Το πρώτο απόσπασμα της επανηχογράφησης του «Dark Side Of The Moon» έδωσε στη δημοσιότητα την Παρασκευή ο Roger Waters.
Ο ίδιος ο Γουότερς μοιράστηκε στο προσωπικό του κανάλι στο YouTube ένα κλιπάκι διάρκειας 52 δευτερολέπτων, στο οποίο και φαίνεται να ακούει ένα απόσπασμα από το επανηχογραφημένο «Us and Them» με τον ίδιο να κάθεται «πλάτη» μέσα στο studio. Ο πάλαι ποτέ μπασίστας των Pink Floyd συνόδευσε το κλιπάκι με μία δήλωσή του όπου και παραδέχεται ότι «δεν πρόκειται για μια αντικατάσταση του αυθεντικού, προφανώς, είναι αναντικατάστατο».
«Ο δίσκος αυτός κάνει εμένα τον ίδιο και τους υπόλοιπους Pink Floyd να είναι δικαίως περήφανοι», προσθέτοντας ότι «η επανηχογράφηση είναι μια καλή ευκαιρία να επανεξεταστεί το πολιτικό και συναισθηματικό μήνυμα ολόκληρου του δίσκου».
Το «Dark Side Of The Moon», που κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου του 1973, στάθηκε τόσο επιτυχημένο επειδή κατάφερε και «έπιασε» το πνευματικό zeitgeist της εποχής εκείνης, με τη νεολαία να έχει προσγειωθεί απότομα από την ψυχεδελική, χαρούμενη δεκαετία του ’60 στα απείρως πιο σκοτεινά και πεσιμιστικά ’70s και να αναζητά να πιαστεί από κάτι πιο γήινο και χειροπιαστό.
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, δυο ήταν οι καθοριστικοί παράγοντες για το άλμπουμ, ένας ανθρώπινος και ένας τεχνικός: ο τεχνικός άκουγε στο όνομα VCS3 (Voltage Controlled Studio), ένα είδος καινοτομικού κίμπορντ-συνθεσάιζερ, δημιουργίας του Peter Zinovieff, επικεφαλής του τμήματος Radiophonics Workshop του BBC. Το VCS3 ευθύνεται για τον απόκοσμο ήχο τόσο του μουσικού θέματος της βρετανικής τηλεοπτικής σειράς Doctor Who, όσο και για την εκπληκτική εισαγωγή στα τραγούδια “Baba O’ Riley” και “Won’t Get Fooled Again” των Who.
Πιο σημαντικός, ωστόσο, ήταν ο ανθρώπινος παράγοντας, ο τότε 25χρονος μηχανικός ήχου Alan Parsons. Η δουλειά που έκανε ήταν απίστευτη για τα δεδομένα της εποχής: βρήκε ειδικά ακουστικά εφέ, έκοψε, έραψε ήχους, δημιούργησε samples, γενικώς αποδείχθηκε το πέμπτο μέλος της μπάντας και ένας «ελβετικός σουγιάς» με γνώσεις και άποψη περί μουσικής που όμοιο του δεν είχε ξανασυναντήσει το συγκρότημα. Εκτός από τα κλασσικά όργανα, ο Πάρσονς χρησιμοποίησε και ήχους όπως έναν άνθρωπο να τρέχει μέσα στο στούντιο («On the Run») ή παλιά ξυπνητήρια («Time»).
Ο Mason υποστηρίζει πως «απ’ όλους τους μηχανικούς ήχου με τους οποίους δούλεψα στην καριέρα μου, μόνο ο Parsons κατάφερε να ηχογραφήσει τα ντραμς μου με τον ήχο που ακριβώς εγώ ήθελα».
Η δουλειά του Parsons ήταν κι ένας από τους λόγους της απροσδόκητης επιτυχίας του άλμπουμ, το οποίο παρέμεινε στο Top 200 του Billboard για 741 συνεχόμενες εβδομάδες ή 14 χρόνια, από την ημερομηνία κυκλοφορίας του, τον Μάρτιο του 1973 μέχρι τις 23 Απριλίου 1988, όταν και αφαιρέθηκε λόγω αλλαγής στους κανονισμούς του Billboard.
