Στη μυθολογία τον γιγάντιο σε μέγεθος και μόνιμα οργισμένο Αρη, μόνο η μια γυναίκα, η Αφροδίτη κατάφερε έστω και για λίγο να τον τιθασεύσει. Το ίδιο ίσως φαίνεται ότι θα συμβεί και με τον πλανήτη που φέρει το όνομα του θεού του πολέμου. Οι γυναίκες είναι αναμφισβήτητα καταλληλότερες για διαστημικά ταξίδια μακράς διάρκειας από ό,τι οι άνδρες. Ένα πλεονέκτημα είναι ότι ένα γυναικείο πλήρωμα πιθανότατα θα απαιτούσε πολύ λιγότερους πόρους. Καθώς η πρώτη αποστολή στον Άρη θα απαιτήσει κάθε πιθανό πλεονέκτημα, λογικό είναι να είναι μια γυναικεία ομάδα αυτή που θα πατήσει πρώτη το πόδι της στον Κόκκινο Πλανήτη.
Μέχρι στιγμής, κάθε αποστολή στη Σελήνη έχει στελεχωθεί από άνδρες, αλλά όταν τελικά στείλουμε ανθρώπους στον Άρη, θα ήταν συνετό να στείλουμε μόνο γυναίκες.
Έχετε υπόψη σας ότι αυτό δεν θα γινόταν για λόγους έμφυλης ισότητας – ως μια διόρθωση του έντονου σεξισμού του παρελθόντος που αρνιόταν στις Αμερικανίδες τον τίτλο του «αστροναύτη» μέχρι την ιστορική πτήση της Sally Ride το 1983 – αλλά μάλλον μια πρακτική απόφαση βασισμένη σε υπολογισμούς τόσο ψυχρούς όσο το βαθύ διάστημα. Τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ευθέως ότι οι γυναίκες θα ήταν πιο αποτελεσματικά και ικανά μέλη του πληρώματος σε αποστολές μακράς διάρκειας μακριά από τη Γη.
Ο δρ W. Randolph Lovelace II και ο ταξίαρχος Don D. Flickinger, πρώην πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής Επιστημών Ζωής της NASA, επιχειρηματολόγησαν πρώτη φορά για γυναίκες αστροναύτες στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι δύο τους τόνισαν το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι ελαφρύτερες και επομένως χρειάζονται λιγότερο οξυγόνο- παθαίνουν λιγότερες καρδιακές προσβολές- το αναπαραγωγικό τους σύστημα κινδυνεύει λιγότερο από την ακτινοβολία. Φυσικά, το επιχείρημα του Lovelace και του Flickinger ανατράπηκαν εν μέσω του σεξισμού που επικρατούσε στην εποχή εκείνη.
Ο επιστήμονας της NASA Geoffrey Landis επανέλαβε το εγχείρημα το 2000, εφαρμόζοντάς το πιο αυστηρά σε πτήσεις στο βαθύ διάστημα, όπου οι μόνοι διαθέσιμοι πόροι είναι αυτοί που παίρνεις μαζί σου.
«Οι γυναίκες είναι κατά μέσο όρο μικρότερες από τους άνδρες: οι γυναίκες χρησιμοποιούν λιγότερο οξυγόνο, καταναλώνουν λιγότερα αναλώσιμα, παράγουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα. Έχουν μικρότερη μάζα και καταλαμβάνουν μικρότερο όγκο. Το επιχείρημα υπέρ ενός πληρώματος αποκλειστικά από γυναίκες είναι απλό: ένα τέτοιο πλήρωμα θα απαιτούσε σημαντικά λιγότερη υποστήριξη… και θα επέτρεπε ένα μικρότερο διαστημόπλοιο. Αυτό θα παρήγαγε σημαντική εξοικονόμηση κόστους», έγραψε.
Διαστημικές αποστολές μακράς διαρκείας
Μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη ανέλυσε αριθμητικά τους ισχυρισμούς του Landis. Οι επιστήμονες της Ομάδας Διαστημικής Ιατρικής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος υπολόγισαν ότι η μέση γυναίκα αστροναύτης απαιτεί 26% λιγότερες θερμίδες, 29% λιγότερο οξυγόνο και 18% λιγότερο νερό από τον μέσο άνδρα. Αυτό μεταφράζεται σε σημαντική εξοικονόμηση πόρων. Μια διαστημική αποστολή διάρκειας 1.080 ημερών με πλήρωμα τέσσερις γυναίκες θα χρειαζόταν 1.695 λιγότερα κιλά τροφής σε σύγκριση με μια αποστολή που θα αποτελούνταν αποκλειστικά από άνδρες. Αυτό είναι περίπου το 10% του ωφέλιμου φορτίου ενός πυραύλου SpaceX Falcon Heavy για τον Άρη – πολύτιμος χώρος που θα μπορούσε να γεμίσει με πρόσθετα επιστημονικά προγράμματα και εξοπλισμό για να εξασφαλιστεί μια ασφαλής και επιτυχημένη αποστολή.
