Οι Monophonics, αν και είναι ενεργοί δισκογραφικά απ’ το 2007, ξεκίνησαν να γνωρίζουν επιτυχία απ’ την στιγμή που ο Kelly Finnigan μπήκε στη μπάντα. Ξεκίνησαν αυτό το κοινό ταξίδι το 2012 με τον δίσκο “In Your Brain” [Ubiquity Records], συνέχισαν το 2015 με το “Sound of Sinning” [Transistor Sound], ο δίσκος “It’s Only Us”  [Colemine Records] ήρθε το 2020 και φέτος κυκλοφόρησαν το “Sage Motel”, πάλι μέσω της Colemine Records.

Στα πρώτα τους βήματα, ο revival ήχος τους ήταν κάτι σχετικά «φρέσκο» και κέρδιζε ακροατές. Είχε φυσικά προηγηθεί απ’ το 2002 η Sharon Jones με τους Dap Kings, η μπάντα που έχτισε την αυτοκρατορία της Amy Winehouse μέσω του άλμπουμ “Back to Black” το 2006 [σ.σ. τους επέλεξε ο παραγωγός Mark Ronson]. Αυτός ο «νέος» ήχος, με τα soul μοτίβα και την ρετρό αισθητική, κατέκτησε τα ραδιόφωνα και τα charts. Αναπόφευκτα βέβαια, όλοι είχαμε την αίσθηση πως αυτή τη μουσική την έχουμε ξανα ακούσει. Και εννοείται πως όλα έχουν ειπωθεί. Αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο.

Σε αυτό το σημείο είναι που οι Monophonics έκαναν την διαφορά. Τουλάχιστον στην Ελλάδα, αφού δεν μιλάμε για ένα συγκρότημα που γνωρίζει παγκόσμια επιτυχία ή αναγνώριση, όπως για παράδειγμα οι Durand Jones & The Indications, o Nick Waterhouse και οι Black Pumas, αλλά σίγουρα πρόκειται για ένα μουσικό σχήμα που σε κάθε του κυκλοφορία θα βρεις τραγούδια να αγαπήσεις, να ακούσεις στο repeat και μερικά θα κολλήσουν στο μυαλό σου για καιρό.

Αυτό είχε συμβεί και με το “Bang Bang”, την διασκευή τους στο διάσημο τραγούδι της Cher και του Sonny Bono που κυκλοφόρησε το 1966 και γνώρισε τεράστια επιτυχία απ’ την εκδοχή της Nancy Sinatra την ίδια χρονιά. Οι Monophonics, προσέγγισαν το τραγούδι μέσα απ’ την ίδεα που είχε η Κινέζα Betty Chung το 1968, όπου κυκλοφόρησε σε single το “Bang Bang”, και τα ελληνικά ραδιόφωνα, τότε, λάτρεψαν τη νέα ζωή που έδωσε η μπάντα απ’ το Σαν Φρανσίσκο στο διάσημο τραγούδι. Μέσω της Ελλάδας άνοιξε μια πόρτα για το σύγκροτημα στην Ευρώπη, αφού και το πρώτο upload του τραγουδιού στο YouTube ήρθε από ελληνικό κανάλι.

Τα υπόλοιπα για τους Monophonics ήρθαν ως φυσική συνέχεια της καλλιτεχνικής τους συνέπειάς. Πιστοί στον ήχο αυτό και μονίμως σε δημιουργική εγρήγορση, όλες τους οι κυκλοφορίες έχουν ενδιαφέρον και αντιμετωπίζονται με σχετικό ενθουσιασμό. Γι’ αυτό άλλωστε οι περιοδείες τους συμπεριλαμβάνουν πάντα πολλές πόλεις των Η.Π.Α. και κεντρικές της Ευρώπης, έχουν παίξει σε διάφορα φεστιβάλ, ενώ ο Kelly Finnigan έχει παίξει live και στο KEXP. Όπως είχε αναφέρει και το CBS, οι Monophonics είναι «οι πιο δημιουργικοί πρεσβευτές της ψυχεδελικής soul».

