«Hello, I ‘m Johnny Cash» έλεγε με στόμφο και ένα ύφος που γινόταν ακόμη πιο επιβλητικό χάρη στην βαρύτονη φωνή του. Με μια ταξιδιάρικη φωνή, και σκοτεινή ευγένεια χαιρετούσε το κοινό του ανοίγοντας με αυτόν τον τρόπο όλες του τις συναυλίες. Ένας χαιρετισμός τόσο απλός, όσο και η απλότητα του χαρακτήρα του, που όμως αποτελούσε ακατέργαστο κομμάτι μίας πολυσύνθετης προσωπικότητας.

Ο «Άνθρωπος με τα Μαύρα» ήταν σεβαστός για το μουσικό του ταλέντο, τη χαρακτηριστική βαρύτονη φωνή και την επαναστατικότητά του, σε συνδυασμό με μια σκοτεινή, ταπεινή προσωπικότητα που τον έκανε αγαπητό στους θαυμαστές του σε όλο τον κόσμο. Ήταν από τους πιο παραγωγικούς καλλιτέχνες που τα τραγούδια του έχουν διασκευαστεί από χιλιάδες μουσικούς από τους Nine Inch Nails μέχρι τους Depeche Mode, απόδειξη ότι εξακολουθεί να είναι επιδραστικός σχεδόν 20 χρόνια μετά το θάνατό του. Ο cash αποτελεί μία από τις σπάνιες εκείνες φιγούρες που καταφέρνει να ζει μέσα από το βάρος της βαθιάς του αυθεντικότητας.

Είδωλο της επαναστατικής country, δικαίως χαιρετίστηκε ως ο μεσσίας της εργατικής τάξης και των περιθωριακών. Το αγαπημένο του κοινό, άλλωστε ήταν οι κρατούμενοι φυλακών, όπου έκανε άπειρα live. Είχε κάνει και ο ίδιος φυλακή 7 φορές άλλωστε. Ο ίδιος μιλούσε με έναν αφηγηματικό και συνάμα συμπονετικό τρόπο στις ψυχές των ανθρώπων, των φυλακισμένων, των εργατών, των ερωτευμένων. Ήταν μεν ένας άνθρωπος ενάρετος, με ηθικές αρχές και πίστη (“Reach out and touch faith”, σιγοτραγουδά στο διασκευασμένο Personal Jesus), ωστόσο ήταν πάντα εξαρτημένος από τις ουσίες, το αλκοόλ και τις γυναίκες. Απομακρύνθηκε από την παραδοσιακή country, φόρεσε στρας και απευθύνθηκε σε πιο σύγχρονα μουσικά στυλ, όπως η ψυχεδέλεια.

Είτε πρόκειται για τις εμβληματικές του συναυλίες στη φυλακή είτε για την ευρύτερη, ταλαντευόμενη φύση της καριέρας του που περιλάμβανε την αγάπη, τον έρωτα, την πίστη από τη μία, κι από την άλλη τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, και τη νύχτα. Αναμφισβήτητα η ζωή του Cash είναι μια από τις πιο συναρπαστικές σε όλη τη μουσική ιστορία. Ο ίδιος διέθετε πάντα βαθιά σοφία και πυκνότητα η οποία έδωσε στη μουσική του μια παγκόσμια απήχηση αφήνοντας πίσω του μια τεράστια παρακαταθήκη. Για την 19η επέτειο του θανάτου του λοιπόν, συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε τα καλύτερα τραγούδια που μας χάρισε ο Johnny Cash σε κάθε δεκαετία.

Folsom Prison Blues (1957)

Αναμφισβήτητα το καλύτερο τραγούδι του Cash από τη δεκαετία του ’50 κι από τα πρώτα κομμάτια που άρχισε να παίζει σε φυλακές, ξεκινώντας από αυτή του Folsom, το 1955. Γράφτηκε από τον Cash όταν άκουσε το ‘Crescent City Blues’ του Gordon Jenkins που ερμήνευσε η Beverly Mahr. Ο Cash έγραψε το κομμάτι το 1953, στη συνέχεια το ηχογράφησε και το κυκλοφόρησε το 1955. Παραμένει το κορυφαίο σημείο του ντεμπούτο άλμπουμ του 1957, Johnny Cash with His Hot and Blue Guitar!

