Οι Fleetwood Mac ήταν τεράστιοι, σχεδόν… τιτάνιοι μέσα στο 1977.

Ήταν η φυσική κατάληξη μιας πορείας που είχε ξεκινήσει τρία χρόνια πριν, όταν στα τέλη του 1974, το ζεύγος Κριστίν και Τζον ΜακΒί και ο Μικ Φλίτγουντ προσέλαβαν τον νεαρό και ελπιδοφόρο αμερικανό κιθαρίστα Λίντσεϊ Μπάκιγχαμ, ο οποίος εντάχθηκε στο σχήμα με την προϋπόθεση ότι μαζί του θα ακολουθούσε και η κοπέλα του, Στίβι Νικς.

Η νέα σύνθεση κυκλοφόρησε τον δίσκο «Fleetwood Mac» τον Ιούλιο του 1975, ο οποίος σκαρφάλωσε στην πρώτη θέση των αμερικάνικων τσαρτ και βραβεύθηκε ως πενταπλά πλατινένιος, βγάζοντας χιτάκια όπως τα “Over My Head”, “Rhiannon” και “Say You Love Me”.

Λίγους μήνες αργότερα, οι Τζον και Κριστίν ΜακΒί χώρισαν, ενώ παράλληλα χώρισαν και οι Μπάκιγχαμ και Νικς. Η πίεση για ένα νέο επιτυχημένο δίσκο, σε συνδυασμό με τα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των μελών του σχήματος, τους οδήγησαν σε καταχρήσεις ναρκωτικών και αλκοόλ.

Παρ’ όλα αυτά, το άλμπουμ «Rumours» έφθασε στα ράφια των δισκοπωλείων τον Φεβρουάριο του 1977 και κέρδισε το βραβείο Γκράμι για το άλμπουμ της χρονιάς. Τα σινγκλ “Go Your Own Way”, “Don’t Stop”, “You Make Loving Fun” και “Dreams” ανέβηκαν στο αμερικάνικο Top-10, με το τελευταίο εξ αυτών να σκαρφαλώνει στην κορυφή.

Το Rumours ανέβηκε στην πρώτη θέση του καταλόγου επιτυχιών της Μεγάλης Βρετανίας, της Αυστραλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Καναδά, της Ολλανδίας, της Νέας Ζηλανδίας και της Νότιας Αφρικής, παραμένοντας στην κορυφή του Billboard για 31 εβδομάδες.

Κοντολογίς, το Rumours είναι το 10ο άλμπουμ με τις υψηλότερες πωλήσεις στην ιστορία. Περίπου 40 εκατομμύρια αντίτυπα έχουν πουληθεί από την κυκλοφορία του τον Φεβρουάριο του 1977, κάτι που αν μη τι άλλο αποδεικνύει περίτρανα ότι ποτέ του δεν υπήρξε… αντιδημοφιλές ως άλμπουμ.

Αλλά σίγουρα υπήρξαν και στιγμές που δεν ήταν cool να σου αρέσει το εν λόγω άλμπουμ -ή, γενικά οι Fleetwood Mac.

Το “Don’t Stop” ήταν ο ανεπίσημος «ύμνος» για την προεδρική εκστρατεία του Μπιλ Κλίντον το 1992, και όταν ακούστηκε από την τηλεόραση την ώρα που τα μπαλόνια που ανακοίνωναν την υποψηφιότητα του Κλίντον έπεφταν βροχή από την οροφή του Madison Square Garden, πολύς κόσμος, ειδικά στις ΗΠΑ, αισθάνθηκε σαν να βιώνει μια πολιτιστική καμπή, ένα σημάδι ότι μια νέα, αισιόδοξη, πληθωρική νέα γενιά ήταν έτοιμη να αναλάβει τα ηνία.

Όμως καθώς οι boomers της γενιάς του σαξοφωνίστα (Απο)Πλανητάρχη γερνούσαν και απογοητεύονταν ολοένα και περισσότερο, το ίδιο έκαναν και οι Fleetwood Mac. Και λίγο νωρίτερα, οι Reynolds Girls το έθεσαν ακόμη καλύτερα στην επιτυχία τους I’d Rather Jack του 1989: «Όχι heavy metal, rock ‘n’ roll, μουσική από το παρελθόν / Προτιμώ να μαλακιστώ από το να ακούσω Fleetwood Mac».