Στα πλαίσια της προώθησης της νέας τους δισκογραφικής δουλειάς, και αφού έκαναν έναν Ευρωπαϊκό πέρασμα από Λονδίνο και Σεβαστούπολη, σήμερα 01 Σεπτ. θα παίξουν μαζί με τον ΤΑΦ Λάθος στην Τεχνόπολη, ενώ ακολουθούν live τους σε Καβάλα, Θεσσαλονίκη, Βόλο, Πάτρα. Έτσι λοιπόν, επικοινώνησα με τον τραγουδιστή/στιχουργό/παραγωγό/one man show/πολυτεχνίτη, όπως θέλετε πείτε τον, Kelly Finnigan των Monophonics, με σκοπό να μιλήσουμε για το “Sage Motel”. Φυσικά, όπως και στο παρελθόν όταν είχαμε ξανά μιλήσει και μοιραστεί στριφτό τσιγάρο στην Χαλκίδα, είναι δύσκολο σε μία συνέντευξη μαζί του να μην αυτοσχεδιάσεις και να τον «περιορίσεις». Αυτό άλλωστε είναι το χαρακτηριστικό του – κάτι που φαίνεται και στα τραγούδια των Monophonics. Η πηγαία δίψα για ζωή, έξω από περιορισμούς.

Ο ίδιος αυτοχαρακτηρίζεται ακόμα ως “lifer” και αυτό επιβεβαιώνεται στα λόγια του που θα διαβάσετε παρακάτω.

– Είστε μια μπάντα με έδρα το Σαν Φρανσίσκο, στα τουρ σας ταξιδεύετε σε αρκετές Πολιτείες και σε επιλεκτικά μέρη της Ευρώπης (Λονδίνο, Σεβαστούπολη κ.α.). Τι ιδιαίτερο υπάρχει στην Ελλάδα και καταλήγετε σχεδόν πάντα εδώ;
Το ελληνικό κοινό είναι υπέροχο και σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, έχει αγκαλιάσει τον ήχο μας. Είμαστε πολύ ευγνώμονες. Η Ελλάδα είναι μια πανέμορφη χώρα, γεμάτη με τόσα πολλά ιδιαίτερα πράγματα. Είναι τιμή μας που ερχόμαστε να επισκεφτούμε, να παίξουμε μουσική και να διασταυρωθούμε με τους καλούς ανθρώπους της Ελλάδας. Έχετε επίσης πολύ καλό γούστο στη μουσική, οπότε αυτό μας κάνει ακόμα πιο χαρούμενους που αγαπάτε τον ήχο μας.

– Ανέφερες την δεκαετία, όσα χρόνια δηλαδή είσαι μέλος των Monophonics. Μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα έχετε κυκλοφορήσει τέσσερα επιτυχημένα άλμπουμ. Πόσο εύκολο είναι να παραμείνετε σταθεροί δημιουργικά;
Είναι πολύ εύκολο. Συνεχώς εμπνέομαι και είμαι σχεδόν μόνιμα «πεινασμένος» για να δημιουργήσω πρωτότυπη μουσική. Με «τρώει» να παράγω, να γράφω, να ερμηνεύω και να ηχογραφώ μουσική στο στούντιό μας στην Bay Area [σ.σ. η περιοχή στον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο]. Είμαι τυχερός που περιβάλλομαι από τόσο ταλαντούχους ανθρώπους. Υπάρχει αδιαμφισβήτητα κάτι ξεχωριστό στην περιοχή.

