Φράσεις όπως «βάλε τον εαυτό σου στη θέση του» ή «προσπάθησε να καταλάβεις πώς νιώθω» χρησιμοποιούνται συχνά σε ποικίλα κοινωνικά πλαίσια.
Ο όρος «ενσυναίσθηση» περικλείει επιτυχώς αυτές τις εκφράσεις και χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα εμπειριών. Οι ερευνητές ορίζουν την ενσυναίσθηση ως την ικανότητα να αισθανόμαστε τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, σε συνδυασμό με την ικανότητα να φανταζόμαστε τι μπορεί να σκέφτεται ή να αισθάνεται κάποιος άλλος μέσα από μη λεκτική επικοινωνία (με εκφράσεις του προσώπου και αντιδράσεις).
Τι σημαίνει, λοιπόν, το χαμόγελο ενός παιδιού, το άγχος ενός εργάτη ή η ευτυχία ενός νεόνυμφου; Όλες αυτές οι καταστάσεις μπορεί να μας φαίνονται γνωστές, αλλά πώς καταλαβαίνουμε πραγματικά τι θέλουν να μας μεταφέρουν οι άλλοι άνθρωποι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση μέσα από μη λεκτική επικοινωνία ;
Η ενσυναίσθηση φαίνεται να έχει βαθιές ρίζες στον εγκέφαλο και το σώμα μας και στην εξελικτική μας ιστορία. Στοιχειώδεις μορφές ενσυναίσθησης έχουν παρατηρηθεί σε συγγενείς των πρωτευόντων μας, σε σκύλους, ακόμη και σε αρουραίους.
Η ενσυναίσθηση έχει συσχετιστεί με δύο διαφορετικές οδούς στον εγκέφαλο και οι επιστήμονες έχουν υποθέσει ότι ορισμένες πτυχές της ενσυναίσθησης μπορούν να εντοπιστούν σε νευρώνες-καθρέφτες, κύτταρα στον εγκέφαλο που πυροδοτούνται όταν παρατηρούμε κάποιον άλλο να εκτελεί μια ενέργεια με τον ίδιο τρόπο που θα ενεργοποιούνταν αν πραγματοποιούσαμε μόνοι μας αυτή την ενέργεια.
Εάν ο κανόνας είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι από τη φύση τους συμπονετικά, γιατί υπάρχουν τόσο σκληρά γεγονότα όπως πόλεμοι, γενοκτονίες, τρομοκρατικές επιθέσεις και άλλες καταστάσεις μικρότερης κλίμακας, όπως συγκρούσεις σε προσωπικές σχέσεις όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση;
Μία από τις τρέχουσες υποθέσεις δείχνει ότι αυτή η πιθανή δυσλειτουργία θα μπορούσε σαφώς να συνδεθεί με πρόβλημα στην προβαλλόμενη ενσυναίσθηση.
Μηχανές προγραμματισμένες να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα
Φαίνεται λοιπόν πως ερευνητές της τεχνητής νοημοσύνης από διάφορους τεχνικούς και επιστημονικούς τομείς είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν, να εφεύρουν και να κατασκευάσουν αυτό που έχει προβληθεί σε αμέτρητες σειρές, ταινίες και βιβλία: μηχανές με ενσυναίσθηση.
Αλλά, γιατί θέλουμε αυτές οι τεχνητές οντότητες να κατανοούν την ενσυναίσθηση;
Τα ανθρώπινα όντα αντιμετωπίζουν σαφώς μια διπλή πρόκληση όσον αφορά την ενσυναίσθηση: πρώτον, πρέπει πάντα να συλλαμβάνουν τις συναισθηματικές εκφράσεις ή το μήνυμα που θέλουν να μεταδώσουν οι άλλοι άνθρωποι. Στη συνέχεια, πρέπει να ξέρουν πώς να δώσουν μια ισορροπημένη απάντηση. Και πολλοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες σε αυτό το γνωστικό επίπεδο.
Οι επιστήμονες αποκρυπτογραφούν αυτό το είδος νευρωνικής διαδικασίας και έχουν ανακαλύψει ότι τα ανθρώπινα όντα τείνουν να αντιδρούν αυτόματα όταν έρχονται αντιμέτωποι με ορισμένα ερεθίσματα, δηλαδή η απόκρισή τους δεν είναι πλήρως συνειδητή.
