Ναι, δεν ξέρω για το φετινό, αλλά το καλοκαίρι είναι μια εποχή που μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε, να χαλαρώσουμε, να ονειρευτούμε, να απολαύσουμε τη ζωή. Και η μουσική θα αποτελεί πάντα έναν ιδανικό σύντροφο σε αυτό το μοναδικό ταξίδι, αφού με τον μαγικό της τρόπο μπορεί να μας μεταφέρει σε άλλους τόπους, να μας γεμίσει με ενέργεια ή να μας χαλαρώσει. Και κάποια κλασικά άλμπουμ έχουν αυτήν ακριβώς την ιδιότητα: να ενσαρκώνουν το πνεύμα του θέρους με τον πιο αυθεντικό τρόπο.
Η επόμενη λίστα θα μας ταξιδέψει σε μερικά από τα καλύτερα καλοκαιρινά άλμπουμ όλων των εποχών. Από τους ονειρικούς ήχους των Beach Boys μέχρι τις proto-ambient του Brian Eno, βάζουμε σε μια χρονολογική σειρά μουσικές που ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα του καλοκαιριού. Πρόκειται για εκείνα τα άλμπουμ που πολλοί από εμάς έχουμε απολαύσει ξυπόλητοι στην άμμο, πίνοντας παγωμένα κοκτέιλ ή χορεύοντας κάτω από τα αστέρια.
Είναι σημαντικό, κάπου εδώ, να σας πούμε ότι αυτή η επιλογή αντικατοπτρίζει τις προσωπικές προτιμήσεις και αισθητικές του συντάκτη. Πάρα πολλά εξαιρετικά καλοκαιρινά άλμπουμ, αγαπημένα από πολλούς, έχουν αναπόφευκτα μείνει εκτός αυτής της λίστας και αναμφίβολα κάθε αναγνώστης θα μπορούσε να συνθέσει τη δική του λίστα με εξίσου αξιόλογα και αγαπημένα καλοκαιρινά άλμπουμ. Ωστόσο, αυτά που ακολουθούν, κερδίζουν τη θέση τους σε αυτή την λίστα με τη διαχρονικά καλοκαιρινή τους αύρα να ζωγραφίζει όμορφες στιγμές και να γεννά αναμνήσεις κάθε φορά που τα ακούς και υποσχόμαστε να επανέλθουμε με μια ακόμη καλοκαιρινή μουσική λίστα με πιο άγνωστα διαμάντια.
Miles Davis – Sketches of Spain (1960)
Είναι περισσότερο διάσημο για τη διασκευή του Gil Evans στο “Concierto de Aranjuez” του Joaquin Rodrigo, αλλά το “Sketches Of Spain” κρύβει περισσότερα από ένα διαμάντι. Στην τρίτη συνεργασία των Miles Davis και Gil Evans, η μαγεία κρύβεται εκεί όπου ο τζαζ αυτοσχεδιασμός συναντά την κλασική σύνθεση, όταν μια δροσερή μέρα του Νοεμβρίου στη Νέα Υόρκη μεταφέρει τους μουσικούς και τον ακροατή στη ζεστή ατμόσφαιρα των κήπων του βασιλικού παλατιού του Αρανχουέζ. Είναι ιδανικό για να κολλήσετε τα ακουστικά και να απολαύσετε ένα ηχητικό οδοιπορικό κατά τη διάρκεια μιας ζεστής καλοκαιρινής ημέρας. Φυσικά εκτός από το “Concierto”, υπάρχει ένας πολύχρωμος κόσμος θαυμάτων, γεμάτος παιχνιδιάρικες μινιατούρες και αυτό το συναισθηματικό παίξιμο της ορχήστρας -για να παραφράσουμε τον Miles στην αυτοβιογραφία του, «το θέμα δεν είναι η τέλεια εκτέλεση, αλλά η σύλληψη του συναισθήματος». Και το “Sketches Of Spain” καταφέρνει να ισορροπήσει σε αυτή τη γραμμή υπέροχα.
Stan Getz and João Gilberto – Getz/Gilberto (1964)
Είναι το άλμπουμ στο οποίο υπάρχει η πρώτη αυθεντική εκτέλεση του “The Girl from Ipanema”. Αυτό φτάνει.
