Όταν ο φωτογράφος Sam Wright έφτασε στη Νάπολη για πρώτη φορά το περασμένο καλοκαίρι, περπάτησε την πόλη για 10 χιλιόμετρα δύο μέρες σερί. Το ταξίδι τον οδήγησε στους πέτρινους δρόμους, στις λαϊκές αγορές και στις ηλιόλουστες παραλίες της Αγίας Λουκίας.
Στη συνοικία Posillipo, ο Sam έκατσε με τις ώρες βλέποντας παρέες νεαρών να παίρνουν φόρα από τους οδοντωτούς βράχους των ιστορικών ερειπίων και να βουτούν με ορμή στα κρυστάλλινα νερά. «Καθώς μιλούσα με τους ντόπιους και συνδεόμουν με τους ανθρώπους που φωτογράφιζα, μου πρότειναν νέα και ενδιαφέροντα μέρη», λέει, κάτι που τον βοήθησε να βρει περισσότερα θέματα για να φωτογραφίσει.
«Στη δουλειά μου, πάντα αναζητώ το συναίσθημα και την ατμόσφαιρα σε ανθρώπους και μέρη», λέει ο Sam. «Από την πρώτη στιγμή που έφτασα στη Νάπολη, μπορούσα να πω ότι αυτό ήταν [κάτι που είχε η πόλη] σε αφθονία. Οι αισθήσεις σου απασχολούνται συνεχώς. Από το χάος και το θέατρο της ζωής στους δρόμους και τον ήρεμο θόρυβο του Τυρρηνικού Πελάγους μέχρι τις μυρωδιές του πλούσιου, «ψημένου» ηφαιστειακού χώματος που κυριαρχεί στους δρόμους».
Ο Wright συγκέντρωσε τις φωτογραφίες που τράβηξε σε ένα λεύκωμα με τίτλο «The City of the Sun» (Η Πόλη του Ήλιου). Το νέο του φωτογραφικό άλμπουμ θα παρουσιαστεί στο Photo London 2023, από τις εκδόσεις New Dimension.
Το υλικό του αιχμαλωτίζει το γυμνό δέρμα και τη θάλασσα — ενσαρκώνοντας την «ηρεμία και τη γαλήνη» της πόλης — καθώς και τον «σκληροπυρηνικό χαρακτήρα και την αφοσίωση» των οπαδών του ποδοσφαίρου και των καθολικών πιστών που μοιράζονται από κοινού την παραθαλάσσια αυτή ιταλική πόλη. Στις φωτογραφίες βλέπουμε, ακόμα, εφήβους να πηδούν από άγριους βράχους και μαυρισμένους ηλικιωμένοι άντρες να αράζουν σε ξαπλώστρες κάτω από τον καυτό ήλιο.
Και ενώ ο Sam Wright εξερευνά τη γεωγραφία της πόλης, μοιράζεται μαζί μας εικόνες από τους ξέφρενους ναπολιτάνικους δρόμους: γυναίκες πάνω σε παστέλ βέσπες, πάγκους με φρούτα στις υπαίθριες αγορές και καθολικές μοναχές που ψάχνουν τη δροσιά σε σκιερά μέρη για να προστατευτούν από τον ήλιο.
Ο πρόλογος του βιβλίου από τη συγγραφέα και φωτογράφο Gilda Bruno εξετάζει την ιστορική φήμη της πόλης ως ένα μέρος «μαγευτικό και ισχυρό», ένα μέρος όπου – μέσα στα πλήθη των σωμάτων – μπορεί κάποιος να βιώσει πραγματική γαλήνη και μια αίσθηση συναισθηματικής μοναξιάς. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι καλλιτέχνες όπως ο Oscar Wilde, ο Hans Christian Andersen και ο Pablo Neruda εμπνεύστηκαν κατά καιρούς από την μαγεία της Νάπολης.
Αν και τα αρχέτυπα των Ναπολιτάνων μοιάζουν πια με λείψανα μιας παλαιότερης, πιο αργής εποχής, που έχει εδώ και χρόνια παρέλθει, το έργο του Wright καταφέρνει να αιχμαλωτίσει αυτούς τους ανθρώπους στον φρενήτη καύσωνα της σύγχρονης στιγμής. «Συνήθως είναι πιο εύκολο να τραβήθξω ένα πορτρέτο σε αυτές τις προκαταρκτικές στιγμές της συνάντησης με κάποιον, ενώ η άποψή μου για αυτόν είναι ακόμα φρέσκια και συναρπαστική», λέει. Συναντώντας τους, «ένιωσα ότι [βίωνα] τα βασικότερα κομμάτια της Ιταλίας και της ιταλικής κουλτούρας στην πιο αγνή και συμπυκνωμένη μορφή τους».