Πέραν όμως των πρακτικών ζητημάτων, υπάρχουν ψυχολογικοί λόγοι που οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι πιο κατάλληλες για αποστολές μακράς διαρκείας μακριά από τη Γη.
«Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι ομάδες που αποτελούνται μόνο από γυναίκες είναι πολύ πιο πιθανό να επιλέξουν μη συγκρουσιακές προσεγγίσεις για την επίλυση διαπροσωπικών προβλημάτων και σίγουρα είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση χωρίς να καταφύγουν στη βία, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα σε ένα ταξίδι στον Άρη, όπου το πλήρωμα πρέπει να ζει σε στενούς χώρους για 2-3 χρόνια», έγραψε ο Landis. «Πολυάριθμες κοινωνιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες, γενικά, είναι πιο συνεργάσιμες και λιγότερο προσκολλημένες στις ιεραρχικές κοινωνικές δομές».
Πριν από περίπου 60 χρόνια, το πρόγραμμα «Γυναίκες στο Διάστημα» υπέβαλε 19 γυναίκες αεροπόρους σε εκπαίδευση αστροναυτών, με πιο αυστηρές κι επαχθείς δοκιμασίες από αυτές που υπέβαλε η NASA στους αρχικούς αστροναύτες του Mercury 7. Οι 13 γυναίκες που πέρασαν τις δοκιμασίες αναμφισβήτητα ξεπέρασαν τους άνδρες τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η πρώτη στελεχωμένη αποστολή στον Άρη, η οποία πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθεί πριν από το 2029, θα απαιτήσει κάθε δυνατό πλεονέκτημα, οπότε είναι λογικό μια ομάδα που θα αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες να είναι η πρώτη που θα πατήσει στον κόκκινο πλανήτη.
Στη μυθολογία τον γιγάντιο σε μέγεθος και μόνιμα οργισμένο Αρη, μόνο η μια γυναίκα, η Αφροδίτη κατάφερε έστω και για λίγο να τον τιθασεύσει. Το ίδιο ίσως φαίνεται ότι θα συμβεί και με τον πλανήτη που φέρει το όνομα του θεού του πολέμου. Οι γυναίκες είναι αναμφισβήτητα καταλληλότερες για διαστημικά ταξίδια μακράς διάρκειας από ό,τι οι άνδρες. Ένα πλεονέκτημα είναι ότι ένα γυναικείο πλήρωμα πιθανότατα θα απαιτούσε πολύ λιγότερους πόρους. Καθώς η πρώτη αποστολή στον Άρη θα απαιτήσει κάθε πιθανό πλεονέκτημα, λογικό είναι να είναι μια γυναικεία ομάδα αυτή που θα πατήσει πρώτη το πόδι της στον Κόκκινο Πλανήτη.
Μέχρι στιγμής, κάθε αποστολή στη Σελήνη έχει στελεχωθεί από άνδρες, αλλά όταν τελικά στείλουμε ανθρώπους στον Άρη, θα ήταν συνετό να στείλουμε μόνο γυναίκες.
Έχετε υπόψη σας ότι αυτό δεν θα γινόταν για λόγους έμφυλης ισότητας – ως μια διόρθωση του έντονου σεξισμού του παρελθόντος που αρνιόταν στις Αμερικανίδες τον τίτλο του «αστροναύτη» μέχρι την ιστορική πτήση της Sally Ride το 1983 – αλλά μάλλον μια πρακτική απόφαση βασισμένη σε υπολογισμούς τόσο ψυχρούς όσο το βαθύ διάστημα. Τα διαθέσιμα στοιχεία υποδεικνύουν ευθέως ότι οι γυναίκες θα ήταν πιο αποτελεσματικά και ικανά μέλη του πληρώματος σε αποστολές μακράς διάρκειας μακριά από τη Γη.
Ο δρ W. Randolph Lovelace II και ο ταξίαρχος Don D. Flickinger, πρώην πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Ειδικής Επιτροπής Επιστημών Ζωής της NASA, επιχειρηματολόγησαν πρώτη φορά για γυναίκες αστροναύτες στα τέλη της δεκαετίας του 1950. Οι δύο τους τόνισαν το γεγονός ότι οι γυναίκες είναι ελαφρύτερες και επομένως χρειάζονται λιγότερο οξυγόνο- παθαίνουν λιγότερες καρδιακές προσβολές- το αναπαραγωγικό τους σύστημα κινδυνεύει λιγότερο από την ακτινοβολία. Φυσικά, το επιχείρημα του Lovelace και του Flickinger ανατράπηκαν εν μέσω του σεξισμού που επικρατούσε στην εποχή εκείνη.