The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967)
Οι Beatles επινόησαν πάρα πολλά πράγματα με αυτό το άλμπουμ, που είναι εύκολο να παραβλέψουμε το γεγονός ότι επινόησαν το απόλυτο καλοκαιρινό άλμπουμ όπως το ξέρουμε -το είδος που φτάνει σε μια φρενίτιδα προσμονής, ξεσηκώνει τα μυαλά, γεννάει διαφωνίες, επεκτείνεται και μεγαλώνει και ωριμάζει τέλεια με την πάροδο του χρόνου. Ήταν το απόλυτο soundtrack του Summer of Love, μαζί με κλασικά άλμπουμ όπως το “Are You Experienced” του Hendrix, το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane και το θρυλικό ντεμπούτο των Doors. Ωστόσο, όσες φορές κι αν το ακούσετε, μπορείτε να βρείτε νέες λεπτομέρειες για να κολλήσετε: τα bongos στο τέλος του “Getting Better”, την λαστιχένια μπασογραμμή του “With A Little Help From My Friends” ή την proto-metal κιθάρα του ομώνυμου με την οποία ξεκινάει αυτό το υπέροχο μουσικό ταξίδι.
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood – Nancy & Lee (1968)
Η πιο περιβόητη επιδρομή στη μυστηριώδη πλευρά της ποπ των 60’s, η κοινή προσπάθεια της Nancy Sinatra και του Lee Hazlewood παραμένει μέχρι σήμερα ένα μαγευτικό αριστούργημα μουσικής μυσταγωγίας. Η Nancy Sinatra μπήκε στα μουσικά κόλπα από τον πατέρα της. Επέλεξε έναν νεαρό (αλλά πολύ σεβαστό) μουσικό για να την καθοδηγήσει. Ο Lee Hazlewood ήταν ένας ταλαντούχος συνθέτης και τραγουδιστής που είχε ήδη ένα τσουβάλι επιτυχίες όταν ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη Nancy. Αρχικά, έκανε την παραγωγή των πρώτων προσπαθειών της αλλά το 1968 άφησε τη θέση του παραγωγού και κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με αξέχαστα ντουέτα συντροφιά με την προστατευόμενή του. Ερμηνεύοντας τραγούδια που είχαν ήδη κυκλοφορήσει, η Nancy και ο Lee έριξαν νέο φως στα πρωτότυπα και τους εξασφάλισαν περισσότερη ομοιογένεια και βαθύτητα. Και τα έντεκα τραγούδια καλύπτονται με το ίδιο μουσικό μυστήριο που παρέχει η φωνή του Lee, η οποία συχνά επισκιάζει τον άβγαλτο (και συχνά ρηχό) ήχο της Nancy. Με αυτό το ξεχωριστό στοιχείο, το άλμπουμ ξεφεύγει έντονα από την εύκολη γαλήνια ευτυχία της ποπ και ανοίγει τις πύλες προς μια μυστικιστική (και αθάνατα καλοκαιρινή) μουσική γλυκύτητα, γεγονός που το καθιστά και μια σπουδαία εισαγωγή στο μαγικό πνεύμα των 60s για όλους.
The Beach Boys – Wild Honey (1969)
Ο Brian Wilson και η παρέα του είναι μεγάλοι μάστορες των concept καλοκαιρινών άλμπουμ –από το “All Summer Long” του 1964, το “Today and Summer Days” του 1965, και φυσικά το σαφώς πιο καταθλιπτικό “Pet Sounds” του 1966. Όμως στο “Wild Honey” οι Beach Boys αποτυπώνουν πραγματικά τη βρώμικη αίσθηση της λερωμένης από μπύρα άμμου στην παραλία κάτω από τα πόδια σoυ, ακόμα κι αν το κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 1967. Περνάει μέσα από τη λαχταριστή soul του Carl Wilson στο “Aren’t You Glad”, το beach-party ξέσπασμα του “How She Boogalooed It”, το a cappella φινάλε “Mama Says”. Το “Wild Honey” τα έχει όλα -τόσο το ηδονιστικό rock & roll πνεύμα όσο και το χιούμορ των πρώιμων επιτυχιών τους, με τα αυτοκίνητα και τις σανίδες του σέρφινγκ, συν το στοχαστικό βάθος του “Pet Sounds” (ως πρόσφατη συλλογική εμπειρία για το γκρουπ), όλα σε μια 24λεπτη δόση διαχρονικού coolness.
