Στην Britpop αρένα, ανέκαθεν η μάχη για την πρωτιά διεξαγόταν αποκλειστικά μεταξύ των Blur και των Oasis. Αλλά στον πόλεμο για τον πιο πιασάρικο στίχο, οι Pulp έβγαιναν κάθε φορά νικητές. Οδηγούμενοι στη νίκη από το χαρακτηριστικό απλό και σαρκαστικό στυλ του Jarvis Cocker, με τα λόγια του να αφηγούνται ιστορίες βγαλμένες από τα έγκατα της καθημερινής ζωής. Σχολιάζει την εργατική τάξη, τα αργόσχολα πλουσιόπαιδα του Λονδίνου, τα bad trips, αλλά και τις πρώην του, με μια οξύτητα που σχεδόν σου προκαλεί το γέλιο.

«Ποτέ δεν θέλησα να γίνω στιχουργός», δήλωσε ο Cocker στον Guardian, αλλά καθώς ανέλαβε τον ρόλο του τραγουδιστή από νεαρή ηλικία, σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να έγραφε και κάνα τραγούδι. Παραδέχεται όμως ότι η στάση του απέναντι στην τέχνη της στιχουργικής, ήταν πάντα του τύπου «Όχου, μαμά, πρέπει όντως τώρα να κάνω τα μαθήματά μου;». Θα πίστευε κανείς ότι αυτό θα οδηγούσε σε μερικές πολύ άθλιες ή τεμπέλικες μελωδίες. Αλλά στην περίπτωση του Cocker, αυτή η laissez-faire στάση αντίθετα του αφαίρεσε την πίεση, οδηγώντας στη δημιουργία κομματιών που μέσα στην απλότητά τους επικοινωνούν ευθέως τις σκέψεις του, χωρίς πολλές πολλές φιοριτούρες.

Σε όλα τα τραγούδια, τα βιβλία και τις συνεντεύξεις του, είναι σαφές ότι ο Jarvis Cocker είναι ένας οξυδερκής τύπος που διαθέτει ένα είδος χαλαρού χιούμορ που μοιάζει να είναι έμφυτο στους Βόρειους. Σε όλη τη δισκογραφία των Pulp, η συνέπειά του στο να γράφει όπως το σκέφτεται και να τραγουδάει όπως το νιώθει έχει οδηγήσει σε ουκ ολίγους στίχους που προκαλούν ένα μειδίαμα ή και γέλιο.

Ανάμεσα σε όλα αυτά, ο Cocker κάνει κοφτά σχόλια που συντελούν ένα είδος συγχρονισμένης κωμωδίας πάνω στην οποία βασίζεται το χιούμορ του. Σίγουρα, οι Oasis και οι Blur έχουν αποδείξει ότι είναι απόλυτα ικανοί στο να γράφουν ύμνους, αλλά ο Damon Albarn και ο Noel Gallagher δεν θα μπορούσαν ποτέ να γράψουν τέτοιου μεγέθους αστεία.

Συγκεντρώσαμε και σας παρουσιάζουμε τους 10 πιο αστείους στίχους των Pulp:

1. Pencil Skirt

“But I’ve kissed your mother twice/ And now I’m working on your dad”.

Ο Jarvis Cocker είναι ο βασιλιάς των ευτελών αστείων για «μανάδες», αποδεικνύοντάς το εδώ με τον ίσως πιο περίτρανο τρόπο. Μπορεί να μην υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ατάκα που να συνοψίζει πιο τέλεια το ξεκάθαρα βρετανικό στυλ των Pulp, καθώς επιστρατεύουν την ατάκα που κάθε γυμνασιόπαιδο έχει πει περίπου ένα εκατομμύριο φορές στους συμμαθητές του. Αλλά είναι πραγματικά η δεύτερη ατάκα που έρχεται να απογειώσει το κομμάτι με τον πιο ανόητο τρόπο, προσδίδοντάς του την χαρακτηριστική υπογραφή του Cocker.

