«Κρίνομαι ένοχος που σκέφτομαι και πράττω / που νιώθω, μιλάω, δημιουργώ και γράφω / που δεν χωράω στα σχέδιά τους / που δεν πάω με τα νερά τους».
Tiny Jackal – Παράνομη Διακίνηση Φωτός
Αν υπάρχει μια και μόνο, σοβαρή και άξια ύπαρξης, ευδιάκριτα παρεμβατική ελληνική σκηνή αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, αυτή είναι μόνο η σκηνή της εγχώριας χιπ χοπ (με δεύτερη να ακολουθεί την ελληνική μέταλ και ειδικά τον πιο ακραίο ήχο).
Είναι ο ΛΕΞ, οι Λόγος Τιμής, οι Ταμπούρο Μπότα, ο Εθισμός, οι Στίχοιμα και τόσοι πολλοί άλλοι που γράφουν, ηχογραφούν, παρεμβαίνουν, κάνουν συναυλίες, παίρνουν κοινωνικές πρωτοβουλίες, μέχρι και ευάλωτους πληθυσμούς βοηθούν διαμέσου των live τους.
Σε αυτό το πολύ κλειστό κλαμπ εξαιρετικών χιπ χοπ καλλιτεχνών ανήκει και ο Tiny Jackal, κατά κόσμο Θανάσης Περράκης.
Και δεν είναι καμία τυχαία μορφή της ελληνικής χιπ χοπ: με έντονη μουσική από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν ακόμη έφηβος, ο Θανάσης μπορεί να πλησιάζει τα 40, αλλά συνεχίζει να είναι το ίδιο οργισμένος – ίσως και πιο θυμωμένος ακόμη – σε σχέση με το τότε.
Ή το 2013, όταν έμαθε ότι δολοφόνησαν έναν από τους κολλητούς τους φίλους, τον Παύλο Φύσσα, εκείνη την μοιραία νύχτα του Σεπτεμβρίου.
Ο Tiny Jackal έχει αφήσει το ευδιάκριτο στίγμα του στην ελληνική χιπ χοπ όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως επειδή επέλεξε «τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο»: αφενός αρνήθηκε να εντάξει τραπ στοιχεία στην μουσική του και αφετέρου παραδέχεται ότι η σύνθεση τραγουδιών συνεχίζει να αποτελεί για τον ίδιο την απαραίτητη ψυχοθεραπεία που πρέπει να κάνει ένας Ελληνας που ζει, κινείται, αναπνέει και εργάζεται σε αυτό το, οικονομικοκοινωνικά άδικο και ενίοτε σιχαμερό, μέρος του πλανήτη, στα νότια της Χερσονήσου του Αίμου.
Τού αναφέρω το άλμπουμ του «Ατμόσφαιρα», που κυκλοφόρησε πριν περίπου τρία χρόνια, του λέω ότι η οργή (και η αναζήτηση αυτής) δεν φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει. Του υπενθυμίζω ότι το άλμπουμ περιέχει συναρπαστικές στιγμές, στα όρια του κλασικού χιπ χοπ.
«Οι λέξεις “συναρπαστικό” και “γαμάτο” δεν ξέρω αν μπορούν να καθρεφτίσουν αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό που λέω μέσα μου αλλά για κάθε τραγούδι τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια είναι το “αυτό είναι” με ότι και να έχει να κάνει, είτε είναι για την κουλτούρα είτε για την κοινωνία είτε για προβληματισμούς ακόμα και για κάποια προσωπικά βιώματα. Λέω μέσα μου: “αυτό είναι, τα κατάφερες το είπες, οποίος κατάλαβε, κατάλαβε”», μου λέει.
Η ανάγκη υπάρχει στο μυαλό και την ψυχή του Θανάση και είναι ξεκάθαρο ότι ψάχνει συνεχώς διεξόδους και ατραπούς προκειμένου να βγει προς τα έξω: «Η ανάγκη να εκφραστώ, βλέπω και βιώνω αυτά που ζούμε όλοι μας, αυτό είναι που με κινητοποιεί καθημερινά ως μουσικό και με αναγκάζει να μην το βάλω κάτω. Δεν μπορείς να μη λες γι’ αυτά, έχουμε ένα χρέος, μας ακούει τόσος κόσμος και αρκετά παιδιά, πρέπει να μιλήσουμε – αν δεν μιλήσουμε εμείς, τότε ποιός; Ποιος θα το κάνει, τα βιβλία; Αυτά θα τα κάψουνε σε λίγα χρόνια και θα τα ξαναγράψουν όπως τους βολεύει. Τα έχουμε δει να ξαναγίνονται αυτά: μόνο η τέχνη μπορεί να αποτυπώσει την αλήθεια και να μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, μέσα από τραγούδια, ζωγραφιές, ποιήματα και όλα τα έργα που δεν θα μπορεί να παραποιήσει κάποιος. Αφήνουμε ιστορική κληρονομιά και αυτό είναι το βασικό κίνητρο».
