«Ψάξτε για το σήμα της νυχτερίδας», έλεγε το flyer. Ο Φιλιππινέζος φωτογράφος Eddie Boy Escudero δεν είχε ξαναπάει σε rave, αλλά εκείνο το flyer του κίνησε την περιέργεια. Τότε, το 1996 στη Μανίλα, τα rave δεν ήταν mainstream, αλλά επρόκειτο να πυροδοτήσουν μια νέα εποχή για τη νυχτερινή ζωή της πόλης.

Όταν ο Escudero έφτασε στο μέρος, το οποίο βρισκόταν μέσα στην Εθνική Βιβλιοθήκη των Φιλιππίνων, υπήρχε πράγματι ένα «φως νυχτερίδας» στην οροφή. «Μπήκα μέσα και μόλις άκουσα τον ρυθμό, ερωτεύτηκα», θυμάται. «Βρεθήκαμε στο dancefloor με τους φίλους μου και χορεύαμε όλη τη νύχτα».

Αυτό το πάρτι, που διοργανώθηκε από την κολεκτίβα Consortium, θεωρείται το πρώτο επιτυχημένο rave στις Φιλιππίνες και απελευθέρωσε ένα κίνημα που θα συνέχιζε να αναπτύσσεται την επόμενη δεκαετία. Τώρα, στα εξήντα του, ο Escudero αφού απαθανάτισε εκείνη την εποχή με το αξιόπιστο 35mm φακό της Minolta του, συγκέντρωσε τις λήψεις του στο βιβλίο, με τίτλο “When We Danced”, που κυκλοφόρησε από την Archivo 1984. Από στυλάτους απροσάρμοστους μέχρι αλλόκοτους και cool kids, όλοι μαζεύτηκαν μαζί σε αυτοσχέδια dancefloor σε αποθήκες, ημιτελή εμπορικά κέντρα και στην παραλία – όλοι τους μαγεμένοι από τους ήχους της house, της techno και της jungle.

Ο Escudero δεν ενδιαφερόταν για την ηλεκτρονική μουσική μέχρι να πάει σε εκείνο το κοσμοϊστορικό rave. Στην πραγματικότητα, ήταν ροκ τύπος και μάνατζερ αρκετών τοπικών συγκροτημάτων – η ενασχόλησή του με την φωτογραφία προέκυψε από τη φωτογράφηση εξώφυλλων άλμπουμ και τα αμέτρητα ξενύχτια του σε ροκ κλαμπ. Ωστόσο, όταν άρχισε να πηγαίνει σε rave πάρτι, βρισκόταν πάντα στην πίστα, χορεύοντας μαζί με τους υπόλοιπους με τη φωτογραφική μηχανή στο ένα χέρι και το φλας στο άλλο, μέχρι να του τελειώσει το φιλμ.

Τελικά, ένας φίλος του Escudero τον βοήθησε να δημοσιεύσει τις φωτογραφίες του σε τοπικές εφημερίδες και περιοδικά. «Δημοσιεύαμε φωτογραφίες από rave βραδιές σε κοσμικές σελίδες», λέει χαμογελώντας στο Dazed. «Συνήθως οι άνθρωποι στις κοσμικές σελίδες ήταν πλούσιοι και διάσημοι. Αλλά αν ήσουν ντυμένος μοντέρνα σε αυτά τα πάρτι, αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόταν για να μπεις στον κόσμο τους». Το δημοκρατικό πνεύμα της rave έφτανε πολύ μακριά. Η σκηνή αγκάλιαζε και μοναχικούς θαμώνες φιλοξενώντας επίσης τα πρώτα pride στην χώρα.

Η κολεκτίβα Consortium ήταν το πρώτο rave crew, αλλά σύντομα προστέθηκαν και άλλοι διοργανωτές όπως οι The Brady Bunch, Evian και Lucky Strike. Στην αρχή, γίνονταν πάντα σε μη παραδοσιακούς χώρους, μέχρι που η rave σκηνή έγινε πιο «ώριμη». Τότε, άνοιξαν αρκετά κλαμπ που απευθύνονταν στον κόσμο της ηλεκτρονικής μουσικής και απέφευγαν τον αυστηρό κώδικα ντυσίματος των παλαιότερων κλαμπ.

Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η rave σκηνή της Μανίλας είχε γίνει πολύ μεγάλη. Τα parties συγκέντρωναν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, και τα μεγα-κλαμπ, όπου έπρεπε να ντύνεσαι καλά και να ξοδεύεις μια περιουσία στα ποτά, άρχισαν να κυριαρχούν στην πόλη. Η trance έγινε επίσης ο ήχος της εποχής. «Υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, αλλά σχεδόν κανείς δεν χόρευε. Ίσως μόνο μερικοί που πραγματικά διασκέδαζαν», λέει ο Escudero για εκείνες τις τελευταίες ημέρες. «Το βιβλίο μου ονομάζεται “Όταν χορεύαμε”. Σταμάτησα να πηγαίνω στα parties όταν σταματήσαμε να χορεύουμε», σχολίασε στο Dazed.

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News