Ο Ed Templeton δεν συμμορφώθηκε ποτέ με την άγρια εικόνα κάποιου που ζει ανάμεσα σε . Δεν έχει piercing ή τατουάζ, δεν καπνίζει, δεν πίνει αλκοόλ, δεν κάνει ναρκωτικά και γνώρισε τον έρωτα της ζωής του στα 15 του, την Deanna, την οποία παντρεύτηκε στα 19 του. Μεταξύ των συναδέλφων του σκέιτερ, οι επιλογές στον τρόπο ζωής του, ανέθεσαν στον Ed τον ρόλο του παρατηρητή, δίνοντάς του την απαραίτητη απόσταση από τον κόσμο γύρω του, για να τον τεκμηριώσει με μια πιο αφαιρετική και αντικειμενική ματιά. Αυτές παρατηρήσεις του Ed Templeton συγκεντρώθηκαν τώρα σε ένα νέο λεύκωμα φωτογραφίας, με τίτλο «Wires Crossed», εν μέρει απομνημονεύματα, εν μέρει εθνογραφική μελέτη της αμερικανικής κουλτούρας skate από το 1995 μέχρι το 2012, συνοδευόμενο από μια ατομική έκθεση στο μουσείο Bonnefanten στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας.
Ήδη από το 1990, όταν βρέθηκε στην πρώτη του ευρωπαϊκή περιοδεία σε ηλικία μόλις 18 ετών, ο Ed πειραματιζόταν με αυτήν ακριβώς την «απόσταση». Ενώ οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι σκέιτερς, «ενδιαφερόταν μόνο να πάνε στο αγαπημένο τους μπαρ», ο Ed βρέθηκε εκτός ΗΠΑ για πρώτη φορά, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσει τα μουσεία και τις γκαλερί της Ευρώπης. Αυτό το πρώτο ταξίδι είχε ως αποτέλεσμα, ο Ed να επιστρέψει σπίτι και «αφελώς να δηλώσω ότι θα γίνω ζωγράφος», αλλά μόλις δύο χρόνια αργότερα μια τυχαία συνάντηση με το έργο του Larry Clark και της Nan Goldin, του άνοιξε έναν νέο κόσμο – αυτόν της φωτογραφίας ντοκιμαντέρ.
«Μέχρι εκείνο το σημείο νόμιζα ότι η φωτογραφία με «Φ» κεφαλαίο ήταν να πηγαίνεις κάπου στο εξωτερικό για να τραβήξεις κάτι εξωτικό, τύπου National Geographic. Η ανακάλυψη βιβλίων όπως το Tulsa (του Clark) και The Ballad of Sexual Dependency (της Goldin) άνοιξε τα μάτια μου στο γεγονός ότι μπορείς να τραβήξεις φωτογραφίες ακόμα και στην αυλή σου. Συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει τέσσερα χρόνια από τη ζωή μου χωρίς να αξιοποιήσω αυτή την απίστευτη ομάδα ανθρώπων με τους οποίους περνούσα τόσο χρόνο μαζί».
Το «Wires Crossed» ξεκινά λίγο μετά από αυτήν τη συνειδητοποίηση που του άλλαξε τη ζωή, αλλά η κεντρική ιδέα είναι ακόμη παλιότερη. Μεγαλωμένος στο Huntington Beach, έναν παράδεισο των σέρφερς στην Orange County της Καλιφόρνια, ο Ed βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος για να επωφεληθεί από την πολιτισμική αναβίωση του skate της δεκαετίας του ’80. Εκείνη την περίοδο, οι σκέιτερς είχαν χτύσει την ταυτότητα του παρία.
«Δεν ήσουν ο ωραίος cool τύπος στην πανεπιστημιούπολη αν έκανες skate», λέει ο Ed. «Οι άνθρωποι που γούσταραν το skate ήταν συχνά απομονωμένοι. Ήμουν από ένα διαλυμένο σπίτι, συνεχώς σε μπελάδες στο σχολείο, οπότε φυσικά και μου ταίριαξε το skate. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, «όλοι όσοι ξέρω έχουν χωρισμένους γονείς ή κάποιο πρόβλημα, και εδώ κάνουμε skate όλοι μαζί». Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, Deformer (2008) και Teenage Kissers (2011), το Wires Crossed πλαισιώνει αυτά τα τρυφερά χρόνια με έναν ελεύθερο ρομαντισμό. Οι αδύνατοι έφηβοι σκέιτερ επαναπροσδιορίζονται ως καουμπόηδες των προαστίων, που ζουν σε αυτοεξορία και κυνηγούν νέα εδάφη.