Είναι λες και αυτό το κενό μεταξύ σοκ και ανοησίας ανέκαθεν έκανε τους Pulp να λειτουργούν σε ένα διαφορετικό επίπεδο από τους Britpop ομότεχνούς τους. Αν και μια δόση χιούμορ δεν έλειπε από τους στίχους των Blur, ο Damon Albarn δεν θα μπορούσε ποτέ να χαράξει αυτή την ωμή, ξεκάθαρη εκφορά όπως μπορεί ο Jarv.

2. I Spy

“My favourite parks are car parks/ Grass is something you smoke/ Birds are something you shag/ Take your ‘Year in Provence’ and shove it up your ass”.

Καθ’ όλη τη διάρκεια του “I Spy”, ο Cocker παρουσιάζει τον εαυτό του ως έναν νέο της εργατικής τάξης, που παρακολουθεί τις ανώτερες τάξεις σάμπως και παρακολουθεί για ντοκιμαντέρ για την χλωρίδα και την πανίδα. Καθώς το τραγούδι συνεχίζει, γίνεται μάρτυρας των συνηθειών και των ελαττωμάτων τους, περιγράφοντας όσα παρατηρεί με μια δόση χλευασμού.

Για τον απόλυτο ύμνο του “Us vs Them“, το χιούμορ του τραγουδιού είναι σαν ένα κλείσιμο του ματιού και ένα ταρακούνημα σε όσους έχουν καταφέρει να «πιάσουν» το νόημα και ένας εμπαιγμός σε όσους δεν το έχουν καταλάβει τίποτα. Στη συνέχεια, ρίχνει το τελειωτικό χτύπημα με το χαρακτηριστικό βόρειο στυλ του, δείχνοντας το μεσαίο δάχτυλο στα παιδιά της αριστοκρατίας που ξόδεψαν τη ζωή τους σε ανούσια πράγματα.

3. Sheffield: Σέφφιλντ: Sex City

“I kept thinking of you and almost walking into lamp-posts/ Why’s it so hot?”

Το “Sheffield: Sex City” είναι ένα πολύ διαφορετικό τραγούδι των Pulp. Ξεφεύγει από το συνηθισμένο anthemic indie rock στυλ τους και αντί αυτού ακούγεται περισσότερο σαν μια spoken word περιήγηση στο κακόφημο υπογάστριο της πόλης τους. Ξεκινώντας με την απλή απαρίθμηση των κακόφημων περιοχών της πόλης, ένα σχεδόν ποπ beat που θυμίζει Madonna ξεκινά καθώς η αφήγηση επεκτείνεται με διαφορετικές φωνές και αρκετές πρόστυχες ιστορίες που θα ακολουθήσουν.

Αλλά ακόμα και στο πιο ψαγμένο και ξεκάθαρα σαγηνευτικό hit του συγκροτήματος, το στιλ γραφής του Cocker βρίσκεται στο προσκήνιο καθώς αφηγείται την μακρά ιστορία του. Ανάμεσα στις διάφορες έντονες εικόνες και σκηνές, εξακολουθεί να υπάρχει ένα επίπεδο γελοιότητας και ανοησίας, σαν να θέλει να τονίσει τον υπάρχοντα παραλογισμό της κατάστασης.

4. Sorted for E’s & Wizz

“And you want to call your mother/ And say ‘mother, I can never come home again/ ‘Cause I seem to have left an important part of my brain somewhere/ Somewhere in a field in Hampshire, all right”.

Όπως ένα επεισόδιο του This Is England 90, ή οποιαδήποτε άλλη ταινία ή ντοκιμαντέρ για τις ξέφρενες μέρες της δεκαετίας του 1990, ο Cocker μας μεταφέρει τις δικές του rave εμπειρίες. Παρασύροντας μας σε ένα χωράφι, μέσα στο πλήθος, το τραγούδι καταγράφει τη διαδρομή από το συναρπαστικό ξεκίνημα της νύχτας μέχρι το άγριο πρωινό που θα ακολουθήσει.

Συνοπτικά, με το χαρακτηριστικό μελόδραμα και την κωμική του διάθεση, το κομμάτι περιγράφει την ακριβή στιγμή που ένα τριπάρισμα αρχίζει να πηγαίνει κατά διαόλου. Ο συνδυασμός απελπισίας και σαρκασμού είναι η τέλεια συνταγή για μια τέλεια απεικόνιση αυτής της απόγνωσης των 5 π.μ.