Can – Future Days (1973)
«Ήταν καλοκαίρι. Είχε πολλή ζέστη, ο ήλιος έλαμπε, και η πόρτα του στούντιο ήταν πάντα ανοιχτή», θα θυμόταν σε μια συνέντευξη του ο Irmin Schmidt για τις μέρες ηχογράφησης του “Future Days”. «Και αυτό ακριβώς ακούγεται στον δίσκο, τον πιο ηλιόλουστο που κάναμε ποτέ». Και τα πέντε μέλη των Can είχαν κάνει τις διακοπές τους πριν από την ηχογράφηση του άλμπουμ και η ευκαιρία να μπορέσουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τον λούπα περιοδεία/άλμπουμ/τουρνέ ήταν αναζωογονητική. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το σπουδαίο αυτό krautrock συγκρότημα, που πάντα έμοιαζε να παίζει σε σχεδόν τηλεπαθητικό επίπεδο, έγραψε τα τρία τεράστια κομμάτια (συν το συνοπτικό pop του “Moonshake”) να ακούγονται τόσο αβίαστα και πανάλαφρα, σαν χωρίς κανένα βάρος να αιωρούνται πάνω από κύματα και απέραντους ωκεανούς. Και αυτές τις προοπτικές αποτυπώνει αυτό εδώ το αριστούργημα, ένα αξεπέραστο ταξίδι στον ωκεανό του ήχου, από μια μπάντα στο δημιουργικό της απόγειο.
Brian Eno – Another Green World (1975)
Ηχογραφημένο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1975, το “Another Green World” είναι το τέλειο εφόδιο για να μπορέσει να κατανοήσει κανείς το μέγεθος έργου του Eno. Υπάρχει η μάζωξη των μεγαλύτερων ονομάτων της art rock εκείνης της εποχής (Robert Fripp, John Cale, Phil Collins, Percy Jones, Paul Rudolph), η πρώτη παρουσίαση και η ανάπτυξη των “Oblique Strategies” καρτών και ένας Eno που ξέρει πια πώς να χρησιμοποιεί το στούντιο σαν να ήταν το ίδιο ένα όργανο. Υπάρχει ένα ζωηρό πλήθος πραγμάτων που στοιχεύουν στο μέλλον και που περιέχονται όλα μαζί εδώ μέσα: ποπ τραγούδια, ambient κομμάτια και μουσική για ταινίες. Εννοείται, ότι το “Another Green World” μπορεί να εκτιμηθεί σε όλες τις εποχές του χρόνου, θα είναι, όμως, πάντα πιο ταιριαστό να το ακούτε κατά τη διάρκεια ενός ζεστού καλοκαιριού, αποδεικνύοντας την προνοητικότητα του Eno, καθώς το 1976 η θερμοκρασία στο Ηνωμένο Βασίλειο έφτασε σε πρωτοφανή ύψη. Οι “χρυσές απογευματινές ώρες” και το “δροσερό αυγουστιάτικο φεγγάρι” ήταν κάτι που όλοι περίμεναν με ανυπομονησία εκείνη τη χρονιά.