Μέχρι το 2013, ακόμα και το Saturday Night Live κορόιδευε το συγκρότημα. Σε ένα σκετς, ο Paul Rudd και η Vanessa Bayer υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι που συναντιέται σε ένα εστιατόριο για να οριστικοποιήσει το διαζύγιό του.

Τα πνεύματα φουντώνουν και η συζήτησή τους διακόπτεται συνεχώς από τους ήχους του “I Don’t Want to Know”, το οποίο μυστηριωδώς αρχίζει να παίζει κάθε φορά που οι συζητήσεις τους κορυφώνονται.

Δύο χρόνια πριν από αυτό το σκετς, το 2011, το υπερδημοφιλές τότε τηλεοπτικό Glee έχτισε ένα ολόκληρο επεισόδιο, το “Rumours”, γύρω από το άλμπουμ, αλλά κατάφερε το αντίθετο αποτέλεσμα: αντί να τα γνωρίσει σε μια νέα γενιά, ουσιαστικά… ξενέρωσε ακόμη περισσότερο ακόμη και τους πιο ορκισμένους και πιστούς οπαδούς του άλμπουμ.

Και λίγο μετά η Stevie Nicks εμφανίστηκε στο American Horror Story το 2014, ακολουθώντας την επιθυμία του Ryan Murphy, ο οποίος είναι συνδημιουργός τόσο του AHS όσο και του Glee, καθώς και δεδηλωμένος θαυμαστής της.

Οι περισσότεροι τηλεθεατές, ωστόσο, εξέλαβαν την εμφάνιση της Νικς περισσότερο ως μια (αυτο)παρωδία, παρά ως μια ουσιαστική υποκριτική της απόπειρα. Και κάπου εκεί ήταν επίσημο ότι οι Fleetwood Mac είχαν απωλέσει κάθε ελπίδα να γίνουν κουλ απέναντι στους μιλένιαλς.

H ανανεωτική δύναμη του Rumours των Fleetwood Mac

Κατά την τελευταία δεκαετία οι χλιαροί soft-rockers Fleetwood Mac έγιναν και πάλι cool και το άλμπουμ Rumours γνώρισε μια ακόμη (τρίτη; τέταρτη;) νιότη.

Πριν μερικά χρόνια κάποια indie συγκροτήματα όπως οι Haim και οι MGMT καθώς και ο Lee Ranaldo των Sonic Youth συγκεντρώθηκαν για ένα αφιερωματικό άλμπουμ -αν και αυτό περιλαμβάνει περισσότερα τραγούδια από την συνέχεια των Rumours, το Tusk.

H συνέχεια των εξελίξεων ήταν πραγματικά απρόσμενα συναρπαστική. Το 2015 ο ντράμερ του συγκροτήματος, Mick Fleetwood, δήλωσε στη βρετανική ταμπλόιντ Mirror ότι είχε ξεκινήσει αλληλογραφία με τον Harry Styles (τότε ακόμα μέλος των One Direction), ο οποίος είχε υποδεχτεί τη Nicks με μια τούρτα γενεθλίων στα παρασκήνια μιας συναυλίας τους.

Όταν ο Styles ξεκίνησε την πρώτη του σόλο περιοδεία δύο χρόνια αργότερα, συμπεριέλαβε το “The Chain” [του Rumours] στη set list του και μάλιστα έφερε τη Nicks στη σκηνή κατά τη διάρκεια της στάσης του στο Λος Άντζελες, αποκαλώντας την «βασίλισσα των πάντων».

Η Nicks επίσης απολαμβάνει τον αμέριστο θαυμασμό της Taylor Swift, η οποία ζήτησε από την 76χρονη τραγουδίστρια να γράψει τον πρόλογο στις σημειώσεις του άλμπουμ The Tortured Poets Department, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από ένα μήνα.

Εν τω μεταξύ, το Rumours έγινε και πάλι μπεστ σέλερ ελέω… TikTok.

Το φθινόπωρο του 2020, εν μέσω της δεύτερης καραντίνας, ένα viral TikTok ενός άνδρα που έκανε skateboard υπό τον ήχο του “Dreams” προκάλεσε μια πρωτόγνωρη αύξηση των πωλήσεων του άλμπουμ, και όταν η Swift και ο Styles βρέθηκαν στην κορυφή των charts των άλμπουμ του 2022 στο τέλος του έτους, το Rumours ήταν μόνο λίγες θέσεις πίσω τους.