Αξίζει να σημειωθεί ότι το τραγούδι αυτό συνδυάζει δύο δημοφιλή λαϊκά στυλ, το τραγούδι του τρένου και το τραγούδι της φυλακής, και μετά την επιτυχία της επιτυχίας, ο Cash συνέχισε να χρησιμοποιεί και τα δύο αυτά στυλ κατά τη διάρκεια της καριέρας του. Μόνο αγάπη έχω για αυτό το κομμάτι, και καθώς ο Cash το παρουσιάζει στο άγ ριο πλήθος με το βραχνό “Hello, I’m Johnny Cash”, σε ταξιδεύει πίσω στη δεκαετία του ’50.

Ring of Fire (1953)

Γραμμένο από την γυναίκα του June Carter Cash και τον Merle Kilgore, ο Cash έκανε γνωστό το “Ring of Fire” το 1963 και παραμένει ένα από τα πιο εμβληματικά τραγούδια του. Αν και, κυκλοφόρησε για πρώτη φορά από την αδελφή της June, Anita, στο άλμπουμ της Folk Songs Old and New του 1963, με τίτλο ‘(Love’s) Ring of Fire’.

Αφού ο άντρας με τα μαύρα άκουσε την εκδοχή της Anita, ισχυρίστηκε ότι είδε ένα όνειρο όπου άκουσε το τραγούδι με μεξικάνικα πνευστά. Μετά από αυτή την παράξενη συνάντηση, ο Cash είπε στην Anita: «Θα σου δώσω περίπου πέντε ή έξι μήνες ακόμα και αν δεν καταφέρεις μέχρι τότε να κάνεις επιτυχία, θα το ηχογραφήσω όπως το νιώθω εγώ».

Τα υπόλοιπα αποτελούν ιστορία. Ο Cash πρόσθεσε τα εμβληματικά πνευστά σε στυλ mariachi και πείραξε μερικές από τις αρχικές φράσεις από την εκδοχή της Anita Carter, και το τραγούδι θα γινόταν νούμερο ένα και μία από τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του. Μέχρι σήμερα, έχει πάνω από ένα εκατομμύριο downloads και δικαίως παραμένει ένα από τα πιο κλασικά country τραγούδια.

What Is Truth (1970)

Αυτό το κλασικό τραγούδι του 1970 είναι η απόδειξη ότι ο Cash ήταν άνθρωπος του λαού. Γραμμένο και ηχογραφημένο από τον ίδιο το 1970, χαρακτηρίζεται ως ένα τραγούδι διαμαρτυρίας, κάτι που ήταν πραγματικά ανήκουστο στην country μουσική της τότε εποχής. Η κριτική του για τον καταστροφικό πόλεμο του Βιετνάμ και το χάσμα των γενεών έκαναν το τραγούδι μια μεγάλη crossover επιτυχία, ανοίγοντας τού τον δρόμο για την νεότερη γενιά, η οποία μέχρι τότε δεν του είχε δώσει πολλές ευκαιρίες.

Δεν ήταν όμως μόνο το τραγούδι που έκανε τον Cash έναν αντικομφορμιστή ήρωα. Το καλοκαίρι του 1972, βρέθηκε να κάθεται μπροστά στον πρόεδρο Richard Nixon στο Μπλε Δωμάτιο του Λευκού Οίκου. Σε μια συνάντηση που αφορούσε τη μεταρρύθμιση των φυλακών, ο Cash και ο Nixon συνοδεύονταν από μια ολόκληρη στρατιά δημοσιογράφων και φωτογράφων, που δεν ήθελαν να χάσουν αυτή την τιτάνια συζήτηση.

Κάποια στιγμή, αφού άκουσε τον Nixon άρχισε να μιλάει για τα αγαπημένα του τραγούδια, ο Cash είπε: «Δεν τα γνωρίζω αυτά τα τραγούδια. Αλλά έχω μερικά δικά μου που μπορώ να σας παίξω». Εδώ είναι που φανταζόμαστε το πρόσωπο του Nixon να σαστίζει καθώς ο Cash ξεκίνησε να παίζει το “What Is Truth”. Το κομμάτι πήγε λίγο παραπέρα για να φέρει σε δύσκολη θέση τον πρόεδρο, καθώς ο δεύτερος στίχος είναι επιθετικά αντιπολεμικός, λαμβάνοντας υπόψη την φιλοπολεμική θέση του Nixon εκείνη την εποχή, ήταν μια γροθιά στο κατεστημένο.