Joni Mitchell – The Hissing of Summer Lawns (1975)
Το “The Hissing of Summer Lawns” είναι τόσο γεμάτο από ανθρώπινες εμπειρίες όσο οτιδήποτε άλλο στο “Blue”. Ο τόνος είναι απλώς πιο αυστηρός, η προοπτική λιγότερο διφορούμενη. Και απλά εδώ η αφηγήτρια Mitchell ελέγχει τα πάντα, δίνει στον εαυτό της εξουσία, προσφέροντας επιλεκτικές ματιές στις ιστορίες που αφηγείται. Είχε πει κάποτε ότι η μουσική ήταν σαν τη ζωή της -δεν θα ήθελε να μείνει σε ένα κλειδί ή σε έναν ρυθμό, οπότε αντί να επαναλάβει τη φόρμουλα που της χάρισε βραβεία για το “Court & Spark”, η Mitchell το χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για να συνεχίσει τη μουσική της εξέλιξη. Το έβδομο στούντιο άλμπουμ της ήταν το πιο απαιτητικό της μέχρι σήμερα, με τις περίπλοκες μελωδίες και τις αρμονίες του να συνυφαίνονται για να απεικονίσουν ηχητικά τις αφηγήσεις της, πλέκοντας γύρω από το ρυθμό των στίχων της. Φυσικά, όσο και αν απογοήτευσε πολλούς από τους οπαδούς της με αυτό εδώ το άλμπουμ, εκείνη ήξερε ότι έκανε συναρπαστικά μουσικά άλματα και φυσικά, χάρη στο μοναδικό συγκρότημα που είχε μαζί της και που της επέτρεψε να το κάνει. Σίγουρα δεν αποτελεί το κατάλληλο άλμπουμ για να περάσει κανείς στον κόσμο της, αλλά όπως και να ΄χει είναι ένα γενναίο δημιούργημα που σήμερα δείχνει ότι έχει κερδίσει την μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες, εκείνη με τον χρόνο.
Public Enemy – It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988)
Το καλοκαίρι του 1988 ήταν η αδιαμφισβήτητη χρυσή εποχή της χιπ-χοπ, όταν ο αέρας ήταν γεμάτος από μεγάλες επιτυχίες που έσπασαν όλους τους κανόνες στα τσαρτς, όπως το “It Takes Two” των Rob Base & DJ EZ Rock ή το “Follow the Leader” των Eric B & Rakim. Όμως οι Public Enemy σταμάτησαν την κυκλοφορία με το δεύτερο άλμπουμ τους που περίμεναν πυρετωδώς. Το “Nation of Millions κράτησε το κύμα καύσωνα όλη τη χρονιά, από το “Don’t Believe The Hype” μέχρι το “Night of the Living Baseheads” και το “Black Steel in the Hour of Chaos”. Ακόμα και σήμερα ακούγεται πιο δυνατά και από βόμβα – που χάθηκαν όλα αυτά τα απίθανα scratches του Terminator X, η τρελή παλικαριά του Chuck D, η τρελή φιγούρα του Flavor Flav, και όλες αυτές οι στριγκλιές και οι σειρήνες των Bomb Squad που βγαίνουν από τη μίξη. Μοιάζουν σαν να λείπουν σήμερα όσο τίποτα άλλο, για να μπορέσει να ξαναζήσει η χιπ-χοπ σκηνή ένδοξες μέρες.
The KLF – Chill Out (1990)
Ένα συνεχόμενο 44λεπτο μουσικό road-trip που σε ταξιδεύει σε ένα μυθικό αμερικανικό τοπίο, ενσωματώνοντας κάθε είδους υποβλητικό sample, από τρένα και κελαηδίσματα πουλιών μέχρι τον Elvis και τον Acker Bilk. Φυσικά, επειδή πρόκειται για τους KLF, που σήμερα τους θυμόμαστε περισσότερο για τις φάρσες, τα παιχνίδια και τα τερτίπια τους στις μουσικές μπίζνες, κλείνουν αυτήν την αμερικανική μουσική οδύσσεια σε ένα αποπροσανατολιστικό εξώφυλλο – μια πολύ αγγλική σκηνή με πρόβατα δίπλα σε μια ξερολιθιά. Εδώ, όμως, το δίδυμο του Bill Drummond και του Jimmy Cauty -ο οποίος ήταν επίσης πρώιμο μέλος των The Orb- ανακατεύουν το μοναδικό τους blend και το ηχογραφούν live σαν ένα one-take μιας απερίγραπτης εμπειρίας. Ταιριάζει απόλυτα για άυπνες νύχτες, όταν διασκεδάζεις κάπου σε ένα χωράφι και μετά καταλήγεις να βρίσκεσαι σε μια παραλία με την αυγή να ανατέλλει.