Για αυτόν τον λόγο, ένα μηχάνημα προγραμματισμένο να αναλύει αποκλειστικά αυτό το επίπεδο λεπτής επικοινωνίας θα μπορούσε να διαδραματίσει βασικό ρόλο σε ορισμένες ρυθμίσεις επικοινωνίας όπου απαιτείται σχεδόν 100% ακρίβεια και αξιοπιστία και ένας άνθρωπος δυσκολεύεται ή αδυνατεί.
Ως εκ τούτου, η ιδέα είναι να διδάξουμε αυτές τις τεχνητές οντότητες να διακρίνουν αυτό το επίπεδο μη λεκτικής επικοινωνίας, ερμηνεύοντας με ακρίβεια τις στάσεις και την κίνηση του προσώπου, να ταξινομούν και να προσδιορίζουν την ακριβή γνωστική κατάσταση των ατόμων χρησιμοποιώντας ένα αλγοριθμικό μοντέλο θα έφερνε σαφήνεια και ακρίβεια όταν χρειάζεται.
Έχοντας βρει τα εξελικτικά πλεονεκτήματα της ενσυναίσθησης, το πραγματικά έξυπνο είναι τα ανθρώπινα όντα και η φαντασία τους να επιδιώξουν να δημιουργήσουν μηχανές εξοπλισμένες με ορισμένες δεξιότητες που ενισχύουν την ανθρώπινη αλλά και τη φυσική ευημερία. Τα πρώτα βήματα σε αυτό το μονοπάτι έχουν ήδη γίνει με τα ρομπότ κοινωνικής βοήθειας για παιδιά με διαταραχές αυτιστικού φάσματος ή βοήθεια για ηλικιωμένους στην Ιαπωνία, για παράδειγμα.
Επίσης, παραφράζοντας έναν από τους πατέρες της τεχνητής νοημοσύνης, τον Marwin Minksy στο Society of Mind, «τα συναισθήματα είναι τόσο απαραίτητα που μια μηχανή δεν θα ήταν έξυπνη χωρίς αυτά».
Ρομπότ που βοηθούν άτομα με διαταραχές του αυτιστικού φάσματος
Ωστόσο, το να μιλάμε για μηχανική ενσυναίσθηση αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι πραγματικά ριψοκίνδυνο και κερδοσκοπικό.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που υπήρξε επιτυχημένη αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και μηχανών σε ένα επίπεδο που, με ανάλογους όρους, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «προσομοίωση ενσυναίσθησης».
Αυτό το είδος μηχανής ονομάζεται «ρομπότ κοινωνικής βοήθειας» ή «κοινωνικό ρομπότ». Αυτές οι τεχνολογικές καινοτομίες έχουν ήδη εγκαταλείψει τα εργαστήρια και τα ερευνητικά κέντρα για να βοηθήσουν τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, ένα από τα πιο γνωστά έργα είναι το project DREAM (Development of Robot-Enhanced therapy for Children with Autism), όπου τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος έχουν ήδη αλληλεπιδράσει με ρομπότ με εξαιρετικά ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τα ευρήματα του έργου περιλαμβάνουν το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά βρίσκουν ότι τα ρομπότ είναι πιο απλά και προβλέψιμα και δεν αισθάνονται ότι κρίνονται από αυτές τις τεχνητές μηχανές.
Tα άτομα με διαταραχές αυτιστικού φάσματος έχουν δείξει ότι έχουν προβλήματα με τη γνωστική ενσυναίσθηση (θεωρία του νου) και με τη συναισθηματική (επίσης αποκαλούμενη συγκινησιακή) ενσυναίσθηση. Η γνωστική ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα κατανόησης πολύπλοκων πληροφοριών σχετικά με την πρόθεση, τις σκέψεις και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων αυθόρμητα.
Κατά συνέπεια, η γνωστική ενσυναίσθηση (ο τύπος ενσυναίσθησης που οι ειδικοί της τεχνητής νοημοσύνης προσπαθούν να εφαρμόσουν στα ρομπότ) δεν πρέπει να συγχέεται με τη συναισθηματική ενσυναίσθηση. Αυτό το δεύτερο επίπεδο ενσυναίσθησης συνδέεται με την έννοια της συμπόνιας.
Τα άτομα του αυτιστικού φάσματος έχουν συνήθως προβλήματα στο πρώτο επίπεδο ενσυναίσθησης: στην αναγνώριση των εκφράσεων του προσώπου που μεταφέρουν συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, αναστάτωση, θυμό, ευτυχία ή άγχος. Κατά συνέπεια, έχουν άλλες σχετικές δυσκολίες γιατί δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο από καθαρά λογική και κυριολεκτική γλώσσα.
Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο για αυτούς να αναπτύξουν συμπόνια, καθώς δεν αναγνωρίζουν αυτό το συναίσθημα στους άλλους εξαρχής. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι εάν μπορούν να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα των άλλων, είναι σε θέση να αναπτύξουν συμπόνια.
Μήπως υπάρχει τελικά χώρος για όλους;
Αν μας ζητηθεί ένα σταθερό χαρακτηριστικό σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, θα πρέπει να αναφέρουμε την ικανότητα του ανθρώπου να αξιοποιεί τη φαντασία του με μοναδικό στόχο να βρει αυτό που του λείπει, αυτό που λαχταρά. Εν ολίγοις, τι επιτρέπει στους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα ή/και περισσότερο. Ή, τι φέρνει περισσότερες στιγμές ευχαρίστησης και αποτρέπει τις συνέπειες της ταλαιπωρίας και του πόνου.
Και όταν οι μηχανές δεν σημαίνουν πόλεμο για τους ανθρώπους ή το αντίστροφο, υπάρχει ένας πιθανός δρόμος αμοιβαίας κατανόησης.
Κατά συνέπεια, είναι προφανές ότι τόσο οι μηχανές όσο και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μοιράζονται και να συνυπάρχουν στον ίδιο χωροχρονικό άξονα με το πλεονέκτημα ότι οι τεχνητές οντότητες θα μπορούσαν να επωφεληθούν και να μάθουν από φυσικά όντα μέσω μιας διαδικασίας ανάδρασης και χωρίς τον ίδιο γενετικό κώδικα.
Θα μπορούσε άραγε αυτό να θεωρηθεί αμοιβαίος σεβασμός και ίσως ακόμη και ενσυναίσθηση;
Φράσεις όπως «βάλε τον εαυτό σου στη θέση του» ή «προσπάθησε να καταλάβεις πώς νιώθω» χρησιμοποιούνται συχνά σε ποικίλα κοινωνικά πλαίσια.
Ο όρος «ενσυναίσθηση» περικλείει επιτυχώς αυτές τις εκφράσεις και χρησιμοποιείται για να περιγράψει ένα ευρύ φάσμα εμπειριών. Οι ερευνητές ορίζουν την ενσυναίσθηση ως την ικανότητα να αισθανόμαστε τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, σε συνδυασμό με την ικανότητα να φανταζόμαστε τι μπορεί να σκέφτεται ή να αισθάνεται κάποιος άλλος μέσα από μη λεκτική επικοινωνία (με εκφράσεις του προσώπου και αντιδράσεις).
Τι σημαίνει, λοιπόν, το χαμόγελο ενός παιδιού, το άγχος ενός εργάτη ή η ευτυχία ενός νεόνυμφου; Όλες αυτές οι καταστάσεις μπορεί να μας φαίνονται γνωστές, αλλά πώς καταλαβαίνουμε πραγματικά τι θέλουν να μας μεταφέρουν οι άλλοι άνθρωποι σε μια συγκεκριμένη κατάσταση μέσα από μη λεκτική επικοινωνία ;
Η ενσυναίσθηση φαίνεται να έχει βαθιές ρίζες στον εγκέφαλο και το σώμα μας και στην εξελικτική μας ιστορία. Στοιχειώδεις μορφές ενσυναίσθησης έχουν παρατηρηθεί σε συγγενείς των πρωτευόντων μας, σε σκύλους, ακόμη και σε αρουραίους.
Η ενσυναίσθηση έχει συσχετιστεί με δύο διαφορετικές οδούς στον εγκέφαλο και οι επιστήμονες έχουν υποθέσει ότι ορισμένες πτυχές της ενσυναίσθησης μπορούν να εντοπιστούν σε νευρώνες-καθρέφτες, κύτταρα στον εγκέφαλο που πυροδοτούνται όταν παρατηρούμε κάποιον άλλο να εκτελεί μια ενέργεια με τον ίδιο τρόπο που θα ενεργοποιούνταν αν πραγματοποιούσαμε μόνοι μας αυτή την ενέργεια.
Εάν ο κανόνας είναι ότι τα ανθρώπινα όντα είναι από τη φύση τους συμπονετικά, γιατί υπάρχουν τόσο σκληρά γεγονότα όπως πόλεμοι, γενοκτονίες, τρομοκρατικές επιθέσεις και άλλες καταστάσεις μικρότερης κλίμακας, όπως συγκρούσεις σε προσωπικές σχέσεις όπου δεν επιτυγχάνεται συναίνεση;
Μία από τις τρέχουσες υποθέσεις δείχνει ότι αυτή η πιθανή δυσλειτουργία θα μπορούσε σαφώς να συνδεθεί με πρόβλημα στην προβαλλόμενη ενσυναίσθηση.