– Στα liner notes του τελευταίου σας άλμπουμ, Sage Motel, υπάρχει μια περιγραφή του motel πολύ ιδιαίτερη. «Ένας τόπος όπου οι άνθρωποι βιώνουν τα σκαμπανεβάσματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένα μέρος όπου ζουν μεγάλα όνειρα και ραγισμένες καρδιές, όπου οι άνθρωποι φτάνουν εκεί χωρίς ποτέ να ξέρουν πώς έφτασαν εκεί». Είναι ένα πραγματικό μέρος ή γύρω απ’ αυτό το concept χτίσατε τις ιστορίες των τραγουδιών του δίσκου;
Το “Sage Motel” είναι ένα πραγματικό μέρος στο Όκλαντ της Καλιφόρνια. Οι ιστορίες και τα τραγούδια δεν είναι απαραίτητα «αληθινά», αλλά σίγουρα αντικατοπτρίζουν αληθινές ιστορίες που ζουν άνθρωποι σε όλο τον κόσμο. Το κόνσεπτ του άλμπουμ βασίζεται στη φήμη ενός τόπου όπως το Sage Motel. Σε κάθε πόλη πάρχει ένα μέρος σαν αυτό και αποτελεί ένα εξαιρετικό σκηνικό, το σωστό περιβάλλον, για να αφηγηθούμε όλα τα σκαμπανεβάσματα που προσφέρει η ζωή.

– Παραμένετε πιστοί στον revival ήχο σας, αν και αισθάνομαι πως απομακρυνθήκατε κάπως απ’ τα groovy στοιχεία των προηγούμενων κυκλοφορίων, εστιάζοντας περισσότερο στο psychedelic soul. Ποιοι παράγοντες συντέλεσαν στο να γίνει αυτό;
Μεγαλώνουμε ως άνθρωποι και ως δημιουργοί, οπότε θέλουμε να βεβαιωθούμε ότι αυτό αποτυπώνεται και στη μουσική μας. Είμαστε μια ψυχεδελική soul μπάντα και έχουμε αυτές τις επιρροές μας στον ήχο μας με υπερηφάνεια. Ενώ μπορεί όντως η μουσική στο “Sage Motel” να φαίνεται λιγότερο groovy, έχει πολύ περισσότερο βάθος και η σύνθεση των τραγουδιών γίνεται καλύτερη με κάθε δίσκο.

– Υπάρχει κάποιο «κλειδί» στην συνεργασία μεταξύ σας;
Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Συνεργαζόμαστε εδώ και πολύ καιρό, και νομίζω ότι έχουμε μια κατανόηση και σεβασμό μεταξύ μας ως δημιουργοί. Εμπνεόμαστε από τα ίδια πράγματα. Αγαπάμε την ίδια μουσική και γενικότερα πράγματα γύρω από τις τέχνες, οπότε είναι εύκολο να ταυτιστούμε.

– Προσδοκίες υπάρχουν ή τυχόν εσωτερικές πιέσεις που νιώθεις ή νιώθετε ως σύνολο, όταν κυκλοφορείτε νέο υλικό;
Αυτή είναι μια καλή ερώτηση και νομίζω ότι συμβαίνει, αλλά νομίζω ότι αυτό είναι πολύ φυσικό όταν πρόκειται να μοιραστούμε με το κοινό νέες ιδέες, μουσική και τέχνη γενικότερα. Υπάρχει πάντα το αίσθημα ότι θέλουμε να αρέσει στον κόσμο αυτό που κάνουμε ή να πάρουμε κατά κάποιον τρόπο την έγκρισή τους. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε όλους ή να κάνουμε όλους τους ακροατές μας ευτυχισμένους, αλλά ξέρουμε επίσης ότι κάνουμε τους δίσκους μας με πολλή αγάπη και είμαστε περήφανοι για το τελικό αποτέλεσμα.

– Δεν υπάρχει δηλαδή δημιουργική αποτυχία; Ή απ’ την στιγμή που κάτι έφτασε στην τελική του μορφή είναι αυτό που ήθελες, ανεξάρτητα απ’ την ανταπόκριση που θα λάβει;
Όταν τελειώνω κάτι σημαίνει ότι έχω φτάσει τη μουσική στο σημείο θέλω, οπότε είμαι ευχαριστημένος και νιώθω πολύ καλά με το τελικό αποτέλεσμα. Αισθάνομαι περήφανος και ότι έκανα αυτό που ήθελα, με τον σωστό τρόπο.