Ο επιστήμονας της NASA Geoffrey Landis επανέλαβε το εγχείρημα το 2000, εφαρμόζοντάς το πιο αυστηρά σε πτήσεις στο βαθύ διάστημα, όπου οι μόνοι διαθέσιμοι πόροι είναι αυτοί που παίρνεις μαζί σου.
«Οι γυναίκες είναι κατά μέσο όρο μικρότερες από τους άνδρες: οι γυναίκες χρησιμοποιούν λιγότερο οξυγόνο, καταναλώνουν λιγότερα αναλώσιμα, παράγουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα. Έχουν μικρότερη μάζα και καταλαμβάνουν μικρότερο όγκο. Το επιχείρημα υπέρ ενός πληρώματος αποκλειστικά από γυναίκες είναι απλό: ένα τέτοιο πλήρωμα θα απαιτούσε σημαντικά λιγότερη υποστήριξη… και θα επέτρεπε ένα μικρότερο διαστημόπλοιο. Αυτό θα παρήγαγε σημαντική εξοικονόμηση κόστους», έγραψε.
Διαστημικές αποστολές μακράς διαρκείας
Μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη ανέλυσε αριθμητικά τους ισχυρισμούς του Landis. Οι επιστήμονες της Ομάδας Διαστημικής Ιατρικής του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος υπολόγισαν ότι η μέση γυναίκα αστροναύτης απαιτεί 26% λιγότερες θερμίδες, 29% λιγότερο οξυγόνο και 18% λιγότερο νερό από τον μέσο άνδρα. Αυτό μεταφράζεται σε σημαντική εξοικονόμηση πόρων. Μια διαστημική αποστολή διάρκειας 1.080 ημερών με πλήρωμα τέσσερις γυναίκες θα χρειαζόταν 1.695 λιγότερα κιλά τροφής σε σύγκριση με μια αποστολή που θα αποτελούνταν αποκλειστικά από άνδρες. Αυτό είναι περίπου το 10% του ωφέλιμου φορτίου ενός πυραύλου SpaceX Falcon Heavy για τον Άρη – πολύτιμος χώρος που θα μπορούσε να γεμίσει με πρόσθετα επιστημονικά προγράμματα και εξοπλισμό για να εξασφαλιστεί μια ασφαλής και επιτυχημένη αποστολή.
Πέραν όμως των πρακτικών ζητημάτων, υπάρχουν ψυχολογικοί λόγοι που οι γυναίκες θα μπορούσαν να είναι πιο κατάλληλες για αποστολές μακράς διαρκείας μακριά από τη Γη.
«Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι ομάδες που αποτελούνται μόνο από γυναίκες είναι πολύ πιο πιθανό να επιλέξουν μη συγκρουσιακές προσεγγίσεις για την επίλυση διαπροσωπικών προβλημάτων και σίγουρα είναι πιο πιθανό να αντιμετωπίσουν μια κατάσταση χωρίς να καταφύγουν στη βία, κάτι που θα μπορούσε να αποτελέσει μεγάλο πρόβλημα σε ένα ταξίδι στον Άρη, όπου το πλήρωμα πρέπει να ζει σε στενούς χώρους για 2-3 χρόνια», έγραψε ο Landis. «Πολυάριθμες κοινωνιολογικές μελέτες έχουν δείξει ότι οι γυναίκες, γενικά, είναι πιο συνεργάσιμες και λιγότερο προσκολλημένες στις ιεραρχικές κοινωνικές δομές».
Πριν από περίπου 60 χρόνια, το πρόγραμμα «Γυναίκες στο Διάστημα» υπέβαλε 19 γυναίκες αεροπόρους σε εκπαίδευση αστροναυτών, με πιο αυστηρές κι επαχθείς δοκιμασίες από αυτές που υπέβαλε η NASA στους αρχικούς αστροναύτες του Mercury 7. Οι 13 γυναίκες που πέρασαν τις δοκιμασίες αναμφισβήτητα ξεπέρασαν τους άνδρες τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχολογικό επίπεδο. Η πρώτη στελεχωμένη αποστολή στον Άρη, η οποία πιθανότατα δεν θα πραγματοποιηθεί πριν από το 2029, θα απαιτήσει κάθε δυνατό πλεονέκτημα, οπότε είναι λογικό μια ομάδα που θα αποτελείται αποκλειστικά από γυναίκες να είναι η πρώτη που θα πατήσει στον κόκκινο πλανήτη.