Μηχανές προγραμματισμένες να αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα
Φαίνεται λοιπόν πως ερευνητές της τεχνητής νοημοσύνης από διάφορους τεχνικούς και επιστημονικούς τομείς είναι αποφασισμένοι να δημιουργήσουν, να εφεύρουν και να κατασκευάσουν αυτό που έχει προβληθεί σε αμέτρητες σειρές, ταινίες και βιβλία: μηχανές με ενσυναίσθηση.
Αλλά, γιατί θέλουμε αυτές οι τεχνητές οντότητες να κατανοούν την ενσυναίσθηση;
Τα ανθρώπινα όντα αντιμετωπίζουν σαφώς μια διπλή πρόκληση όσον αφορά την ενσυναίσθηση: πρώτον, πρέπει πάντα να συλλαμβάνουν τις συναισθηματικές εκφράσεις ή το μήνυμα που θέλουν να μεταδώσουν οι άλλοι άνθρωποι. Στη συνέχεια, πρέπει να ξέρουν πώς να δώσουν μια ισορροπημένη απάντηση. Και πολλοί είναι αυτοί που αντιμετωπίζουν κάποιες δυσκολίες σε αυτό το γνωστικό επίπεδο.
Οι επιστήμονες αποκρυπτογραφούν αυτό το είδος νευρωνικής διαδικασίας και έχουν ανακαλύψει ότι τα ανθρώπινα όντα τείνουν να αντιδρούν αυτόματα όταν έρχονται αντιμέτωποι με ορισμένα ερεθίσματα, δηλαδή η απόκρισή τους δεν είναι πλήρως συνειδητή.
Για αυτόν τον λόγο, ένα μηχάνημα προγραμματισμένο να αναλύει αποκλειστικά αυτό το επίπεδο λεπτής επικοινωνίας θα μπορούσε να διαδραματίσει βασικό ρόλο σε ορισμένες ρυθμίσεις επικοινωνίας όπου απαιτείται σχεδόν 100% ακρίβεια και αξιοπιστία και ένας άνθρωπος δυσκολεύεται ή αδυνατεί.
Ως εκ τούτου, η ιδέα είναι να διδάξουμε αυτές τις τεχνητές οντότητες να διακρίνουν αυτό το επίπεδο μη λεκτικής επικοινωνίας, ερμηνεύοντας με ακρίβεια τις στάσεις και την κίνηση του προσώπου, να ταξινομούν και να προσδιορίζουν την ακριβή γνωστική κατάσταση των ατόμων χρησιμοποιώντας ένα αλγοριθμικό μοντέλο θα έφερνε σαφήνεια και ακρίβεια όταν χρειάζεται.
Έχοντας βρει τα εξελικτικά πλεονεκτήματα της ενσυναίσθησης, το πραγματικά έξυπνο είναι τα ανθρώπινα όντα και η φαντασία τους να επιδιώξουν να δημιουργήσουν μηχανές εξοπλισμένες με ορισμένες δεξιότητες που ενισχύουν την ανθρώπινη αλλά και τη φυσική ευημερία. Τα πρώτα βήματα σε αυτό το μονοπάτι έχουν ήδη γίνει με τα ρομπότ κοινωνικής βοήθειας για παιδιά με διαταραχές αυτιστικού φάσματος ή βοήθεια για ηλικιωμένους στην Ιαπωνία, για παράδειγμα.
Επίσης, παραφράζοντας έναν από τους πατέρες της τεχνητής νοημοσύνης, τον Marwin Minksy στο Society of Mind, «τα συναισθήματα είναι τόσο απαραίτητα που μια μηχανή δεν θα ήταν έξυπνη χωρίς αυτά».
Ρομπότ που βοηθούν άτομα με διαταραχές του αυτιστικού φάσματος
Ωστόσο, το να μιλάμε για μηχανική ενσυναίσθηση αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάτι πραγματικά ριψοκίνδυνο και κερδοσκοπικό.
Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που υπήρξε επιτυχημένη αλληλεπίδραση μεταξύ ανθρώπων και μηχανών σε ένα επίπεδο που, με ανάλογους όρους, θα μπορούσε να περιγραφεί ως «προσομοίωση ενσυναίσθησης».