I’d Rather Have You’ (1987)

Οι άνθρωποι συχνά λένε ότι ο Cash έχασε τον δρόμο του τη δεκαετία του ’80, αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Παρόλο που αποχώρησε από την επί χρόνια δισκογραφική του εταιρεία Columbia, ο Cash μετακόμισε στη συνέχεια στην αντίπαλό της, την Mercury, και αυτό του προσέφερε μερικές εμβληματικές στιγμές. Πραγματικός βετεράνος σε αυτό το σημείο μετά από 30 χρόνια καριέρας, το πρώτο του άλμπουμ για την Columbia, το Johnny Cash Is Coming To Town του 1987, είναι γεμάτο από λαμπρές στιγμές, που αποτελούσαν χαιρετισμό προς τον Hank Williams και τον Elvis Costello.

Χωρίς αμφιβολία, όμως, το “I’d Rather Have You” είναι το καλύτερο από τη δεκαετία του 80. Κάτι σαν ένα παραδοσιακό country ερωτικό τραγούδι, αποτελεί μια από τις καλύτερες ωδές στον έρωτα που κυκλοφόρησε ποτέ ο Cash, με μερικούς από τους καλύτερους στίχους του. Ατάκες όπως αυτές επιβεβαιώνουν τόσο τη στιχουργική ευφυΐα του Cash όσο και την ταπεινή του φύση: «Προτιμώ να μοιραστώ ένα χοτ ντογκ μαζί σου παρά ένα δείπνο με τον πρόεδρο».

Delia’s Gone (1994)

Ο Cash ηχογράφησε αρχικά αυτή την μπαλάντα δολοφονίας που έγραψαν οι Karl Silbersdord και Dick Toops το 1962 για το The Sound of Johnny Cash. Το τραγούδι βασίζεται στην ανεξιχνίαστη άγρια δολοφονία της 14χρονης Αφροαμερικανίδας Delia Green το 1900. Η δολοφονία της Green έχει εμπνεύσει αμέτρητα τραγούδια από τον Bob Dylan μέχρι τον Harry Belafonte, αλλά αυτό του Cash πρέπει να πάρει την πρώτη θέση. Ο Cash επέλεξε να ξαναηχογραφήσει το κομμάτι το 1994 για την επιστροφή του στην φόρμα σε παραγωγή του Rick Rubin, American Recordings.

The Man Comes Around (2002)

Το ομώνυμο τραγούδι από το άλμπουμ του 2002 στην πραγματικότητα γράφτηκε μερικά χρόνια πριν από την κυκλοφορία του The Man Comes Around, αλλά ο Cash αποφάσισε να το ηχογραφήσει εκ νέου για το άλμπουμ. Ένα από τα τελευταία τραγούδια που έγραψε ο άντρας με τα μαύρα πριν από το θάνατό του, είναι ένα από τα πιο ευδιάθετα αλλά και συναισθηματικά συγκινητικά τραγούδια που έγραψε ποτέ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι περιέχει πολλές βιβλικές αναφορές, συμπεριλαμβανομένου ενός αποσπάσματος που περιγράφει τον ερχομό των τεσσάρων καβαλάρηδων της Αποκάλυψης. Διαθέτοντας μια λιτή ενορχήστρωση, αποτυπώνει τον Johnny Cash στα καλύτερά του. Εντάσσοντας ένα εκκλησιαστικό ηλεκτρικό όργανο, που ακούγεται αλλόκοσμο σα να ένας ήχος από τον παράδεισο, είναι λες και ο Cash εκφωνούσε το τελευταίο του κήρυγμα.

Το τραγούδι ήταν επίσης εν μέρει εμπνευσμένο από τη βασίλισσα Ελισάβετ Β’ της Αγγλίας. Σε ένα άλλο από τα τρομακτικά προφητικά όνειρα του Cash, η βασίλισσα τον παρομοίασε με «ένα δέντρο με αγκάθια σε έναν ανεμοστρόβιλο». Στοιχειωμένος από το όνειρο αυτό, ο Cash ήταν περίεργος να μάθει αν είχε διαβάσει ξανά τη φράση αυτή και τελικά βρήκε μια παρόμοια στο βιβλίο του Ιώβ.