5. Underwear

“ If fashion is your trade/ Then when you’re naked/ I guess you must be unemployed yeah”

Αν διαβάσετε πολύ προσεκτικά τους στίχους του “Underwear”,  υπάρχει περίπτωση να σας ξενίσουν λιγάκι, καθώς η σεξουαλική επαφή περιγράφεται ως μια μορφή παγίδας χωρίς τρόπο διαφυγής. Ο ίδιος ο Cocker δήλωσε για το τραγούδι: «Αυτό για το οποίο μιλάει είναι να γυρνάς σπίτι με κάποιον, το οποίο μπορεί να φαντάζει έξοχη ιδέα την στιγμή που το αποφασίζεις. Αλλά όταν φτάνεις στην πράξη, όταν στέκεσαι εκεί μόνο με το εσώρουχό σου, σκέφτεσαι ότι “δεν μπορώ να το κάνω καλά”, αλλά πώς μπορείς να ξεφύγεις από αυτή την άβολη κατάσταση;».

Ωστόσο, ανάμεσα στους στίχους υπάρχει ίσως ένα από τα καλύτερα στιχουργικά του τσιτάτα. Στο σημείο που αναφέρεται στη μόδα και το γυμνό είναι τόσο απολαυστικά χαζό, τόσο αιχμηρό και τόσο τέλεια δοσμένο που άνετα μπορεί να θεωρηθεί μια από τις κορυφαίες στιγμές των Pulp.

6. Common People

“I said, ‘Pretend you’ve got no money’/ She just laughed and said ‘Oh you’re so funny’/ I said ‘Yeah?/ Well, I can’t see anyone else smiling in here”

Πραγματικά, στην παρούσα λίστα θα μπορούσε να μπει ολόκληρο το “Common People”. Για άλλη μια φορά, ο Cocker αναλαμβάνει τη θέση του ως εκπρόσωπος της εργατικής τάξης απέναντι στην ανώτερη τάξη. Ολόκληρο το τραγούδι είναι σαν ένα μακρύ stand-up νούμερο γεμάτο παρατηρητικό χιούμορ προς τα πλουσιόπαιδα που βρίσκονται εκτός πραγματικότητας.

Η κωμωδία ακροβατεί ανάμεσα στο καυστικό και το ανόητο, επιστρέφοντας στη νοοτροπία «εμείς εναντίον τους» που προσφέρει ένα αυτοσαρκαστικό χιούμορ για την εργατική τάξη και παράλληλα έναν χλευασμό για τους πλούσιους. Αλλά πάνω απ’ όλα, πρόκειται για ένα αριστούργημα, καθώς η εκτέλεση του Cocker πλέκει άμεσες spoken word ατάκες με τα μακροσκελή anthemic hooks του τραγουδιού.

“We were brought up on the space race/ Now they expect you to clean toilets/ When you’ve seen how big the world is How can you make do with this?”

Ο Cocker θα μπορούσε απλώς να πει, “Oh, how the mighty have fallen”, αλλά αυτό δεν θα ήταν αρκετό. Αντ’ αυτού, το “Glory Days” είναι ένα αυτοσαρκαστικό νοσταλγικό ταξίδι για μια ολόκληρη γενιά. Λαμβάνοντας υπόψη τους τρόπους με τους οποίους η πρώιμη ενηλικίωσή μας πλασάρεται πάντα ως οι καλύτερες στιγμές της ζωής μας, σαν να μην μπορεί να υπάρξει ποτέ τίποτα καλύτερο, οι Pulp κάνουν σαφές ότι διαφωνούν με αυτό.

Κάνοντας λόγο για καθάρισμα τουαλετών, την αγωνία για την πληρωμή του ηλεκτρικού ρεύματος, την αναμονή για την καταβολή του μισθού και το σκότωμα του χρόνου στις καφετέριες, η φάρσα είναι πλέον εις βάρος τους, καθώς παραδέχονται τα ελαττώματά τους, ενώ παράλληλα καταγγέλλουν αυτούς που τους υποσχέθηκαν μια ξέγνοιαστη ζωή. Αλλά με τις έντονες εναλλαγές μεταξύ του φανταχτερού και του μελαγχολικού, το χιούμορ εντοπίζεται στις αντιθέσεις.