Απελευθερωμένες από την ανάγκη να ανήκουν, αυτές οι κοινότητες των σκέιτερς έγιναν τόποι αναπαραγωγής για μια πανκ δημιουργικότητα που εκτιμούσε τη συμμετοχή πάνω από την τεχνογνωσία. Για τον Ed το κλίμα αυτό ήταν μεταδοτικό. «Περιβαλλόμουν συνεχώς από δημιουργικούς ανθρώπους γενικά. Άλλολι ήταν σε συγκροτήματα, άλλοι έφτιαχναν μπροσουράκια. Η κουλτούρα του Zine αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και αργότερα τα πουλούσαν». Οι Mark Gonzalez, Chris Miller και Neil Blender – θρυλικοί επαγγελματίες skaters από την Καλιφόρνια που δημιούργησαν τα δικά τους γραφικά – σύντομα έγιναν φιλόδοξες φιγούρες, ενθαρρύνοντας τον Ed να εγκαταλείψει κάθε αμφιβολία για τον εαυτό του και να αρχίσει να παράγει τα δικά του έργα. Αυτές οι χειροποίητες εικονογραφήσεις εξελίχθηκαν στην Toy Machine, την εταιρεία πατινιών του Ed που ίδρυσε το 1993, και αποτελούν ένα μέρος της αυτοδίδακτης πρακτικής του Ed, ένα κράμα ζωγραφικής και φωτογραφίας.
Η ίδια DIY προσέγγιση κυριαρχεί και στο Wires Crossed, στο οποίο ο Ed αναπολεί το αιώνιο καλοκαίρι της νιότης του μέσα από έναν συνδυασμό φωτογραφίας, κολάζ και ζωγραφικής, με λεζάντες από τα ημερολόγια που διατηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του ως σκέιτερ. Σε αυτό το λεύκωμα αναμνήσεων, ο Ed γιορτάζει τους ανθρώπους και τα μέρη που έφερε στη ζωή του το skate. Συνδυάζοντας το χρώμα με τις ασπρόμαυρες εικόνες, επαναπροσδιορίζει τα οδικά ταξίδια, τα ατελείωτα δωμάτια ξενοδοχείων και τις αστικές ερημιές, τις μελανιές, τις γρατζουνιές και την παραβατικότητα. Στιγμές αρρενωπής θρασύτητας και ψευτομαγκιάς «μπλέκονται» με πιο ήσυχες εκδηλώσεις συντροφικότητας και στοργής, εικόνες φευγαλέας πλήξης οι οποίες διακόπτονται από ξαφνικές εκρήξεις αδρεναλίνης. Αγαπημένες αναμνήσεις διανθίζονται με φωτεινές αποχρώσεις νοσταλγίας, ενισχύοντας την αίσθηση της εξωτικής φαντασίας και του σουρεαλισμού.
Από τις 19 δημοσιεύσεις του, καμία δεν απαίτησε τόσο χρόνο όσο το Wires Crossed, το οποίο τα τελευταία 11 χρόνια ζούσε «παγιδευμένο» στο στάδιο της ανάπτυξη. Κι αυτό όχι μόνο γιατί διασχίζει σχεδόν δύο -γεμάτες δράση- δεκαετίες, αλλά επιπλέον γιατί απαιτούσε υπερβολική δουλειά όσον αφορά το υλικό: σχολαστική σάρωση του αρχείου φωτογραφιών του Ed, διασταύρωση ημερομηνιών, τοποθεσιών και ονομάτων, κλπ. Η συνένωση αυτής της ιστορίας απαιτούσε αναπόφευκτα νέες συνομιλίες με παλιούς φίλους, οι οποίοι εμφανίζονται στις φωτογραφίες, με αρκετές από αυτές τις συνομιλίες τυπωμένες στις πίσω σελίδες του βιβλίου.