Πάντα, βέβαια, σε όλη αυτή την διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας υπάρχει ένα άγχος, «μια αγωνία υπάρχει βέβαια πάντα και είναι μεγάλη, νιώθω την ανάγκη να δω αν “κατάλαβαν”. Αυτό είναι το μεγάλο μου άγχος, όχι αν θα πάει καλά το κομμάτι ή ο δίσκος, αλλά αν θα μπορέσουν κάποιοι να νιώσουν αυτά που ένιωσα και εγώ».
Στην συνέχεια, σπεύδω να του αναφέρω κάποια τραγούδια και στίχους από την «Ατμόσφαιρα»: «Γι’ αυτό είναι οι άνθρωποι / Για να φανούν στα δύσκολα». Μπορεί ο άνθρωπος να είναι δυνατός σήμερα με τέτοιος συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας;
«Την δύναμη την βρίσκεις στους γύρω σου. Ας πούμε, εγώ την παίρνω από το γιο μου και τη γυναίκα μου και κατ’ επέκταση σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται καθημερινά, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Όλοι αυτοί μου δίνουν λόγους να συνεχίζω και να μην τα παρατάω».
Τον ρωτάω ευθέως ποιος «κρύβεται στο ψέμα του» στην Ελλάδα σήμερα, και ο Θανάσης είναι ρητός και κατηγορηματικός: «αυτό αποτελεί μια μεγάλη κουβέντα με τεράστια ανάπτυξη, οπότε ας μην μιλήσουμε αναλυτικά γι’ αυτό, γιατί θα καταλήξει ένα δακρύβρεχτο σεντόνι που κανείς δεν θα διαβάσει. Όλοι μας πάντως ξέρουμε πολύ καλά που είναι η σωστή και που η λάθος πλευρά και όλοι μας ξέρουμε πού υπάρχει η αλήθεια και πού το ψέμα. Οπότε, ας προσπαθήσουμε για αρχή εμείς να καλλιεργούμε τον εαυτό μας να γίνεται περισσότερο και καλύτερα όσο περνάει ο καιρός, γιατί κανείς δε γεννιέται τέλειος. Ας σκάψουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε τις αλήθειες μας και να τις κάνουμε πράξεις και ας μείνουν στο ψέμα αυτοί που περνάνε καλά με αυτό».
Πως νιώθει ο Tiny Jackal που είναι η γενιά που, όπως σωστά λέει και σε ένα από τα τραγούδια του, ίσως «και να παίζει τα ρέστα της;»
«Κάθε γενιά πέρασε τις δικές της δυσκολίες, έδωσε τους αγώνες της και έπαιξε τα ρέστα της. Κάθε εποχή είναι διαφορετική, με τα προβλήματα της, απλά έτυχε τώρα στη χρονική στιγμή που ζούμε, να μας πέσουν λίγο μαζεμένα. Αλλά οκ, δεν είμαστε και οι πιο αδικημένοι – οι προηγούμενες γενιές από μας έχουν περάσει μεγαλύτερες καταστροφές. Εμείς οφείλουμε να δώσουμε τους αγώνες μας για ένα καλύτερο αύριο και μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει γενιά χωρίς προβλήματα – πράγμα δύσκολο – και να έχουμε βάλει ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό».
Και τελικά, πως αλλάζει ο κόσμος; Πως γίνεται καλύτερος, το έχει σκεφτεί; Με την αγάπη ή με το μίσος; Με το αίμα και την καταστροφή ή με την δημιουργία μόνο; «Δεν ξέρω αν μπορώ να το απαντήσω αυτό, δεν έχω δει ποτέ τον κόσμο να αλλάζει παρά μόνο “μικρές καταστάσεις”. Σίγουρα η αγάπη και η δημιουργία βοηθάει, αλλά αν δεν περάσεις από το μίσος δεν μπορείς να καταλάβεις. Αυτό που λέω είναι μεταφορικό και έχει να κάνει με την εσωτερική αναζήτησή του καθενός. Πρέπει να βρεθείς στο σκοτάδι για να τραβήξεις τη διαδρομή να φτάσεις στο φως -αυτό βέβαια θα κάνει καλύτερο εσένα και όχι τον κόσμο γιατί πάντα θα υπάρχουν τα τέρατα εκείνα που τρέφονται από το σκοτάδι, το μίσος και την καταστροφή και αυτά τα τέρατα δεν πρόκειται να αλλάξουνε ποτέ», που υπερτονίζει.