➥ Διαβάστε ακόμα: 16 απολύτως απαραίτητα άλμπουμ της Krautrock
Ναι, δεν ξέρω για το φετινό, αλλά το καλοκαίρι είναι μια εποχή που μας προσκαλεί να ταξιδέψουμε, να χαλαρώσουμε, να ονειρευτούμε, να απολαύσουμε τη ζωή. Και η μουσική θα αποτελεί πάντα έναν ιδανικό σύντροφο σε αυτό το μοναδικό ταξίδι, αφού με τον μαγικό της τρόπο μπορεί να μας μεταφέρει σε άλλους τόπους, να μας γεμίσει με ενέργεια ή να μας χαλαρώσει. Και κάποια κλασικά άλμπουμ έχουν αυτήν ακριβώς την ιδιότητα: να ενσαρκώνουν το πνεύμα του θέρους με τον πιο αυθεντικό τρόπο.
Η επόμενη λίστα θα μας ταξιδέψει σε μερικά από τα καλύτερα καλοκαιρινά άλμπουμ όλων των εποχών. Από τους ονειρικούς ήχους των Beach Boys μέχρι τις proto-ambient του Brian Eno, βάζουμε σε μια χρονολογική σειρά μουσικές που ταιριάζουν απόλυτα με την ατμόσφαιρα του καλοκαιριού. Πρόκειται για εκείνα τα άλμπουμ που πολλοί από εμάς έχουμε απολαύσει ξυπόλητοι στην άμμο, πίνοντας παγωμένα κοκτέιλ ή χορεύοντας κάτω από τα αστέρια.
Είναι σημαντικό, κάπου εδώ, να σας πούμε ότι αυτή η επιλογή αντικατοπτρίζει τις προσωπικές προτιμήσεις και αισθητικές του συντάκτη. Πάρα πολλά εξαιρετικά καλοκαιρινά άλμπουμ, αγαπημένα από πολλούς, έχουν αναπόφευκτα μείνει εκτός αυτής της λίστας και αναμφίβολα κάθε αναγνώστης θα μπορούσε να συνθέσει τη δική του λίστα με εξίσου αξιόλογα και αγαπημένα καλοκαιρινά άλμπουμ. Ωστόσο, αυτά που ακολουθούν, κερδίζουν τη θέση τους σε αυτή την λίστα με τη διαχρονικά καλοκαιρινή τους αύρα να ζωγραφίζει όμορφες στιγμές και να γεννά αναμνήσεις κάθε φορά που τα ακούς και υποσχόμαστε να επανέλθουμε με μια ακόμη καλοκαιρινή μουσική λίστα με πιο άγνωστα διαμάντια.
Miles Davis – Sketches of Spain (1960)
Είναι περισσότερο διάσημο για τη διασκευή του Gil Evans στο “Concierto de Aranjuez” του Joaquin Rodrigo, αλλά το “Sketches Of Spain” κρύβει περισσότερα από ένα διαμάντι. Στην τρίτη συνεργασία των Miles Davis και Gil Evans, η μαγεία κρύβεται εκεί όπου ο τζαζ αυτοσχεδιασμός συναντά την κλασική σύνθεση, όταν μια δροσερή μέρα του Νοεμβρίου στη Νέα Υόρκη μεταφέρει τους μουσικούς και τον ακροατή στη ζεστή ατμόσφαιρα των κήπων του βασιλικού παλατιού του Αρανχουέζ. Είναι ιδανικό για να κολλήσετε τα ακουστικά και να απολαύσετε ένα ηχητικό οδοιπορικό κατά τη διάρκεια μιας ζεστής καλοκαιρινής ημέρας. Φυσικά εκτός από το “Concierto”, υπάρχει ένας πολύχρωμος κόσμος θαυμάτων, γεμάτος παιχνιδιάρικες μινιατούρες και αυτό το συναισθηματικό παίξιμο της ορχήστρας -για να παραφράσουμε τον Miles στην αυτοβιογραφία του, «το θέμα δεν είναι η τέλεια εκτέλεση, αλλά η σύλληψη του συναισθήματος». Και το “Sketches Of Spain” καταφέρνει να ισορροπήσει σε αυτή τη γραμμή υπέροχα.
Stan Getz and João Gilberto – Getz/Gilberto (1964)
Είναι το άλμπουμ στο οποίο υπάρχει η πρώτη αυθεντική εκτέλεση του “The Girl from Ipanema”. Αυτό φτάνει.