Αυτό το είδος μηχανής ονομάζεται «ρομπότ κοινωνικής βοήθειας» ή «κοινωνικό ρομπότ». Αυτές οι τεχνολογικές καινοτομίες έχουν ήδη εγκαταλείψει τα εργαστήρια και τα ερευνητικά κέντρα για να βοηθήσουν τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος με αξιοσημείωτα αποτελέσματα.
Για παράδειγμα, ένα από τα πιο γνωστά έργα είναι το project DREAM (Development of Robot-Enhanced therapy for Children with Autism), όπου τα παιδιά του αυτιστικού φάσματος έχουν ήδη αλληλεπιδράσει με ρομπότ με εξαιρετικά ικανοποιητικά αποτελέσματα. Τα ευρήματα του έργου περιλαμβάνουν το γεγονός ότι αυτά τα παιδιά βρίσκουν ότι τα ρομπότ είναι πιο απλά και προβλέψιμα και δεν αισθάνονται ότι κρίνονται από αυτές τις τεχνητές μηχανές.
Tα άτομα με διαταραχές αυτιστικού φάσματος έχουν δείξει ότι έχουν προβλήματα με τη γνωστική ενσυναίσθηση (θεωρία του νου) και με τη συναισθηματική (επίσης αποκαλούμενη συγκινησιακή) ενσυναίσθηση. Η γνωστική ενσυναίσθηση είναι η ικανότητα κατανόησης πολύπλοκων πληροφοριών σχετικά με την πρόθεση, τις σκέψεις και τα συναισθήματα άλλων ανθρώπων αυθόρμητα.
Κατά συνέπεια, η γνωστική ενσυναίσθηση (ο τύπος ενσυναίσθησης που οι ειδικοί της τεχνητής νοημοσύνης προσπαθούν να εφαρμόσουν στα ρομπότ) δεν πρέπει να συγχέεται με τη συναισθηματική ενσυναίσθηση. Αυτό το δεύτερο επίπεδο ενσυναίσθησης συνδέεται με την έννοια της συμπόνιας.
Τα άτομα του αυτιστικού φάσματος έχουν συνήθως προβλήματα στο πρώτο επίπεδο ενσυναίσθησης: στην αναγνώριση των εκφράσεων του προσώπου που μεταφέρουν συναισθήματα όπως χαρά, λύπη, αναστάτωση, θυμό, ευτυχία ή άγχος. Κατά συνέπεια, έχουν άλλες σχετικές δυσκολίες γιατί δεν καταλαβαίνουν τίποτα άλλο από καθαρά λογική και κυριολεκτική γλώσσα.
Ως εκ τούτου, είναι δύσκολο για αυτούς να αναπτύξουν συμπόνια, καθώς δεν αναγνωρίζουν αυτό το συναίσθημα στους άλλους εξαρχής. Ωστόσο, έχει αποδειχθεί ότι εάν μπορούν να αναγνωρίσουν τα συναισθήματα των άλλων, είναι σε θέση να αναπτύξουν συμπόνια.
Μήπως υπάρχει τελικά χώρος για όλους;
Αν μας ζητηθεί ένα σταθερό χαρακτηριστικό σε όλη την ανθρώπινη ιστορία, θα πρέπει να αναφέρουμε την ικανότητα του ανθρώπου να αξιοποιεί τη φαντασία του με μοναδικό στόχο να βρει αυτό που του λείπει, αυτό που λαχταρά. Εν ολίγοις, τι επιτρέπει στους ανθρώπους να ζήσουν καλύτερα ή/και περισσότερο. Ή, τι φέρνει περισσότερες στιγμές ευχαρίστησης και αποτρέπει τις συνέπειες της ταλαιπωρίας και του πόνου.
Και όταν οι μηχανές δεν σημαίνουν πόλεμο για τους ανθρώπους ή το αντίστροφο, υπάρχει ένας πιθανός δρόμος αμοιβαίας κατανόησης.
Κατά συνέπεια, είναι προφανές ότι τόσο οι μηχανές όσο και οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μοιράζονται και να συνυπάρχουν στον ίδιο χωροχρονικό άξονα με το πλεονέκτημα ότι οι τεχνητές οντότητες θα μπορούσαν να επωφεληθούν και να μάθουν από φυσικά όντα μέσω μιας διαδικασίας ανάδρασης και χωρίς τον ίδιο γενετικό κώδικα.
Θα μπορούσε άραγε αυτό να θεωρηθεί αμοιβαίος σεβασμός και ίσως ακόμη και ενσυναίσθηση;