Τελικά, φως υπάρχει στην Ελλάδα του σήμερα ή «θα κερδίσει το σκοτάδι»; «Φυσικά και υπάρχει φως. Παντού υπάρχει φως και πηγάζει από μέσα μας. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος είναι κάποιος να ξεφύγει απ’ όλα αυτά που τον κρατάνε πίσω και του βασανίζουν την ψυχή. Αν θέλει κάποιος να γίνει καλύτερος άνθρωπος, μπορεί να το καταφέρει αυτό. Αν όχι, θα τον κερδίσει το σκοτάδι. Στο χέρι του είναι», συνοψίζει εμφατικά ο ίδιος.
Αφήνοντάς τον, τον ρωτάω αν έχει σκεφτεί μέσα του ποτέ τον ορισμό της «επιτυχίας» με καλλιτεχνικούς όρους.
«Αν μπορείς να κοιμηθείς ήρεμος το βράδυ χωρίς να έχεις αμφιβολίες για αυτό που έχεις γράψει και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου ξέροντας πως αυτό είσαι όντως εσυ, τότε είναι μια τεράστια επιτυχία. Για μένα δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να το καθορίσει αυτό, όλα τα άλλα είναι πολύ λίγα μπροστά στην αλήθεια», καταλήγει με νόημα.
TINY JACKAL INFO >>>
«Κρίνομαι ένοχος που σκέφτομαι και πράττω / που νιώθω, μιλάω, δημιουργώ και γράφω / που δεν χωράω στα σχέδιά τους / που δεν πάω με τα νερά τους».
Tiny Jackal – Παράνομη Διακίνηση Φωτός
Αν υπάρχει μια και μόνο, σοβαρή και άξια ύπαρξης, ευδιάκριτα παρεμβατική ελληνική σκηνή αυτή την στιγμή στην Ελλάδα, αυτή είναι μόνο η σκηνή της εγχώριας χιπ χοπ (με δεύτερη να ακολουθεί την ελληνική μέταλ και ειδικά τον πιο ακραίο ήχο).
Είναι ο ΛΕΞ, οι Λόγος Τιμής, οι Ταμπούρο Μπότα, ο Εθισμός, οι Στίχοιμα και τόσοι πολλοί άλλοι που γράφουν, ηχογραφούν, παρεμβαίνουν, κάνουν συναυλίες, παίρνουν κοινωνικές πρωτοβουλίες, μέχρι και ευάλωτους πληθυσμούς βοηθούν διαμέσου των live τους.
Σε αυτό το πολύ κλειστό κλαμπ εξαιρετικών χιπ χοπ καλλιτεχνών ανήκει και ο Tiny Jackal, κατά κόσμο Θανάσης Περράκης.
Και δεν είναι καμία τυχαία μορφή της ελληνικής χιπ χοπ: με έντονη μουσική από τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όταν ήταν ακόμη έφηβος, ο Θανάσης μπορεί να πλησιάζει τα 40, αλλά συνεχίζει να είναι το ίδιο οργισμένος – ίσως και πιο θυμωμένος ακόμη – σε σχέση με το τότε.
Ή το 2013, όταν έμαθε ότι δολοφόνησαν έναν από τους κολλητούς τους φίλους, τον Παύλο Φύσσα, εκείνη την μοιραία νύχτα του Σεπτεμβρίου.
Ο Tiny Jackal έχει αφήσει το ευδιάκριτο στίγμα του στην ελληνική χιπ χοπ όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως επειδή επέλεξε «τον δρόμο τον λιγότερο ταξιδεμένο»: αφενός αρνήθηκε να εντάξει τραπ στοιχεία στην μουσική του και αφετέρου παραδέχεται ότι η σύνθεση τραγουδιών συνεχίζει να αποτελεί για τον ίδιο την απαραίτητη ψυχοθεραπεία που πρέπει να κάνει ένας Ελληνας που ζει, κινείται, αναπνέει και εργάζεται σε αυτό το, οικονομικοκοινωνικά άδικο και ενίοτε σιχαμερό, μέρος του πλανήτη, στα νότια της Χερσονήσου του Αίμου.