The Beatles – Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band (1967)
Οι Beatles επινόησαν πάρα πολλά πράγματα με αυτό το άλμπουμ, που είναι εύκολο να παραβλέψουμε το γεγονός ότι επινόησαν το απόλυτο καλοκαιρινό άλμπουμ όπως το ξέρουμε -το είδος που φτάνει σε μια φρενίτιδα προσμονής, ξεσηκώνει τα μυαλά, γεννάει διαφωνίες, επεκτείνεται και μεγαλώνει και ωριμάζει τέλεια με την πάροδο του χρόνου. Ήταν το απόλυτο soundtrack του Summer of Love, μαζί με κλασικά άλμπουμ όπως το “Are You Experienced” του Hendrix, το “Surrealistic Pillow” των Jefferson Airplane και το θρυλικό ντεμπούτο των Doors. Ωστόσο, όσες φορές κι αν το ακούσετε, μπορείτε να βρείτε νέες λεπτομέρειες για να κολλήσετε: τα bongos στο τέλος του “Getting Better”, την λαστιχένια μπασογραμμή του “With A Little Help From My Friends” ή την proto-metal κιθάρα του ομώνυμου με την οποία ξεκινάει αυτό το υπέροχο μουσικό ταξίδι.
Nancy Sinatra & Lee Hazlewood – Nancy & Lee (1968)
Η πιο περιβόητη επιδρομή στη μυστηριώδη πλευρά της ποπ των 60’s, η κοινή προσπάθεια της Nancy Sinatra και του Lee Hazlewood παραμένει μέχρι σήμερα ένα μαγευτικό αριστούργημα μουσικής μυσταγωγίας. Η Nancy Sinatra μπήκε στα μουσικά κόλπα από τον πατέρα της. Επέλεξε έναν νεαρό (αλλά πολύ σεβαστό) μουσικό για να την καθοδηγήσει. Ο Lee Hazlewood ήταν ένας ταλαντούχος συνθέτης και τραγουδιστής που είχε ήδη ένα τσουβάλι επιτυχίες όταν ξεκίνησε τη συνεργασία του με τη Nancy. Αρχικά, έκανε την παραγωγή των πρώτων προσπαθειών της αλλά το 1968 άφησε τη θέση του παραγωγού και κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με αξέχαστα ντουέτα συντροφιά με την προστατευόμενή του. Ερμηνεύοντας τραγούδια που είχαν ήδη κυκλοφορήσει, η Nancy και ο Lee έριξαν νέο φως στα πρωτότυπα και τους εξασφάλισαν περισσότερη ομοιογένεια και βαθύτητα. Και τα έντεκα τραγούδια καλύπτονται με το ίδιο μουσικό μυστήριο που παρέχει η φωνή του Lee, η οποία συχνά επισκιάζει τον άβγαλτο (και συχνά ρηχό) ήχο της Nancy. Με αυτό το ξεχωριστό στοιχείο, το άλμπουμ ξεφεύγει έντονα από την εύκολη γαλήνια ευτυχία της ποπ και ανοίγει τις πύλες προς μια μυστικιστική (και αθάνατα καλοκαιρινή) μουσική γλυκύτητα, γεγονός που το καθιστά και μια σπουδαία εισαγωγή στο μαγικό πνεύμα των 60s για όλους.
The Beach Boys – Wild Honey (1969)
Ο Brian Wilson και η παρέα του είναι μεγάλοι μάστορες των concept καλοκαιρινών άλμπουμ –από το “All Summer Long” του 1964, το “Today and Summer Days” του 1965, και φυσικά το σαφώς πιο καταθλιπτικό “Pet Sounds” του 1966. Όμως στο “Wild Honey” οι Beach Boys αποτυπώνουν πραγματικά τη βρώμικη αίσθηση της λερωμένης από μπύρα άμμου στην παραλία κάτω από τα πόδια σoυ, ακόμα κι αν το κυκλοφόρησαν τον Δεκέμβριο του 1967. Περνάει μέσα από τη λαχταριστή soul του Carl Wilson στο “Aren’t You Glad”, το beach-party ξέσπασμα του “How She Boogalooed It”, το a cappella φινάλε “Mama Says”. Το “Wild Honey” τα έχει όλα -τόσο το ηδονιστικό rock & roll πνεύμα όσο και το χιούμορ των πρώιμων επιτυχιών τους, με τα αυτοκίνητα και τις σανίδες του σέρφινγκ, συν το στοχαστικό βάθος του “Pet Sounds” (ως πρόσφατη συλλογική εμπειρία για το γκρουπ), όλα σε μια 24λεπτη δόση διαχρονικού coolness.
