά ήδη δοκιμασμένοι (και στην τηλεόραση) ηθοποιοί αναδεικνύονται άξιοι της εμπιστοσύνης των Ιορδανίδη-Ματίκα. Ιδίως ο Διονύσης Παπανδρέου παραδίδει μια ερμηνεία-μάθημα ακόμα και για μεγαλύτερους και εμπειρότερούς του συναδέλφους. Όπως σχολίασε και η θεατρόφιλος, αγαπητή Κ. «νιώθεις ασφάλεια μαζί του». Ναι, ασφάλεια, συγκίνηση, ζεστασιά. Άξια συμπαίκτρια η Αφροδίτη Λιάντου, που αν δουλέψει κι άλλο πάνω στην εσωτερικότητα του ρόλου της, θα πετύχει απευθείας στην καρδιά του κοινού, την οποία επίμονα σημαδεύει καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης.

Ο συγγραφέας Τάσος Ιορδανίδης σημειώνει το εξής: 

«Οι δύο νέοι μου ήρωες μπήκαν με μεγάλη ορμή στη ζωή μου. Είναι η γενιά του εδώ και τώρα. Με τις ανησυχίες της, τους προβληματισμούς της, τα ερωτηματικά της.  Ψάχνουν το μονοπάτι για να αγαπηθούν. Είναι το παρελθόν των ανθρώπων που πάλεψαν για τη σωτηρία της ψυχής τους. Τι είναι πιο σημαντικό; Ο προορισμός; Ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα σου; Μήπως τελικά ο ερωτευμένος είναι γεμάτος απορίες που ψάχνει απαντήσεις; Οι δύο ήρωες είναι εσύ κι εγώ σε μια Fucked up φάση της ζωής μας.»

Σημείωση δική μου: Ο Τάσος Ιορδανίδης έχει ήδη δώσει τις «εξετάσεις του» στο κοινό ως ηθοποιός και ως σκηνοθέτης. Με το «Θέλω να σου κρατάω το χέρι» μάς έπεισε ότι είναι άρτιος γνώστης της θεατρικής γλώσσας και ότι, μάλιστα, συνθέτει και αρθρώνει ολόδικές του συλλαβές, λέξεις και νοήματα. Με το «Φακντ-απ», ο Ιορδανίδης μάς παρασέρνει σε ποιητικές ατραπούς και μάς κάνει να αδημονούμε για την καλλιτεχνική του συνέχεια, μιας που η καλλιτεχνική του συνέπεια μάς έχει καταστήσει πιστούς φαν κιόλας. Η αγαπημένη του σύντροφος και καλή συνεργάτιδα, η Θάλεια Ματίκα, σκηνοθετεί την Λιάντου και τον Παπανδρέου αριστοτεχνικά. Το θέατρο Άλφα-Ληναίος-Φωτίου έχει λάβει σημαντικό φως από αυτούς τους δυο ερμηνευτές και δημιουργούς. Μπράβο τους και ευχαριστούμε.

Πληροφορίες:

«Φακντ-απ», του Τάσου Ιορδανίδη
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Πρωταγωνιστούν: Αφροδίτη Λιάντου – Διονύσης Παπανδρέου

Πρεμιέρα: Σάββατο 9 Δεκεμβρίου 2023
Κάθε Σάββατο στις 18:30 και Κυριακή στις 21:30
στο θέατρο Άλφα – Ληναίος – Φωτίου

Προπώληση: https://www.more.com/theater/faknt-ap

Συντελεστές
Κείμενο: Τάσος Ιορδανίδης
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Σκηνικά: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική επιμέλεια: Αφροδίτη Λιάντου
Video art: Γιώργος Αποστολόπουλος
Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Αrt ensemble

Διάρκεια: 90΄
Κατάλληλο για 12 ετών και άνω.

Τιμές εισιτηρίων: 15 ευρώ (κανονικό), 10 ευρώ (μειωμένο)