«Η Elissa Steamer, ο Erik Ellington, ο Brian Anderson, ο Justin Regan και η Deanna έχουν όλοι συνεντεύξεις», λέει ο Ed. «Ήταν ενδιαφέρον να δω την αντίδρασή τους σε αυτό, ειδικά του Erik και του Brian, γιατί πλέον έχουν κόψει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και πολλές από τις πρώτες τους αντιδράσεις ήταν σε φάση: «Γαμώτο, ήμουν κομμάτια εδώ, είχα πιει πολύ». Παρ’ όλη τη συναισθηματική φόρτιστη που ενέχει ένα τόσο προσωπικό έργο, ο Ed αντιστέκεται ενεργά στο δέλεαρ της νοσταλγίας. «Προσπάθησα τόσο σκληρά να ασχοληθώ με τη φωτογραφία και όχι με τα μεταξύ μας. Ελπίζω λοιπόν ο κόσμος της φωτογραφίας να το αναγνωρίσει για αυτό που είναι». Με μια πεντάμηνη έκθεση παράλληλα, το Wires Crossed αντιπροσωπεύει κάτι που μοιάζει με μια αναδρομή στα μέσα της καριέρας του, με τον Ed να ελπίζει να φτάσει πέρα από το τυπικό κοινό του. «Έπρεπε σχεδόν να ξεχάσω τους σκέιτερς. Αντίθετα, σκέφτηκα τους λάτρεις της φωτογραφίας χωρίς γνώσεις skate που ενδιαφέρονται για το πώς ήταν να είσαι επαγγελματίας σκέιτερ τις δεκαετίες του ’90 και του 2000; Νομίζω ότι αυτή είναι η απάντηση».
Το «Wires Crossed» δημοσιεύεται από την Apeture και είναι διαθέσιμο εδώ.
Ο Ed Templeton δεν συμμορφώθηκε ποτέ με την άγρια εικόνα κάποιου που ζει ανάμεσα σε . Δεν έχει piercing ή τατουάζ, δεν καπνίζει, δεν πίνει αλκοόλ, δεν κάνει ναρκωτικά και γνώρισε τον έρωτα της ζωής του στα 15 του, την Deanna, την οποία παντρεύτηκε στα 19 του. Μεταξύ των συναδέλφων του σκέιτερ, οι επιλογές στον τρόπο ζωής του, ανέθεσαν στον Ed τον ρόλο του παρατηρητή, δίνοντάς του την απαραίτητη απόσταση από τον κόσμο γύρω του, για να τον τεκμηριώσει με μια πιο αφαιρετική και αντικειμενική ματιά. Αυτές παρατηρήσεις του Ed Templeton συγκεντρώθηκαν τώρα σε ένα νέο λεύκωμα φωτογραφίας, με τίτλο «Wires Crossed», εν μέρει απομνημονεύματα, εν μέρει εθνογραφική μελέτη της αμερικανικής κουλτούρας skate από το 1995 μέχρι το 2012, συνοδευόμενο από μια ατομική έκθεση στο μουσείο Bonnefanten στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας.
Ήδη από το 1990, όταν βρέθηκε στην πρώτη του ευρωπαϊκή περιοδεία σε ηλικία μόλις 18 ετών, ο Ed πειραματιζόταν με αυτήν ακριβώς την «απόσταση». Ενώ οι μεγαλύτεροι και πιο έμπειροι σκέιτερς, «ενδιαφερόταν μόνο να πάνε στο αγαπημένο τους μπαρ», ο Ed βρέθηκε εκτός ΗΠΑ για πρώτη φορά, κάτι που του έδωσε την ευκαιρία να εξερευνήσει τα μουσεία και τις γκαλερί της Ευρώπης. Αυτό το πρώτο ταξίδι είχε ως αποτέλεσμα, ο Ed να επιστρέψει σπίτι και «αφελώς να δηλώσω ότι θα γίνω ζωγράφος», αλλά μόλις δύο χρόνια αργότερα μια τυχαία συνάντηση με το έργο του Larry Clark και της Nan Goldin, του άνοιξε έναν νέο κόσμο – αυτόν της φωτογραφίας ντοκιμαντέρ.
