Αν έχετε διαβάσει το ομώνυμo βιλίο του Τζέφρι Ευγενίδη ή έχετε δει την ταινία του 1999, έχετε μια ιδέα για την πλοκή και τα θέματα που διαπραγματεύεται το έργο «Αυτόχειρες Παρθένοι». Αν όχι, σας προτείνω να μην το ψάξετε και να πάτε έτσι απροετοίμαστοι να δείτε την παράσταση. Είναι από αυτές τις παραστάσεις που θες λίγη ώρα στο τέλος να μαζέψεις τα συναισθήματα σου μέχρι να καταλάβεις τι είδες. Είναι, επίσης, από αυτές τις παραστάσεις που σε στοιχειώνουν και πιάνεις τον εαυτό σου να τη σκέφτεται μέρες και βδομάδες μετά.
Χωρίς να θέλω να κάνω spoil, οι «Αυτόχειρες Παρθένοι» είναι σίγουρα ένα disturbing έργο. Αυτό κρατήστε το, το λέω με την καλύτερη έννοια. Θα σας ανατριχιάσει και θα σας συγκινήσει. Μιλά, εκτός των άλλων, για την αυτοκτονία και την σεξουαλική κακοποίηση. Το αναφέρω αυτό σαν trigger warning, γιατί όσο σημαντικό είναι να μιλάμε ανοιχτά για αυτά τα θέματα, άλλο τόσο σημαντικό είναι τα θύματα να μην επανατραυματίζονται. Η θεματολογία της είναι βίαιη και σκληρή, ενώ υπάρχουν και σκηνές που για πολλές από εσάς θα είναι ιδιαίτερα δύσκολες και ίσως ενοχλητικές. Ακριβώς γι’αυτόν τον λόγο, η παράσταση απευθείνεται αυστηρά σε ενήλικο κοινό.
Ενώ τα γεγονότα του βιβλίου (και της ταινίας) τοποθετούνται στο μακρινό 1975, η παράσταση μεταφέρει την πλοκή στην Ελλάδα του σήμερα. Εκτός αυτού, το αρχικό σενάριο επιλέγει εσκεμμένα να δούμε τις πρωταγωνίστριες μέσα από την αντρική ματιά μιας παρέας αγοριών, ή για την ακρίβεια μέσα από το male gaze ενήλικων αντρών που θυμούνται τα παιδικά τους χρόνια και τα κορίτσια που έμεναν δίπλα στο πατρικό τους σπίτι. Αντιθέτως, στην παράσταση λείπουν τα αγόρια και ό,τι μαθαίνουμε για την ιστορία, το μαθαίνουμε από τις ίδιες τις πρωταγωνίστριες.
Στις «Αυτόχειρες Παρθένους» του Χρήστου Καρασαββίδη, το θέατρο συναντά την ποίηση, η εφηβική αθωότητα μπλέκεται με την γυναίκεια οργή και το σοκ διακόπτεται από χιουμοριστικές ατάκες. Ναι, ούτε εγώ το περίμενα ότι θα συμβεί αυτό σε ένα έργο με τόσο «βαρύ» περιεχόμενο και θεματολογία, αλλά έπιασα τον εαυτό μου αρκετές φορές να γελά -να γελά πραγματικά κι όχι από αμηχανία- με αρκετές χιουμοριστικές σκηνές. Το τέλος, βέβαια, με βρήκε να κλαίω από συγκίνηση. Έκλεισαν τα νέον φούξια φώτα, άνοιξαν τα μεγάλα φώτα του θεάτρου κι εγώ ακόμα έκλαιγα. Από τι; Δύσκολο να το εξηγήσω, μάλλον από τη δυναμική και οργισμένη ενέργεια με την οποία κλείνει η παράσταση.
Δεδομένου ότι η παράσταση γράφτηκε από άντρα, τόσο πριν μπω στο θέατρο όσο κι αφού βγήκα, με προβλημάτιζε η εξής ερώτηση. Μπορούν το 2023 να γράφουν άντρες για τον φεμινισμό, την γυναίκεια οργή και την σεξουαλική κακοποίηση; Ο καθένας μπορεί να σχηματίσει τη δική του άποψη πάνω σε αυτό το θέμα. Εγώ κατέληξα ότι ναι, μπορεί αρκεί να το κάνει με σεβασμό και λεπτότητα, έχοντας πρώτα μελετήσει εις βάθος και αληθινά τα παραπάνω θέματα. Και θεωρώ ότι ο Χρήστος Καρασαββίδης το έκανε αυτό με έναν πολύ όμορφο τρόπο.
Σε μια ασφυκτική εποχή, σε μια ασφυκτική κοινωνία. Τώρα.
Τρία κορίτσια, τρεις αδερφές, ανήμερα των γενεθλίων του πατέρα τους, αποφασίζουν να του κάνουν ένα δώρο που θα τον στιγματίσει για πάντα. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται ένα κουβάρι μιας ιστορίας όχι τόσο ευχάριστης.
Ο Χρήστος Καρασαββίδης εμπνεόμνος από τις «Αυτόχειρες Παρθένους» της Sofia Coppola, την ομώνυμη νουβέλα του Τζέφρι Ευγενίδη καθώς και ταινίες που πάντα θα μας σημαδεύουν, γράφει και σκηνοθετεί από την αρχή ένα μανιφέστο για μια γενιά που χάνεται. Έρωτας, θάνατος, φλερτ, σεξ, χιούμορ, αυτοκτονία, σε μια εξόχως προκλητική και βέβηλη παράσταση για μια γενιά που έφυγε κρεμασμένη από μια θηλιά και μεθυσμένη από χάπια. Αλλά πάντα πανέμορφη.
View this post on Instagram
Συντελεστές
Κείμενο-Σκηνοθεσία-Μουσική επιμέλεια: Χρήστος Καρασαββίδης
Παίζουν: Μάιρα Άμσελεμ, Σεμέλη Μητροπούλου, Ναταλία Πελέκα
Σκηνογράφος: Στέφανος Λώλος
Φωτογραφίες: Κώστας Γκιόκας
Ημέρες & ώρες παραστάσεων
Παρασκευή & Σάββατο στις 22:30, Κυριακή στις 19:00