Τού αναφέρω το άλμπουμ του «Ατμόσφαιρα», που κυκλοφόρησε πριν περίπου τρία χρόνια, του λέω ότι η οργή (και η αναζήτηση αυτής) δεν φαίνεται να τον έχει εγκαταλείψει. Του υπενθυμίζω ότι το άλμπουμ περιέχει συναρπαστικές στιγμές, στα όρια του κλασικού χιπ χοπ.
«Οι λέξεις “συναρπαστικό” και “γαμάτο” δεν ξέρω αν μπορούν να καθρεφτίσουν αυτό που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Αυτό που λέω μέσα μου αλλά για κάθε τραγούδι τουλάχιστον τα τελευταία 10 χρόνια είναι το “αυτό είναι” με ότι και να έχει να κάνει, είτε είναι για την κουλτούρα είτε για την κοινωνία είτε για προβληματισμούς ακόμα και για κάποια προσωπικά βιώματα. Λέω μέσα μου: “αυτό είναι, τα κατάφερες το είπες, οποίος κατάλαβε, κατάλαβε”», μου λέει.
Η ανάγκη υπάρχει στο μυαλό και την ψυχή του Θανάση και είναι ξεκάθαρο ότι ψάχνει συνεχώς διεξόδους και ατραπούς προκειμένου να βγει προς τα έξω: «Η ανάγκη να εκφραστώ, βλέπω και βιώνω αυτά που ζούμε όλοι μας, αυτό είναι που με κινητοποιεί καθημερινά ως μουσικό και με αναγκάζει να μην το βάλω κάτω. Δεν μπορείς να μη λες γι’ αυτά, έχουμε ένα χρέος, μας ακούει τόσος κόσμος και αρκετά παιδιά, πρέπει να μιλήσουμε – αν δεν μιλήσουμε εμείς, τότε ποιός; Ποιος θα το κάνει, τα βιβλία; Αυτά θα τα κάψουνε σε λίγα χρόνια και θα τα ξαναγράψουν όπως τους βολεύει. Τα έχουμε δει να ξαναγίνονται αυτά: μόνο η τέχνη μπορεί να αποτυπώσει την αλήθεια και να μείνει αναλλοίωτη στο χρόνο, μέσα από τραγούδια, ζωγραφιές, ποιήματα και όλα τα έργα που δεν θα μπορεί να παραποιήσει κάποιος. Αφήνουμε ιστορική κληρονομιά και αυτό είναι το βασικό κίνητρο».
Πάντα, βέβαια, σε όλη αυτή την διαδικασία της καλλιτεχνικής δημιουργίας υπάρχει ένα άγχος, «μια αγωνία υπάρχει βέβαια πάντα και είναι μεγάλη, νιώθω την ανάγκη να δω αν “κατάλαβαν”. Αυτό είναι το μεγάλο μου άγχος, όχι αν θα πάει καλά το κομμάτι ή ο δίσκος, αλλά αν θα μπορέσουν κάποιοι να νιώσουν αυτά που ένιωσα και εγώ».
Στην συνέχεια, σπεύδω να του αναφέρω κάποια τραγούδια και στίχους από την «Ατμόσφαιρα»: «Γι’ αυτό είναι οι άνθρωποι / Για να φανούν στα δύσκολα». Μπορεί ο άνθρωπος να είναι δυνατός σήμερα με τέτοιος συνθήκες που επικρατούν σήμερα στη χώρα μας;
«Την δύναμη την βρίσκεις στους γύρω σου. Ας πούμε, εγώ την παίρνω από το γιο μου και τη γυναίκα μου και κατ’ επέκταση σε όλους τους ανθρώπους που αγωνίζονται καθημερινά, ο καθένας με το δικό του τρόπο. Όλοι αυτοί μου δίνουν λόγους να συνεχίζω και να μην τα παρατάω».
