Καταρχάς προτού περάσει κανείς στα περιεχόμενα αυτών των δύο δίσκων, αν αντιπαραθέσει δίπλα – δίπλα τα οπισθόφυλλα τους, θα καταλάβει αμέσως πως το “Ενέχυρο” του Δήμου Μούτση ήταν ένας φόρος τιμής στο “Desire”, το πλέον δημοφιλές άλμπουμ του Bob Dylan στη χώρα μας. Ο Bob Dylan καπνίζει στη γωνία δεξιά του οπισθόφυλλου και το ίδιο κάνει και ο Δήμος Μούτσης στο δικό του άλμπουμ. Στη γωνία αριστερά του “Desire” υπάρχει φωτογραφία της Emmylou Harris, η οποία έκανε φωνητικά στον Dylan. Στην ίδια γωνία αριστερά του “Ενέχυρου” βλέπουμε τη Ροζαλία, που τραγούδησε το “Τριγύρω”, το πλέον λαϊκό κομμάτι του δίσκου. Εννοείται πως η τεχνοτροπία του κολάζ είναι κοινό στοιχείο στα οπισθόφυλλα των δύο δίσκων.
Είναι σίγουρο πως ο Μούτσης είχε λιώσει στην κυριολεξία το συγκεκριμένο άλμπουμ του Dylan, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τον πρώτο απόλυτα προσωπικό δίσκο ενός συνθέτη που τα προηγούμενα χρόνια έγραφε τραγούδια για τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές (Μπέλλου, Μοσχολιού, Μητσιάς, Καλογιάννης, Πρωτοψάλτη κ.α.) Με το “Ενέχυρο” ο Μούτσης πέρασε στην ροκ, να την πούμε, φάση του, υιοθετώντας το στυλ του τροβαδούρου με την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα. Και, φυσικά, με το βιολί, ένα όργανο που ο ίδιος σπούδασε και που ξεκίνησε την περιπλάνηση του νεαρότατος στην ελληνική μουσική. Στο “Ενέχυρο”, όμως, βιολί έπαιζε ο δεξιοτέχνης Παντελής Δεσποτίδης, σφραγίζοντας με τον ήχο του τις blues-rock συνθέσεις του Μούτση, όπως είχε σφραγίσει και το “Desire” του Dylan με το δικό της βιολί η Scarlet Rivera. Δεν μιλάμε, επομένως, για μια απλή επιρροή του Μούτση από τον Dylan, αλλά σχεδόν για ένα άλμπουμ – ξεπατικωσούρα, αφού συγγένειες υπάρχουν κι άλλες πέραν του εικαστικού και του ηχητικού τομέα.
Στο “Desire”, λόγου χάριν, που γράφτηκε το 1975 και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του ’76, ο Bob Dylan εμπνεύστηκε από την ιστορία του παράνομου “Hurricane”. Ο Δήμος Μούτσης πάλι έγραψε για τον Ζακυνθινό γλύπτη φίλο του, Αντώνη Βακιρτζή, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στα Εξάρχεια το 1981, απογοητευμένος από τις ιδεολογικές καταρρεύσεις της εποχής του. Πρόκειται φυσικά για το τραγούδι “Αντώνης Β.” που μαζί με ένα ακόμη κομμάτι, το “Νέα Υόρκη 5/12/82”, αποτέλεσαν τις δύο πιο ατόφιες ροκ στιγμές του “Ενέχυρου”, αξιοποιώντας επίσης το ηλεκτρικό σχήμα των μουσικών: Άκης Τουρκογιώργης (ηλεκτρική – ακουστική κιθάρα), Νίκος Καπηλίδης (τύμπανα), Νίκος Στρατηγός (συνθεσάιζερ), Μανώλης Σιδερίδης (μπάσο) και Παντελής Δεσποτίδης (βιολί).
Πάνω απ’ όλα το “Ενέχυρο” αποδέιχτηκε ο πιο τολμηρός δίσκος ενός δημιουργού, που σαν να πέταξε από πάνω του τον μανδύα του «λόγιου συνθέτη των μελοποιήσεων» και αποφάσισε να βγει μπροστά ως ντυλανικός τροβαδούρος, κερδίζοντας έτσι και τη συμπάθεια ενός πιο νεανικού ροκάδικου κοινού. Διόλου τυχαίο που ο Δήμος Μούτσης εμφανίστηκε το 1984 στο περίφημο φεστιβάλ στο Άκτιο, στο «ελληνικό Woodstock», όπως χαρακτηρίστηκε, δίπλα στους Φατμέ, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και άλλους ομότεχνους του από ένα διαφορετικό, μέχρι πρότινος, είδος τραγουδιού.