Αυτό που κράτησε ζωντανό το Rumours δεν είναι μόνο η (αδιαμφισβήτητα σπουδαία) μουσική του παρακαταθήκη. Είναι και το χαοτικό δράμα της σύνθεσης, της δημιουργίας και της ίδιας της ηχογράφησής του, το οποίο έχει γίνει το πλέον κεντρικό στοιχείο της (μακράς, μακράς) μακροζωίας του, το οποίο φαίνεται στην ευρύτερη ποπ κουλτούρα του σήμερα, από τον λογοτεχνικό έως τον θεατρικό χώρο.

Το μυθιστόρημα της Taylor Jenkins Reid με τίτλο «Daisy Jones & the Six», το οποίο επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ ενός ελεγκτικού και τελειομανή άνδρα κιθαρίστα και μιας γυναίκας ροκ σταρ (βασισμένο κατά πολύ στη σχέση του Μπάκινγχαμ και της Νικς), πούλησε 2 εκατομμύρια αντίτυπα μετά την έκδοσή του το 2019 και έγινε μέχρι και σειρά στο Amazon πέρυσι.

Και το πιο δημοφιλές έργο της φετινής θεατρικής σεζόν του Μπρόντγουεϊ είναι το Stereophonic του David Adjmi, το οποίο θυμίζει και αυτό τους τριγμούς (και τους λυγμούς) πίσω από την δημιουργία του Rumours.

Στο συγκεκριμένο μιούζικαλ υπάρχει ένα τραγούδι, το “Bright”, το οποίο, σύμφωνα με τους γνώστες και τους μύστες, αποτελεί μια ευθεία αναφορά στο “Silver Springs” των Fleetwood Mac -ένα κομμάτι που ηχογραφήθηκε μεν για τις ανάγκες του Rumours το 1976, αλλά τελικά δεν μπήκε ποτέ στο άλμπουμ, καθώς δεν χώρεσε στο LP, αλλά ωστόσο κατάφερε και κυκλοφόρησε ως το B side του σινγκλ “Go Your Own Way”.

Η μπαλάντα αυτή – αναμφισβήτητα μία από τις καλύτερες στιγμές της Nicks – αποτελεί μια σπαρακτική περιγραφή του βασανιστικού και επώδυνου τέλους μιας ερωτικής σχέσης (όλο το Rumours είναι ένα αρχετυπικό «άλμπουμ χωρισμού», αλλά το “Silver Springs” είναι το απόλυτο αποκορύφωμα).

Και, οκ, είναι ευρέως αποδεκτό ότι η ποπ και ροκ ιστορία είναι, βασικά, μια ατέλειωτη παρέλαση τραγουδιών με θέμα το χωρισμό, το «κέρατο», τις ερωτικές απογοητεύσεις και τα συναφή, αλλά το Rumours είναι αυτό που είναι επειδή μίλησε, πριν από ακριβώς 47 χρόνια, έγκαιρα και καίρια μαζί για αυτά τα ζητήματα από μια ακόμη πιο άβολη και «εσωτερική» σκοπιά, προλειαίνοντας ουσιαστικά το έδαφος για τις δεκάδες Taylor Swifts αυτού του ποπ κόσμου, προκειμένου να ακολουθήσουν πιστά πάνω στα βήματά του.

Γράφοντας τραγούδια χωρισμού, με στίχους που μιλάνε για εκδίκηση και με μια ωμά απολογητική διάθεση από την πλευρά ενός ανθρώπου που θέλει να πάρει οριστικά και αμετάκλητα την ρεβάνς από τον ή την πρώην σύντροφό του.

«Ξέρω ότι θα μπορούσα να σε είχα αγαπήσει, αλλά εσύ δεν με άφησες», τραγουδάει στο συγκεκριμένο τραγούδι η Στίβι Νικς, καταλήγοντας εμφατικά απευθυνόμενη στον Μπάκιγχαμ ότι «δεν θα ξεφύγεις ποτέ από τον ήχο της γυναίκας που σε αγαπάει».

«Το “Silver Springs” γράφτηκε με έναν και μοναδικό στόχο: Να το ακούει στο ραφιόφωνο αυτός στον οποίο απευθύνεται και κάθε φορά που το ακούει, να τον ενοχλεί», παραδέχθηκε η ίδια η Νικς προ μερικών ετών.

Περιττό να πούμε ότι ο στόχος (της) επετεύχθη…