Can – Future Days (1973)
«Ήταν καλοκαίρι. Είχε πολλή ζέστη, ο ήλιος έλαμπε, και η πόρτα του στούντιο ήταν πάντα ανοιχτή», θα θυμόταν σε μια συνέντευξη του ο Irmin Schmidt για τις μέρες ηχογράφησης του “Future Days”. «Και αυτό ακριβώς ακούγεται στον δίσκο, τον πιο ηλιόλουστο που κάναμε ποτέ». Και τα πέντε μέλη των Can είχαν κάνει τις διακοπές τους πριν από την ηχογράφηση του άλμπουμ και η ευκαιρία να μπορέσουν να κάνουν ένα διάλειμμα από τον λούπα περιοδεία/άλμπουμ/τουρνέ ήταν αναζωογονητική. Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το σπουδαίο αυτό krautrock συγκρότημα, που πάντα έμοιαζε να παίζει σε σχεδόν τηλεπαθητικό επίπεδο, έγραψε τα τρία τεράστια κομμάτια (συν το συνοπτικό pop του “Moonshake”) να ακούγονται τόσο αβίαστα και πανάλαφρα, σαν χωρίς κανένα βάρος να αιωρούνται πάνω από κύματα και απέραντους ωκεανούς. Και αυτές τις προοπτικές αποτυπώνει αυτό εδώ το αριστούργημα, ένα αξεπέραστο ταξίδι στον ωκεανό του ήχου, από μια μπάντα στο δημιουργικό της απόγειο.
Brian Eno – Another Green World (1975)
Ηχογραφημένο τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 1975, το “Another Green World” είναι το τέλειο εφόδιο για να μπορέσει να κατανοήσει κανείς το μέγεθος έργου του Eno. Υπάρχει η μάζωξη των μεγαλύτερων ονομάτων της art rock εκείνης της εποχής (Robert Fripp, John Cale, Phil Collins, Percy Jones, Paul Rudolph), η πρώτη παρουσίαση και η ανάπτυξη των “Oblique Strategies” καρτών και ένας Eno που ξέρει πια πώς να χρησιμοποιεί το στούντιο σαν να ήταν το ίδιο ένα όργανο. Υπάρχει ένα ζωηρό πλήθος πραγμάτων που στοιχεύουν στο μέλλον και που περιέχονται όλα μαζί εδώ μέσα: ποπ τραγούδια, ambient κομμάτια και μουσική για ταινίες. Εννοείται, ότι το “Another Green World” μπορεί να εκτιμηθεί σε όλες τις εποχές του χρόνου, θα είναι, όμως, πάντα πιο ταιριαστό να το ακούτε κατά τη διάρκεια ενός ζεστού καλοκαιριού, αποδεικνύοντας την προνοητικότητα του Eno, καθώς το 1976 η θερμοκρασία στο Ηνωμένο Βασίλειο έφτασε σε πρωτοφανή ύψη. Οι “χρυσές απογευματινές ώρες” και το “δροσερό αυγουστιάτικο φεγγάρι” ήταν κάτι που όλοι περίμεναν με ανυπομονησία εκείνη τη χρονιά.