«Μέχρι εκείνο το σημείο νόμιζα ότι η φωτογραφία με «Φ» κεφαλαίο ήταν να πηγαίνεις κάπου στο εξωτερικό για να τραβήξεις κάτι εξωτικό, τύπου National Geographic. Η ανακάλυψη βιβλίων όπως το Tulsa (του Clark) και The Ballad of Sexual Dependency (της Goldin) άνοιξε τα μάτια μου στο γεγονός ότι μπορείς να τραβήξεις φωτογραφίες ακόμα και στην αυλή σου. Συνειδητοποίησα ότι είχα περάσει τέσσερα χρόνια από τη ζωή μου χωρίς να αξιοποιήσω αυτή την απίστευτη ομάδα ανθρώπων με τους οποίους περνούσα τόσο χρόνο μαζί».
Το «Wires Crossed» ξεκινά λίγο μετά από αυτήν τη συνειδητοποίηση που του άλλαξε τη ζωή, αλλά η κεντρική ιδέα είναι ακόμη παλιότερη. Μεγαλωμένος στο Huntington Beach, έναν παράδεισο των σέρφερς στην Orange County της Καλιφόρνια, ο Ed βρέθηκε την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος για να επωφεληθεί από την πολιτισμική αναβίωση του skate της δεκαετίας του ’80. Εκείνη την περίοδο, οι σκέιτερς είχαν χτύσει την ταυτότητα του παρία.
«Δεν ήσουν ο ωραίος cool τύπος στην πανεπιστημιούπολη αν έκανες skate», λέει ο Ed. «Οι άνθρωποι που γούσταραν το skate ήταν συχνά απομονωμένοι. Ήμουν από ένα διαλυμένο σπίτι, συνεχώς σε μπελάδες στο σχολείο, οπότε φυσικά και μου ταίριαξε το skate. Θυμάμαι ότι σκέφτηκα, «όλοι όσοι ξέρω έχουν χωρισμένους γονείς ή κάποιο πρόβλημα, και εδώ κάνουμε skate όλοι μαζί». Όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, Deformer (2008) και Teenage Kissers (2011), το Wires Crossed πλαισιώνει αυτά τα τρυφερά χρόνια με έναν ελεύθερο ρομαντισμό. Οι αδύνατοι έφηβοι σκέιτερ επαναπροσδιορίζονται ως καουμπόηδες των προαστίων, που ζουν σε αυτοεξορία και κυνηγούν νέα εδάφη.
Απελευθερωμένες από την ανάγκη να ανήκουν, αυτές οι κοινότητες των σκέιτερς έγιναν τόποι αναπαραγωγής για μια πανκ δημιουργικότητα που εκτιμούσε τη συμμετοχή πάνω από την τεχνογνωσία. Για τον Ed το κλίμα αυτό ήταν μεταδοτικό. «Περιβαλλόμουν συνεχώς από δημιουργικούς ανθρώπους γενικά. Άλλολι ήταν σε συγκροτήματα, άλλοι έφτιαχναν μπροσουράκια. Η κουλτούρα του Zine αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και αργότερα τα πουλούσαν». Οι Mark Gonzalez, Chris Miller και Neil Blender – θρυλικοί επαγγελματίες skaters από την Καλιφόρνια που δημιούργησαν τα δικά τους γραφικά – σύντομα έγιναν φιλόδοξες φιγούρες, ενθαρρύνοντας τον Ed να εγκαταλείψει κάθε αμφιβολία για τον εαυτό του και να αρχίσει να παράγει τα δικά του έργα. Αυτές οι χειροποίητες εικονογραφήσεις εξελίχθηκαν στην Toy Machine, την εταιρεία πατινιών του Ed που ίδρυσε το 1993, και αποτελούν ένα μέρος της αυτοδίδακτης πρακτικής του Ed, ένα κράμα ζωγραφικής και φωτογραφίας.