Τον ρωτάω ευθέως ποιος «κρύβεται στο ψέμα του» στην Ελλάδα σήμερα, και ο Θανάσης είναι ρητός και κατηγορηματικός: «αυτό αποτελεί μια μεγάλη κουβέντα με τεράστια ανάπτυξη, οπότε ας μην μιλήσουμε αναλυτικά γι’ αυτό, γιατί θα καταλήξει ένα δακρύβρεχτο σεντόνι που κανείς δεν θα διαβάσει. Όλοι μας πάντως ξέρουμε πολύ καλά που είναι η σωστή και που η λάθος πλευρά και όλοι μας ξέρουμε πού υπάρχει η αλήθεια και πού το ψέμα. Οπότε, ας προσπαθήσουμε για αρχή εμείς να καλλιεργούμε τον εαυτό μας να γίνεται περισσότερο και καλύτερα όσο περνάει ο καιρός, γιατί κανείς δε γεννιέται τέλειος. Ας σκάψουμε βαθιά μέσα μας να βρούμε τις αλήθειες μας και να τις κάνουμε πράξεις και ας μείνουν στο ψέμα αυτοί που περνάνε καλά με αυτό».
Πως νιώθει ο Tiny Jackal που είναι η γενιά που, όπως σωστά λέει και σε ένα από τα τραγούδια του, ίσως «και να παίζει τα ρέστα της;»
«Κάθε γενιά πέρασε τις δικές της δυσκολίες, έδωσε τους αγώνες της και έπαιξε τα ρέστα της. Κάθε εποχή είναι διαφορετική, με τα προβλήματα της, απλά έτυχε τώρα στη χρονική στιγμή που ζούμε, να μας πέσουν λίγο μαζεμένα. Αλλά οκ, δεν είμαστε και οι πιο αδικημένοι – οι προηγούμενες γενιές από μας έχουν περάσει μεγαλύτερες καταστροφές. Εμείς οφείλουμε να δώσουμε τους αγώνες μας για ένα καλύτερο αύριο και μακάρι κάποια στιγμή να υπάρξει γενιά χωρίς προβλήματα – πράγμα δύσκολο – και να έχουμε βάλει ένα μικρό λιθαράκι σε αυτό».
Και τελικά, πως αλλάζει ο κόσμος; Πως γίνεται καλύτερος, το έχει σκεφτεί; Με την αγάπη ή με το μίσος; Με το αίμα και την καταστροφή ή με την δημιουργία μόνο; «Δεν ξέρω αν μπορώ να το απαντήσω αυτό, δεν έχω δει ποτέ τον κόσμο να αλλάζει παρά μόνο “μικρές καταστάσεις”. Σίγουρα η αγάπη και η δημιουργία βοηθάει, αλλά αν δεν περάσεις από το μίσος δεν μπορείς να καταλάβεις. Αυτό που λέω είναι μεταφορικό και έχει να κάνει με την εσωτερική αναζήτησή του καθενός. Πρέπει να βρεθείς στο σκοτάδι για να τραβήξεις τη διαδρομή να φτάσεις στο φως -αυτό βέβαια θα κάνει καλύτερο εσένα και όχι τον κόσμο γιατί πάντα θα υπάρχουν τα τέρατα εκείνα που τρέφονται από το σκοτάδι, το μίσος και την καταστροφή και αυτά τα τέρατα δεν πρόκειται να αλλάξουνε ποτέ», που υπερτονίζει.
Τελικά, φως υπάρχει στην Ελλάδα του σήμερα ή «θα κερδίσει το σκοτάδι»; «Φυσικά και υπάρχει φως. Παντού υπάρχει φως και πηγάζει από μέσα μας. Το θέμα είναι πόσο διατεθειμένος είναι κάποιος να ξεφύγει απ’ όλα αυτά που τον κρατάνε πίσω και του βασανίζουν την ψυχή. Αν θέλει κάποιος να γίνει καλύτερος άνθρωπος, μπορεί να το καταφέρει αυτό. Αν όχι, θα τον κερδίσει το σκοτάδι. Στο χέρι του είναι», συνοψίζει εμφατικά ο ίδιος.
Αφήνοντάς τον, τον ρωτάω αν έχει σκεφτεί μέσα του ποτέ τον ορισμό της «επιτυχίας» με καλλιτεχνικούς όρους.
«Αν μπορείς να κοιμηθείς ήρεμος το βράδυ χωρίς να έχεις αμφιβολίες για αυτό που έχεις γράψει και να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου ξέροντας πως αυτό είσαι όντως εσυ, τότε είναι μια τεράστια επιτυχία. Για μένα δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος να το καθορίσει αυτό, όλα τα άλλα είναι πολύ λίγα μπροστά στην αλήθεια», καταλήγει με νόημα.
TINY JACKAL INFO >>>