Joni Mitchell – The Hissing of Summer Lawns (1975)
Το “The Hissing of Summer Lawns” είναι τόσο γεμάτο από ανθρώπινες εμπειρίες όσο οτιδήποτε άλλο στο “Blue”. Ο τόνος είναι απλώς πιο αυστηρός, η προοπτική λιγότερο διφορούμενη. Και απλά εδώ η αφηγήτρια Mitchell ελέγχει τα πάντα, δίνει στον εαυτό της εξουσία, προσφέροντας επιλεκτικές ματιές στις ιστορίες που αφηγείται. Είχε πει κάποτε ότι η μουσική ήταν σαν τη ζωή της -δεν θα ήθελε να μείνει σε ένα κλειδί ή σε έναν ρυθμό, οπότε αντί να επαναλάβει τη φόρμουλα που της χάρισε βραβεία για το “Court & Spark”, η Mitchell το χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο για να συνεχίσει τη μουσική της εξέλιξη. Το έβδομο στούντιο άλμπουμ της ήταν το πιο απαιτητικό της μέχρι σήμερα, με τις περίπλοκες μελωδίες και τις αρμονίες του να συνυφαίνονται για να απεικονίσουν ηχητικά τις αφηγήσεις της, πλέκοντας γύρω από το ρυθμό των στίχων της. Φυσικά, όσο και αν απογοήτευσε πολλούς από τους οπαδούς της με αυτό εδώ το άλμπουμ, εκείνη ήξερε ότι έκανε συναρπαστικά μουσικά άλματα και φυσικά, χάρη στο μοναδικό συγκρότημα που είχε μαζί της και που της επέτρεψε να το κάνει. Σίγουρα δεν αποτελεί το κατάλληλο άλμπουμ για να περάσει κανείς στον κόσμο της, αλλά όπως και να ΄χει είναι ένα γενναίο δημιούργημα που σήμερα δείχνει ότι έχει κερδίσει την μεγαλύτερη μάχη απ’ όλες, εκείνη με τον χρόνο.
Public Enemy – It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back (1988)
Το καλοκαίρι του 1988 ήταν η αδιαμφισβήτητη χρυσή εποχή της χιπ-χοπ, όταν ο αέρας ήταν γεμάτος από μεγάλες επιτυχίες που έσπασαν όλους τους κανόνες στα τσαρτς, όπως το “It Takes Two” των Rob Base & DJ EZ Rock ή το “Follow the Leader” των Eric B & Rakim. Όμως οι Public Enemy σταμάτησαν την κυκλοφορία με το δεύτερο άλμπουμ τους που περίμεναν πυρετωδώς. Το “Nation of Millions κράτησε το κύμα καύσωνα όλη τη χρονιά, από το “Don’t Believe The Hype” μέχρι το “Night of the Living Baseheads” και το “Black Steel in the Hour of Chaos”. Ακόμα και σήμερα ακούγεται πιο δυνατά και από βόμβα – που χάθηκαν όλα αυτά τα απίθανα scratches του Terminator X, η τρελή παλικαριά του Chuck D, η τρελή φιγούρα του Flavor Flav, και όλες αυτές οι στριγκλιές και οι σειρήνες των Bomb Squad που βγαίνουν από τη μίξη. Μοιάζουν σαν να λείπουν σήμερα όσο τίποτα άλλο, για να μπορέσει να ξαναζήσει η χιπ-χοπ σκηνή ένδοξες μέρες.
The KLF – Chill Out (1990)
Ένα συνεχόμενο 44λεπτο μουσικό road-trip που σε ταξιδεύει σε ένα μυθικό αμερικανικό τοπίο, ενσωματώνοντας κάθε είδους υποβλητικό sample, από τρένα και κελαηδίσματα πουλιών μέχρι τον Elvis και τον Acker Bilk. Φυσικά, επειδή πρόκειται για τους KLF, που σήμερα τους θυμόμαστε περισσότερο για τις φάρσες, τα παιχνίδια και τα τερτίπια τους στις μουσικές μπίζνες, κλείνουν αυτήν την αμερικανική μουσική οδύσσεια σε ένα αποπροσανατολιστικό εξώφυλλο – μια πολύ αγγλική σκηνή με πρόβατα δίπλα σε μια ξερολιθιά. Εδώ, όμως, το δίδυμο του Bill Drummond και του Jimmy Cauty -ο οποίος ήταν επίσης πρώιμο μέλος των The Orb- ανακατεύουν το μοναδικό τους blend και το ηχογραφούν live σαν ένα one-take μιας απερίγραπτης εμπειρίας. Ταιριάζει απόλυτα για άυπνες νύχτες, όταν διασκεδάζεις κάπου σε ένα χωράφι και μετά καταλήγεις να βρίσκεσαι σε μια παραλία με την αυγή να ανατέλλει.
➥ Διαβάστε ακόμα: 16 απολύτως απαραίτητα άλμπουμ της Krautrock