– Τα τελευταία χρόνια εκτελείς και χρέη παραγωγού. Όπως και στις solo δουλειές σου ή και άλλων καλλιτεχνών, έτσι και με τους Monophonics, ανέλαβες αυτόν τον ρόλο. Πως προέκυψε αυτό;
Το πρώτο μου πάθος ήταν η παραγωγή. Αυτό ήθελα να κάνω από τότε που ήμουν 15 ετών και η αλήθεια είναι ότι ασχολήθηκα με την παραγωγή πολύ πριν γίνω μέλος σε συγκρότημα. Ξέρω πώς να φτιάχνω δίσκους, ξέρω πώς να δουλεύω με ανθρώπους και ξέρω πώς να δημιουργώ κάτι ξεχωριστό από το τίποτα

– Όμως πώς διαχειρίζεσαι στιγμές που δεν υπάρχει καμία έμπνευση στον οριζόντα; Ακολουθείς κάποια διαδικασία προκειμένου να ξεμπλοκάρεις;
Πρέπει να κάνεις πράγματα, να «ξεφεύγεις», για να είσαι δημιουργικός. Επίσης, είναι εξίσου σημαντικό να βγαίνεις έξω και να ζεις. Να βρεις έμπνευση στην πόλη, στη φύση, στις σχέσεις, στον έρωτα, στα καθημερινά γεγονότα της ζωής. Το να είσαι «ζωντανός» είναι πηγή έμπνευσης.

– Είσαι ένας καλλιτέχνης που δουλεύει πολύ στο στούντιο και επάνω στην σκηνή καταθέτεις την ψυχή σου με τόνους ιδρώτα. Τι θυσίες απαιτούνται για να το καταφέρεις αυτό;
Είναι πολλή η ενέργεια, το πάθος, η ανάγκη και η επιθυμία μου να δείνω μια μοναδική παράσταση στο κοινό. Σέβομαι πάρα πολύ τους θαυμαστές μας για να βγω στην σκηνή και να μην δώσω το 100% σε κάθε συναυλία.

– Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει, θυμάμαι που μου σχολίαζες την τραγική εκλογή του Trump, την κρίση οπιούχων ναρκωτικών στις Η.Π.Α. και την κατάσταση που επικρατεί στην Bay Area, με την στοχευμένη υποβάθμιση της περιοχής και τον ρόλο που έπαιξε το real estate για να αποκτήσουν κτίρια με λιγοστά χρήματα. Έχει αλλάξει κάτι από τότε;
Δυστυχώς όχι, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το πολιτικό μας σύστημα είναι μια ντροπή. Οι τιμές στην Bay Area είναι υπερτιμημένες και αντιμετωπίζουμε ένα τρομερό πρόβλημα με άστεγους, ο εθισμός στα οπιοειδή εξακολουθεί να είναι ανεξέλεγκτος και οι νόμοι μας για την οπλοκατοχή είναι μια παρωδία. Η κατάσταση λοιπόν παραμένει θλιβερή!

– Και στη μουσική, στην δισκογραφία; Έχει αλλάξει κάτι τα τελευταία χρόνια που να σε έχει επηρεάσει;
Μπα, όχι. Η δισκογραφία εξακολουθεί να είναι σχεδόν ίδια. Είναι μια μπίζνα γεμάτη μαλακίες, αλλά πορεύεσαι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Γι’ αυτό προσπαθώ να είμαι ένας ανεξάρτητος καλλιτέχνης που βγάζει τα προς το ζην κάνοντας αυτό που μπορεί και αγαπάει.

– Αύριο βγαίνει μια ανακοίνωση που αναφέρει πως ο κόσμος μας καταστρέφεται τις επόμενες μέρες λόγω της κλιματικής κρίσης και όλα τελειώνουν. Όμως έχεις την δυνατότητα να αφήσεις παρακαταθήκη σε αυτούς που θα χτίσουν τον «νέο κόσμο», πέντε άλμπουμς για να αποφύγουν τα λάθη που κάναμε εμείς. Ποιούς δίσκους θα επιλέξεις;
1.Stevie Wonder- Innervisions
2.David Axelrod- Songs of Innocence
3.A Tribe Called Quest- Midnight Marauders
4.Funkadelic- Maggot Brain
5.Crosby Stills & Nash- Self Titled

[πληροφορίες και εισητήρια για τις συναυλίες των Monophonics εδώ]

Ακολουθήστε το OLAFAQ
στο Google News