Καταρχάς προτού περάσει κανείς στα περιεχόμενα αυτών των δύο δίσκων, αν αντιπαραθέσει δίπλα – δίπλα τα οπισθόφυλλα τους, θα καταλάβει αμέσως πως το “Ενέχυρο” του Δήμου Μούτση ήταν ένας φόρος τιμής στο “Desire”, το πλέον δημοφιλές άλμπουμ του Bob Dylan στη χώρα μας. Ο Bob Dylan καπνίζει στη γωνία δεξιά του οπισθόφυλλου και το ίδιο κάνει και ο Δήμος Μούτσης στο δικό του άλμπουμ. Στη γωνία αριστερά του “Desire” υπάρχει φωτογραφία της Emmylou Harris, η οποία έκανε φωνητικά στον Dylan. Στην ίδια γωνία αριστερά του “Ενέχυρου” βλέπουμε τη Ροζαλία, που τραγούδησε το “Τριγύρω”, το πλέον λαϊκό κομμάτι του δίσκου. Εννοείται πως η τεχνοτροπία του κολάζ είναι κοινό στοιχείο στα οπισθόφυλλα των δύο δίσκων.
Είναι σίγουρο πως ο Μούτσης είχε λιώσει στην κυριολεξία το συγκεκριμένο άλμπουμ του Dylan, πόσω μάλλον όταν μιλάμε για τον πρώτο απόλυτα προσωπικό δίσκο ενός συνθέτη που τα προηγούμενα χρόνια έγραφε τραγούδια για τους μεγαλύτερους Έλληνες τραγουδιστές (Μπέλλου, Μοσχολιού, Μητσιάς, Καλογιάννης, Πρωτοψάλτη κ.α.) Με το “Ενέχυρο” ο Μούτσης πέρασε στην ροκ, να την πούμε, φάση του, υιοθετώντας το στυλ του τροβαδούρου με την κιθάρα και τη φυσαρμόνικα. Και, φυσικά, με το βιολί, ένα όργανο που ο ίδιος σπούδασε και που ξεκίνησε την περιπλάνηση του νεαρότατος στην ελληνική μουσική. Στο “Ενέχυρο”, όμως, βιολί έπαιζε ο δεξιοτέχνης Παντελής Δεσποτίδης, σφραγίζοντας με τον ήχο του τις blues-rock συνθέσεις του Μούτση, όπως είχε σφραγίσει και το “Desire” του Dylan με το δικό της βιολί η Scarlet Rivera. Δεν μιλάμε, επομένως, για μια απλή επιρροή του Μούτση από τον Dylan, αλλά σχεδόν για ένα άλμπουμ – ξεπατικωσούρα, αφού συγγένειες υπάρχουν κι άλλες πέραν του εικαστικού και του ηχητικού τομέα.
Στο “Desire”, λόγου χάριν, που γράφτηκε το 1975 και κυκλοφόρησε τον Ιανουάριο του ’76, ο Bob Dylan εμπνεύστηκε από την ιστορία του παράνομου “Hurricane”. Ο Δήμος Μούτσης πάλι έγραψε για τον Ζακυνθινό γλύπτη φίλο του, Αντώνη Βακιρτζή, ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε στα Εξάρχεια το 1981, απογοητευμένος από τις ιδεολογικές καταρρεύσεις της εποχής του. Πρόκειται φυσικά για το τραγούδι “Αντώνης Β.” που μαζί με ένα ακόμη κομμάτι, το “Νέα Υόρκη 5/12/82”, αποτέλεσαν τις δύο πιο ατόφιες ροκ στιγμές του “Ενέχυρου”, αξιοποιώντας επίσης το ηλεκτρικό σχήμα των μουσικών: Άκης Τουρκογιώργης (ηλεκτρική – ακουστική κιθάρα), Νίκος Καπηλίδης (τύμπανα), Νίκος Στρατηγός (συνθεσάιζερ), Μανώλης Σιδερίδης (μπάσο) και Παντελής Δεσποτίδης (βιολί).
Πάνω απ’ όλα το “Ενέχυρο” αποδέιχτηκε ο πιο τολμηρός δίσκος ενός δημιουργού, που σαν να πέταξε από πάνω του τον μανδύα του «λόγιου συνθέτη των μελοποιήσεων» και αποφάσισε να βγει μπροστά ως ντυλανικός τροβαδούρος, κερδίζοντας έτσι και τη συμπάθεια ενός πιο νεανικού ροκάδικου κοινού. Διόλου τυχαίο που ο Δήμος Μούτσης εμφανίστηκε το 1984 στο περίφημο φεστιβάλ στο Άκτιο, στο «ελληνικό Woodstock», όπως χαρακτηρίστηκε, δίπλα στους Φατμέ, τον Νίκο Παπάζογλου, τον Παύλο Σιδηρόπουλο και άλλους ομότεχνους του από ένα διαφορετικό, μέχρι πρότινος, είδος τραγουδιού.
