Ούτε 35 ετών δεν ήταν ο Αλαν Ράνκιν όταν το καλοκαίρι του 1992 σκέφτηκε την εξής ιδέα: την δημιουργία της πρώτης δισκογραφικής εταιρείας που θα ιδρυόταν εντός πανεπιστημιακών κύκλων, με τους ίδιους τους φοιτητές να αναλαμβάνουν την διαχείριση και λειτουργία της.

Ο συνιδρυτής [μαζί με τον Μπίλι Μακένζι] του σπουδαίου σκωτσέζικου συγκροτήματος των The Associates, ο οποίος πέθανε προχθές σε ηλικία 64 ετών, είχε πάντα τα μάτια και τα αυτιά του ανοικτά με κατεύθυνση αποκλειστικά την μουσική – σε δημιουργικό, αλλά και οικονομικό/δισκογραφικό επίπεδο, δίνοντας αφειδώς ευκαιρίες τόσο σε νέους μουσικούς, όσο και σε ανθρώπους με επιχειρηματικό μυαλό και όραμα.

Κάπως έτσι, το 1992 ιδρύθηκε η δισκογραφική εταιρεία Electric Honey μέσα στο κολέγιο Kelvin της Γλασκόβης από τον Ken McCluskey των Bluebells, τον Douglas MacIntyre (μετέπειτα ιδρυτή της εξίσου σημαντικής δισκογραφικής Creeping Bent) και τον ίδιο τον Ράνκιν. Μετά την κυκλοφορία κάποιων σκόρπιων singles, η εταιρεία «βγήκε στον αφρό» το 1996, όταν κυκλοφόρησε το ντεμπούτο άλμπουμ των Belle & Sebastian, το εκπληκτικό «Tigermilk». Κάπως έτσι, το μουσικό περιοδικό Uncut έσπευσε να χαρακτηρίσει την Electric Honey ως «την πιο επιτυχημένη δισκογραφική εταιρεία του κόσμου την οποία διαχειρίζονται σπουδαστές πανεπιστημίου».

Η συνέχεια ήταν εξίσου συναρπαστική για την εταιρεία του Ράνκιν: κυκλοφόρησε το «Starfighter Pilot» των, τότε άγνωστων αλλά μετέπειτα εμπορικά γιγάντιων, Snow Patrol, ενώ ανακάλυψε και την μπάντα των Biffy Clyro.

Ο Ράνκιν, φυσικά, έγινε πρωτίστως γνωστός ως μέλος των σπουδαίων Associates. Ο ίδιος γνώρισε τον τραγουδιστή Billy Mackenzie στα τέλη της τη δεκαετίας του 1970 και αρχικά σχημάτισαν τους Ascorbic Ones, κατόπιν άλλαξαν το όνομά τους σε Mental Torture πριν καταλήξουν σε ένα πιο «Συνεργατικό» όνομα, τους The Associates, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο single τους το 1979, μια διασκευή του «Boys Keep Swinging» του David Bowie.

Το τραγούδι τούς οδήγησε σε ένα συμβόλαιο με την τότε σημαντική δισκογραφική Fiction Records [αυτή των The Cure], η οποία κυκλοφόρησε το ντεμπούτο του συγκροτήματος το 1980, το οριακό για την δεκαετία του ’80 άλμπουμ «The Affectionate Punch», με τον ίδιο τον Robert Smith των Cure να ακούει τις συνθέσεις και να δέχεται με ενθουσιασμό να κάνει δεύτερα φωνητικά σε κάποια από τα τραγούδια του δίσκου. Το συγκρότημα ακολούθησε το ντεμπούτο του με μια συλλογή από singles, το «Fourth Drawer Down», το 1981 και κατόπιν ακολούθησε το δεύτερο άλμπουμ τους, το εξίσου σπουδαίο «Sulk», το 1982, το οποίο έγινε δεκτό με ενθουσιασμό από κοινό και κριτικούς.

Ο Ράνκιν όμως θεώρησε ότι είχε έρθει η ώρα να περάσει πίσω από την κονσόλα ηχογράφησης, αντί για μπροστά, οπότε αποχώρησε από το συγκρότημα για να κάνει τις δικές του παραγωγές σε τραγούδια άλλων συγκροτημάτων και καλλιτεχνών. Τον εμπιστεύτηκαν οι Cocteau Twins και ο Paul Haig, και κατόπιν ο Ράνκιν κυκλοφόρησε το πρώτο από τα τρία σόλο στούντιο άλμπουμ του, το «The World Begins to Look Her Age», το 1986 και έπειτα δίδαξε στο κολέγιο Stow στη Γλασκώβη, εκεί όπου «φυτεύθηκαν» οι σπόροι για την δημιουργία μιας δισκογραφικής «από τους φοιτητές».

Χωρίς τον Ράνκιν, οι Associates κυκλοφόρησαν δύο ακόμη άλμπουμ, το «Perhaps» του 1985 και το «Wild and Lonely» του 1990. Οι Associates ουσιαστικά διαλύθηκαν λίγο μετά, αλλά ο Ράνκιν με τον Μακένζι επανενώθηκαν το 1993 για να προσπαθήσουν να ηχογραφήσουν νέο υλικό. Η επανένωσή τους, ωστόσο, αποδείχθηκε βραχύβια και σύντομα ο καθένας τους ακολούθησε διαφορετικό δρόμο.

Στις 2 Ιανουαρίου ο Ράνκιν πήρε το Λευκό του Αυτοκίνητο [το «White Car In Germany» είναι, ίσως, το καλύτερο τραγούδι των Associates] και πήγε να συναντήσει τον παλιόφιλό του, τον Μπίλι Μακένζι, ο οποίος είχε αποχωρήσει εκουσίως από τα εγκόσμια ίδιο μήνα, αλλά με 26 χρόνια διαφορά, όταν στις 22 Γενάρη του 1997 αποφάσισε να αυτοκτονήσει σε ηλικία μόλις 39 ετών.