Η ίδια DIY προσέγγιση κυριαρχεί και στο Wires Crossed, στο οποίο ο Ed αναπολεί το αιώνιο καλοκαίρι της νιότης του μέσα από έναν συνδυασμό φωτογραφίας, κολάζ και ζωγραφικής, με λεζάντες από τα ημερολόγια που διατηρούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του ως σκέιτερ. Σε αυτό το λεύκωμα αναμνήσεων, ο Ed γιορτάζει τους ανθρώπους και τα μέρη που έφερε στη ζωή του το skate. Συνδυάζοντας το χρώμα με τις ασπρόμαυρες εικόνες, επαναπροσδιορίζει τα οδικά ταξίδια, τα ατελείωτα δωμάτια ξενοδοχείων και τις αστικές ερημιές, τις μελανιές, τις γρατζουνιές και την παραβατικότητα. Στιγμές αρρενωπής θρασύτητας και ψευτομαγκιάς «μπλέκονται» με πιο ήσυχες εκδηλώσεις συντροφικότητας και στοργής, εικόνες φευγαλέας πλήξης οι οποίες διακόπτονται από ξαφνικές εκρήξεις αδρεναλίνης. Αγαπημένες αναμνήσεις διανθίζονται με φωτεινές αποχρώσεις νοσταλγίας, ενισχύοντας την αίσθηση της εξωτικής φαντασίας και του σουρεαλισμού.
Από τις 19 δημοσιεύσεις του, καμία δεν απαίτησε τόσο χρόνο όσο το Wires Crossed, το οποίο τα τελευταία 11 χρόνια ζούσε «παγιδευμένο» στο στάδιο της ανάπτυξη. Κι αυτό όχι μόνο γιατί διασχίζει σχεδόν δύο -γεμάτες δράση- δεκαετίες, αλλά επιπλέον γιατί απαιτούσε υπερβολική δουλειά όσον αφορά το υλικό: σχολαστική σάρωση του αρχείου φωτογραφιών του Ed, διασταύρωση ημερομηνιών, τοποθεσιών και ονομάτων, κλπ. Η συνένωση αυτής της ιστορίας απαιτούσε αναπόφευκτα νέες συνομιλίες με παλιούς φίλους, οι οποίοι εμφανίζονται στις φωτογραφίες, με αρκετές από αυτές τις συνομιλίες τυπωμένες στις πίσω σελίδες του βιβλίου.
«Η Elissa Steamer, ο Erik Ellington, ο Brian Anderson, ο Justin Regan και η Deanna έχουν όλοι συνεντεύξεις», λέει ο Ed. «Ήταν ενδιαφέρον να δω την αντίδρασή τους σε αυτό, ειδικά του Erik και του Brian, γιατί πλέον έχουν κόψει το αλκοόλ και τα ναρκωτικά και πολλές από τις πρώτες τους αντιδράσεις ήταν σε φάση: «Γαμώτο, ήμουν κομμάτια εδώ, είχα πιει πολύ». Παρ’ όλη τη συναισθηματική φόρτιστη που ενέχει ένα τόσο προσωπικό έργο, ο Ed αντιστέκεται ενεργά στο δέλεαρ της νοσταλγίας. «Προσπάθησα τόσο σκληρά να ασχοληθώ με τη φωτογραφία και όχι με τα μεταξύ μας. Ελπίζω λοιπόν ο κόσμος της φωτογραφίας να το αναγνωρίσει για αυτό που είναι». Με μια πεντάμηνη έκθεση παράλληλα, το Wires Crossed αντιπροσωπεύει κάτι που μοιάζει με μια αναδρομή στα μέσα της καριέρας του, με τον Ed να ελπίζει να φτάσει πέρα από το τυπικό κοινό του. «Έπρεπε σχεδόν να ξεχάσω τους σκέιτερς. Αντίθετα, σκέφτηκα τους λάτρεις της φωτογραφίας χωρίς γνώσεις skate που ενδιαφέρονται για το πώς ήταν να είσαι επαγγελματίας σκέιτερ τις δεκαετίες του ’90 και του 2000; Νομίζω ότι αυτή είναι η απάντηση».
Το «Wires Crossed» δημοσιεύεται από την Apeture και είναι διαθέσιμο εδώ.