8. Razzmatazz

“And now you’re going with some kid/ Who looks like some bad comedian”

Αν κάτι ξέρει να κάνει καλά ο Jarvis είναι να εκσφενδονίζει εύστοχες προσβολές, και το “Razzamatazz” είναι γεμάτο από τέτοιες, παρέχοντας όχι μόνο μερικές από τις πιο αστείες στιγμές του αλλά και τις πιο άγαρμπες, καθώς ρίχνει μαχαιριές σε μια πρώην σύντροφο με την οποία όπως ισχυρίζεται, έχει ξεκάθαρα ρίξει τα στάνταρ του.

“You started getting fatter / Three weeks after I left you“, τραγουδάει ως ίσως την πιο ωμή προσβολή του που, φυσικά, δεν πήγε πολύ καλά με την εν λόγω πρώην. «Ντράπηκα κάπως, την συνάντησα μερικά χρόνια αργότερα και κατάλαβε ότι το κομμάτι αναφερόταν στην ίδια και δεν ήταν πολύ χαρούμενη γι΄αυτό» , παραδέχτηκε αργότερα, ωστόσο τα βρήκαν όπως είπε: «Στην πραγματικότητα, καταλήξαμε να γελάμε με αυτό- όλα πήγαν καλά».

9. Bad Cover Version

“It’s like a later ‘Tom & Jerry’ When the two of them could talk/ Like the Stones since the eighties”

Ένα άλλο μάθημα χιουμοριστικών προσβολών έρχεται από το “Bad Cover Version”, ένα τραγούδι που σφύζει από τέτοιες προσβολές. Αυτή τη φορά, ο Cocker επαναφέρει την ιδέα μιας πρώην κοπέλας, με τον ίδιο να καταρρέει μετά τον χωρισμό, αλλά αντί να επιτεθεί στα κιλά της, αυτή τη φορά επιτίθεται στη νέα της σχέση.

Παρομοιάζοντας το νέο φλερτ της πρώην του ως μια «κακή αντιγραφή» του ιδίου το Jarvis, καθώς οι προσβολές συνεχίζονται. Φαίνεται ότι τίποτα δεν είναι ασφαλές, καθώς τα βάζει με καρτούν και συγκροτήματα, τολμώντας μπλέξει στη συμπλοκή ακόμα και τον Mick Jagger. Συνοδεύεται επίσης από το πιο γελοίο μουσικό βίντεο του συγκροτήματος, καθώς οι Pulp αφήνουν το τραγούδι στη μέση για να αντικατασταθούν από διάφορους σωσίες διασημοτήτων.

10. Mile End

“Nobody wants to be your friend/ ‘Cause you’re not from round here/ Oh, as if that was something to be proud about”

Δεν υπάρχει κανένας ιερός χώρος, καθώς ο Cocker, ο προστάτης του Sheffield, ρίχνει βολές στις λιγότερο αγαπημένες του λονδρέζικες περιοχές. Όταν ο τραγουδιστής μάζεψε και μετακόμισε στην πρωτεύουσα, το πολιτισμικό σοκ που βίωσε, τον ώθησε να στρέψει για πρώτη φορά την πένα του κατά των Λονδρέζων και των ταξικών διαφορών.

Αλλά στο “Mile End”, μεταθέτει την κριτική του από τα πλουσιόπαιδα στους τρομακτικούς εφήβους που συγκεντρώνονται στα πιο κακόφημα σημεία της πόλης. Γράφει μια μελωδία για την περιοχή που περισσότερο ακούγεται σαν soundtrack ταινίας τρόμου, αλλά παρόλα αυτά καταφέρνει με κάποιο τρόπο να συγκεντρώσει το θάρρος να αποδώσει ένα γερό,  κράξιμο με το πάντα απαραίτητο καυστικό χιούμορ.

✥ Δείτε επίσης: «Θυμάσαι την πρώτη φορά» που άκουσες το “His ‘n’ Hers” των Pulp;